«Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, […] ομολογώ ότι
με εκνευρίζει λίγο, με μελαγχολεί. Δεν […] αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα
φραστικού παλικαρισμού που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια.
Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα. Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα
λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα
ελάχιστοι τα δικαιούνται και αυτοί είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν».
[Μανόλης Αναγνωστάκης].
Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
Μετά από τα αποτελέσματα των εκλογών στις 26 του Μάη 2019
[1],
με πρώτη δύναμη σε ποσοστά και σε ψήφους την αποχή,
συγκριτικά με τα κόμματα που συμμετείχαν, και ενώ οι μέρες περνούν, το
αστικό κράτος και η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική αστική «δημοκρατία»
παραμένει ακλόνητη και κυρίαρχη. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως
στη γνωστή θέση - άλλοθι των κομμάτων της αριστεράς ή της «αριστεράς» των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων
«αν
οι εκλογές άλλαζαν οτιδήποτε, θα ήταν παράνομες», ισχύει και το
αντίθετο: «αν στις εκλογές η αποχή άλλαζε οτιδήποτε, θα ήταν παράνομη»·
η κυρίαρχη ηγεμονεύουσα αστική τάξη -(άντε, η ελίτ για τους
μεταμοντέρνους «αριστερούς», δεξιούς και τον βούρκο των κεντρο-κλπ.)- με
τους μηχανισμούς του αστικού κράτους θα έβρισκε τρόπους να μας σύρει
-στην ανάγκη με τη βία- στα εκλογικά κέντρα για να ψηφίσουμε… Προς το
παρόν,
παρά το «ισχυρό πλήγμα»(!;) της αποχής στην αστική τάξη και την αστική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική «δημοκρατία» οδεύουμε προς εθνικές εκλογές και μάλλον σ’ ένα νέο Βατερλό σε ότι αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά ή «αριστερά».