Σε μια κόλαση ονείρων… – Αλεξανδρινός Παπασπυρόπουλος

Δεν είμαι βέβαιος πως η λέξη Αλεξιθυμία  ταιριάζει να περιγράψει τη κατάσταση που έχω υποπέσει εδώ και μέρες. Λένε πως οι αλεξιθυμικοί συχνά δεν έχουν καθόλου επίγνωση των συναισθημάτων τους παρόλο που αντιλαμβάνονται τα αισθήματα, δεν μπορούν να τα επεξεργαστούν και να μιλήσουν γι’ αυτά. Φαντάζομαι πως μόνο έτσι μπορούν να επιβιώσουν όλοι οι άνθρωποι που τυχαίνει να ζουν σε μνημονιακό καθεστώς εν Ελλάδι το 2015 και να έχουν πάρει μια μικρή γεύση των ειδικών παροχών του κράτους πρόνοιας απέναντι στα άτομα με ειδικές ικανότητες. Όλα τα άτομα, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, πολιτικής ιδεολογίας, εργασίας και εκπαίδευσης.

Εξακολουθώ να μην βρίσκω λέξεις να περιγράψω αυτό που αισθάνθηκε ο Μαρκ Μέντοφ  πριν από δεκαετίες για να  διαπραγματευτεί το προσωπικό δράμα της Σάρας ”Στα παιδιά ενός κατώτερου Θεού”, η οποία αν και έχει τελειώσει την σχολή κωφάλαλων δεν ήθελε να φύγει από εκεί. Φαινόμενο που συναντάμε καθημερινά στην Ελλάδα με τους μαθητές των ειδικών σχολείων, οι οποίοι αναγκάζονται να μένουν στην ίδια τάξη για να απασχολήσουν τη καθημερινότητα τους, μιας και κανείς ποτέ δεν μερίμνησε τι θα γίνει μετά για αυτά τα παιδιά. Δεν μπορώ να βρω λέξεις δυστυχώς να περιγράψω ούτε τα συναισθήματα του  Ουίλιαμ Γκίμπσον που έγραψε ”Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν” που διαπραγματεύεται  την ιστορία ενός μικρού κοριτσιού όπου το σύμπαν της είναι σκοτεινό και χωρίς ήχους. Η μικρή ηρωίδα, βλέπει, ακούει κι αισθάνεται τον κόσμο μόνο μέσα από τις μυρωδιές και τα ένστικτα. Η αναπηρία της θ’ αρχίσει να βελτιώνεται κάπου σε ηλικία έξι ετών, τότε που θα συναντήσει την Άννυ Σάλιβαν, μια νεαρή δασκάλα ειδικής αγωγής που ύστερα από μεγάλες προσπάθειες θα κατορθώσει να την καθοδηγήσει και να της μάθει όσα πρέπει να ξέρει.  Δυστυχώς σήμερα, οι δύο ηρωίδες θα μπορούσαν να ζήσουν  το προσωπικό τους δράμα εκ νέου στη χώρα που καλλιέργησε προ αιώνων την ρήση «Στους γονείς μου οφείλω το ζην και στον δάσκαλό μου το ευ ζην».

Θα ήταν ανούσιο να αναφερθώ στο νομικό καθεστώς της χώρας και στο σύνταγμα, καθώς αυτά έχουν καταπατηθεί πολλάκις στην Ελλάδα για να εφαρμοστούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές-κρεματόρια λιτότητας που προστάζουν οι μεγάλοι αφεντάδες. Άλλωστε στις δημοκρατίες  που τηρούνται  οι νόμοι και  που ισχύουν οι ατομικές ελευθερίες  και τα ανθρώπινα δικαιώματα στο απόλυτο, είναι τόσο ψηλό το κοινωνικό και εκπαιδευτικό σύστημα που η κακομεταχείριση των ατόμων με ειδικές ικανότητες  βρίσκεται μόνο σε σελίδες ιστορίας και λογοτεχνίας.  Εδώ πάλι, δεκάδες παιδιά στερούνται των βασικών αγαθών  γνωρίζοντας μόνο το πιο σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο της κοινωνίας είτε εκ γενετής, είτε από πολύ μικρή ηλικία. Θλίψη, θλίψη, θλίψη και ντροπή!

Ωστόσο, με το νόμο  3699/2008 η πολιτεία δεσμεύτηκε να κατοχυρώνει και να αναβαθμίζει διαρκώς τον υποχρεωτικό χαρακτήρα της δημόσιας και  δωρεάν Ειδικής Αγωγής και να μεριμνά για την παροχή της σε όλες τις ηλικίες, τα στάδια και τις εκπαιδευτικές βαθμίδες.  Εξίσου σημαντικός είναι και  ο νόμος 4074/2012, άρθρο 24,  όπου η πολιτεία  δεσμεύεται και υποχρεώνεται να λαμβάνει όλα τα απαιτούμενα μέτρα που αποσκοπούν στην ευθυγράμμιση των νόμων και των πρακτικών. Νόμοι που μπορούμε να πούμε ότι  έμειναν στα χαρτιά και που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν με ακρίβεια  και μεταχειρίστηκαν τους μαθητές με ειδικές δεξιότητες ως μαθητές  β΄ κατηγορίας  ενώ αποτελούν το 10% περίπου του συνολικού πληθυσμού και συνιστούν μια από τις πιο ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Ουσιαστικά η  στελέχωση των δομών της Ειδικής Αγωγής με μόνιμο εξειδικευμένο και ειδικά καταρτισμένο προσωπικό για την εφαρμογή ειδικών  προγραμμάτων που στηρίζουν  την ισότιμη μεταχείριση των μαθητών δεν επιχειρήθηκε να γίνει ποτέ σε αυτή τη χώρα. Και πολύ φοβούμαι ότι δεν θα γίνει και ποτέ, κυρίως κάτω απ αυτές τις κοινωνικές συνθήκες που έχουν καταντήσει την κοινωνία ζούγκλα.

Στελέχωση των δομών της Ειδικής Αγωγής, χωρίς  το κατάλληλο εκπαιδευτικό προσωπικό δεν μπορεί να γίνει. Πολύ απλά γιατί  όλα αυτά τα άτομα με νοητική στέρηση, με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές και σοβαρά κινητικά προβλήματα στερούνται τη συνέχεια των θεραπειών τους  και καταδικάζονται στον εγκλεισμό τους στο σπίτι και την απομόνωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική και σωματική υγεία τους.

Πόσοι ψυχολόγοι αντιστοιχούν σε κάθε παιδί σήμερα;  Πόσοι κοινωνικοί λειτουργοί; Πόσοι εργοθεραπευτές; Πόσοι φυσικοθεραπευτές; Πόσοι Λογοθεραπευτές και πόσο τεχνικό προσωπικό;  Η απάντηση είναι ντροπιαστική. Μα ακόμη πιο ντροπιαστικό γεγονός αποτελεί  η είδηση ότι ειδικοί επιστήμονες  που έχουν προσληφθεί  υποτίθεται για την άμεση εξυπηρέτηση των παιδιών αυτών, απασχολούνται με χρέη διοικητικού προσωπικού σε νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες λόγω των συγχωνεύσεων και της άθλιας πολιτικής που ακολουθήθηκε κυρίως τα τελευταία χρόνια.

Από την άλλη εκείνος ο περιβόητος διαγωνισμός του ΑΣΕΠ των εκπαιδευτικών Ειδικής Αγωγής (θεσμοθετήθηκε το 2008) και ακόμη  δεν έχει διενεργηθεί μέχρι σήμερα, και σαφέστατα  ούτε πρόκειται να διενεργηθεί. Έτσι και αλλιώς στα Ειδικά Σχολεία δε γίνονται μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών και οι οργανικές θέσεις καλύπτονται μόνο με μεταθέσεις από τη γενική εκπαίδευση, αυτό και αν είναι ο απόλυτος  ρατσισμός ενός αρρωστημένου κράτους που εκδικείται επειδή δεν μπορεί να προσφέρει.  Σήμερα οι μαθητές με ειδικές ικανότητες που χρήζουν υποστήριξης στη σχολική τάξη  ξεπερνούν τους 2500, ενώ οι  πιστώσεις που διατίθενται απ το περιβόητο ΕΣΠΑ ανέρχονται μόλις  σε 1550, με την συντριπτική πλειοψηφία να είναι αναπληρωτές που συχνά πυκνά αλλάζουν την πόλη εργασία τους, καταδικάζοντας τους μαθητές στο φριχτό μαρτύριο της αλλαγής εκπαιδευτικού, που είναι μια επώδυνη και επικίνδυνη διαδικασία για τις περισσότερες περιπτώσεις. Ούτε λόγος φυσικά για διοργάνωση μαθημάτων  στις οικογένειες των ατόμων με ιδιαιτερότητες, όπως μαθήματα που εστιάζονται στην προώθηση της αυτοδιάθεσης και της ανεξάρτητης διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία,  που μεταξύ άλλων επικεντρώνονται στις έννοιες της αυτονομίας, της αυτορρύθμισης, της ψυχολογικής ενδυνάμωσης και της αυτοπραγμάτωσης.

Αξίζει να σημειωθεί,  ότι σημαντικός παράγοντας για τη Στελέχωση των δομών της Ειδικής Αγωγής είναι και οι κτιριακές υποδομές οι οποίες οφείλουν να πληρούν όλες τις προϋποθέσεις προσβασιμότητας, καθώς και εκείνες οι ειδικές διευκολύνσεις (εφαρμογή νέων τεχνολογιών, εργαλείων κοκ ) για τη διευκόλυνση της παραμονής και της ενσωμάτωσης. Άλλο ένα τραγελαφικό σημείο είναι η έλλειψη προσωπικού σε μια σειρά υποδομών, που έχουν φτιαχτεί σε διάφορες περιοχές της επικράτειας,  ενώ δε λειτουργούν, όπως οι πισίνες και τα εργαστήρια αυτόνομης διαβίωσης, παραμελημένα και θαμμένα στη φθορά μαζί με τα όνειρα αυτών  των παιδιών.

Οφείλουμε ως πολίτες αυτής της κοινωνίας να βρούμε λύση, οφείλουμε ως πολίτες αυτής της κοινωνίας να στείλουμε το σύγχρονο καιάδα  στον απόπατο της ιστορίας, όπως  ακριβώς οφείλουμε να επιστρέψουμε πίσω σε αυτά τα παιδιά τον κλεμμένο τους παράδεισο, διότι  κάθε πολιτεία που σέβεται το πολιτισμικό της πλαίσιο και θέλει να χαρακτηρίζεται ανθρώπινη πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τους προσφέρει το δικαίωμα της ίσης ευκαιρίας, πόσο μάλλον όταν η αφετηρία τους είναι άνιση.

Τέλος, είμαι βέβαιος πως ο οποιοσδήποτε πολίτης αυτής της χώρας, σε όποια δυσμενή οικονομική κατάσταση και να έχει υποπέσει, με μεγάλη χαρά θα προσφέρει απ το υστέρημα του τον οβολό του για την αποκατάσταση αυτής της φοβερής αδικίας, όχι από λύπη, ούτε από οίκτο, αλλά από ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Βιαστείτε οι αρμόδιοι, ο παράδεισος και η κόλαση δεν κοστολογούνται και δεν προσαρμόζονται σε δημοσιονομικές πολιτικές παρά μόνο προσφέρονται.

 Για την Μαριάννα!!!

Αλεξανδρινός Οικονομίδης Παπασπυρόπουλος

 Από:| Kiss My GRass