«Η διαφθορά υπονομεύει τη χώρα μας. Το ήθος, η τιμή και ο νόμος έχουν πια εξανεμιστεί από τη ζωή μας» (sic), Αλ Καπόνε

 

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

 «Σήμερα πλέον ο κόσμος δεν σέβεται τίποτε. Κάποτε είχαμε σε μεγάλη υπόληψη το ήθος, την τιμή, την αλήθεια και τον νόμο...

Στις μέρες μας η διαφθορά διαπρέπει στην αμερικάνικη ζωή. Όπου οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, μόνος νόμος γίνεται η διαφθορά. Η διαφθορά υπονομεύει τη χώρα μας. Το ήθος, η τιμή και ο νόμος έχουν πια εξανεμιστεί από τη ζωή μας».

 (Δηλώσεις του Αλ Καπόνε στον δημοσιογράφο ΚορνέλιουςΒάντερμπιλτ Τζούνιορ. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Liberty, στις 17 Οκτωβρίου 1931, λίγες μέρες προτού οδηγηθεί ο Αλ Καπόνε στη φυλακή.)

 «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα»,σύμπτωση ή δικαίωση τουΚ. Μαρξ;

Πανεπιστημιακοί καθηγητές, δημοσιολόγοι αναλυτές, με λαμπρές σπουδές στα «Χάρβαρντ» και στα «ΛόντονΣκουλοφΕκόνομικς» -για όσους έχουν παραφουσκωμένα πορτοφόλια-, με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, είναι εδώ και χρόνια χυδαίοι σοφιστές και συκοφάντες στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Έχουν κάνει πατσαβούρι την επιστημοσύνη τους στην προσπάθειά τους να ακυρώσουν - συκοφαντήσουν τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και να υπερασπίσουν την πολιτική της κυρίαρχης αστικής τάξης.

Ο μηχανισμός προπαγάνδας - χειραγώγησης της κοινωνίας του αστικού μπλοκ εξουσίας, οι δημοσιοκάφροι που υπερασπίζονται παθιασμένα τους εκάστοτε κυβερνώντες -αυτοί οι αδυσώπητοι ελεγκτές της εξουσίας (sic)-, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι τεχνοκράτες, οι ειδικοί αναλυτές, στην πλειοψηφία τους -οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα- είναι φανατικά και οργανικά στρατευμένοι προπαγανδιστές της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων, του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.Είναι υπέρμαχοι της «εθνικής ομοψυχίας», των «κοινών εθνικών συμφερόντων», της «εθνικής οικονομίας», του «νόμου και της τάξης»και αυτοαναγορεύονται σε ανιδιοτελείς υπερασπιστές της νομιμότητας και των θεσμών της χώρας και φανατικοί θιασώτες της «ανάπτυξης» και της «προόδου».

«Εφόσον πολιτική οικονομία παραμένει αστική, εφόσον δηλαδή αντιλαμβάνεται το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς όχι σαν ιστορικά παροδική βαθμίδα εξέλιξης, αλλ' αντίθετα σαν απόλυτη και τελική μορφή κοινωνικής παραγωγής, μπορεί να παραμείνει επιστήμη μόνο όσο η ταξική πάλη βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση, ή όταν εκδηλώνεται μόνο με μεμονωμένα φαινόμενα.

[…]

Η αστική τάξη κατάχτησε στη Γαλλία και την Αγγλία την πολιτική εξουσία. Από τότε η ταξική πάλη αποχτούσε πραχτικά και θεωρητικά όλο και πιο πολύ έκδηλες και απειλητικές μορφές. Σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας. Δεν πρόκειται τώρα πια για το αν είναι αληθινό αυτό ή εκείνο το θεώρημα, μα για το αν είναι ωφέλιμο ή επιζήμιο για το κεφάλαιο, αν ταιριάζει ή όχι στο κεφάλαιο, αν έρχεται σε σύγκρουση ή όχι με τις αστυνομικές διατάξεις. Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν πληρωμένοι διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογητικής.», (Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο τ.1ος: 20-21).

Η εκτεταμένη διαφθορά των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων του αστικού μπλοκ εξουσίας και των κομμάτων που άσκησαν και ασκούν κυβερνητική εξουσίαπαρ’ ότι όλοι -ως σύγχρονοι Αλ Καπόνε- δηλώνουν αμείλικτοι διώκτες τηςμένει στο απυρόβλητο.Συγκαλύπτουν τις δραματικές ελλείψεις σε γιατρούς, σε νοσηλευτικό προσωπικό, την ανεπάρκεια των ΜΕΘ, την διάλυση και την ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας. Θεωρούν φυσιολογικό κι εμείς αποδεχόμαστε χωρίς μαζικές αντιδράσεις να λειτουργεί μόνιμα το εκπαιδευτικό σύστημα με πάνω από 40.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικούς κάθε χρόνο και με ελλείψεις και με τάξεις των 25 μαθητών εν μέσω πανδημίας.

Ο θλιβερός θίασος των εκλεγμένων του αστικού μπλοκ στους Δήμους, την Περιφέρεια, οι βουλευτές, το τοπικό κράτος στην περιοχή μας, είναι για μια ακόμα φορά πιστός εκτελεστής των πολιτικών της κυβερνητικής εξουσίας και για την πανδημία και για την απολιγνιτοποίηση.

Για το «αντιλαϊκιστικό μέτωπο» οποιαδήποτε προσπάθεια ανάδειξης των ευθυνών του αστικού μπλοκ εξουσίας είναι αχρείαστη «παρελθοντολογία» και άγονη «κομματική αντιπαράθεση». Γιατί δεν είναι τώρα η ώρα, μέσα στην παροξυνόμενη υγειονομική και οικονομική κρίση, να «πλήττουμε την εθνική ομοψυχία».Τονίζουν με ένταση, έμφαση και επιμονή «τι κάνουμε τώρα», λες και το «τώρα» προέκυψε στο κενό ή σαν φυσικό φαινόμενο όπως η βροχή. Προσπερνούν συνειδητά τη σχέση αιτίου και αιτιατού, γιατί αυτή η σχέση θα  αναδείξει την πραγματική αιτία: τον εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Χωρίς όμως να ψάχνουμε τις αιτίες και χωρίς να απαιτούμε ευθύνες, χωρίς να θίγουμε το κυρίαρχο αστικό μπλοκ εξουσίας και τις ευθύνες του για την παροξυνόμενη και λόγω του covid-19 υγειονομική καιοικονομικήκρίση του καπιταλισμού, εν τέλει «για όλα φταίειηατομική ευθύνη».

«Ζούμε με λανθασμένες εντυπώσεις» γράφει ο νεοφιλελεύθεροςΜπερνάρΚουσνέρ στο βιβλίο του «Η δικτατορία των γιατρών».

«Το όριο της ιατρικής είναι η φτώχεια. Με την αναφορά αυτή[οΜπερνάρΚουσνέρ] επαναβεβαιώνει τη θέση ότι «... οι μεγαλύτεροι εχθροί για την υγεία δεν είναι τα μικρόβια, οι ιοί ή ο καρκίνος, αλλά η φτώχεια, η άγνοια και η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο». [Σπ. Δοξιάδης, Ένας γιατρός σκέπτεται και γράφει, Εκδοτική Ερμής ΕΠΕ, Αθήνα 1997: 15]

[…]

«Η συμβολή της ιατρικής στην ελάττωση της θνησιμότητας δεν φαίνεται να υπερβαίνει το 10% […]». «Κατά συνέπεια, «κανένας υγειονομικός οργανισμός δεν μπορεί να απαντήσει στις ανάγκες της εποχής μας, ούτε να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα τα οποία κατακλύζουν την κοινωνική υποδομή [του καπιταλισμού], αν δεν αναγνωριστεί καθαρά η μεγάλη σημασία την οποία έχουν οι κοινωνικές συνθήκες των φτωχών και αν δεν τεθεί με έμφαση το χρέος να βελτιωθεί η ζωή τους...» [G. Winslow/E. A., Le coiit de la maladie et leprix de la sante, Ed. OrganisationMondiale de la Santd, Γενεύη 1952, σ. 84. Ηδικτατορίατωνγιατρών - ΜπερνάρΚουσνέρ:13]

***

Όντας αδύνατοννα εξαλειφθεί η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και η ταξική πάληστον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το αστικό μπλοκ εξουσίας  επιδιώκει διαχρονικά να τη συγκαλύψει με το στερεότυποιδεολόγημα «των δύο άκρων». Ορίζοντας ως άκρα, το φασισμό στο ένα άκρο και τον σοσιαλισμό - κομμουνισμόστο άλλο άκρο προκύπτει ο βούρκος του «κέντρου».Το αποτέλεσμα; Η Ευρώπη μαυρίζει. Ακροδεξιοί, φασίστες και ναζί μπαίνουν σε κυβερνήσεις και όπου μένουν απ’ έξω την πολιτική τους ατζέντα την υλοποιούν «δεξιά», «ακροδεξιά», «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «οικολογικά», «ανεξάρτητα», «αυτόνομα» κόμματα και πολιτικές κινήσεις που γεννάει ο βούρκος του «κέντρου», που συνεργάζονται χωρίς προσχήματα μεταξύ τους στη συγκρότηση κατ’ ευφημισμό «κεντροδεξιών», «κεντροαριστερών» και το λουρί της μάνας κυβερνήσεων που διαχειρίζονται έναν ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό που έχει σαπίσει και απειλεί να εξαφανίσει τον πλανήτη γη με πυρηνικό ολοκαύτωμα (Νέο στρατιωτικό - πυρηνικό δόγμα ΗΠΑ).

Οι γενικές εκκλήσεις για αντιφασιστικό αγώνα και αντιφασιστικά μέτωπα που υποτιμούν τον κύριο στόχο που είναι η πάλη και η ανατροπή των πολιτικών εξαθλίωσης της κοινωνίας από τα εναλλασσόμενα στην κυβερνητική εξουσία κόμματα του αστικού μπλοκ, στην πράξη συσκοτίζουν και αποπροσανατολίζουν από το περιεχόμενο και τους στόχους που πρέπει να έχει η αντιφασιστική πάλη του ταξικού εργατικού κινήματος.

Σ’ ένα γενικό αντιφασιστικό πλαίσιο -χωρίς περιεχόμενο και στόχους- χωράνε όλοι. Γι’ αυτό και το αστικό μπλοκ εξουσίας, με την επικουρία επιστημόνων, διανοουμένων και των ΜΜΕ, ενώ υιοθετούν και εφαρμόζουν τη φασιστική πολιτική ατζέντα, με υψηλές κορώνες υποκριτικά … καταγγέλλουν το φασισμό. Έχουν το θράσος να υψώνουν τη σημαία του αντιφασιστικού αγώνα και να καλούν σε συστράτευση και μέτωπο ενάντια στη φασιστική απειλή... Σ’ αυτόν τον κοινωνικό ορυμαγδό, κανένας δεν είναι φασίστας, ρατσιστής, φοβικός στη διαφορετικότητα, και όχι μόνον, αλλά δηλώνει υποκριτικά και αδυσώπητος πολέμιος…

Μάταιο είναι να περιμένουμε από τις δυνάμεις του «τείχους της δημοκρατίας» του «συνταγματικού τόξου» των «αρίστων» να αποκαλύψουν «τις καπιταλιστικές ρίζες του φασισμού. Αλλά όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει επίσης να μιλάει και για τον φασισμό.

[…]

Το ολοκληρωτικό καθεστώς, ωστόσο, δεν είναι παρά το προηγούμενο αστικό καθεστώς χωρίς τις αναστολές του.[…] Η θεωρία κατέστρεψε τον μύθο της αρμονίας των συμφερόντων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου^. έδειξε ότι η φιλελεύθερη οικονομία αναπαράγει τις σχέσεις κυριαρχίας μέσω των «ελεύθερων συμβολαίων» που επιβάλλονται εκβιαστικά λόγω των ανισοτήτων της ιδιοκτησίας. […]Ο φασισμός είναι η αλήθεια της σύγχρονης κοινωνίας που η θεωρία είχε εξαρχής συνειδητοποιήσει: ο φασισμός στερεοποιεί τις ακραίες ταξικές διακρίσεις που παράγει αναπότρεπτα ο νόμος της υπεραξίας», (Μαξ Χορκχάιμερ).

 «[…] είναι λάθος ο φασισμός να ταυτίζεται με κάθε αυταρχική διακυβέρνηση.

Όπως η λεγόμενη αστική δημοκρατία, ο φασισμός είναι:

-μια μορφή έκφρασης της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και των αξιών της,

-μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας της αστικής τάξης, οπότε και ουσία με μορφή ταυτίζονται,

-μια μορφή στην οποία κυριαρχεί η βία σε σχέση με τη δόλια αποσπασμένη συναίνεση, η οποία κυριαρχεί στην αστική δημοκρατία, γι' αυτό ακριβώς το λόγο εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Με αυτά τα δεδομένα η καταδικαστική απόφαση κατά της φασιστικής Χρυσής Αυγής δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται ως νίκη της δημοκρατίας, υπό την έννοια της λαϊκής εξουσίας, πόσο μάλλον όταν αυτή δολίως ταυτίζεται με την λεγόμενη αστική δημοκρατία,

 

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ήττα της κυρίαρχης ιδεολογίας και των αξιών της, για ήττα μιας μορφής της δικτατορίας της αστικής τάξης, η οποία και είναι εκείνη που την γεννά»,(Γιώργος Ρούσης).

ΥΓ.Όχι, δεν είμασταν «όλοι μαζί ενωμένοι» στην πάλη ενάντια στο ναζισμό και το φασιστικό μέτωπο. Στην πλειοψηφία του αστικό μπλοκ εγκατέλειψε τη χώρα και κατέφυγε στην Αίγυπτο μαζί με τα αποθέματα χρυσού. Άλλοι πολεμούσαν και τραγουδούσαν στην αντίσταση «το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» και άλλοι συνεργάζονταν με τους ναζί και φασίστες καταχτητές,οι ταγματασφαλίτες,οι μαυραγορίτες, οι κουκουλοφόροι ρουφιάνοι, τα κόμματα και οι εφημερίδες τους […] που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών». («Καθημερινή», 1/6/1941).

Στις μέρες μας η διαφθορά διαπρέπει στην αμερικάνικη ζωή. Όπου οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, μόνος νόμος γίνεται η διαφθορά. Η διαφθορά υπονομεύει τη χώρα μας. Το ήθος, η τιμή και ο νόμος έχουν πια εξανεμιστεί από τη ζωή μας».

 

(Δηλώσεις του Αλ Καπόνε στον δημοσιογράφο ΚορνέλιουςΒάντερμπιλτ Τζούνιορ. Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Liberty, στις 17 Οκτωβρίου 1931, λίγες μέρες προτού οδηγηθεί ο Αλ Καπόνε στη φυλακή.)

 

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

 

«Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα»,σύμπτωση ή δικαίωση τουΚ. Μαρξ;

 

Πανεπιστημιακοί καθηγητές, δημοσιολόγοι αναλυτές, με λαμπρές σπουδές στα «Χάρβαρντ» και στα «ΛόντονΣκουλοφΕκόνομικς» -για όσους έχουν παραφουσκωμένα πορτοφόλια-, με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, είναι εδώ και χρόνια χυδαίοι σοφιστές και συκοφάντες στην υπηρεσία του κεφαλαίου. Έχουν κάνει πατσαβούρι την επιστημοσύνη τους στην προσπάθειά τους να ακυρώσουν - συκοφαντήσουν τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και να υπερασπίσουν την πολιτική της κυρίαρχης αστικής τάξης.

 

Ο μηχανισμός προπαγάνδας - χειραγώγησης της κοινωνίας του αστικού μπλοκ εξουσίας, οι δημοσιοκάφροι που υπερασπίζονται παθιασμένα τους εκάστοτε κυβερνώντες -αυτοί οι αδυσώπητοι ελεγκτές της εξουσίας (sic)-, οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι τεχνοκράτες, οι ειδικοί αναλυτές, στην πλειοψηφία τους -οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα- είναι φανατικά και οργανικά στρατευμένοι προπαγανδιστές της υφιστάμενης τάξης πραγμάτων, του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.Είναι υπέρμαχοι της «εθνικής ομοψυχίας», των «κοινών εθνικών συμφερόντων», της «εθνικής οικονομίας», του «νόμου και της τάξης»και αυτοαναγορεύονται σε ανιδιοτελείς υπερασπιστές της νομιμότητας και των θεσμών της χώρας και φανατικοί θιασώτες της «ανάπτυξης» και της «προόδου».

 

«Εφόσον πολιτική οικονομία παραμένει αστική, εφόσον δηλαδή αντιλαμβάνεται το κεφαλαιοκρατικό καθεστώς όχι σαν ιστορικά παροδική βαθμίδα εξέλιξης, αλλ' αντίθετα σαν απόλυτη και τελική μορφή κοινωνικής παραγωγής, μπορεί να παραμείνει επιστήμη μόνο όσο η ταξική πάλη βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση, ή όταν εκδηλώνεται μόνο με μεμονωμένα φαινόμενα.

[…]

Η αστική τάξη κατάχτησε στη Γαλλία και την Αγγλία την πολιτική εξουσία. Από τότε η ταξική πάλη αποχτούσε πραχτικά και θεωρητικά όλο και πιο πολύ έκδηλες και απειλητικές μορφές. Σήμανε η νεκρώσιμη καμπάνα της επιστημονικής αστικής πολιτικής οικονομίας. Δεν πρόκειται τώρα πια για το αν είναι αληθινό αυτό ή εκείνο το θεώρημα, μα για το αν είναι ωφέλιμο ή επιζήμιο για το κεφάλαιο, αν ταιριάζει ή όχι στο κεφάλαιο, αν έρχεται σε σύγκρουση ή όχι με τις αστυνομικές διατάξεις. Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν πληρωμένοι διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογητικής.», (Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο τ.1ος: 20-21).

 

Η εκτεταμένη διαφθορά των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων του αστικού μπλοκ εξουσίας και των κομμάτων που άσκησαν και ασκούν κυβερνητική εξουσίαπαρ’ ότι όλοι -ως σύγχρονοι Αλ Καπόνε- δηλώνουν αμείλικτοι διώκτες τηςμένει στο απυρόβλητο.Συγκαλύπτουν τις δραματικές ελλείψεις σε γιατρούς, σε νοσηλευτικό προσωπικό, την ανεπάρκεια των ΜΕΘ, την διάλυση και την ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας. Θεωρούν φυσιολογικό κι εμείς αποδεχόμαστε χωρίς μαζικές αντιδράσεις να λειτουργεί μόνιμα το εκπαιδευτικό σύστημα με πάνω από 40.000 αναπληρωτές εκπαιδευτικούς κάθε χρόνο και με ελλείψεις και με τάξεις των 25 μαθητών εν μέσω πανδημίας.

 

Ο θλιβερός θίασος των εκλεγμένων του αστικού μπλοκ στους Δήμους, την Περιφέρεια, οι βουλευτές, το τοπικό κράτος στην περιοχή μας, είναι για μια ακόμα φορά πιστός εκτελεστής των πολιτικών της κυβερνητικής εξουσίας και για την πανδημία και για την απολιγνιτοποίηση.

 

Για το «αντιλαϊκιστικό μέτωπο» οποιαδήποτε προσπάθεια ανάδειξης των ευθυνών του αστικού μπλοκ εξουσίας είναι αχρείαστη «παρελθοντολογία» και άγονη «κομματική αντιπαράθεση». Γιατί δεν είναι τώρα η ώρα, μέσα στην παροξυνόμενη υγειονομική και οικονομική κρίση, να «πλήττουμε την εθνική ομοψυχία».Τονίζουν με ένταση, έμφαση και επιμονή «τι κάνουμε τώρα», λες και το «τώρα» προέκυψε στο κενό ή σαν φυσικό φαινόμενο όπως η βροχή. Προσπερνούν συνειδητά τη σχέση αιτίου και αιτιατού, γιατί αυτή η σχέση θα  αναδείξει την πραγματική αιτία: τον εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Χωρίς όμως να ψάχνουμε τις αιτίες και χωρίς να απαιτούμε ευθύνες, χωρίς να θίγουμε το κυρίαρχο αστικό μπλοκ εξουσίας και τις ευθύνες του για την παροξυνόμενη και λόγω του covid-19 υγειονομική καιοικονομικήκρίση του καπιταλισμού, εν τέλει «για όλα φταίειηατομική ευθύνη».

 

«Ζούμε με λανθασμένες εντυπώσεις» γράφει ο νεοφιλελεύθεροςΜπερνάρΚουσνέρ στο βιβλίο του «Η δικτατορία των γιατρών».

 

«Το όριο της ιατρικής είναι η φτώχεια. Με την αναφορά αυτή[οΜπερνάρΚουσνέρ] επαναβεβαιώνει τη θέση ότι «... οι μεγαλύτεροι εχθροί για την υγεία δεν είναι τα μικρόβια, οι ιοί ή ο καρκίνος, αλλά η φτώχεια, η άγνοια και η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο». [Σπ. Δοξιάδης, Ένας γιατρός σκέπτεται και γράφει, Εκδοτική Ερμής ΕΠΕ, Αθήνα 1997: 15]

[…]

«Η συμβολή της ιατρικής στην ελάττωση της θνησιμότητας δεν φαίνεται να υπερβαίνει το 10% […]». «Κατά συνέπεια, «κανένας υγειονομικός οργανισμός δεν μπορεί να απαντήσει στις ανάγκες της εποχής μας, ούτε να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα τα οποία κατακλύζουν την κοινωνική υποδομή [του καπιταλισμού], αν δεν αναγνωριστεί καθαρά η μεγάλη σημασία την οποία έχουν οι κοινωνικές συνθήκες των φτωχών και αν δεν τεθεί με έμφαση το χρέος να βελτιωθεί η ζωή τους...» [G. Winslow/E. A., Le coiit de la maladie et leprix de la sante, Ed. OrganisationMondiale de la Santd, Γενεύη 1952, σ. 84. Ηδικτατορίατωνγιατρών - ΜπερνάρΚουσνέρ:13]

***

Όντας αδύνατοννα εξαλειφθεί η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας και η ταξική πάληστον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, το αστικό μπλοκ εξουσίας  επιδιώκει διαχρονικά να τη συγκαλύψει με το στερεότυποιδεολόγημα «των δύο άκρων». Ορίζοντας ως άκρα, το φασισμό στο ένα άκρο και τον σοσιαλισμό - κομμουνισμόστο άλλο άκρο προκύπτει ο βούρκος του «κέντρου».Το αποτέλεσμα; Η Ευρώπη μαυρίζει. Ακροδεξιοί, φασίστες και ναζί μπαίνουν σε κυβερνήσεις και όπου μένουν απ’ έξω την πολιτική τους ατζέντα την υλοποιούν «δεξιά», «ακροδεξιά», «αριστερά», «σοσιαλιστικά», «οικολογικά», «ανεξάρτητα», «αυτόνομα» κόμματα και πολιτικές κινήσεις που γεννάει ο βούρκος του «κέντρου», που συνεργάζονται χωρίς προσχήματα μεταξύ τους στη συγκρότηση κατ’ ευφημισμό «κεντροδεξιών», «κεντροαριστερών» και το λουρί της μάνας κυβερνήσεων που διαχειρίζονται έναν ιμπεριαλιστικό καπιταλισμό που έχει σαπίσει και απειλεί να εξαφανίσει τον πλανήτη γη με πυρηνικό ολοκαύτωμα (Νέο στρατιωτικό - πυρηνικό δόγμα ΗΠΑ).

 

Οι γενικές εκκλήσεις για αντιφασιστικό αγώνα και αντιφασιστικά μέτωπα που υποτιμούν τον κύριο στόχο που είναι η πάλη και η ανατροπή των πολιτικών εξαθλίωσης της κοινωνίας από τα εναλλασσόμενα στην κυβερνητική εξουσία κόμματα του αστικού μπλοκ, στην πράξη συσκοτίζουν και αποπροσανατολίζουν από το περιεχόμενο και τους στόχους που πρέπει να έχει η αντιφασιστική πάλη του ταξικού εργατικού κινήματος.

 

Σ’ ένα γενικό αντιφασιστικό πλαίσιο -χωρίς περιεχόμενο και στόχους- χωράνε όλοι. Γι’ αυτό και το αστικό μπλοκ εξουσίας, με την επικουρία επιστημόνων, διανοουμένων και των ΜΜΕ, ενώ υιοθετούν και εφαρμόζουν τη φασιστική πολιτική ατζέντα, με υψηλές κορώνες υποκριτικά … καταγγέλλουν το φασισμό. Έχουν το θράσος να υψώνουν τη σημαία του αντιφασιστικού αγώνα και να καλούν σε συστράτευση και μέτωπο ενάντια στη φασιστική απειλή... Σ’ αυτόν τον κοινωνικό ορυμαγδό, κανένας δεν είναι φασίστας, ρατσιστής, φοβικός στη διαφορετικότητα, και όχι μόνον, αλλά δηλώνει υποκριτικά και αδυσώπητος πολέμιος…

 

Μάταιο είναι να περιμένουμε από τις δυνάμεις του «τείχους της δημοκρατίας» του «συνταγματικού τόξου» των «αρίστων» να αποκαλύψουν «τις καπιταλιστικές ρίζες του φασισμού. Αλλά όποιος δεν θέλει να μιλήσει για τον καπιταλισμό δεν πρέπει επίσης να μιλάει και για τον φασισμό.

[…]

Το ολοκληρωτικό καθεστώς, ωστόσο, δεν είναι παρά το προηγούμενο αστικό καθεστώς χωρίς τις αναστολές του.[…] Η θεωρία κατέστρεψε τον μύθο της αρμονίας των συμφερόντων μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου^. έδειξε ότι η φιλελεύθερη οικονομία αναπαράγει τις σχέσεις κυριαρχίας μέσω των «ελεύθερων συμβολαίων» που επιβάλλονται εκβιαστικά λόγω των ανισοτήτων της ιδιοκτησίας. […]Ο φασισμός είναι η αλήθεια της σύγχρονης κοινωνίας που η θεωρία είχε εξαρχής συνειδητοποιήσει: ο φασισμός στερεοποιεί τις ακραίες ταξικές διακρίσεις που παράγει αναπότρεπτα ο νόμος της υπεραξίας», (Μαξ Χορκχάιμερ).

 

«[…] είναι λάθος ο φασισμός να ταυτίζεται με κάθε αυταρχική διακυβέρνηση.

Όπως η λεγόμενη αστική δημοκρατία, ο φασισμός είναι:

-μια μορφή έκφρασης της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας και των αξιών της,

-μια μορφή διακυβέρνησης της δικτατορίας της αστικής τάξης, οπότε και ουσία με μορφή ταυτίζονται,

-μια μορφή στην οποία κυριαρχεί η βία σε σχέση με τη δόλια αποσπασμένη συναίνεση, η οποία κυριαρχεί στην αστική δημοκρατία, γι' αυτό ακριβώς το λόγο εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Με αυτά τα δεδομένα η καταδικαστική απόφαση κατά της φασιστικής Χρυσής Αυγής δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζεται ως νίκη της δημοκρατίας, υπό την έννοια της λαϊκής εξουσίας, πόσο μάλλον όταν αυτή δολίως ταυτίζεται με την λεγόμενη αστική δημοκρατία,

Στην πραγματικότητα πρόκειται για ήττα της κυρίαρχης ιδεολογίας και των αξιών της, για ήττα μιας μορφής της δικτατορίας της αστικής τάξης, η οποία και είναι εκείνη που την γεννά»,(Γιώργος Ρούσης).

 

ΥΓ.Όχι, δεν είμασταν «όλοι μαζί ενωμένοι» στην πάλη ενάντια στο ναζισμό και το φασιστικό μέτωπο. Στην πλειοψηφία του αστικό μπλοκ εγκατέλειψε τη χώρα και κατέφυγε στην Αίγυπτο μαζί με τα αποθέματα χρυσού. Άλλοι πολεμούσαν και τραγουδούσαν στην αντίσταση «το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» και άλλοι συνεργάζονταν με τους ναζί και φασίστες καταχτητές,οι ταγματασφαλίτες,οι μαυραγορίτες, οι κουκουλοφόροι ρουφιάνοι, τα κόμματα και οι εφημερίδες τους […] που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών». («Καθημερινή», 1/6/1941).

26Οκτώβριος2020