Γράφει ο Βασίλης Τζώτζης
Μια παρενθετική αναφορά στις αντιδράσεις της συγκυβέρνησης, η οποία χαρακτήρισε τα όσα (ψίχουλα) εξαγγέλλει ο κ. Τσίπρας «φεστιβάλ παροχολογίας» και άλλα τραγελαφικά. Είναι πλέον ξεκάθαρο πως η επιβίωση, το ψωμί, η θέρμανση και το ηλεκτρικόρεύμα είναι πολυτέλειες οι οποίες πρέπει να θυσιαστούν στο βωμό των Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ..
H ομιλία Τσίπρα ,ακριβώς επειδή ολοκληρώνει την αστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και σε επίπεδο διακηρύξεωνανέδειξε τις πολιτικές ανεπάρκειες πρώτα και κύρια των δυνάμεων που κινούνται στα «αριστερά» του. Απλή γαρνιτούρα – μιντιακή υπόκλιση στην αντίδραση αποτελούν οι «ιερές» επισκέψεις του σε Πάπα – Άγιο Όρος.
Η απόρριψη θέσεων τις οποίες μέχρι πριν λίγα χρόνια ούτε θα τολμούσε να επιχειρήσει οποιοσδήποτε αναφερόταν στην αριστερά,δημιουργεί την επιτακτική ανάγκη μαχητικής συγκρότησης μιας γραμμής ανάσχεσης της επέλασης του ΣΥΡΙΖΑ, μιας επέλασης που εμπεδώνει τη συντηρητική αναδίπλωση «από τα αριστερά», αφού μια δύναμη η οποία προέρχεται από ιστορική διάσπαση του ΚΚΕ αφομοιώνει ταχύτατα όλες ανεξαιρέτως τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης.
Μια ρεαλιστική γραμμή ανάσχεσης της επέλασης του ΣΥΡΙΖΑ
Το επόμενο διάστημα μέχρι τις εκλογές
Με βάση τα σημερινά δεδομένα οποιαδήποτε άνοδος και αν υπάρξει στο εργατικό – λαϊκό κίνημα ΔΕΝ θα ΜΠΟΡΕΣΕΙ να μετακυλήσει το κύριο βάρος των εξελίξεων από τις επερχόμενες (πολύ σύντομα)ΕΚΛΟΓΕΣ. Αντίθετα οι αγώνες θα δίνονται με έναν τρόπο που θα διαμορφώνουν, αλλά και θα ορίζονται από την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.
Οι εκλογές αποτελούν ένα πεδίο της ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗΣ, ένα συγκεκριμένο πεδίο στα πλαίσια του αστικού (δημοκρατικού) συστήματος αντιπροσώπευσης, μια αναμέτρηση με συγκεκριμένο περιεχόμενο «στο γήπεδο του ταξικού αντιπάλου». Το γεγονός αυτό από μόνο του δίνει ώθηση σε συγκεκριμένες αντιλήψεις διαχείρισης από τη μια, δημιουργείται όμως το έδαφος για πλατιά ζύμωση μέσα στις λαϊκές μάζες από την άλλη.
Η επιλογή του λαού μας, επιλογή που διαφαίνεται ξεκάθαρα από την πολιτική του συμπεριφορά ΣΗΜΕΡΑ, είναι η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΝΙΚΗ του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Μια νίκη που είναι πανεύκολο να τη διαιστανθεί κανείς από τη διάχυτη αγανάκτηση προς τα μέτρα της Κυβερνητικής πολιτικής σε συνάρτηση με το ΧΑΜΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ αγωνιστικής ανταπάντησής τους από το μαζικό κίνημα. Η λογική της προσμονής και του «λιγότερου κακού» αδειάζουν (προσωρινά) τους δρόμους και «φουσκώνουν» εκλογικά το ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Η εκλογική νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αποκτάει χαρακτηριστικά που ξεπερνούν τη δράση των οργανώσεων που «κινούνται στα αριστερά» (ΚΚΕ + ΑΝΤΑΡΣΥΑ) του. Χαριτολογώντας: οι Μπολσεβίκοι και ο ίδιος ο Λένιν να στεκόντουσαν απέναντί του θα υφίσταντο μια εκλογική συντριβή στο βαθμό που ΔΕΝ θα γινόντουσαν ουρά μιας κυβέρνησης διαχείρισης του Καπιταλισμού στην κρίση του.
Με βάση αυτήν την παραδοχή ο στόχος των κομμουνιστών ΔΕΝ είναι να νικήσουν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εκλογικά, ΑΛΛΑ να ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΠΛΑΤΙΑ ΜΙΑ ΚΑΜΠΑΝΙΑ που θα ΒΑΛΕΙ το ΣΠΟΡΟ της αμφισβήτησης, της αμφιβολίας, της υπόσχεσης από την πλευρά του κόσμου που θα τον έχει στηρίξει εκλογικά για ΑΜΕΣΗ ΠΙΕΣΗ υλοποίησης των διακηρύξεων του.
Μια γραμμή που θα λέει ξεκάθαρα «πως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα νικήσει -το ζήτημα είναι ΠΩΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ;
Γιατί μπορεί να νικήσει έχοντας λεηλατήσει εκλογικά την αριστερά,δίνοντας του το δικαίωμα να αποκηρύξει με ευκολία οποιοδήποτε θετικό χαρακτηριστικό έχουν οι έτσι και αλλιώς ελλιπής διακηρύξεις του. Μπορεί να νικήσει έχοντας «λευκή επιταγή» από τον ελληνικό λαό που θα τον έχει επιλέξει «σιδεροδέσμιος» και ανοργάνωτος, περιμένοντας καινούριους σωτήρες με τον ίδιο στους καναπέδες.
Υπάρχουν όμως όλες οι προϋποθέσεις να νικήσει (μεν) με τις δυνάμεις που υιοθετούν προωθημένα αιτήματα ενισχυμένες, νιώθοντας «καυτή την ανάσα» του λαϊκού κινήματος, ενός λαού που ΔΕΝ θα διστάσει να βαθύνει ακόμη περισσότερο την πολιτική του μετατόπιση ώστε να κατακτήσει όσα του ανήκουν.
Για τους παραπάνω λόγους ΔΕΝ αποτελεί η συγκέντρωση ψήφων το αποκλειστικό κριτήριο για την έκβαση της μάχης, αλλά και το κατά πόσο η νίκη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα θυμίζει κάτι εκείνη του Πα.Σο.Κ. το 2009.
Φυσικά η πίεση από τον ίδιο το λαό προς τις δυνάμεις που συγκρούονται με το καπιταλιστικό σύστημα να αποκηρύξουν αρχές, το γενικό κλίμα, το τρομοκρατικό όργιο Συγκυβέρνησης – ΜΜΕ θα δημιουργήσουν ταλαντεύσεις και υπαναχωρήσεις.
ΕΔΩ ΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ, από το ΑΝ ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ να ΜΕΙΝΟΥΜΕ στην ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ, έχοντας καταφέρει να απλώσουμε το «σπόρο» που αύριο μπορεί με τους κατάλληλους χειρισμούς να καρπίσει.
Επίλογος με μια αρχειακή (άξια λόγου) αναφορά
Γράφοντας τις παραπάνω αράδες θυμήθηκα τη συνέντευξη του αιρετικού Άγη Στίνα, ο οποίος σχολιάζει την Κυβέρνηση της Αλλαγής του Πα.Σο.Κ. τότε, αξίζει να στρέψουμε τη προσοχή μας στην εμπειρία ιστορικών ρευμάτων του κομμουνιστικού κινήματος ,που ανεξάρτητα με το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς μαζί τους έχουν σίγουρα κάτι να δώσουν στη σημερινή μας σκέψη.
«Ο καθένας, που έχει μια στοιχειώδη πείρα απ’ αυτό το κίνημα (εργατικό) κι από την Ιστορία ξέρει ότι μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία, δεν υπάρχει, και δεν μπορεί να υπάρχει τίποτα που να έχει μία οποιαδήποτε σχέση με το Σοσιαλισμό, με τη χειραφέτηση δηλαδή των εργαζομένων.
Όποιος έχει κάποια εμπειρία ή κάποια σχέση από το παλιό εργατικό κίνημα, ξέρει ότι τίποτα δεν έχει αξία στην (για την) εργατική τάξη και γενικά στις (για τις) μαχόμενες για την απελευθέρωσή τους μάζες, αν αυτό ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα της δικής τους πολιτικής πείρας και της δικής τους αυτόνομης δράσης.
Πρόκειται συνεπώς για μια απάτη».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
πηγή:απέραντο γαλάζιο « "το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου