Κάλεσμα της Συνέλευσης Αγωνιζόμενων Εργατών/τριών(Σ.Α.Ε)

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ/ΤΡΙΩΝ

«Το ζήτημα είναι», είπε η Αλίκη,
«αν έχετε το δικαίωμα να κάνετε τις λέξεις
να σημαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα».
«Το ζήτημα είναι», απάντησε ο Χάμπτυ Ντάμπτυ,
«ποιος θα είναι το αφεντικό, αυτό είναι όλο».
-Lewis Carroll-

Τα τελευταία 5 χρόνια και εν μέσω μιας αδιάκοπης σειράς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, η κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα επιχειρεί να διαλύσει ό, τι μέχρι τώρα θεωρούσαμε εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα, διαλύοντας τις ζωές των εργαζομένων, των ανέργων και γενικότερα των πληβείων αυτού του κόσμου. Η ραγδαία αύξηση της ανεργίας, η κατάργηση του οκτάωρου, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι εξευτελιστικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις με ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας κ ά. αποτελούν μόνο ένα μικρό δείγμα της αδυσώπητης επίθεσης που εξαπολύουν τα αφεντικά σε βάρος της εργατικής τάξης. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, μιας και η κλιμάκωση της επίθεσης που βιώνουμε σήμερα μεθοδεύεται σταθερά από τους εκάστοτε κρατικούς διαχειριστές την τελευταία 20ετία, οι εργασιακές σχέσεις αλλάζουν και μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας φτωχοποιείται βίαια, εξαθλιώνεται και αποκλείεται ακόμη και από τα βασικά αγαθά της σίτισης, της στέγασης, της παιδείας και της υγείας.

Τα τελευταία 2 χρόνια, ο Συριζα διεξάγοντας ένα εμπόριο ελπίδας βασισμένο σε αντιμνημονιακό λόγο και κίβδηλες εξαγγελίες αφομοίωσε και ενσωμάτωσε πλήθος ταξικών και κοινωνικών αγώνων του προηγούμενου διαστήματος. Με αυτόν τον τρόπο και προσπαθώντας να διαχειριστεί ένα ήδη χρεω-κοπημένο καπιταλιστικό σύστημα ανέλαβε την πολιτική εξουσία αποσπώντας τη συναίνεση μεγάλου κομματιού της κοινωνίας. Αλλά πολύ γρήγορα ο αντιμνημονιακός λόγος μετατράπηκε σε νέο 3ο μνημόνιο. Πια, οι αυταπάτες για έναν καλύτερο και πιο ανθρώπινο καπιταλισμό καταρρέουν και ή όποια “καινούρια” πολιτική διαχείριση ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την “παλιά”, δηλαδή αυτήν της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και ατζέντας, οξύνοντας την άνευ προηγουμένου επίθεση εις βάρος της κοινωνίας.

Ένας από τους πυλώνες της επίθεσης των κυρίαρχων, στην προσπάθεια μετασχηματισμού συνολικά της κοινωνίας για την ολοκληρωτική καθυπόταξή της και τον πλήρη έλεγχό της, είναι η σε κάθε επίπεδο αλλαγή της σχέσης μεταξύ εργαζομένων-αφεντικών, δηλαδή της σχέσης και της φύσης της μισθωτής εργασίας. Οι συντελούμενες αλλαγές στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων εκδηλώνονται σε 4 βασικούς άξονες του περιεχομένου της μισθωτής εργασίας: Στην υποβάθμιση του ρόλου της πλήρους και σταθερής απασχόλησης υπέρ των ευέλικτων μορφών εργασίας που συνεπάγονται περιορισμένες αμοιβές και δικαιώματα (π.χ. προγράμματα Voucher), στην αποδιάρθρωση του τρόπου διαμόρφωσης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του τρόπου καθορισμού των αποδοχών, στην ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας με την αναπροσαρμογή του στις ανάγκες των επιχειρήσεων κ ά. και τέλος, στην άμβλυνση των όρων της προστασίας από απολύσεις. Απόρροια των αλλαγών αυτών είναι η ραγδαία αύξηση της ανεργίας και η ολοένα και μεγαλύτερη αρπαγή πλούτου από εμάς που τον παράγουμε σε ολοένα και λιγότερα, κατά βάση μονοπωλιακά, χέρια.

Παράλληλα η ΓΣΕΕ, πλήρως απονομοποιημένη ιδεολογικά από όλους όσων τα συμφέροντα υποτίθεται πως εξυπηρετεί αλλά καθόλου ξεπερασμένη οργανωτικά και κατ’ επέκταση πολιτικά, με τους χειρισμούς της είτε μέσα από καλέσματα για απεργίες πυροτεχνήματα είτε μέσα από τη γενικότερη αντεργατική στάση της, στέκεται ως τροχοπέδι στον εργατικό αγώνα αποδιοργανώνοντας τις ταξικές αντιστάσεις. Επίσης, οι συντονισμοί των πρωτοβάθμιων σωματείων σε πολλές περιπτώσεις χαρακτη-ρίζονται από πολιτικαντισμούς κομματικών φορέων ενώ σε άλλες περιπτώσεις αρκούνται στον παραδο-σιακό ρόλο της διαμεσολάβησης ανάμεσα στον εργαζόμενο και το αφεντικό, αδυνατώντας να συνολικοποιήσουν την αντιπαράθεση. Με αυτόν τον τρόπο τα συνδικάτα απονευρώνονται, οι εργαζό-μενοι οδηγούνται στην παραίτηση, στην ηττοπάθεια και εν τέλει στην απουσία τους από κάθε τι που αφορά τις συνθήκες μέσα στις οποίες εργάζονται.

Ένα από τα κύρια ζητήματα που απασχολούν τους αγωνιζόμενους στον Ελλαδικό χώρο, κυρίως από την περίοδο που ακολούθησε την είσοδο της ελληνικής οικονομίας στους διεθνείς μηχανισμούς δανειοδότησης και την, ανεξαρτήτως πολιτικής διαχείρισης, τροχιά μνημονίων που έχει εισέλθει το κράτος, είναι η συλλογική απάντηση των από τα κάτω στην ολομέτωπη επίθεση κράτους και αφεντικών. Στην περίοδο αυτή θα πρέπει να αναδειχθούν δυνατότητες και προοπτικές με ιδιαίτερο ιστορικό βάρος και να δοκιμαστούν στην πράξη δομές αυτοοργάνωσης τόσο στους εργασιακούς χώρους όσο και στην κοινωνική ζωή. Η σχέση καταπιεστή – καταπιεζόμενου θα πρέπει να μπει στην συζήτηση μεταξύ συναδέλφων και η καλλιέργεια ταξικής συνείδησης από την μεριά των ριζοσπαστικότερων και συνειδητά αγωνιζόμενων κοινωνικών κομματιών πρέπει να είναι ένα από τα πρώτα στοιχήματα που θα κερδηθούν ώστε να μπορέσουμε να επανεκκινήσουμε τους ταξικούς αγώνες. Αφετέρου θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως η αποπροσανατολιστική και θολή «αντιμνημονιακή» κατεύθυνση του αγώνα δεν αρκεί για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας κλέβουν από τον πλούτο που παράγουμε, πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να είναι κυρίαρχο πρόταγμα αγώνα και μια καλή συνειδητή αρχή για να καταφέρουμε να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν και να προχωρήσουμε στην κοινωνική αναδιανομή τους.

Ως συνέλευση, αντιλαμβανόμαστε πως το πεδίο που καλούμαστε να παρέμβουμε είναι σίγουρα δύσκολο και προβληματικό όχι μόνο λόγω της αποθράσυνσης των αφεντικών και τον πόλεμο που θα δεχθούμε από «ειδικούς» του συνδικαλισμού και πάτρωνες των εργατικών αγώνων, αλλά και λόγω των αποτελεσμάτων που έχουν επιφέρει και οι δύο μαζί στην κουλτούρα και την ψυχολογία του απλού εργαζομένου. Για αυτό και η συνειδητή μας επιλογή να εμπλακούμε στο εργασιακό πεδίο χρειάζεται επιμονή, υπομονή, αυτοδιάθεση και συνεχή ενασχόληση με τα εργασιακά θέματα. Να μπορέσουμε να χαράξουμε τακτικούς σχεδιασμούς και να στοχεύουμε ψηλά μαθαίνοντας από τα λάθη μας, συζητώντας μεταξύ μας, προωθώντας και εδαφικοποιώντας τα προτάγματα της αντίστασης, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, μεταξύ άλλων, και στο εργασιακό πεδίο.

Τα προτάγματα της αντίστασης – αυτοοργάνωσης- αλληλεγγύης για μας δεν μπορούν παρά να σημαίνουν την αντίληψή μας για το παρόν και τους στόχους μας για το μέλλον. Μέσα από την άρνησή μας για κάθε μηχανισμό χειραγώγησης οι εργαζόμενοι και άνεργοι να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας. Η Συνέλευση αγωνιζόμενων εργατών/τριών, ανέργων και επισφαλώς εργαζομένων επιδιώκει να αποτελέσει έναν πόλο ταξικής πάλης στην πόλη της Πάτρας επιχειρώντας να συσπειρώσει αγωνιζόμενους που έχουν βρεθεί μαζί στο παρελθόν σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Αδιαπραγμάτευτος στη λειτουργία της είναι ο οριζόντιος, αντι-ιεραρχικός και αντιθεσμικός της χαρακτήρας. Με βάση συνδιαμορφωμένους κανόνες που όλοι από κοινού θα αποδεχόμαστε αφήνοντας στην άκρη μικροπολιτικά, εγωιστικά ή παραγοντίστικα φαινόμενα που δεν αποκλείεται να βρούμε μπροστά μας, επιδιώκουμε σταθερές σχέσεις συναδελφικότητας και αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της συνέλευσης. Μια αλληλεγγύη που δεν θα βασίζεται στη «φιλανθρωπία» για τον συνάνθρωπο αλλά στο έμπρακτο ενδιαφέρον για τη θέση στην οποία βρίσκεται.

Η διαμόρφωση ταξικής συνείδησης και συνδικαλιστικής κουλτούρας των από τα κάτω, η στήριξη συναδέλφων που αντιμετωπίζουν πρόβλημα στον χώρο δουλειάς τους, η αλληλεγγύη σε εργατικούς αγώνες που ήδη εξελίσσονται, η ανάδειξη των εργασιακών μας δικαιωμάτων παρεμβαίνοντας στους χώρους δουλειάς και η σύνδεση με άλλους αγώνες στην Πάτρα και πανελλαδικά εκφράζοντας την αλληλεγγύη της μέσα από μια ταξική διάσταση, αποτελούν βασικά επίδικα της συνέλευσης. Απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, συνεχής αγώνας για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια κοινωνία που τις ζωές μας θα ορίζουμε εμείς οι ίδιοι.

Η ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ

Συνέλευση Αγωνιζόμενων Εργατών/τριών– Σ.Α.Ε
Πάτρα, Απρίλης 2016

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ: ΣΑΒΒΑΤΟ 16/4/2016
ΣΤΙΣ 17:30 ΣΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ (ΚΟΡΙΝΘΟΥ & ΑΡΑΤΟΥ).

ipposd

  Από: Ταξική Πτέρυγα