Βιογραφία
Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922 και είχε τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια: μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Αδερφός του ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης και ανιψιός του ο ηθοποιός Θάνος Λειβαδίτης. Tο
1940 εγγράφεται στη Nομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Aθήνας. Δεν
θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς τον κερδίζει η Aντίσταση, οργανώνεται
στην EΠON. Στην καρδιά της Kατοχής το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ
αργότερα, όντας στην Mακρόνησο
(1951), χάνει και τη μητέρα του. Tο 1946 παντρεύεται τη Mαρία,
δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Aλεξάνδρας Λογοθέτη, Tου
στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή,
συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας - άγγελος σε όλη του
τη ζωή. O ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Aυτό το αστέρι είναι για
όλους μας" που της το αφιερώνει. Tην ίδια χρονιά κάνει και την πρώτη
του λογοτεχνική εμφάνιση δημοσιεύοντας το ποίημα "Tο τραγούδι του
Xατζηδημήτρη" στο περιοδικό "Eλεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη.
Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1945 έως το 1951. Με τη λήξη των Δεκεμβριανών συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (1945) αφήνεται ελεύθερος. Τον Ιούνιου του 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Μούδρο. Το 1949 μεταφέρεται στη Μακρόνησο. Επειδή δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας μεταφέρεται στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Το 1955 ο ποιητής δικάζεται
στο Πενταμελές Eφετείο για το συγκεκριμένο έργο του. Πλήθος κόσμου
και ανάμεσά τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα
παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει
το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της
τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους
δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά.
«Γι’ αυτό σου λέω.
Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.
Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»
Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα
(τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το
1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε
την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και
εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954 - 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.
Το διάλειμμα της δικτατορίας
Στα χρόνια της δικτατορίας, ο Λειβαδίτης βυθίζεται στη σιωπή και μένει άνεργος. Έτσι κατέληξε να γράφει σε ένα νεανικό λαϊκό περιοδικό της εποχής, το Φαντάζιο, μαζί με πολλούς ακόμα διωγμένους αριστερούς, από τον κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Μπακογιαννόπουλο μέχρι τον συγγραφέα του Λοιμού, τον Αντρέα Φραγκιά, και τον Αλέξανδρο Κοτζιά
που εκείνο το διάστημα ήταν στη φυλακή. Με το ψευδώνυμο Ρόκκος, ο
Λειβαδίτης δούλεψε μια σειρά από βιογραφίες λογοτεχνών και ακόμα μια
σειρά από περιλήψεις, σε μορφή εκτενών διηγημάτων, μεγάλων έργων της
παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ειδικά η δεύτερη σειρά είναι υποδειγματική ως
προς τη γραφή της και τον τρόπο απόδοσης του πνεύματος των έργων που
πραγματεύεται. Αυτές οι δύο σειρές κυκλοφορούν από τις εκδόσεις
Καστανιώτη: ο τόμος Μεγάλες Μορφές της Λογοτεχνίας συγκεντρώνει βιογραφίες "καταραμένων" Ελλήνων λογοτεχνών και ο τόμος Μεγάλοι Ρώσοι Συγγραφείς (Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Παστερνάκ): Συνοπτική Απόδοση των Αριστουργημάτων τους από τον Τάσο Λειβαδίτη συγκεντρώνει ένα μέρος των εξαιρετικά ζωντανών συνόψεων που είχε κάνει ο ποιητής.
Tο
1972, εκδίδει το βιβλίο "Nυχτερινός επισκέπτης, που οι κριτικοί το
θεωρούν έναρξη της β' φάσης του έργου του. Παράλληλα
αποστασιοποιείται απο την πολιτική δράση και κάνει μιά βαθειά στροφή
ενδοσκόπισης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό βάθος του έργο του,
ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη
του τέχνη.
Το τέλος του
Τον Οκτώμβριο του 1988 ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Kρατικό
Nοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για
ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν
μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο.
Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου 1988. Μετά το θάνατό
του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».
Το έργο του
Η λογοτεχνική του πορεία μπορεί να διαιρεθεί σε 3 φάσεις. Την «επαναστατική», την «συμβολική-αλληγορική» και την υπαρξιακή. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη,
στο δίσκο «Πολιτεία» (1961), «Της εξορίας» (1976), «Πολιτεία Γ' -
Οκτώβρης '78» (1976), «Τα Λυρικά» (1977), «Λειτουργία Νο2: Για τα παιδιά
που σκοτώνονται στον πόλεμο» (1987), τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο «Για μια μέρα ζωής» (1980), τον Γιώργο Τσαγκάρη στο δίσκο «Φυσάει» (1993) με ερμηνευτή το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη συμμετοχή του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου,
τον Μιχάλη Γρηγορίου στο δίσκο «Σκοτεινή πράξη, ένα Ορατόριο σε ποίηση
Τάσου Λειβαδίτη» (1997) και από το συγκρότημα Όναρ στο δίσκο «Αλαντίν,
τελειώσαν οι ευχές σου» (2003).
Συνυπέγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη.
Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά,
Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα και Αγγλικά. Τιμήθηκε
με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία
(1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης
(1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της
«Εταιρείας Συγγραφέων». Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο:
«Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την
περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.
Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος,
φίλος και συνεργάτης του Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση
ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο
μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε».
Και παρακάτω: «άσκησε την κριτική με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό
που δεν κατέληγε σε κάποια κανονιστικότητα, με άνοιγμα σε όλους τους
τρόπους της ποίησης και αγάπη για όλους τους ποιητές, χωρίς εύνοιες και
πατερναλισμούς».
«Και
μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: Έζησε στα σύνορα μιας
ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε
ένα αβέβαιο όνειρο» (Εξομολόγηση, Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου).
ΣΥΛΛΟΓΕΣ
ΠΟΙΗΣΗ:
«Μάχη
στην άκρη της νύχτας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
«Αυτό το
αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
«Φυσάει
στα σταυροδρόμια του κόσμου». Αθήνα, Κέδρος,1953.
«Ο
άνθρωπος με το ταμπούρλο». Αθήνα, Κέδρος, 1956.
«Συμφωνία
αρ.Ι». Αθήνα, Κέδρος, 1957.
«Οι
γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια». Αθήνα, Κέδρος, 1958.
«Καντάτα».
Αθήνα, Κέδρος, 1960.
«25η
ραψωδία της Οδύσσειας». Αθήνα, Κέδρος, 1963.
«Ποίηση
(1958-1964)». Αθήνα, Κέδρος, 1965.
«Οι
τελευταίοι». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
«Νυχτερινός
επισκέπτης». Αθήνα, Κέδρος, 1972.
«Σκοτεινή
πράξη». Αθήνα, Κέδρος, 1974.
«Οι
τρεις». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
«Ο
διάβολος με το κηροπήγιο». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
«Βιολί
για μονόχειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1976.
«Ανακάλυψη».
Αθήνα, Κέδρος, 1978.
«Ποιήματα
(1958-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
«Εγχειρίδιο
ευθανασίας». Αθήνα, Κέδρος, 1979.
«Ο Τυφλός
με το λύχνο». Αθήνα, Κέδρος, 1983.
«Βιολέτες
για μια εποχή». Αθήνα, Κέδρος, 1985.
«Μικρό
βιβλίο για μεγάλα όνειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1987.
«Τα
χειρόγραφα του Φθινοπώρου». Αθήνα, Κέδρος, 1990.
«Απάνθισμα».
Αθήνα, Κέδρος, 1997.
Συγκεντρωτικές
εκδόσεις:
«Ποίηση 1» (1952-1966).
Αθήνα, Κέδρος, 1985.
«Ποίηση 2» (1972-1977).
Αθήνα, Κέδρος, 1987.
«Ποίηση 3» (1979-1987).
Αθήνα, Κέδρος, 1988.
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ:
«Το εκκρεμές». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
1940 εγγράφεται στη Nομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Aθήνας. Δεν
θα τελειώσει όμως ποτέ, καθώς τον κερδίζει η Aντίσταση, οργανώνεται
στην EΠON. Στην καρδιά της Kατοχής το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ
αργότερα, όντας στην Mακρόνησο
(1951), χάνει και τη μητέρα του. Tο 1946 παντρεύεται τη Mαρία,
δευτερότοκη κόρη του Γεωργίου Στούπα και της Aλεξάνδρας Λογοθέτη, Tου
στάθηκε στήριγμα όχι μόνο στα σκληρά χρόνια της εξορίας του ποιητή,
συντηρώντας και την μητέρα του αλλά και φύλακας - άγγελος σε όλη του
τη ζωή. O ποιητής την έχει ηρωίδα του στο "Aυτό το αστέρι είναι για
όλους μας" που της το αφιερώνει. Tην ίδια χρονιά κάνει και την πρώτη
του λογοτεχνική εμφάνιση δημοσιεύοντας το ποίημα "Tο τραγούδι του
Xατζηδημήτρη" στο περιοδικό "Eλεύθερα Γράμματα" του Δημήτρη Φωτιάδη.
Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1945 έως το 1951. Με τη λήξη των Δεκεμβριανών συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (1945) αφήνεται ελεύθερος. Τον Ιούνιου του 1948 συλλαμβάνεται και εξορίζεται στο Μούδρο. Το 1949 μεταφέρεται στη Μακρόνησο. Επειδή δεν υπέγραψε δήλωση μετάνοιας μεταφέρεται στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Το 1955 ο ποιητής δικάζεται
στο Πενταμελές Eφετείο για το συγκεκριμένο έργο του. Πλήθος κόσμου
και ανάμεσά τους πολλές προσωπικότητες των γραμμάτων θα
παρακολουθήσουν αυτή τη πνευματική δίκη όπου ο ποιητής θα μετατρέψει
το εδώλιο σε βήμα και όπου θα διατυπώσει την ουσία και τον σκοπό της
τέχνης του. Θα συγκινήσει όχι μόνο το ακροατήριο αλλά και τους
δικαστές που τελικά θα τον αθωώσουν πανηγυρικά.
«Γι’ αυτό σου λέω.
Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.
Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»
Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα
(τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το
1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε
την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και
εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954 - 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.
Το διάλειμμα της δικτατορίας
Στα χρόνια της δικτατορίας, ο Λειβαδίτης βυθίζεται στη σιωπή και μένει άνεργος. Έτσι κατέληξε να γράφει σε ένα νεανικό λαϊκό περιοδικό της εποχής, το Φαντάζιο, μαζί με πολλούς ακόμα διωγμένους αριστερούς, από τον κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Μπακογιαννόπουλο μέχρι τον συγγραφέα του Λοιμού, τον Αντρέα Φραγκιά, και τον Αλέξανδρο Κοτζιά
που εκείνο το διάστημα ήταν στη φυλακή. Με το ψευδώνυμο Ρόκκος, ο
Λειβαδίτης δούλεψε μια σειρά από βιογραφίες λογοτεχνών και ακόμα μια
σειρά από περιλήψεις, σε μορφή εκτενών διηγημάτων, μεγάλων έργων της
παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ειδικά η δεύτερη σειρά είναι υποδειγματική ως
προς τη γραφή της και τον τρόπο απόδοσης του πνεύματος των έργων που
πραγματεύεται. Αυτές οι δύο σειρές κυκλοφορούν από τις εκδόσεις
Καστανιώτη: ο τόμος Μεγάλες Μορφές της Λογοτεχνίας συγκεντρώνει βιογραφίες "καταραμένων" Ελλήνων λογοτεχνών και ο τόμος Μεγάλοι Ρώσοι Συγγραφείς (Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Παστερνάκ): Συνοπτική Απόδοση των Αριστουργημάτων τους από τον Τάσο Λειβαδίτη συγκεντρώνει ένα μέρος των εξαιρετικά ζωντανών συνόψεων που είχε κάνει ο ποιητής.
Tο
1972, εκδίδει το βιβλίο "Nυχτερινός επισκέπτης, που οι κριτικοί το
θεωρούν έναρξη της β' φάσης του έργου του. Παράλληλα
αποστασιοποιείται απο την πολιτική δράση και κάνει μιά βαθειά στροφή
ενδοσκόπισης, αναδεικνύοντας το μεγάλο φιλοσοφικό βάθος του έργο του,
ακολουθώντας έναν μοναχικό δύσβατο και πρωτοποριακό δρόμο στην μεγάλη
του τέχνη.
Το τέλος του
Τον Οκτώμβριο του 1988 ο ποιητής εισάγεται στο Γενικό Kρατικό
Nοσοκομείο και υποβάλλεται σε δύο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για
ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, διάρκειας 5 ωρών η καθεμία, που όμως δεν
μπόρεσαν να αποτρέψουν το μοιραίο.
Ο Τάσος Λειβαδίτης πέθανε στην Αθήνα 30 Οκτωβρίου 1988. Μετά το θάνατό
του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».
Το έργο του
Η λογοτεχνική του πορεία μπορεί να διαιρεθεί σε 3 φάσεις. Την «επαναστατική», την «συμβολική-αλληγορική» και την υπαρξιακή. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη,
στο δίσκο «Πολιτεία» (1961), «Της εξορίας» (1976), «Πολιτεία Γ' -
Οκτώβρης '78» (1976), «Τα Λυρικά» (1977), «Λειτουργία Νο2: Για τα παιδιά
που σκοτώνονται στον πόλεμο» (1987), τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο «Για μια μέρα ζωής» (1980), τον Γιώργο Τσαγκάρη στο δίσκο «Φυσάει» (1993) με ερμηνευτή το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη συμμετοχή του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου,
τον Μιχάλη Γρηγορίου στο δίσκο «Σκοτεινή πράξη, ένα Ορατόριο σε ποίηση
Τάσου Λειβαδίτη» (1997) και από το συγκρότημα Όναρ στο δίσκο «Αλαντίν,
τελειώσαν οι ευχές σου» (2003).
Συνυπέγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη.
Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά,
Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα και Αγγλικά. Τιμήθηκε
με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία
(1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης
(1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της
«Εταιρείας Συγγραφέων». Έγραψε επίσης κι ένα μικρό τόμο με τίτλο:
«Έλληνες ποιητές», ο οποίος αναφέρεται στις συλλογές που εκδόθηκαν την
περίοδο 1978-1981, και αποτελεί μια απογραφή 74 ποιητικών συλλογών.
Όπως σημειώνει ο Τίτος Πατρίκιος,
φίλος και συνεργάτης του Λειβαδίτη, ήταν τόσο αφοσιωμένος στην ποίηση
ώστε όσα ποιήματα του έστελναν «τα διάβαζε όλα ως το κόκαλο και όσο
μεγαλύτερη αξία τους έβρισκε, τόσο την αναγνώριζε και τη διακήρυσσε».
Και παρακάτω: «άσκησε την κριτική με διεισδυτική ευαισθησία, με στοχασμό
που δεν κατέληγε σε κάποια κανονιστικότητα, με άνοιγμα σε όλους τους
τρόπους της ποίησης και αγάπη για όλους τους ποιητές, χωρίς εύνοιες και
πατερναλισμούς».
«Και
μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: Έζησε στα σύνορα μιας
ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που είδε κάποτε σε
ένα αβέβαιο όνειρο» (Εξομολόγηση, Τα χειρόγραφα του Φθινοπώρου).
ΣΥΛΛΟΓΕΣ
ΠΟΙΗΣΗ:
«Μάχη
στην άκρη της νύχτας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
«Αυτό το
αστέρι είναι για όλους μας». Αθήνα, Κέδρος, 1952.
«Φυσάει
στα σταυροδρόμια του κόσμου». Αθήνα, Κέδρος,1953.
«Ο
άνθρωπος με το ταμπούρλο». Αθήνα, Κέδρος, 1956.
«Συμφωνία
αρ.Ι». Αθήνα, Κέδρος, 1957.
«Οι
γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια». Αθήνα, Κέδρος, 1958.
«Καντάτα».
Αθήνα, Κέδρος, 1960.
«25η
ραψωδία της Οδύσσειας». Αθήνα, Κέδρος, 1963.
«Ποίηση
(1958-1964)». Αθήνα, Κέδρος, 1965.
«Οι
τελευταίοι». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
«Νυχτερινός
επισκέπτης». Αθήνα, Κέδρος, 1972.
«Σκοτεινή
πράξη». Αθήνα, Κέδρος, 1974.
«Οι
τρεις». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
«Ο
διάβολος με το κηροπήγιο». Αθήνα, Κέδρος, 1975.
«Βιολί
για μονόχειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1976.
«Ανακάλυψη».
Αθήνα, Κέδρος, 1978.
«Ποιήματα
(1958-1963)». Αθήνα, Κέδρος, 1978.
«Εγχειρίδιο
ευθανασίας». Αθήνα, Κέδρος, 1979.
«Ο Τυφλός
με το λύχνο». Αθήνα, Κέδρος, 1983.
«Βιολέτες
για μια εποχή». Αθήνα, Κέδρος, 1985.
«Μικρό
βιβλίο για μεγάλα όνειρα». Αθήνα, Κέδρος, 1987.
«Τα
χειρόγραφα του Φθινοπώρου». Αθήνα, Κέδρος, 1990.
«Απάνθισμα».
Αθήνα, Κέδρος, 1997.
Συγκεντρωτικές
εκδόσεις:
«Ποίηση 1» (1952-1966).
Αθήνα, Κέδρος, 1985.
«Ποίηση 2» (1972-1977).
Αθήνα, Κέδρος, 1987.
«Ποίηση 3» (1979-1987).
Αθήνα, Κέδρος, 1988.
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ:
«Το εκκρεμές». Αθήνα, Κέδρος, 1966.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου