Ένα
σημαντικό τμήμα πρωτοπόρων εργαζόμενων και αριστερών της ελληνικής
κοινωνίας αναζητά και δια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ την Αριστερά της εποχής.
Οι
εξελίξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα, η γρήγορη φθορά των κυβερνήσεων
(και της σημερινής), η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, το κίνημα που
εμφανίζεται με τις απροσδόκητες ανατάσεις και απρόσμενες υφέσεις, καθώς
και η ενισχυόμενη αλλά αδύναμη ακόμη εμφάνιση αντικαπιταλιστικών
εγχειρημάτων και η ακόμη πιο αδύναμη παρουσία εγχειρημάτων
κομμουνιστικής αναφοράς και επαναθεμελίωσης, αποτυπώνουν την
πραγματικότητα των γενικότερων πολιτικών συσχετισμών.
Στα πλαίσια αυτής της σύνθετης κατάστασης πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Κυριακής η 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ψήφιση της Πολιτικής Απόφασης και την εκλογή του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου και της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής.
Η συνολική εκτίμηση των εργασιών είναι συλλογική υπόθεση. Σε αυτό το σημείωμα γίνονται ορισμένες επισημάνσεις.
Στη Συνδιάσκεψη πήραν μέρος 950 εκλεγμένοι σύνεδροι, εκπροσωπώντας 3.500 εγγεγραμμένα μέλη και άλλοι 42 εκπρόσωποι των πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν (ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΕΠΠΔ, ΑΡΙΣ, ΕΚΚΕ, ΟΚΔΕ).
Όσοι ήταν εκεί, καθένας ξεχωριστά και κάθε συλλογικότητα με τον τρόπο, τον πολιτισμό, τις δυνατότητες, τις αδυναμίες και τα λάθη της, αναζητούσαν το στρατηγικό πολιτικό λόγο, τον άμεσο προγραμματικό στόχο, τα μέσα προώθησης του και τον τρόπο σύνδεσης με την αποφασιστική αναμέτρηση.
Αναζητούσαν βήματα παραπέρα συγκρότησης, από άποψη ιδεολογίας, πολιτικής και μαζικής παρέμβασης, μιας ενιαίας αυτοτελούς ζώνης αριστερών εργατών και νεολαίων σε πανελλαδικό επίπεδο. Αναζητούσαν την προγραμματική ενοποίηση των αντικαπιταλιστικών πολιτικών αλλά και των κοινωνικών δυνάμεων σε ένα μεταβατικό επαναστατικό υποκείμενο νέου-νέου τύπου, στο οποίο και το κόμμα και το μέτωπο και το κίνημα θα έχουν διακριτό λόγο και ρόλο και από κοινού αντικαπιταλιστική ανατρεπτική στόχευση.
Η πρόταση για τη μετατροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε «ενιαίο, μετωπικό πολιτικό φορέα» υπερψηφίστηκε από το 63,5% των συνέδρων της πρότασης. Δεν έλαβε τα απαραίτητα δύο τρίτα των αντιπροσώπων, με συνέπεια να καθηλώνεται στην προηγούμενη κατάσταση του «μετώπου συνιστωσών».
Η Πολιτική Απόφαση υπερψηφίστηκε από το 62,5% των αντιπροσώπων.
Δεν υπερψηφίστηκε από το ΣΕΚ και την ΟΚΔΕ.
Οι αρνητικές επιδράσεις αυτού του γεγονότος ή η θετική έμπρακτη υπέρβασή του, θα φανούν μέσα από τον πολιτικό ρόλο που θα παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πορεία των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων.
Η ίδια η συμμετοχή τριών χιλιάδων μελών στις γραμμές της, οι εκατοντάδες αντιπρόσωποι, ο προβληματισμός στα δεκάδες άρθρα διαλόγου και τις περίπου 70 ομιλίες, δείχνουν ότι από ένα σημαντικό τμήμα πρωτοπόρων εργαζόμενων και αριστερών της ελληνικής κοινωνίας αναζητείται και δια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η Αριστερά της εποχής.
Αναζητείται λόγω της ανάγκης νικηφόρας αναμέτρησης με τη μνημονιακή, πολεμική και αντιδημοκρατική επίθεση του κεφαλαίου, των κυβερνήσεών του, της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ.
Οι πολιτικές του ΚΚΕ και της ΛΑΕ, με τις σημαντικές διαφορές τους, δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις της εποχής μας, στο νέο, συλλογικό, μετωπικό σχέδιο επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής.
Ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου του αγώνα αναζητά, γιατί γίνεται πλέον εμφανές πως η πραγματοποίηση ενός συνολικού ενδιάμεσου στόχου προοδευτικής διεξόδου στα πλαίσια της κυριαρχίας της ΕΕ και των πολυεθνικών, δηλαδή η πλαστή εικόνα ενός αντικαπιταλιστικού καπιταλισμού, δεν είναι απλά αδύνατο, είναι εντελώς παράλογο, είναι ψευδαίσθηση. Και είναι ακριβώς εκείνη η ψευδαίσθηση που υποτάσσει όχι μόνο την επαναστατική συνείδηση αλλά και τις άμεσες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης σε αυτή την πλαστή εικόνα.
Απαιτείται επομένως, αυτό το αναζητά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σαφήνεια στο πρόγραμμα που θα ενώσει το λαό για να νικήσει και όχι μισόλογα για την ΕΕ ή επιστροφή σε ένα παρελθόν που ηττήθηκε.
Οι αναζητήσεις βασίζονται επίσης στη λαϊκή απαίτηση ενός μετώπου κοινής πάλης όλης της μαχόμενης Αριστεράς και των ταξικών δυνάμεων ενάντια στην κυβέρνηση, στο αστικό μνημονιακό αντι-μέτωπο, στο οποίο συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στη γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (παρότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει ακόμη στραφεί προς τα εκεί με αποφασιστικότητα).
Οι εργαζόμενοι και ο λαός αναζητούν και δια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (όχι μόνο δια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) μια στρατηγική, κομμουνιστική και διεθνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς, για μια νέα απελευθερωμένη κοινωνία.
Η ανεπαρκής ακόμη, αλλά ισχυρή σχετικά επιρροή της Αριστεράς στη χώρα μας, η θυελλώδης πολιτική ιστορία που εισβάλλει διαφιλονικούμενη στο παρόν, το αμάλγαμα οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών επιδράσεων σε αυτή τη βαλκανική χώρα της Ανατολής και της Ευρώπης, με ισχυρή την πολιτική παρουσία του Βορρά, της αμερικανικής Δύσης και των διασταυρούμενων αντιθέσεων, επιτρέπει σχετικά στην Αριστερά και στις ιδέες που έχουν αναφορά στο μαρξισμό να διατηρούν την παρουσία τους και υπό προϋποθέσεις να αναζωογονούνται και να αναπτύσσονται.
Α.Κ.Α
Στα πλαίσια αυτής της σύνθετης κατάστασης πραγματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Κυριακής η 3η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ψήφιση της Πολιτικής Απόφασης και την εκλογή του Πανελλαδικού Συντονιστικού Οργάνου και της Κεντρικής Συντονιστικής Επιτροπής.
Η συνολική εκτίμηση των εργασιών είναι συλλογική υπόθεση. Σε αυτό το σημείωμα γίνονται ορισμένες επισημάνσεις.
Στη Συνδιάσκεψη πήραν μέρος 950 εκλεγμένοι σύνεδροι, εκπροσωπώντας 3.500 εγγεγραμμένα μέλη και άλλοι 42 εκπρόσωποι των πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν (ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΕΠΠΔ, ΑΡΙΣ, ΕΚΚΕ, ΟΚΔΕ).
Όσοι ήταν εκεί, καθένας ξεχωριστά και κάθε συλλογικότητα με τον τρόπο, τον πολιτισμό, τις δυνατότητες, τις αδυναμίες και τα λάθη της, αναζητούσαν το στρατηγικό πολιτικό λόγο, τον άμεσο προγραμματικό στόχο, τα μέσα προώθησης του και τον τρόπο σύνδεσης με την αποφασιστική αναμέτρηση.
Αναζητούσαν βήματα παραπέρα συγκρότησης, από άποψη ιδεολογίας, πολιτικής και μαζικής παρέμβασης, μιας ενιαίας αυτοτελούς ζώνης αριστερών εργατών και νεολαίων σε πανελλαδικό επίπεδο. Αναζητούσαν την προγραμματική ενοποίηση των αντικαπιταλιστικών πολιτικών αλλά και των κοινωνικών δυνάμεων σε ένα μεταβατικό επαναστατικό υποκείμενο νέου-νέου τύπου, στο οποίο και το κόμμα και το μέτωπο και το κίνημα θα έχουν διακριτό λόγο και ρόλο και από κοινού αντικαπιταλιστική ανατρεπτική στόχευση.
Η πρόταση για τη μετατροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε «ενιαίο, μετωπικό πολιτικό φορέα» υπερψηφίστηκε από το 63,5% των συνέδρων της πρότασης. Δεν έλαβε τα απαραίτητα δύο τρίτα των αντιπροσώπων, με συνέπεια να καθηλώνεται στην προηγούμενη κατάσταση του «μετώπου συνιστωσών».
Η Πολιτική Απόφαση υπερψηφίστηκε από το 62,5% των αντιπροσώπων.
Δεν υπερψηφίστηκε από το ΣΕΚ και την ΟΚΔΕ.
Οι αρνητικές επιδράσεις αυτού του γεγονότος ή η θετική έμπρακτη υπέρβασή του, θα φανούν μέσα από τον πολιτικό ρόλο που θα παίξει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πορεία των πολιτικών και κοινωνικών αγώνων.
Η ίδια η συμμετοχή τριών χιλιάδων μελών στις γραμμές της, οι εκατοντάδες αντιπρόσωποι, ο προβληματισμός στα δεκάδες άρθρα διαλόγου και τις περίπου 70 ομιλίες, δείχνουν ότι από ένα σημαντικό τμήμα πρωτοπόρων εργαζόμενων και αριστερών της ελληνικής κοινωνίας αναζητείται και δια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η Αριστερά της εποχής.
Αναζητείται λόγω της ανάγκης νικηφόρας αναμέτρησης με τη μνημονιακή, πολεμική και αντιδημοκρατική επίθεση του κεφαλαίου, των κυβερνήσεών του, της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΝΑΤΟ.
Οι πολιτικές του ΚΚΕ και της ΛΑΕ, με τις σημαντικές διαφορές τους, δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις απαιτήσεις της εποχής μας, στο νέο, συλλογικό, μετωπικό σχέδιο επαναστατικής τακτικής και στρατηγικής.
Ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου του αγώνα αναζητά, γιατί γίνεται πλέον εμφανές πως η πραγματοποίηση ενός συνολικού ενδιάμεσου στόχου προοδευτικής διεξόδου στα πλαίσια της κυριαρχίας της ΕΕ και των πολυεθνικών, δηλαδή η πλαστή εικόνα ενός αντικαπιταλιστικού καπιταλισμού, δεν είναι απλά αδύνατο, είναι εντελώς παράλογο, είναι ψευδαίσθηση. Και είναι ακριβώς εκείνη η ψευδαίσθηση που υποτάσσει όχι μόνο την επαναστατική συνείδηση αλλά και τις άμεσες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης σε αυτή την πλαστή εικόνα.
Απαιτείται επομένως, αυτό το αναζητά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σαφήνεια στο πρόγραμμα που θα ενώσει το λαό για να νικήσει και όχι μισόλογα για την ΕΕ ή επιστροφή σε ένα παρελθόν που ηττήθηκε.
Οι αναζητήσεις βασίζονται επίσης στη λαϊκή απαίτηση ενός μετώπου κοινής πάλης όλης της μαχόμενης Αριστεράς και των ταξικών δυνάμεων ενάντια στην κυβέρνηση, στο αστικό μνημονιακό αντι-μέτωπο, στο οποίο συμμετέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ, ενάντια στη γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ (παρότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει ακόμη στραφεί προς τα εκεί με αποφασιστικότητα).
Οι εργαζόμενοι και ο λαός αναζητούν και δια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (όχι μόνο δια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) μια στρατηγική, κομμουνιστική και διεθνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος και της Αριστεράς, για μια νέα απελευθερωμένη κοινωνία.
Η ανεπαρκής ακόμη, αλλά ισχυρή σχετικά επιρροή της Αριστεράς στη χώρα μας, η θυελλώδης πολιτική ιστορία που εισβάλλει διαφιλονικούμενη στο παρόν, το αμάλγαμα οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών επιδράσεων σε αυτή τη βαλκανική χώρα της Ανατολής και της Ευρώπης, με ισχυρή την πολιτική παρουσία του Βορρά, της αμερικανικής Δύσης και των διασταυρούμενων αντιθέσεων, επιτρέπει σχετικά στην Αριστερά και στις ιδέες που έχουν αναφορά στο μαρξισμό να διατηρούν την παρουσία τους και υπό προϋποθέσεις να αναζωογονούνται και να αναπτύσσονται.
Α.Κ.Α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου