Κώστας Μάρκου: O βάτραχος, ο σκορπιός και ο ΣΥΡΙΖΑ

Κώστας  Μάρκου

 H πρόταση νόμου του ΣΥ-ΡΙΖΑ-ΕΚΜ για μια «νέα σεισάχθεια», που πα­ρουσιάστηκε από τον ίδιο τον πρόεδρο του, ΑΑ. Τσίπρα, την περασμένη Τετάρτη σε συνέντευξη Τύπου, περιλαμβάνει θετικά μέτρα διαγραφής των χρεών από στεγα­στικά και καταναλωτικά δάνεια προς τις τράπεζες, για οικογένειες που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (το οποίο εκτι­μάται σε 15.073 ευρώ για τετραμελή οι­κογένεια), καθώς και μέτρα μείωσης των δόσεων ανάλογα με τη μείωση του εισο­δήματος.

Ωστόσο, εάν κάτι έχει μια γενικότε­ρη θεωρητική και άμεσα πολιτική σημα­σία για τη στρατηγική και τακτική της Αρι­στεράς απέναντι στην κρίση, είναι μια πα­μπάλαια αυταπάτη που επανέφερε ο Αλ. Τσίπρας, με αφορμή την παρουσίαση της πρότασης νόμου.

Βοθυτερος πολιτικός και κοινωνικός στόχος αυτής της πρωτοβουλίας, σύμφωνα με τον επικεφαλής του

ΣΥΡΙΖΑ. είναι η «αναζωογόνηση της οικο­νομίας με την αύξηση της δυνητικής κα­ταναλωτικής δαπάνης», ή όπως είπε στο κλείσιμο της παρουσίασης, «να υπάρξουν δηλαδή καταναλωτικές ανάσες, γιατί χω­ρίς αύξηση της ζήτησης και της κατανά­λωσης, δεν μπορούμε να βγούμε απ' αυ­τή την κρίση».

Πρόκειται για την επαναφορά μιας κλα­σικής κεϋνσιανής γραμμής, η οποία ιστο­ρικά ποτέ δεν απέτρεψε ούτε, πολύ πε­ρισσότερο, κατάργησε τις καπιταλιστικές κρίσεις. Απέτυχε και όταν εν μέρει επιχεί­ρησε να την εφαρμόσει ο Ρούσβελτ, το 1933- 38, απέτυχε ακόμη και στη «χρυσή εικοσαετία» 1950-70. όταν οι κυκλικές κρί­σεις έκαναν κανονικά την εμφάνιση τους, απέτυχε και στην αντιμετώπιση της δομι­κής κρίσης του 1973-75.

Ο κεϋνσιανός λέει: «Αν δεν αυξήσου­με τους μισθούς, δεν θα πωλούνται τα εμπορεύματα, άρα θα έχουμε μεί­ωση κερδών, μείωση των επενδύ­σεων και ύφεση». Και ανταπαντά ο νεοφιλελεύθερος: «Μα τι λες καη­μένε μου! Εάν αυξήσουμε τους μι­σθούς, θα μειωθούν τα κέρδη, θα μειωθούν οι επενδύσεις και έτσι θα έχουμε διαρκή ύφεση! Πρέπει να μειωθούν οι μισθοί για να έρθει η ανάκαμψη, οπότε πάλι θα μπο­ρούν να αυξηθούν». Και εδώ που τα λέμε, για τον καπιταλιστή που βλέπει τον εφιάλτη της χρεοκοπί­ας, η δεύτερη πρόταση είναι πολύ πιο ...πειστική.

Και οι δύο «γραμμές» δεν μπο­ρούν να αποτρέψουν την ύφεση, όχι γιατί δεν το θέλουν, αλλά γιατί δεν το μπορούν. Ας αφήσουμε τον Έρνεστ Μαντέλ να μας εξηγήσει γιατί: «Η αύξηση των οικογενειακών εισοδημάτων δεν δίνει πραγματικά "νέα ώθηση" στη συ­γκυρία (σ.σ., της κρίσης), παρά μόνο αν συνοδευτεί από μια αύξηση του ποσοστού κέρδους και από μια προοπτική γενικευ­μένης επέκτασης της αγοράς». Η δε μείω­ση των μισθών που υποστηρίζουν οι νεο­φιλελεύθεροι, δεν οδηγεί άμεσα, ούτε στο έναν, ούτε στον άλλον παράγοντα.

Και συνεχίζει ο Μαντέλ: «Η σύμπτω­ση αυτών των δύο παραγόντων εξαρτά­ται από τη συνδρομή πολλών και διαφό­ρων περιστάσεων. Επομένως, είναι αδύ­νατο να δημιουργηθεί την κρίσιμη στιγ­μή (σ.σ., εννοεί την ιστορική "στιγμή" της κρίσης) από το άλφα ή βήτα κυβερνητικό μέτρο (ή ιδιωτική συμφωνία). Απο δω πη­γάζει ο ανεξέλεγκτος χαρακτήρας του κύ­κλου» και γενικότερα, των κρίσεων. Πολύ περισσότερο, που η τωρινή κρίση δεν εί­ναι μια κλασική κυκλική κρίση, αλλά μια δομική κρίση, που συνδυάζεται με τη γε­νικότερη ιστορική κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού.

Με μια μαρξιστικά επαναθεμελιωμέ-νη «κριτική της πολιτικής οικονομίας» των σύγχρονων κρίσεων, η Αριστερά και το εργατικό κίνημα μπορούν να εξοπλι­στούν με αιτήματα τακτικής, τα οποία θα συγκρούονται με τους βασικούς «νό­μους», τάσεις και πολιτικές του κεφαλαί­ου. Και μόνο με την ταξική πάλη μπορούν να επιβάλουν μέτρα σε όφελος των εργα­ζομένων, τα οποία, όμως, θα μπορούν να «δικαιωθούν» τελικά με την επανάσταση προς τον κομμουνισμό της εποχής μας.

Τα κεϋνσιανά δόγματα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μεταξύ άλλων και μια από τις αιτίες για τα γλυκερά όνειρα μιας ταξικής αρμονίας εντός του συστήματος.

Αυτά τα όνειρα, με τη σειρά τους, οδη­γούν στη διαρκή επίκληση του εφιάλτη των «κοινωνικών εκρήξεων», με τον οποίο ο Αλ. Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, πιστεύουν ότι θα πείσουν το κεφά­λαιο και την τρόικα, σε μια Σύνοδο Κορυ­φής της EE «για το ελληνικό ζήτημα», να διαγράψουν μέρος του ελληνικού δημοσί­ου χρέους. Δεν διδάσκονται τίποτε από τον μύθο του Αισώπου για τον βάτραχο και τον σκορπιό;

(Όπου ο σκορπιός ζητά από τον βά­τραχο να τον μεταφέρει στην απέναντι όχθη του ποταμού, ο βάτραχος δέχεται διότι ο σκορπιός του υπενθυμίζει ότι εάν τον τσιμπήσει θα βουλιάξουν και οι δύο, πράγμα που ο σκορπιός τελικά το κάνει και όταν ο βάτραχος, τη στιγμή που βου­λιάζει, τον ρωτά «γιατί;», ο σκορπιός του απαντά «γιατί αυτή είναι η φύση μου!»).

Εφημεριδα ΠΡΙΝ 29/7/12