Η διέξοδος στο εκλογικό αδιέξοδο

Του ΝIΚΟΥ ΙΓΓΛΕΣΗ 
http://greekattack.wordpress.com

Ελάχιστες ώρες μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος των εκλογών της 20^ης Σεπτεμβρίου 2015, καταιγίδες και ανεμοστρόβιλοι σάρωσαν σχεδόν όλη την Ελλάδα. Τους επόμενους μήνες η χώρα θα σαρώνεται από τα μέτρα του τρίτου Μνημονίου. Οι εκλογές έδωσαν τη νίκη στο ΣΥΡΙΖΑ, με ποσοστό 35,46% και 145 έδρες, από τις οποίες οι 50 είναι το bonus επειδή ήρθε πρώτο κόμμα, η αποθέωση της Δημοκρατίας και της ισότητας της ψήφου των πολιτών.

Η νέα Βουλή αποτελείται από 267 μνημονιακούς βουλευτές που αποτελούν το σύνολο της κοινοβουλευτικής δύναμης των ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΑΝΕΛ και Ένωσης Κεντρώων. Μετά το εκλογικό αποτέλεσμα οι δανειστές της χώρας άνοιξαν σαμπάνιες στο Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη. Οι επικυρίαρχοι είναι πια βέβαιοι ότι το τρίτο «αριστερό» Μνημόνιο θα εφαρμοστεί δια «πυρός και σιδήρου» από τους νεοφώτιστους μνημονιακούς και οι κάτοικοι του προτεκτοράτου θα πληρώνουν κανονικά το φόρο υποτέλειας, δηλαδή, τους τόκους του χρέους, ενώ παράλληλα θα εκποιούνται οι υποδομές και ο φυσικός πλούτος της χώρας.

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ που σχηματίστηκε έχει πια την πολυπόθητη «λαϊκή νομιμοποίηση» να υλοποιήσει το νέο Μνημόνιο. Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε για ορίζοντα τετραετίας. Αν, κατά τη διάρκεια της θητείας της κυβέρνησής του, υπάρξουν κάποια προβλήματα με ατίθασους βουλευτές υπάρχουν, στη Βουλή, αρκετά μνημονιακά «μαξιλαράκια» για να στηρίξουν τη λεγόμενη ευρωπαϊκή πορεία της χώρας προς την ολοκληρωτική ισοπέδωσή της.

Μετά πεντέμισι χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, μετά πεντέμισι χρόνια οικονομικών και κοινωνικών ερειπίων, μετά την προδοσία της ετυμηγορίας των εκλογών της 25^ης Ιανουαρίου και του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου, ο ελληνικός λαός παραιτήθηκε, νικήθηκε και προσωρινά υποτάχθηκε. Μπροστά στις υπέρτερες δυνάμεις των δανειστών, μπροστά σε εθελόδουλες πολιτικές ηγεσίες, κάτω από την επίδραση μιας, ασύλληπτης έκτασης, γκεμπελικής προπαγάνδας και στην έλλειψη συγκεκριμένης - πειστικής εναλλακτικής λύσης ο λαός εμφανίζεται να ψηφίζει τους ολετήρες που υπέγραψαν το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο Μνημόνιο. Μπροστά στο πολιτικό αδιέξοδο ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων - 764.000 περισσότεροι σε σχέση με αυτούς που δε ψήφισαν στις εκλογές της 25^ης Ιανουαρίου - προτίμησε να απέχει από τις κάλπες, ενώ 64.000 ψήφισαν λευκό.

Η αύξηση της αποχής και των λευκών πρέπει να ερμηνευτεί ως απογοήτευση των πολιτών και ως ανυπαρξία ελπίδας ότι με την ψήφο τους θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Οι περισσότεροι από αυτούς που ψήφισαν το έκαναν με «μισή καρδιά» αφού ήταν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο «παλιό» και το «νέο» εννοείται Μνημόνιο, ανάμεσα στον καλύτερο ή χειρότερο διαχειριστή του τρίτου προγράμματος που επέβαλαν οι δανειστές. Πέντε κόμματα είχαν το ίδιο προεκλογικό πρόγραμμα, δηλαδή την πιστή εφαρμογή του ψηφισθέντος από τους ίδιους, στην προηγούμενη Βουλή, Μνημονίου. Στην προεκλογική περίοδο οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων κοκορομαχούσαν για το ποιος έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες για την καταστροφή της χώρας και ποιος είναι πιο ικανός να βρει ισοδύναμα που θα απαλύνουν τα εξοντωτικά μέτρα. Πρόκειται για άλλη μια απάτη, αφού ισοδύναμα σημαίνει να μεταφερθεί το οικονομικό βάρος από τη μια κοινωνική ομάδα σε μια άλλη.

Ενώ η κυβέρνηση της «Αριστεράς» θα συνεχίζει τις «μεταρρυθμίσεις» δηλαδή τη μείωση των μισθών και συντάξεων, την αύξηση των φόρων, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την απελευθέρωση της αγοράς προς όφελος των πολυεθνικών κολοσσών και την εκποίηση, αντί «πινακίου φακής», της δημόσιας περιουσίας θα προσφέρει στο λαό τηλεοπτικά θεάματα, καλλιεργώντας τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Η κατάργηση των Μνημονίων, η διακοπή της λιτότητας, η μείωση της ανεργίας και η οικονομική ανάπτυξη έχουν αντικατασταθεί ήδη στην πολιτική ρητορική με τον αγώνα κατά της φοροδιαφυγής και της διαπλοκής, φαινόμενα υπαρκτά που πρέπει να αντιμετωπιστούν. Όμως το πογκρόμ που θα ακολουθήσει δε θα αποσκοπεί στη δημιουργία ενός δικαιότερου κράτους αλλά στη συγκέντρωση των χρημάτων απ’ όσους έχουν ακόμη κάποιο εισόδημα ή κάποια περιουσία, αφού από τους υπόλοιπους δεν μπορούν να εισπράξουν τίποτα πιά. Αυτό δε θα ανακουφίσει τα φτωχά στρώματα αλλά θα φτωχοποιήσει όλη την κοινωνία, εξαφανίζοντας τη μεσαία τάξη, προκειμένου να πληρώνονται οι αδηφάγοι δανειστές.

Φοροδιαφυγή και διαπλοκή υπάρχει σ’ όλες τις χώρες. Μπροστά στη διαπλοκή της Siemens και άλλων μεγάλων εταιρειών με το γερμανικό Δημόσιο τα εγχώρια φαινόμενα ωχριούν. Στη «λίστα Λαγκάρντ», στη «λίστα Λίχνενστάϊν» κλπ., δεν υπάρχουν μόνο Έλληνες καταθέτες αλλά και Γερμανοί, Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί κ.ά. Σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος όμως η διαπλοκή, η διαφθορά και η φοροδιαφυγή δεν επιχειρείται να παρουσιαστούν ως βασική αιτία της οικονομικής κρίσης. Οι δανειστές και το ετεροπροσδιορισμένο πολιτικό προσωπικό της χώρας προσπαθούν να αποκρύψουν από τον ελληνικό λαό τους πραγματικούς λόγους της οικονομικής καταστροφής του, δηλαδή, τους καταναγκασμούς των Ευρωπαϊκών Συνθηκών, το δυσθεώρητο χρέος και την αρχιτεκτονική του ευρω-μάρκου. Όταν στο τέλος όλοι θα έχουμε γίνει φτωχοί και εξαθλιωμένοι τότε οι αντιστάσεις θα έχουν καμφθεί, αλλά θα μας λένε ότι επικρατεί δικαιοσύνη και τα βάρη, για να πληρώνονται οι δανειστές, κατανεμήθηκαν δίκαια.

Απέναντι σ’ αυτή τη λαίλαπα οι αντιμνημονιακές δυνάμεις που υποστηρίζουν την έξοδο από την Ευρωζώνη, την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, τη μονομερή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας και την εφαρμογή ενός προγράμματος οικονομικής ανασυγκρότησης δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό ένα συγκεκριμένο και πειστικό εναλλακτικό σχέδιο. Η πρωτοεμφανισθείσα στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 Λαϊκή Ενότητα (ΛΑ.Ε), ακολουθώντας την παλαιότερη ρητορική ΣΥΡΙΖΑ, εξακολουθούσε να προτάσσει την κατάργηση των Μνημονίων και της λιτότητας όταν, μετά την εμπειρία των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα με τους δανειστές, αυτό έχει αποδειχθεί ουτοπία εντός της Ευρωζώνης.

Τα στελέχη της ΛΑ.Ε μιλούσαν για επιστροφή στη δραχμή αν αυτό χρειαστεί (!), ενώ για την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος άλλοι έλεγαν ότι αυτή θα είναι μικρή ενώ άλλοι, μεγαλύτερη ανάλογα με τον τρόπο που θα συμπεριφερθούν οι αγορές. Τα εύλογα ερωτήματα του κόσμου ήταν: Με ποια ισοτιμία έναντι του ευρώ θα εισαχθεί η δραχμή; Θα υποτιμηθεί στη συνέχεια, κι’ αν ναι, πόσο; Θα υπάρξει πληθωρισμός και πόσο υψηλός θα είναι αυτός; Πόσο θα μειωθεί η αγοραστική αξία μισθών, συντάξεων και λοιπών εισοδημάτων; Θα έχουμε συνάλλαγμα για να αγοράζουμε βασικά αγαθά, όπως τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα κλπ.; Θα επιβληθεί δελτίο σε πολλά προϊόντα; Τα δάνεια θα αποπληρώνονται σε ευρώ ή σε δραχμές; Τι θα γίνει με τις καταθέσεις, θα χάσουν την αξία τους; Πώς θα διαγραφεί το χρέος; Σ’ αυτά και άλλα ερωτήματα που έχει δημιουργήσει στους πολίτες η προπαγάνδα των κομμάτων του ευρωμονόδρομου υπάρχουν απαντήσεις αλλά δε δόθηκαν, και αυτές που δόθηκαν ήταν ελλιπείς ή αντιφατικές.

Τα κόμματα και οι οργανώσεις που υποστηρίζουν την επιστροφή στη δραχμή δεν μπόρεσαν για μια ακόμη φορά να συνεργαστούν. Η ΛΑ.Ε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΕΠΑΜ κατέβασαν χωριστά ψηφοδέλτια. Η εκλογική συνεργασία της ΛΑ.Ε με ένα έστω από τα δύο αυτά κόμματα θα εξασφάλιζε τουλάχιστον την είσοδό της στη Βουλή, μεταβάλλοντας το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων. Δυστυχώς οι ιδεολογικές αγκυλώσεις αποδείχτηκαν ισχυρότερες του πολιτικού ρεαλισμού. Από την πλευρά του το ΚΚΕ ακολουθώντας τη μοναχική αλλά αδιέξοδη πορεία του (παραμένει σταθερά γύρω στο 5,5%), μιλούσε για την καπιταλιστική Ελλάδα της δραχμής.

Η Ελλάδα από το 2010 έχει γίνει αποικία των δανειστών που την ελέγχουν με τα δεσμά του χρέους και το ευρω-μάρκο. Χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία που να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να καταθέσει άμεσα το σχέδιο που θα βγάλει τη χώρα από το σημερινό αδιέξοδο και θα σταματήσει την παρακμή της. Έτσι θα συσπειρώσει και θα κινητοποιήσει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και όχι ένα μικρό ή μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς, για να αντιμετωπιστούν οι πανίσχυροι δανειστές και οι εγχώριοι Εφιάλτες.

Ο Νίκος Ιγγλέσης είναι συγγραφέας του βιβλίου

«Η Επανάσταση του Grexit – Το Σχέδιο» που

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στις 2-10-2015