του Αντρέ Ντεβριέν
[1]
«Η φυλακή και τα
καταναγκαστικά έργα αποτελούν τη μοναδική λύση για το κοινωνικό ζήτημα. Ας
ελπίσουμε ότι θα γενικευθεί η χρήση τους».
Chicago Times (Μάιος
1886)
Από τότε που νομιμοποιήθηκε η ελευθερία ίδρυσης συνδικάτων,
το 1884, άρχισε και η καταστολή των δραστηριοτήτων τους! Συχνά βίαιη, συχνά
δόλια.
Βέβαια, πάντα υπήρχε καταστολή εις βάρος των εργατών, όταν
αυτοί εξεγείρονταν εναντίον των συνθηκών που τους είχαν επιβάλλει αυτοί που ζούσαν
από την εργασία τους. Οι τεχνίτες του παρελθόντος πραγματοποίησαν επικούς
αγώνες και υπέστησαν την καταστολή των «δυνάμεων της τάξης», βασιλικών,
αυτοκρατορικών ή δημοκρατικών, συχνά και με τις ευλογίες της εκκλησίας.
Αναφέρουμε μόνο τη μεγάλη απεργία των τεχνιτών τυπογράφων στη Λιόν το 1539. Υπήρξαν
όμως πολλές ακόμα στη διάρκεια των αιώνων.
Αργότερα, τα μέλη της Διεθνούς Ένωσης Εργατών (η Πρώτη Διεθνής)
καταδιώχθηκαν επίσης από τις Αρχές. Οι εργαζόμενοι, που δεν είχαν το δικαίωμα
να πραγματοποιούν συναθροίσεις και να συγκροτούν οργανώσεις αυτοάμυνας,
χρησιμοποιούσαν τις μόνες ενώσεις που τους επιτρεπόταν να έχουν: Τις εταιρείες
αλληλοβοήθειας, τις οποίες μετέτρεψαν σ’ εταιρείες αντίστασης που φυσικά ήταν
παράνομες. Πίσω από το προκάλυμμα των εταιρειών αλληλοβοήθειας, προετοιμάστηκαν
και διεξήχθησαν οι μεγάλες απεργίες και οι ξεσηκωμοί το 1830 στη Νάντη, το 1831
στο Παρίσι και στη Λιμόζ, καθώς και οι εξεγέρσεις των εργατών του μεταξιού στη
Λιόν το 1831 και το 1834, που καταπνίγηκαν με ανελέητο τρόπο.
Οι αρχές του συνδικαλισμού
«... Ο αντίπαλός μου
ήταν, παραμένει και θα παραμένει για πάντα ο αντίπαλος της τάξης μου, αυτός που
την καταδικάζει να λιμοκτονεί και, όταν αυτή αρχίσει να φωνάζει, την
πολυβολεί....»
ΠΑΝΑΪΤ IΣΤΡΑΤΙ, Προς
την Άλλη Φλόγα