Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΡΩ

του
Π. Παπακωνσταντίνου

«Οι μεγάλες καταστροφές παρακινούν τους πιο ένθερμους θρησκευόμενους να γίνουν δυο φορές πιο ευσεβείς». Έτσι ξεκινάει το άρθρο του Σερζ Αλιμί, διευθυντή του γαλλικού περιοδικού Le Monde Diplomatique, αναφορικά με τη νέα υποτροπή της ευρωκρίσης και τη σύνοδο κορυφής των 27, που αρχίζει σήμερα στις Βρυξέλλες.

Είναι η 18η «κρίσιμη» σύνοδος κορυφής για τη «διάσωση» του ευρώ μέσα σε δυόμιση χρόνια. Κάθε...

φορά, το κοινό νόμισμα βρίσκεται στο χείλος της κατάρρευσης, αλλά διασώζεται στις δώδεκα παρά πέντε χάρη στις «θαρραλέες» αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών. Τι αδικία όμως: Οι αγορές δεν πείθονται, το ευρώ ξαναμπαίνει στην εντατική και στην επόμενη σύνοδο διασώζεται εκ νέου, με καινούργιες θαρραλέες αποφάσεις των 27, οι οποίοι, βέβαιοι για την ορθότητα της θεραπευτικής αγωγής, απλώς αυξάνουν τις δόσεις των φαρμάκων. Στο μεταξύ, από εξάμηνο σε εξάμηνο τα κράτη- ασθενείς, που κινδυνεύουν να μολύνουν ολόκληρη την ευρωζώνη, αντί να περιορίζονται, αυξάνονται και πληθύνονται: Από την Ελλάδα- μοναδικό μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, φτάσαμε ήδη να έχουμε πέντε χώρες σε μηχανισμούς στήριξης, ύστερα από την προσθήκη της Κύπρου και της Ισπανίας, ενώ όλα δείχνουν ότι έρχεται όπου νάναι η ώρα και της Ιταλίας.

Μπορεί τα γεγονότα να είναι πεισματάρικα, δεν φαίνονται όμως ικανά να κλονίσουν τις ιδεοληψίες των ποικίλων αποχρώσεων ευρωπαϊστών. Επιβεβαιώνοντας τον Αλιμί, ομνύουν μετά από κάθε καινούργιο γύρο της κρίσης με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο ότι «η λύση βρίσκεται όχι σε λιγότερη, αλλά σε περισσότερη Ευρώπη». Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μας διαβεβαιώνουν οι γνωστές ομιλούσες γραβάτες στα δελτία των οκτώ: Τώρα που η κρίση οδηγεί στο μη περαιτέρω, ακόμη και η Μέρκελ θα πειστεί, η λιτότητα θα δώσει τη θέση της στην ανάπτυξη, τα ποθητά ευρωομόλογα θα θεσπιστούν, η νομισματική ένωση θα συμπληρωθεί από την πολιτική και το όνειρο των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης θα γίνει επιτέλους πραγματικότητα. Τόσο καλά. Ή μήπως όχι;

Ας ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας, που μας ενδιαφέρουν πιο άμεσα. Παρότι η Γερμανία και οι σύμμαχοί της εδέησαν να αποκτήσουν πρωθυπουργό της αρεσκείας τους, χάρη στο φόβο της οικονομικής κατάρρευσης που είχαν καλλιεργήσει, δεν εννοούν να διευκολύνουν σε τίποτα την ήδη νοσούσα (πολιτικά) τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ. Από την πρώτη στιγμή ο πολύς κ. Σόιμπλε ξέκοψε κάθε σκέψη για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, αφήνοντας ανοιχτό μόνο το ενδεχόμενο της επιμήκυνσής του- κάτι που φυσικά σημαίνει και επιμήκυνση των δεινών για τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, η επιλογή του κ. Στουρνάρα για το υπουργείο Οικονομικών- ενός ανθρώπου του ΣΕΒ, που συνέταξε μαζί με τον «Ταλιμπάν» του νεοφιλελευθερισμού Στέφανο Μάνο το διαβόητο «Σχέδιο Αρχιμήδης» για την εκποίηση λιμανιών, αεροδρομίων και κρατικών ακινήτων αντί πινακίου φακής- βοά για τον ακραιφνώς μνημονιακό χαρακτήρα της κυβέρνησης και για το ποιόν των μέτρων που θα ακολουθήσουν.

Είναι πιθανό οι τρεις σωματοφύλακες της μνημονιακής κυβέρνησης να αναζητήσουν φύλλο συκής για το επικείμενο Βατερλώ των Βρυξελλών στο περίφημο «Αναπτυξιακό Σύμφωνο», που υποτίθεται ότι θα συμπληρώσει το δημοσιονομικό. Πρόκειται για το πακέτο, ύψους 130 δις ευρώ (μόλις το 1% του ΑΕΠ της ευρωζώνης) που ζητούσε επιμόνως ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και υποτίθεται ότι συμφώνησαν οι τέσσερις ισχυρότερες χώρες της ευρωζώνης (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) κατά την πρόσφατη συνάντησή τους.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για «ένα μπαλόνι, φουσκωμένο με ζεστό αέρα», όπως έγραψε με ανελέητο ρεαλισμό το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, επεξηγώντας: «Οι συμμετέχοντες στη σύνοδο κορυφής γνωρίζουν καλά ότι πρόκειται για απόφαση διακοσμητικής φύσης, με στόχο να εντυπωσιαστούν οι ψηφοφόροι και οι αγορές. Το Αναπτυξιακό Σύμφωνο δεν περιέχει απολύτως τίποτα νέο και μόνη του φιλοδοξία είναι να βοηθήσει τον Γάλλο πρόεδρο να κρατήσει τα προσχήματα». Στο σχετικό ρεπορτάζ αποκαλύπτεται ότι τα 55 δις που υποτίθεται ότι θα διατεθούν για ανάπτυξη από τα διαρθρωτικά ταμεία προβλέπονται ήδη στον κοινοτικό προϋπολογισμό, χωρίς να προστίθεται ούτε ένα σεντ. Όσο για τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (μόλις 10 δις για το σύνολο της ευρωζώνης, δηλαδή κάτι ψιλά εκατομμυριάκια για την Ελλάδα) και τα «αναπτυξιακά ομόλογα» που θα εκδοθούν (18 δις), πέραν του ότι συνιστούν σταγόνες στον ωκεανό, είναι αμφίβολο αν αξιοποιηθούν ποτέ, μια και υπό τις παρούσες συνθήκες κρίσης ελάχιστοι επενδυτές έχουν διάθεση να ρισκάρουν στο χειμαζόμενο μεσογειακό Νότο.

Κατά τα λοιπά, η Άγκελα Μέρκελ απέκλεισε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την έκδοση ευρωομολόγων, ακόμη και για μέρος του δημοσίου χρέους των προβληματικών χωρών, δηλώνοντας: «δεν υπάρχει περίπτωση να τα δεχτώ όσο ζω»! Κατέστησε μ' αυτό τον τρόπο σαφές ότι θα υπερασπιστεί με νύχια και με δόντια την ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην ιμπεριαλιστική και ληστρική Ε.Ε., που της επιτρέπει να καρπώνεται εμπορικά πλεονάσματα σε βάρος των εταίρων της, αφήνοντας ακέραια τα χρέη στους τελευταίους. Τα δικά σας- δικά μας, τα δικά μας- δικά μας.

Με αυτά τα δεδομένα, ο πρώτος, άμεσος και πιθανότερος κίνδυνος που διαγράφεται είναι να καταλήξει η σύνοδος σε ευχολόγια και ημίμετρα που δεν θα καθησυχάσουν ούτε καν προσωρινά τις αγορές, οδηγώντας σε νέο παροξυσμό την κρίση της ευρωζώνης, με απρόβλεπτες συνέπειες. Για την Ελλάδα, αυτό σημαίνει ότι η έξοδος από το ευρώ διαγράφεται ως πιθανότατο ενδεχόμενο, παρά το γεγονός ότι και οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι είναι διατεθειμένοι να δεχθούν και το πιο αντιλαϊκό μέτρο, και την πιο οδυνηρή εθνική ταπείνωση στο όνομα του κοινού νομίσματος. Οι δυνάμεις της Αριστεράς θα πρέπει να προετοιμάζονται από τώρα πολύ σοβαρά για το ενδεχόμενο να σκάσει η βόμβα του ευρώ στα χέρια της τρικομματικής κυβέρνησης, προκαλώντας τραπεζικό και οικονομικό χάος- κάτι ανάλογο με το corralito της Αργεντινής, που πυροδότησε την εξέγερση.

Ο δεύτερος, όχι τόσο πιθανός στο άμεσο μέλλον, αλλά μεσοπρόθεσμα μεγαλύτερος κίνδυνος είναι το όνειρο της «περισσότερης Ευρώπης», να γίνει τελικά πραγματικότητα, αλλά μόνο για να αποδειχθεί εφιάλτης. Το σχετικό σχέδιο, το οποίο επεξεργάστηκε η «συμμορία των τεσσάρων», όπως έχει πολιτογραφηθεί στον ευρωπαϊκό Τύπο- Ρομπάι, Μπαρόζο, Γιούνκερ, Ντράγκι- βασίζεται σε τέσσερις πυλώνες: Τραπεζική Ένωση, Δημοσιονομική Ένωση, Οικονομική Ένωση και Πολιτική Ένωση. Οι εκ δεξιών και εξ ευωνύμων ευρωπαϊστές θα δουν, ενδεχομένως, σ'αυτό το σχέδιο τον Οδικό Χάρτη για τις ονειρικές Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για τον Οδικό Χάρτη προς τη σύγχρονη εκδοχή της Αγίας Ρωμαϊκής Γερμανικής Αυτοκρατορίας.

Το πιο άμεσα υλοποιήσιμο από τα τέσσερα προαναφερθέντα μέτρα, η τραπεζική ένωση, θα αντιμετωπίσει τους κινδύνους τραπεζικού πανικού καθώς θα προβλέπει ευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων. Επιπλέον, θα αποσυζεύξει τις δύο αλληλοτροφοδοτούμενες εστίες αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης, το δημόσιο χρέος και τις τραπεζικές επισφάλειες. Ωστόσο, το τίμημα θα είναι ο αποφασιστικός έλεγχος των μόνο κατ' όνομα πλέον, «εθνικών» τραπεζών από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από άλλη κεντρική, ευρωπαϊκή αρχή, δηλαδή, σε τελευταία ανάλυση, από το Βερολίνο και τη Φραγκφούρτη.

Έπειτα, η δημοσιονομική ένωση θα μπορούσε να σημάνει, σε κάποια φάση, ακόμη και την έκδοση ευρωομολόγων, αλλά μόνο για εκείνο το τμήμα του χρέους κάθε χώρας που αντιστοιχεί στο 60% του ΑΕΠ- το ανώτατο όριο που προβλέπει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Μέρκελ και Σόιμπλε έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν απορρίπτουν από θέση αρχής μια τέτοια εξέλιξη. Θέτουν όμως ως προϋπόθεση να υπάρξει μεταβίβαση της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη, με τη θέσπιση Ευρωπαίου υπουργού Οικονομικών, ο οποίος, μαζί με την Κομισιόν, θα έχει βέτο στους εθνικούς, κρατικούς προϋπολογισμούς. Αυτό σημαίνει ότι οι αδύναμες, υπερχρεωμένες χώρες θα περιπέσουν σε κατάσταση προτεκτοράτου έναντι της Γερμανίας και των πλεονασματικών, Βορείων συμμάχων της (Ολλανδία, Αυστρία, Φινλανδία κλπ). Επιπλέον, η φορολογική πολιτική θα καθορίζεται ενιαία, από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες- κάτι, που με δεδομένη τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία θα βάλει εκ προοιμίου ταφόπλακα σε κάθε σκέψη αναδιανεμητικής πολιτικής μέσω της προοδευτικής φορολογίας.

'Οσο για την Οικονομική Ένωση, η Γερμανία έχει καταστήσει απολύτως σαφές τι εννοεί: Την ευθυγράμμιση του συνόλου των κρατών- μελών στη λογική των «διαρθρωτικών αλλαγών» για την (υποτιθέμενη) άνοδο της ανταγωνιστικότητας- ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, των συνδικάτων και των συλλογικών συμβάσεων κλπ. Τέλος, η πολιτική ένωση, με δεδομένο το δημογραφικό, οικονομικό και πολιτικό βάρος της Γερμανίας και των δεδομένων συμμάχων της, θα σημάνει τη μετατροπή των περιφερειακών χωρών σε ένα είδος ενδοχώρας μιας ΝΑΤΟϊκής Ευρώπης δύο ταχυτήτων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πιο ανάλγητος Γερμανός πολιτικός, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είναι και ο πιο ένθερμος οπαδός μιας «ομοσπονδιακής» (διάβαζε γερμανικής) Ευρώπης, με πρόεδρο εκλεγμένο απ' ευθείας από το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών και απόδοση στην Κομισιόν αρμοδιοτήτων πραγματικής ομοσπονδικής κυβέρνησης.

Υπό αυτό το πρίσμα, η ελληνική Αριστερά επωμίζεται μεγάλες ευθύνες- μια και οι τρεις συνεταίροι της μνημονιακής κυβέρνησης είναι βέβαιο ότι απλώς θα προσυπογράψουν οτιδήποτε αποφασίσουν, αύριο ή μεθαύριο, οι πιστωτές μας. Ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ πλησιάζει η ώρα που θα κληθεί να κόψει τον Γόρδιο Δεσμού του συχνά δογματικού ευρωπαϊσμού. Ακόμη κι αν η σημερινή ηγεσία του δεν επιθυμεί ή δεν μπορεί να επιλέξει την έξοδο από την ευρωζώνη ως πρώτη επιλογή της, οφείλει να προετοιμάσει τον ελληνικό λαό για το σοβαρό ενδεχόμενο να αναγκασθεί η Ελλάδα, είτε με αυτήν, είτε με μια επόμενη, αριστερή κυβέρνηση, να φύγει από την ευρωζώνη. Η γραμμή «μην ανησυχείτε, εγγυώμαστε την παραμονή στο ευρώ, οι Γερμανοί απλώς μπλοφάρουν» δεν έπεισε προεκλογικά και πολύ περισσότερο δεν θα πείσει αύριο τα ταλαντευόμενα στρώματα, γιατί απλούστατα στερείται ρεαλισμού. Επιπλέον, οφείλει να πάρει καθαρή θέση εναντίον των σχεδίων για μια αντιδραστική «εμβάθυνση» της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην κατεύθυνση που επιβάλλουν οι Γερμανοί και η οποία θα συρρικνώσει απελπιστικά ό,τι έχει απομείνει από την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία.

*Δημοσιεύτηκε στο ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ

ΑΒΕΒΑΙΟ ΜΕΛΛΟΝ ΣΕ ΜΙΑ ΑΣΤΑΘΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ. ΤΑ ΖΗΤΟΥΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΝΑΒΟΛΕΣ!

  

Του ΝΙΚΟY ΓΑΛΑΝΗ*

Από τις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις μπορούν να εκτεθούν τα παρακάτω συμπεράσματα.
1. Μέσα στο λαό έχει δημιουργηθεί μια μεγάλη διαίρεση που έχει ταξικό πρόσημο και εκφράζεται σήμερα από συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις. Η αντιπαράθεση δεν έγινε με όρους δεξιάς-αριστεράς, με όρους διαφορετικών προγραμμάτων και συστημάτων. Έγινε με όρους τιμωρίας αυτών που μας οδήγησαν εδώ και με προσδοκία ανακοπής των πολιτικών του μνημονίου που επιδεινώνουν τη θέση των μικρομεσαίων στρωμάτων και συνολικά του κόσμου της εργασίας από τη μια, και από την αντίπαλη πλευρά με όρους φόβου αλλά και άγνοιας για το ενδεχόμενο καταστροφής (ολικής ή μερικής) για τα μεγάλα εισοδήματα και για τα στρώματα που πιστεύουν ότι η περιουσία τους το βιοτικό τους επίπεδο εξαρτάται από την ΕΕ.
Αυτός ο διχασμός θα μετεωρίζεται και δεν θα αποκτά βάθος όσο παραμένει στην επιφάνεια της αντίθεσης μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

2. Είναι φανερή η με μαζικούς όρους απελευθέρωση ανθρώπων από τον κορσέ των κομμάτων που πρωταγωνίστησαν στο πολιτικό σύστημα μια ολόκληρη περίοδο 38 χρόνων. Αυτή η διαδικασία δρομολογεί –κάτω από όρους– μια περίοδο δημιουργίας νέων συνειδήσεων, νέων αναζητήσεων, εκπροσωπήσεων και προσδιορισμών. Ο υποκειμενισμός όλων εκείνων που βλέπουν μόνο λαό, συνδυαζόμενος με τον πραγματισμό της λατρείας της συγκυρίας και του τακτικισμού, είναι επικίνδυνος όχι μόνο για την αριστερά αλλά και για το λαό. Κι αυτό γιατί ο λαϊκός παράγοντας δεν είναι ενιαίος, η χαμηλή ριζοσπαστικοποίηση δεν έχει μορφοποιηθεί και αναζητιέται η ωρίμανση και η ενεργοποίηση για ριζικές ρήξεις και ανατροπές.

3. Αναμφίβολα υπήρξε και υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση εκλογικών –πρωτίστως, αλλά όχι μόνο– δυνάμεων γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο κι αν η ψήφος μοιάζει σαν δανεική και από ορισμένους θεωρείται προσωρινή, όσο κι αν δόθηκε με δόσεις επιφύλαξης, με περιορισμένες προσδοκίες («να μπει ένα τέλος»), είναι ψήφος ανατροπής του συσχετισμού δύναμης, είναι ψήφος που δίνει τεράστια δυναμική στο εγχείρημα, είναι ψήφος που αντικειμενικά συγκρούεται με τη μοιρολατρία, την υποταγή, την υπακοή και την ηττοπάθεια. Τέλος, και ίσως πιο σπουδαίο, είναι ψήφος που δημιουργεί όρους για τη συγκρότηση μιας άλλης –από την υπάρχουσα μεταπολιτευτική– αριστεράς.

4. Την Κυριακή 17/6 νομιμοποιήθηκε και ταυτόχρονα κέρδισε χρόνο το σύστημα και η μνημονιακή πολιτική, γιατί κατέγραψε αθροιστικά πλειοψηφικά ποσοστά και έδωσε μνημονιακή κυβέρνηση. Η νίκη αυτή οφείλεται στο διεθνές μαύρο μέτωπο και στο ντόπιο τμήμα του, το κόμμα/μέτωπο του ευρώ και της ΕΕ. Η ΕΕ έχει τον ηγεμονικό ρόλο και το σύμβολό της (ευρώ) αποτελεί το πολυεργαλείο της. Η διαφορά μεταξύ πρώτης και δεύτερης εκλογικής Κυριακής βρίσκεται στο ότι όταν τέθηκε το δίλημμα του ευρώ σε αντίθεση με την κατάργηση του μνημονίου και βρέθηκε το εκλογικό σώμα απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς (ΕΕ, ευρώ) που του καλλιέργησαν τον φόβο, δεν υπήρξε αντίπαλη δύναμη που να το αντιμετωπίσει, ενώ την πρώτη Κυριακή στην αντιπαράθεση μνημόνιο αντιμνημόνιο το γάντι σηκώθηκε από τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

5. Το μαύρο μέτωπο του ευρώ ανέδειξε ακόμα καλύτερα τρία πράγματα προσπαθώντας να τα εμπεδώσει τρομοκρατικά στις συνειδήσεις ευρύτερων μαζών: πρώτον, την υποτέλεια στις «προστάτιδες» δυνάμεις που μας δανείζουν χρεοκοπώντας μας, δεύτερον, τη συμφωνία διατήρησης του πολιτικού συστήματος, του διεθνούς πλαισίου και της μνημονιακής τους πολιτικής, και τρίτον ότι ο σκοπός είναι η ύφεση, η συνέχιση της λιτότητας, γιατί μέσω αυτών υποτιμούνται μισθοί, συντάξεις, κοινωνικά αγαθά. Στόχος τους παραμένει σταθερά ο κόσμος της εργασίας, όπου με την απειλή της ίδιας του της επιβίωσης θα κληθεί να υπογράψει σαν επαίτης ένα νέο αντιδραστικό και βάρβαρο κοινωνικό συμβόλαιο που θα κατοχυρώνει ακόμα περισσότερο την κυριαρχία και την αύξηση της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου.

6. Η περίοδος έχει χαρακτηριστικά περαστικής ισορροπίας. Έχουμε μια κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης και χρονικής διάρκειας. Η νίκη της ΝΔ και ο σχηματισμός κυβέρνησης με τη σημιτική ΔΗΜΑΡ και το κόμμα κομπάρσο-κλητήρα ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει καθόλου ότι βρέθηκε η λύση διεξόδου για την Ελλάδα ούτε λύση για το μέλλον της ΕΕ. Δημιουργήθηκε μια μεταβατική βουλή, μια κυβέρνηση των τραπεζιτών που θα κυβερνήσει περισσότερο με το μαστίγιο παρά με το καρότο. Μια κυβέρνηση που είναι πιο έμπειρη και αποφασισμένη να κρατηθεί με κάθε τρόπο όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο στην εξουσία. Είναι όμως διαχειρίσιμη η κατάσταση όταν μειώνονται δραματικά οι δυνατότητες να μην αντέξει ο κόσμος μέχρι το χειμώνα και όταν συρρικνώνονται οι πιθανότητες αποφυγής της χρεοκοπίας και της κατάρρευσης; Πόσο άνετοι αισθάνονται στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες γιατί σταμάτησαν προσωρινά την πορεία εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, νομίζοντας ότι ματσακόνισαν και μερεμέτισαν την πρύμνη του ευρωπαϊκού καραβιού, αλλά τα ρήγματα του ευρωπαϊκού τους σχεδίου αυξάνονται διαρκώς;

7. Η αναγνώριση του αντιπάλου, τόσο των όπλων του όσο και των εναλλακτικών του λύσεων είναι κεντρικό ζήτημα για την πολιτική. Εξαντλούνται τα καύσιμα του πολιτικού συστήματος και του σημερινού κομματικού συστήματος που το υπηρετεί ; Δεν έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια και οι λύσεις του πολιτικού συστήματος παρόλο που είναι ορατό το τέλος των κομματικών δυνάμεων και του προσωπικού τους. Ο αντίπαλος διαθέτει στο οπλοστάσιό του αντιμνημονιακές και «αντισυστημικές» δυνάμεις, αλλά και «παρεκτροπές» αν χρειαστεί (ο μισός μηχανισμός της αστυνομίας που ψήφισε Χρυσή Αυγή δεν μπορεί «αυθορμήτως» να συγκροτήσει (παρα)κρατική οργάνωση;). Η ΝΔ θα εκμεταλλευτεί αλλά και θα χρειαστεί δανεικά από τη Χρυσή Αυγή και τον Καμμένο, που αντικειμενικά λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Σε περίπτωση ήττας και απογοήτευσης από τα αριστερά, η Χρυσή Αυγή θα είναι «χρυσή» ευκαιρία για το σύστημα και το κεφάλαιο. Αυτή η αντιδραστική επικίνδυνη εναλλακτική λύση της Χρυσής Αυγής είναι επείγον να αντιμετωπιστεί με όρους μετωπικής συγκρότησης,μαζικού κινήματος, αυτοάμυνας, αριστερής συστηματικής δουλειάς και έμπρακτης αλληλεγγύης στα πληβειακά στρώματα.

8. Μεγάλη αναταραχή στους αριστερούς και στην αριστερά. Αντικειμενικά δρομολογούνται μετασχηματισμοί, ανασυνθέσεις, αυξάνονται τα ρήγματα, προμηνύονται διαιρέσεις που οδηγούν σε μια άλλη γεωγραφία μέσα στην αριστερά, σε μια διαφορετική αριστερά στο σύνολό της. Η παραλυτική γραμμή του ΚΚΕ οδήγησε το κόμμα σε μια ιστορική ήττα, που με βάση και την ιδεοληψία και την πολιτική του αριστερού εμφύλιου που είχε επιλέξει, ανοίγει ζητήματα είτε αλλαγής ηγεσίας, είτε αλλαγής πολιτικής γραμμής. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ το καθοριστικό ερώτημα –φανερά ή σιωπηλά– είναι το αν έχει κλείσει ο πολιτικός βίος της. Όσο κι αν οι δυνάμεις της τοποθετούνται σαν να μην έγινε τίποτα, τόσο αυξάνονται οι αμφισβητήσεις και οι φυγόκεντρες πρακτικές. Όσο το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δικαίως ή αδίκως κριτικάρουν τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν κάνουν ουσιαστική αυτοκριτική, τόσο θα αποδομούνται και θα απομακρύνονται από τα εθνικά ακροατήρια και τον κόσμο της αριστεράς. Με αυτή την πολιτική τους στάση θα αυξάνουν είτε τη ροή προς τον ΣΥΡΙΖΑ είτε προς τη αδιαμόρφωτη δεξαμενή ενός νέου (;) χώρου που είναι καχύποπτος στη δίβουλη και δίγλωσση ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη στην ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θεωρούν δύσκαμπτη, εκτός πραγματικότητας, αυτιστική και σεχταριστική την ηγεσία του ΚΚΕ.

Η επόμενη μέρα – σε βάθος ορισμένου χρόνου– για τον ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά γενικά έχει πολλά ζητούμενα. Καθοριστικά όμως είναι η αριστερή ηγεμονία (υπάρχει σχέδιο;), η μετωπική συγκρότηση (υπάρχει θέληση;) και η αντισυστημική σύγκρουση (υπάρχει πολιτικό υποκείμενο;).
Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτείται αντικειμενικά και μέχρι σήμερα αυθόρμητα σε κόμμα εξουσίας. Έχει κάνει όμως τις επιλογές του; Ποια είναι τα όριά του; Ποιους αναγνωρίζει ως αντιπάλους και ποιους υπολογίζει ως συμμάχους; Οι απαντήσεις ίσως να δοθούν στην πράξη και μέσα από την αντιπαράθεση και την πάλη εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Από την επόμενη όμως μέρα ξεκινά η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ είτε σε κεντροαριστερό κόμμα, φίλιο με τις συστημικές οικονομικές δυνάμεις και ενσωματώσιμο στις επιταγές του διεθνούς πλαισίου, είτε σε αντισυστημικό αριστερό κόμμα-μέτωπο. Η διεθνής και εσωτερική κατάσταση σε αυτές τις συνθήκες κρίσης «λιώνει» ενδιάμεσες δυνάμεις και πολιτικές, χωρίς να δίνει χρόνο «προσαρμογής». Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί να απαντήσει –όχι άπαξ και καθόλου συνθηματολογικά- στα καυτά ερωτήματα που έχουν τεθεί και θα τεθούν «πάμε σε μια συναίνεση με την ιμπεριαλιστική ΕΕ η σε μια ρήξη μαζί της», «θα αποδεχτούμε η όχι την Γερμανική Ομοσπονδία της Ευρώπης;» Οι ψευδαισθήσεις για την «άλλη Ευρώπη» και την «Ευρώπη των λαών» έχουν τελειώσει;

Για την αριστερά και πιο συγκεκριμένα για την κομμουνιστική αριστερά δεν αρκεί μια εθνική ανάγνωση της κρίσης και μια «εθνική» πολιτική γραμμή. Ζούμε 4 χρόνια κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που σήμερα εμφανίζει σημάδια βαθέματος και επέκτασης. Μαίνεται ο νομισματικός πόλεμος, αυξάνονται οι ανταγωνισμοί, προετοιμάζονται για το ενδεχόμενο πολιτικών με άλλους μέσα.
Η Κίνα με το αυταρχικό κράτος λαχανιάζει επικίνδυνα γιατί εξαντλείται τόσο το οικονομικό μοντέλο όσο και το εργασιακό. Οι εισαγωγές της υπερδιπλασιάστηκαν σε σχέση με τις εξαγωγές, η κρίση στην ευρωζώνη την ανησυχεί γιατί της περιορίζει τις εξαγωγές.
Η Ινδία και η Βραζιλία που προβάλλονταν σαν εναλλακτικές αντισταθμιστικές ατμομηχανές της παγκόσμιας οικονομίας, έφτασαν στο όριό τους καταγράφοντας ποσοστά επιβράδυνσης.

Στις ΗΠΑ πριν από τις εκλογές τους, μετράνε ακόμα περισσότερες απώλειες στις θέσεις εργασίας και της κατανάλωσης, υπολογίζουν την παραγωγική τους στασιμότητα και δεν αισιοδοξούν για άνετη επικράτηση Ομπάμα.
Η ΕΕ βρίσκεται σε μια πορεία διάλυσης ή μετασχηματισμού της. Το γερμανικό σχέδιο προβάλλει τη γερμανική κυριαρχία –λόγω ισχυρότερης οικονομίας– σε μια δημοσιονομική –με οπτική πολιτικής– ενοποίηση της ΕΕ. Μια γερμανική ΕΕ δεν βρίσκεται μέσα στα σχέδια των ΗΠΑ γιατί τους δημιουργεί νομισματικά προβλήματα, καθώς και προβλήματα ηγεμονίας. Αυξάνονται οι παίκτες στην παγκόσμια σκακιέρα και αναδιατάσσονται οι συμμαχίες. Η κοινή στρατιωτική άσκηση Ρωσίας-Κίνας-Συρίας μπορεί να μοιάζει με παιχνίδι απειλής αλλά στρατηγικές συμμαχίες δημιουργούνται (Ρωσία-Κίνα) και η παγκόσμια ηγεμονία διεκδικείται, ενώ βαδίζει προς το τέλος του ο κόσμος που γνωρίζουμε.

Η επιστροφή του ιμπεριαλισμού μολονότι ποτέ δεν αποσύρθηκε, δεν περιλαμβάνει μόνο τον ευαίσθητο κρίκο και τις ιογενείς περιοχές όπως της Ελλάδας και της Ν.Ευρώπης. Περιλαμβάνει και τον επικίνδυνο ανταγωνισμό μεταξύ των δυνάμεων του συστήματος σε συνδυασμό με τον μόνιμο ταξικό πόλεμο, στα πλαίσια της διεξόδου από την κρίση. Οδηγούμαστε ολοταχώς σε μια μεγαλύτερη, βαθύτερη και μακροχρόνια παγκόσμια κρίση όπου διέξοδος δεν προκύπτει από την επιστημονική-παραγωγική καινοτομία που ξαναβάζει μπροστά την οικονομία, αλλά από την κλασική λύση, αυτήν της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων. Καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, που σημαίνει να φτάσει ο κόσμος της εργασίας στο σημείο μηδέν ή καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων μέσω εξωοικονομικών λύσεων, για παράδειγμα ο πόλεμος, για να ξαναξεκινήσει ο κύκλος.

Η λύση του «κοινωνικού ζητήματος» στην Ελλάδα σε μια δομική κρίση του καπιταλισμού δεν προκύπτει από μια εθνική ματιά, ανάλυση και πολιτική. Ούτε μπορεί να δοθεί από σκέτα αντιμνημονιακές δυνάμεις που ο προβληματισμός και η πολιτική τους εγκλωβίζεται μέσα στα πλαίσια του συστήματος και του διεθνούς πλαισίου που επιβάλλεται στο σύστημα.
Η πρόσφατη προεκλογική περίοδος έδωσε σκληρά πολιτικά μαθήματα για το τι σημαίνει να έχεις αντίπαλο που λέγεται ΕΕ και ευρώ και να τον υποτιμάς. Γιατί ΕΕ και δημοκρατία και ανεξαρτησία δεν ταυτίζονται, γιατί ανεργία και φτώχεια βρίσκονται μέσα στο DNA του ευρώ και των συνθηκών της ΕΕ (το έμαθαν τώρα πολύ καλά και οι Ισπανοί). Οι επόμενες εκατό μέρες μπορεί να βρουν την Ελλάδα θυσιασμένη και χρεοκοπημένη εντός του ευρώ και τους Έλληνες εργαζόμενους και συνταξιούχους για άλλη μια φορά στην προκρούστεια κλίνη της ευρωζώνης. Έχει γίνει γνωστό ότι δεν υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης και επιστροφής στα προμνημονιακά τοπία.

Σε αυτό το διεθνές και ελλαδικό περιβάλλον, σε αυτή την ιστορική στιγμή που βρισκόμαστε, τι καλείται να κάνει η αριστερά και πιο συγκεκριμένα οι δυνάμεις του επαναστατικού μαρξισμού;

1. Βασικά οφείλει να κατανοήσει το χαρακτήρα της κρίσης. Παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού ή εθνική περιφερειακή και περιοδική κρίση; Επειδή το ερώτημα το έχουν απαντήσει πρώτα οι δυνάμεις του συστήματος, η αριστερά χρειάζεται επειγόντως να προετοιμαστεί και να συγκροτηθεί πάνω στην αντιμετώπιση της παγκόσμιας γενικής κρίσης. Αυτό σημαίνει ότι οι αντικαπιταλιστικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις κομμουνιστικής κατεύθυνσης τάχιστα και επιτακτικά πρέπει να συμβαδίσουν και να συστρατευθούν στην υπόθεση κάλυψης του κεντρικού ελλείματος που είναι ο κομμουνιστικός φορέας. Βρισκόμαστε στην αρχή αμφισβήτησης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και οφείλουμε να βρούμε την κατεύθυνση της ανατροπής του. Μέσα και έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκροτηθούν οι δυνάμεις εκείνες που έχουν στην ουσία την «επιστροφή στο μέλλον» σε αυτό που ονομαζόταν παλιά κομμουνιστικό κίνημα. Να ξεκινήσει άμεσα διαδικασία κομμουνιστικής ανασύνθεσης, μέσα από διάλογο – αντιπαράθεση – αυτοκριτική, αλλά και κοινή μετωπική πολιτική πρακτική.

2. Να αναπτύξει διεθνιστικές πρωτοβουλίες και να συγκροτεί και συγκροτείται μέσα σε διεθνιστικά κινήματα. Είναι σήμερα περισσότερο από άλλοτε απαραίτητα κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, κινήματα αμφισβήτησης και ρήξης με την ΕΕ και την ευρωζώνη, διεθνείς συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες ενάντια στην ανεργία και το τέλος του κράτους πρόνοιας και δικαίου. Να πυκνώσουν συναντήσεις από τα κινήματα των χωρών της Β. Αφρικής, των χωρών του νότου της Ευρώπης, των αγανακτισμένων.

3. Να οικοδομεί διαρκώς πολιτικό πρόγραμμα και πολιτικό σχέδιο α) αμφισβήτησης και ανατροπής του πολιτικού συστήματος, β) τοποθέτησης κατευθύνσεων και στοιχείων για το χαρακτήρα και το ρόλο μιας άλλης οικονομίας στην Ελλάδα που θα υπηρετεί τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας και θα είναι «ανοικτή» γ) οικοδόμησης ενός νέου κράτους και ενός δημόσιου τομέα που δεν θα έχει σχέση με αυτό που υπήρξε μεταπολιτευτικά, δ) ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα που μπορεί να δημιουργήσει πολιτικές και οργανωτικές καινοτομίες και θεσμούς αντιεξουσίας.

4. Να χτίσει άμεσα το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο σωτηρίας του λαού και διεξόδου από την κρίση, συμπαρατάσσοντας καταρχήν τις αριστερές δυνάμεις και οργανώνοντας πάνω στα καθημερινά προβλήματα και ανάγκες τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. α)Να σχηματίσει άμεσα στις γειτονιές ένα μέτωπο αγωνιστικής αλληλεγγύης για τους φτωχούς και τους άνεργους, και να μετατρέψει τους δήμους σε κέντρα αγώνα και θεσμικής αντιεξουσίας. β)στους εργασιακούς χώρους να ανατρέψει τις υπάρχουσες γραφειοκρατικές υποταγμένες ηγεσίες των συνδικάτων, δημιουργώντας ένα νέο συνδικαλιστικό-πολιτικό κίνημα αντιμετώπισης των συνεπειών της κρίσης και των μνημονίων. γ)Στους χώρους της νεολαίας να σχηματιστεί ένα αντιφασιστικό μέτωπο και να συγκροτηθεί ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα υπεράσπισης της εκπαίδευσης (να μην κλείσει κανένα πανεπιστήμιο, ΤΕΙ, σχολείο), και του δικαιώματος στην εργασία, αναδεικνύοντας τη νεολαία σύμμαχη δύναμη κρούσης του λαϊκού κινήματος.

Όλα τα παραπάνω σημαίνουν για τον καθένα και ειδικά για όσους επιμένουν στην κομμουνιστική προοπτική, ότι δεν πρέπει να παρατηρούν και να σχολιάζουν, δεν μπορούν να υπάρχουν σαν τζογαδόροι που περιμένουν το καλό χαρτί. Η κρίση αποτελεί μια ευκαιρία για την ανατροπή η τουλάχιστον για την ανασυγκρότηση μιας σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς. Γιατί για τον επαναστατικό μαρξισμό ο σημαντικότερος πολιτικός αγώνας –μέσα στη κρίση- είναι η επιλογή ενός άλλου συστήματος, του πραγματικά εναλλακτικού του σοσιαλισμού. Γιατί ανάμεσα στο «ήδη αργά» και στο «όχι ακόμα» το φάντασμα συνεχίζει να περιπλανάται πάνω σε αρκετές γειτονιές του πλανήτη και δεν του είναι καθόλου χρήσιμο το εκκρεμές που ταλαντώνεται γιατί οι ανατροπές δεν αναμένουν την ακριβή ώρα.

*Δημοσιεύτηκε στο antapocrisis.gr την Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

 

Οι Γερμανοί επελαύνουν στην Ιβηρική χερσόνησο

Λεωνίδας Βατικιώτης

(Επίκαιρα, 14-20.6.2012)

Leonidas Vatikiotis

Στο σφαγείο του Μνημονίου κι η Ισπανία για χάρη των τραπεζών

Θέμα ημερών ήταν να οδηγηθεί κι η Ισπανία στον λεγόμενο Μηχανισμό Διάσωσης απ’ τη στιγμή που το υπέδειξε η Γερμανία. Η δεξιά κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι, που ανέλαβε τα ηνία στις 21 Δεκεμβρίου, εμφανιζόταν να αρνείται, και μάλιστα επίμονα, την προσφυγή στον Μηχανισμό. Το επιχείρημα που πρόβαλε ήταν πως δεν ήθελε η Ισπανία να γίνει σαν την …Ελλάδα. Με άλλα λόγια, βλέποντας οι Ισπανοί τον φαύλο κύκλο λιτότητας – ύφεσης – υπερχρέωσης που προκάλεσε στην χώρα μας η πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή των Μνημονίων την τελευταία διετία, δήλωναν πως ήθελαν πάση θυσία να αποφύγουν την υπαγωγή στον μηχανισμό ΕΕ – ΔΝΤ. Ακόμη όμως κι αν οι επιφυλάξεις που πρόβαλε ο ισπανός πρωθυπουργός ήταν πραγματικές, κι όχι μια προσπάθεια να χρυσώσει το χάπι και να νεκρώσει τα αντανακλαστικά των συμπατριωτών του, δεν κράτησαν παρά ελάχιστο. Συγκεκριμένα, έως ότου το Βερολίνο καταστήσει σαφές ότι δεν συζητάει τίποτε λιγότερο απ’ το να μπει κι η Ισπανία στη σειρά μαζί με την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την γειτονική τους Πορτογαλία, αποτελώντας την τέταρτη χώρα της ευρωζώνης που λυγίζει κάτω από την κρίση χρέους.
Η επιμονή της Γερμανίας να προσφύγει η Ισπανία στον μηχανισμό διάσωσης δεν είναι δύσκολο να ερμηνευθεί. Στο προηγούμενο μόλις τεύχος των Επικαίρων εφιστούσαμε την προσοχή στην σημαντική έκθεση της Γερμανίας στην Ισπανία που αγγίζει τα 186 δις. ευρώ κι αφορά έκθεση σε δημόσιο χρέος, τράπεζες και ιδιωτικό τομέα. Ανέρχεται μάλιστα, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, περίπου στο ήμισυ των συνολικών κεφαλαίων των γερμανικών τραπεζών. Το Βερολίνο επ’ ουδενί δεν θα άφηνε τις επενδύσεις του να καλύπτονται από ένα πέπλο αβεβαιότητας, όπως επεδίωκε αρχικά η Μαδρίτη ανακοινώνοντας ένα σχέδιο σταδιακής ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που θα ξεκίναγε τον Ιούλιο με τη καταβολή 7 δισ. ευρώ και θα έφθανε μέχρι τον Οκτώβριο του 2012, οπότε θα καταβάλλονταν 12 επιπλέον δισ. ευρώ.

Οίκοι αξιολόγησης ή εκτελέσεων;

Τέτοια πολυτέλεια χρόνου δεν υπήρχε για την τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης! Ρόλο καταλύτη μάλιστα στην επιτάχυνση των εξελίξεων έπαιξε ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας Fitch που υποβάθμισε την Ισπανία στη θέση ΒΒΒ, δύο μόλις σκαλοπάτια πάνω από την κατηγορία των αποκαλούμενων σκουπιδιών. Η απόφαση των Αμερικάνων υποτίθεται πως ήταν η αντίδραση τους στην αποκάλυψη του συνολικού κόστους ανακεφαλαιοποίησης των ισπανικών τραπεζών το οποίο δεν αποκλείεται να φθάσει ακόμη και τα 100 δισ. ευρώ. Οι πιο συντηρητικές εκδοχές το υπολογίζουν από 30, το ελάχιστο, μέχρι 70 δισ. ευρώ. Ακόμη όμως και στα 60 δισ. ευρώ να ανέλθει το κόστος αναπλήρωσης του κεφαλαίου, το δημόσιο χρέος της Ισπανίας, που το 2007 ήταν ένα από τα μικρότερα στην ΕΕ ανερχόμενο μόλις στο 36% του ΑΕΠ, θα εκτοξευτεί στο 95% του ΑΕΠ, θα τείνει δηλαδή στο εξωφρενικά υψηλό ποσό του 1 τρισ. ευρώ γεννώντας βάσιμες ανησυχίες για την δυνατότητα της Ισπανίας να δανείζεται με συμφέροντες όρους και να το εξυπηρετεί ομαλά. Η εκτίναξη μάλιστα των ισπανικών επιτοκίων στο 7%, στο επίπεδο δηλαδή που Ελλάδα και Ιρλανδία σήκωσαν τα χέρια ψηλά και αποσύρθηκαν από τις αγορές, ήταν που χτύπησε τον πρώτο συναγερμό για το χρόνο που έχει στη διάθεσή της η Ισπανία να στηρίξει τις τράπεζές της.
Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όμως είναι αυτό ακριβώς: το που θα πάνε τα λεφτά των ισπανών φορολογουμένων κι ο λόγος κατ’ επέκταση για τον οποίο οι Ισπανοί θα υποστούν νέα, εξοντωτικά προγράμματα λιτότητας, τα οποία θα οδηγήσουν το κοινωνικό ζήτημα σε παροξυσμό. Ας θαυμάσουμε τον κοινωνικό παραλογισμό που επικρατεί στην σύγχρονη Ευρώπη: Σε μια χώρα που η ανεργία θερίζει, πλήττοντας επίσημα το 24% του εργατικού δυναμικού, οποιαδήποτε συζήτηση για δημιουργία θέσεων εργασίας και στήριξη των ανέργων μέσω ανάληψης κρατικών επενδύσεων και υλοποίησης προγραμμάτων κοινωνικών υπηρεσιών θεωρείται βλασφημία. Όποιος διανοηθεί να ανοίξει καν τέτοιο θέμα συζήτησης θεωρείται ανεύθυνος, τυχοδιώκτης, επικίνδυνος ακόμη κι άσχετος καθώς (θεωρείται ότι) υποτιμάει το μέγεθος του δημοσιονομικού ελλείμματος και την υποτιθέμενη απειλή εκτροχιασμού των δημοσίων οικονομικών, όπως υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι οπαδοί της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Όταν όμως κινδυνεύουν οι τράπεζες τότε κάμπτονται όλες οι παραπάνω ενστάσεις κι ανοίγουν διάπλατα οι κρουνοί του δημόσιου χρήματος λες κι οι τράπεζες κρατούν τα κλειδιά της κοινωνικής ευτυχίας και δεν το ξέραμε! Η στήριξη επομένως των τραπεζών είναι το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο!

Η σειρά της Ιταλίας

Πολύ περισσότερο που δεν είναι η πρώτη φορά και – πολύ φοβόμαστε – ούτε η τελευταία που στο βωμό των τραπεζών θα θυσιαστεί η κοινωνική ευημερία. Η τρέχουσα υποτροπή της κρίσης δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη με την προσφυγή της Ισπανίας στον μηχανισμό διάσωσης, ατόφιο δημιούργημα μιας εγγενώς στρεβλής δομής νομισματικής ενοποίησης που επιδεινώνει την θέση των περιφερειακών χωρών έναντι του κέντρου, σηματοδοτεί και το τέλος ενός σύντομου διαλλείματος μόλις έξι μηνών. Ξεκίνησε ειδικότερα τον Δεκέμβριο όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, υπό το νέο της τότε διοικητή Μάριο Ντράγκι, έδωσε στις ιδιωτικές τράπεζες σχεδόν 1 τρισ. ευρώ. Τα χρήματα αυτά, που δεν πέρασαν στην ιδιωτική, την λεγόμενη παραγωγική οικονομία, δημιούργησαν ένα ανάχωμα που δεν κράτησε παρά μισό χρόνο! Τίποτε παραπάνω, με μοναδική εξαίρεση το γεγονός ότι οι αντιθέσεις τις οποίες πρέπει κάποτε να λύσει η ευρωζώνη οξύνθηκαν ακόμη παραπέρα. Αποδείχθηκε με άλλα λόγια πως η γραμμή διαχείρισης της κρίσης που προκρίνει το Βερολίνο μαζί με τις πολιτικές ελίτ όλης της Ευρώπης είναι εκατό τοις εκατό αναποτελεσματικές να επιλύσουν την κρίση. Αποτυγχάνουν παταγωδώς τόσο σε επίπεδο ευρωζώνης όσο και στην ίδια την Ισπανία όπου μόλις πριν λίγες εβδομάδες ανακοινώθηκε η αναπλήρωση του κεφαλαίου της τράπεζας Bankia με 19 δις. ευρώ δημόσιου χρήματος, χωρίς όμως να ανακοπεί η κρίση!
Προκρίνονται εντούτοις οι συνταγές της λιτότητας παρά την αποδεδειγμένη τους αναποτελεσματικότητα επειδή αποτελούν βασιλική οδό για το γκρέμισμα των κοινωνικών κατακτήσεων που επιβλήθηκαν στην Ευρώπη την μεταπολεμική περίοδο. Μια πρωτοφανών διαστάσεων αναδιανομή εισοδήματος, με άλλα λόγια, που υλοποιείται υπό την απειλή της κρίσης δημόσιου χρέους και το μοναδικό που κάνει είναι να την επεκτείνει από την μια χώρα στην άλλη, με την Ιταλία τώρα να παίρνει τη σκυτάλη…

ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ: Συνεχίζουμε πεισματικά, αλλάζοντας ποιοτικά

δημοσιεύτηκε στο ΠΡΙΝ την Κυριακή 24/6/12

Κώστας Μάρκου

Το αστικό στρατόπεδο πέτυχε στις εκλογές της 16^ης Ιουνίου μια ασταθή νίκη με μεγάλες απώλειες.  Κυριότερη απώλεια είναι οι πάνω από δυο εκατομμύρια ψηφοφόροι που αντιστάθηκαν στην πρωτοφανή διεθνή «εκστρατεία του φόβου» με μια αριστερή ψήφο, που ακριβώς λόγω αυτής της αντίστασης, αποκτά περισσότερο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Χωρίς αμφιβολία, το αστικό στρατόπεδο και οι διεθνείς του συμμαχίες θα αξιοποιήσουν αυτή την ασταθή εκλογική νίκη τους για μια άμεση επίθεση ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με το πρόγραμμα ενός κεραυνοβόλου πολέμου «εκατό ημερών» που κατέθεσε η ίδια η Μέρκελ για την Ελλάδα, στα πλαίσια του ευρύτερου, μακροπρόθεσμου και ιστορικής σημασίας «ευρωπαϊκού κοινωνικού πολέμου», κάτω από τη σημαία της «ευρωπαϊκής ενοποίησης». Ωστόσο, το πόσο ασταθής είναι η τρικομματική κυβερνητική συμμαχία φάνηκε ήδη μέσα από τις πρώτες αντιφάσεις στη συγκρότησή της, οι οποίες θα διευρυνθούν από τις λαϊκές αντιστάσεις και την αντικειμενική τάση προς μια [οικονομική κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας], σε συνθήκες όξυνσης της παγκόσμιας και ειδικά της ευρωπαϊκής κρίσης.

Η τάση αυτή αποτελεί το έδαφος για μαζικά επαναστατικά και αντεπαναστατικά γεγονότα, όπου θα τίθεται το ζήτημα της [πραγματικής] εξουσίας, χωρίς καθόλου αυτό να σημαίνει ότι θα λυθεί αυτομάτως με νίκη της επανάστασης και με την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και το λαό, όπως έδειξε η εμπειρία της Αραβικής Άνοιξης. Προετοιμαζόμενη για αυτά τα γεγονότα, η αστική τάξη επιτρέπει την παραβίαση της δικής της νομιμότητας ενισχύοντας τη Χρυσή Αυγή, για να τη χρησιμοποιήσει ως επιθετικό δόρυ ενάντια στο μαζικό κίνημα και την Αριστερά, ενώ τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και το ΚΚΕ περιμένουν, επιδεικνύοντας νομιμοφροσύνη, να τιμωρηθεί η ενέργεια του Κασιδιάρη από την ΕΛΑΣ και τους δικαστές και όχι από το ίδιο το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Σε αυτές τις συνθήκες, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παίζει θεωρητικά, πολιτικά και πρακτικά, με το «ζήτημα της εξουσίας», χωρίς σοβαρό κόστος. Μεταξύ άλλων, η αυταπάτη, πολύ πριν τις εκλογές της 6^ης Μαΐου, ότι η Αριστερά μπορούσε να καρπωθεί την κυβερνητική εξουσία χωρίς μεγάλο κόπο, με το μπόνους των 50 εδρών, είχε ως κόστος την εκλογική αναμονή που επέδρασε σε μια αδράνεια του μαζικού κινήματος, μετά τη μεγάλη πολιτική 48ωρη απεργία του Οκτωβρίου 2011. Είχε ως κόστος και την εκλογική ήττα της πρότασης για «αριστερή κυβέρνηση» στις 17 Ιουνίου, που δεν μπορεί να προσπεραστεί στα βιαστικά. Είχε επίσης, το καθόλου αμελητέο κόστος των προγραμματικών υποχωρήσεων της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά μετά την 6^η Μαΐου, [αναστρέφοντας] την προηγούμενη πορεία της αντιφατικής ριζοσπαστικοποίησής του.  

Οι δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς και ειδικά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχαν μια σημαντική αλλά [ανεπαρκή] ποιοτικά και ποσοτικά εκλογική άνοδο και επιτυχία στις 6 Μαΐου και για αυτό γνώρισαν μια μεγάλη πτώση στις 17 Ιουνίου. Η μεγάλη εκλογική υποχώρηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σκόρπισε, όπως είναι φυσικό, μια μεγάλη απογοήτευση στους αγωνιστές που έδωσαν με τόση αυταπάρνηση όλες τις μάχες. Όμως, με την προϋπόθεση της μαχόμενης αυτοκριτικής, το ίδιο το σοκ μπορεί να μετατραπεί σε δημιουργική [νέα αφετηρία] για μια ποιοτική ανασυγκρότηση και συσπείρωση των κομμουνιστικών δυνάμεων που αναζητούν ένα καινοτόμο επαναστατικό πρόγραμμα, για τη συμβολή τους στη δημιουργία ενός σύγχρονου κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης και ενός ενιαίου αντικαπιταλιστικού εργατολαϊκού μετώπου. Και μαχόμενη αυτοκριτική δεν σημαίνει ομφαλοσκόπηση, ούτε πανικόβλητες «πρωτοβουλίες» στην πολιτική και στο κίνημα. Σημαίνει οργανωμένη, ψύχραιμη, μαχητική παρέμβαση στις άμεσες εργατικές και λαϊκές αναμετρήσεις και [ταυτόχρονα] δημιουργική επανεξέταση, διόρθωση και ανάπτυξη του γενικότερου προγράμματος κομμουνιστικής στρατηγικής, αντικαπιταλιστικής τακτικής και επαναστατικού υποκειμένου, που θα υπερβεί δημιουργικά μια ορισμένη αυτάρκεια και αλαζονεία που αναπτύχθηκε στη βάση κάποιων, όχι αμελητέων επιτυχιών μας, στο προηγούμενο διάστημα.

Στις νέες συνθήκες των επερχόμενων γεγονότων, υπάρχει η άμεση αναγκαιότητα και μεσοπρόθεσμα η δυνατότητα για έναν μαζικό, ελπιδοφόρο και πάνω από όλα, [αυτοτελή] πόλο των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, ανατρεπτικών και αντι-ΕΕ δυνάμεων της Αριστεράς, με δημοκρατική ηγεμονία εντός του, ενός σύγχρονου επαναστατικού προγράμματος σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής. Με τη συνεισφορά των ριζοσπαστικών διαφοροποιήσεων από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ και την καθοριστική συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία πρέπει να ανασυγκροτηθεί και να ενοποιηθεί βαθύτερα, υπερβαίνοντας τις σοβαρές αντιφάσεις της. Δεύτερο, είναι αναγκαία η συνέχιση, αναπροσαρμογή και όχι η εγκατάλειψη των προσπαθειών για μια ενωτική ταξική ενότητα και ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος, σε όλες τις μορφές του, που θα υπερβεί έμπρακτα την [ανεπίστρεπτη] κρίση και υποταγή του γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όπου καλούνται να συμβάλουν άμεσα και οι αριστερές διαφοροποιήσεις από ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ: Από την αναγκαία πανελλαδική ταξική εργατική κίνηση, που δεν θα είναι «παράρτημα» κανενός, μέχρι τις ταξικές αριστερές πτέρυγες. Και μέχρι τον [αυθεντικό], μαζικό, πανελλαδικό συντονισμό σωματείων, δυνάμεων και συνδικαλιστών σε επιχειρήσεις και κλάδους. Στα πλαίσια ενός αγωνιστικού μετώπου, με ένα συνεκτικό πρόγραμμα διεκδικήσεων, σε σύγκρουση με τους «νόμους» του κεφαλαίου, την κυβέρνηση, την ΕΕ και το ΔΝΤ. Από τη συμβολή και κοινή δράση σε αυτό το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής θα κριθούν για το πραγματικό τους ύψος, τόσο η ηγεσία του ΚΚΕ, όσο και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και τέλος, αλλά όχι σε σημασία, υπάρχει η αναγκαιότητα και δυνατότητα για τη δημιουργία μιας πλατιάς κίνησης για το «δημοκρατικό ζήτημα», που θα συμβάλει αποφασιστικά στην εργατική λαϊκή αυτοάμυνα και αλληλεγγύη [του ίδιου του μαζικού κινήματος] απέναντι στις φασιστικές συμμορίες και τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με ένα «αντιφασιστικό μέτωπο επιτροπών αλληλεγγύης», κάτω από την ηγεμονία μιας γραμμής για τον «εκδημοκρατισμό» των… κατασταλτικών μηχανισμών.

Κοντολογίς: συνεχίζουμε πεισματικά, αλλάζοντας ποιοτικά.

Η νεκρανάσταση της τελευταίας ουτοπίας

Με το ευρώ στα πρόθυρα κατάρρευσης, επανέρχεται η ιδέα για Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ωστόσο το τίμημα θα είναι για όλους βαρύ

Μέχρι την περασμένη Κυριακή, η Γερμανία εμφανιζόταν πολιτικά απομονωμένη. Τσακισμένη από το Μνημόνιο, η Ελλάδα βάδιζε σε εκλογές που θα μπορούσαν να αναδείξουν την πρώτη αριστερή κυβέρνηση στον Δυτικό κόσμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ισπανία βρισκόταν στα...

Μέσα στον λαό, μαζί με τον λαό

της
Φλ. Παπαδέδε

Ο ελληνικός λαός κλήθηκε στις 17/6 να εκλέξει κυβέρνηση υπό την τρομοκρατική απειλή «ευρώ ή πλήρης καταστροφή». Η εντολή της τρόικας και της Μέρκελ ήταν ρητή: «υποταγή στα μνημόνια ή έξοδος από το ευρώ» συνοδευόμενη από όλα τα τέρατα της Αποκάλυψης. Προσωποποίησαν την «έξοδο» στο ΣΥΡΙΖΑ παρά τους όρκους του στο ευρώ, ή ορθότερα, εξαιτίας αυτών. Ο λαός άκουσε και υπολόγισε σοβαρά τις ...
απειλές. Παρ’ όλα αυτά, το 40% δεν τρομοκρατήθηκε. Ψήφισε ανατροπή των μνημονίων, ακόμα και με συνέπεια την έξοδο από το ευρώ. Αυτό το 40% δεν αποτελεί συντριπτική πλειοψηφία, ούτε είναι ίσως έτοιμο για μεγάλες ρήξεις, αλλά δεν είναι μικρό, ούτε αξιοκαταφρόνητο. Ούτε μόνο αριστερό. Και σε καμία περίπτωση δεξιόστροφο επειδή οι περισσότεροι ψήφισαν το ΣΥΡΙΖΑ που κυριαρχεί μια δεξιά ηγεσία. Τον ψήφισαν για δυνατότητα αριστερής κυβέρνησης, σαν άμεση αντιμνημονιακή λύση ή έστω ανακούφιση στα προβλήματά τους, διαισθανόμενοι τις παλινωδίες του. Ο κόσμος αυτός διατηρεί προσδοκίες για ανατροπή της κατάστασης και ψάχνει δρόμους γι’ αυτή. Κι αυτό δεν είναι μικρή υπόθεση.

Μπροστά στο «νέο» μνημόνιο που θα «διαπραγματευτεί» η παλιά μνημονιακή συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με το δεκανίκι της ΔΗΜΑΡ αντί του Καρατζαφέρη, αυτός ο κόσμος θα κάθεται να υπομένει και να περιμένει εκλογές για να βγάλει κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ; Αλλά και ο κόσμος που ψήφισε ΝΔ, σημαίνει πως αποφάσισε να υποστεί τα μνημόνια δια παντός;

Η ανοιχτή χρεοκοπία της χώρας εντός του «σωτήριου» ευρώ αλλά και η χρεοκοπία ολόκληρης της ευρωζώνης είναι περισσότερο από υπαρκτή πιθανότητα. Ο κοινωνικός πόλεμος θα ενταθεί. Τα πραγματικά όπλα του είναι πολύ πιο ισχυρά από την τρομοκρατία της τρόικα, των ΜΜΕ, των κατασταλτικών κρατικών ή παρακρατικών μηχανισμών. Είναι η φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, η ανημπόρια.

Μια Αριστερά που δεν μπορεί να δώσει λύση και διέξοδο στις πιο άμεσες κι επιτακτικές λαϊκές ανάγκες, δεν είναι Αριστερά. Η ανάγκη για φαΐ, δουλειά, σχολείο και νοσοκομείο δεν μπορεί να θυσιάζεται για το ευρώ ή να παραπέμπεται στη σοσιαλιστική επανάσταση. Μια Αριστερά που καλεί σε νηστεία και υπομονή μέχρι τις επόμενες εκλογές ή μέχρι να βγάλουν οι εργαζόμενοι τα συμπεράσματά τους, καθίσταται αχρείαστη στο λαό. Όποιο εκλογικό ποσοστό κι αν κατέγραψε.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέγραψε ένα κακό, μικρό ποσοστό. Θα κλειστούμε στη ντουλάπα; Και πώς να αντιμετωπίσουμε το εκλογικό αποτέλεσμα; Αισιόδοξα ή απαισιόδοξα; Απλώς πραγματικά. Όσο λάθος είναι να μην αναλογιστούμε αυτοκριτικά γιατί δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε με τις λαϊκές προσδοκίες, χρεώνοντας στον κόσμο «οπισθοχώρηση», άλλο τόσο είναι να θεωρούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τον οποίο εκφράστηκαν, μπορεί ή θέλει να βαθύνει αυτές τις προσδοκίες, να τις οργανώσει σε πλατύ λαϊκό κίνημα ή ότι αποτελεί κάτι τέτοιο ο ίδιος επειδή τον ψήφισαν στις 17/6.

Μαζί με το εκλογικό ποσοστό συρρικνώνεται και ο ρόλος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς; Μόνο αν έπαψε να υπάρχει ανάγκη για μονομερή διαγραφή του χρέους κι έξοδο από ευρώ κι ΕΕ. Μόνο αν δεν υπάρχει ανάγκη για οργάνωση της αντίστασης και της επιβίωσης ενός ολόκληρου λαού.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έβαλε το πρόγραμμά της επί τάπητος κι απευθύνθηκε στο λαό. Πολύς κόσμος προβληματίστηκε και το σκέφτηκε, κι ας μην την επέλεξε. Αυτό αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη και μεγάλη υποχρέωση. Απαιτεί συνέχεια κι ακόμα πλατύτερη απεύθυνση. Όχι με όρους προειδοποίησης για την «αφερεγγυότητα» άλλων, αλλά με συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες μετωπικής και αγωνιστικής δράσης πάνω σε κάθε κρίσιμο ζήτημα που αντιμετωπίζει ο λαός κι η χώρα.

Όχι υποδεικνύοντας εκ του μακρόθεν τι πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι, αλλά δίπλα και μέσα τους οργανώνοντας και δείχνοντας στην πράξη πώς πρέπει να γίνεται. Απαιτεί συνεχή παρέμβαση σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε γειτονιά, συνεχή απεύθυνση και συντονισμό με κάθε λαϊκή κίνηση που υπάρχει. Σημαίνει δημιουργία εκτεταμένων δικτύων λαϊκής αλληλεγγύης, καθημερινή στήριξη του εργαζόμενου, του άνεργου. Σημαίνει γιατρό και δάσκαλο. Ειδικά όταν αποδομείται κάθε δημόσια παροχή και συλλογικό δικαίωμα. Ένα τέτοιο δίχτυ λαϊκής αντίστασης και συλλογικής αντιμετώπισης των πιο άμεσων και ζωτικών αναγκών αποτελεί πραγματική βάση οργάνωσης από τα κάτω και τη μόνη ασπίδα ενάντια στον κοινωνικό εμφύλιο και το φασισμό.

Το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ συμπυκνώνει τα αναγκαία σήμερα προτάγματα για την άμεση σωτηρία του λαού. Δεν αρκεί. Επείγει η επεξεργασία κι η τεκμηρίωση της αναγκαιότητας αλλά και της ρεαλιστικότητας του άλλου δρόμου, των δυνατοτήτων της χώρας και του λαού να βαδίσει σε αυτόν. Χρειάζεται δηλαδή, ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα εξουσίας, το Plan B για διέξοδο σε όφελος του λαού. Οι αγωνιστές της διαθέτουν και εμπειρία και γνώση. Είναι υποχρέωσή τους στο λαό, να το προβάλλουν και να τον προετοιμάσουν. Κι αν επιλέξει να το κάνει μόνο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ του 0,33%, είναι η μόνη που δεν θα πρέπει να ντρέπεται.

Γράμμα από έναν ανθρακωρύχο της Ισπανίας

αναδημοσίευση από: Κόκκινος Τύπος

Είναι ανθρακωρύχος από την Αστουρία της Ισπανίας. Έγραψε ένα γράμμα το οποίο και παραθέτουμε. Αξίζει να το διαβάσετε. Όπου ορυχεία, βάλτε, πλοία, εργοστάσια, οικοδομές, ταξί, μαγαζιά και άλλες επιχειρήσεις. Όπου Ισπανία, βάλτε Ελλάδα, Βουλγαρία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ιταλία και άλλες χώρες. Όπου Ευρωπαϊκή Ένωση, αφήστε το όπως έχει.

Το αποτέλεσμα των εκλογών, η Αριστερά και η επόμενη μέρα

Αντώνης Δραγανίγος* 

αναδημοσίευση από: αριστερό blog

1. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου χρειάστηκαν δύο απανωτές εκλογικές μάχες για να σχηματίσουν μια κυβέρνηση μνημονιακή, βαθιά αντιδραστική, πλήρως συμμορφωμένη με τις απαιτήσεις κεφαλαίου-Ε.Ε.-ΔΝΤ, αλλά ασταθής, ιδιαίτερα στο φόντο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και της ιδιαίτερης βαθιάς κρίσης και αντιδραστικής μετάλλαξης της Ευρωζώνης και συνολικά της Ε.Ε. 

Συνέντευξη Άρης Χατζηστεφάνου : « η πληροφορία στον καιρό της κρίσης»

αναδημοσίευση από:BABUSHKAGR

Συνέντευξη Άρης Χατζηστεφάνου  : « η πληροφορία στον καιρό της κρίσης»

Ο Άρης Χατζηστεφάνου δημοσιογράφος και δημιουργός των ντοκιμαντέρ Debtocracy και Catastroika μιλά  στο babushka.gr για την κρίση, την πληροφορία και τα media.

 

1) Κατ' αρχήν πως βλέπεις την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο; Τον προηγούμενο Ιούνη ο κόσμος αντιδρούσε μαζικά στις πλατείες σ' όλη την χώρα και τώρα έχουμε πάλι μνημονιακή κυβέρνηση, πώς το εξηγείς αυτό; 

O Αλέξανδρος Αναγνωστάκης μιλάει για την κρίση στο babushka.gr

αναδημοσίευση από:BABUSHKAGR

1)Τα δύο τελευταία χρόνια υπάρχει μια σημαντικά αυξανόμενη αντίδραση από πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς και όχι μόνο, ενάντια στην λιτότητα και συνολικά στο

πολιτικό σύστημα .

Από κοινωνική και όχι οικονομική άποψη , τι ήταν κατά την γνώμη σου αυτό που έκανε τον κόσμο να βγει στις πλατείες και να αμφισβητήσει τους υπαρκτούς πολιτικούς θεσμούς -να διεκδικήσει ''άμεση Δημοκρατία''; 

Το κίνημα των πλατειών είναι η βουή, το πρόπλασμα του νέου εργατικού – λαϊκού κινήματος  από το μέλλον που δεν πήρε ακόμη την τελική του μορφή και περιεχόμενο. Για τη γένεση του έσπειραν πολλοί. Οι σοβαρές δυσκολίες που φύτρωσαν και αναπτύχθηκαν στα εργατικά συνδικάτα: Η εργοδοτική επίθεση, τα δυσβάστακτα  οικονομικά βάρη, τα φαινόμενα εκφυλισμού του συνδικαλιστικού κινήματος, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που αποκαλύφθηκε. Το κίνημα των πλατειών είναι η αναγκαία λοιπόν παράκαμψη όλων αυτών.

Η  γενίκευση των μέτρων που λαμβάνονται από την αστική τάξη δια των πολιτικών εκπροσώπων της απαιτεί γενικευμένη απάντηση. Η ίδια η  σε εξέλιξη διεθνής  δομική κρίση του καπιταλισμού συνεπάγεται δομικές πολιτικές λύσεις – απαντήσεις. Συνεπάγεται επομένως ένα κίνημα γενικότερου προσανατολισμού, στόχων και δράσεων που «δεν χωρά» στο υπαρκτό συνδικαλιστικό κίνημα.

 Το κίνημα των πλατειών εκφράζει εμβρυακά το αναγκαίο πολιτικό κοινωνικό ρεύμα. Αυτό το σύγχρονο εργτικό ρεύμα δεν μπορεί μπαρά να επανέλθει εκεί που ήταν, δηλαδή στους εργασιακούς χώρους. Εκεί που η ταξική πάλη αποκτά τα χαρακτηριστικά της. Θα επιστρέψει για να επεκταθεί και δημιουργήσει τα συγχρονα όργανα άσκησς εργατικής πολιτικής τα οποία θα υποδεχθούν και την εργατικής εξουσία στις μελλούμενες προλεταριακές επαναστάσεις.

.Κανονικά ένα τέτοιο κίνημα γενικότερων στόχων αντιστοιχεί στο αυτοτελές ανώτερο πολιτικά κίνημα των πολιτικών μετώπων και κομμάτων (εργατικών, κομμουνιστικών, ρεφορμιστικών) της αριστεράς. Ωστόσο  η Αριστερά – παρόλο που συνέρχεται και ανασυγκροτείται- δεν έχει ακόμα φτάσει ως το σημείο να γεννά, εμπνέει και προσανατολίζει τέτοια κινήματα. Συνέρχεται αλλά δεν έχει συνέλθει ακόμη από το σοκ των καταρρεύσεων και της βαθιάς ήττας του περασμένου αιώνα.

Το κίνημα των πλατειών, όπως σε κάθε φουρτούνα αναπποφευκτα η θάλασσα φέρνει στην επιφάνεια τη λάσπη και τα κατακάθια του βυθού, συνοδεύεται από την παρουσία όλων των ρευμάτων και των ακροδεξιών. Εκεί όμως στις σφοδρές ταξικές αναμετρήσεις αυτά αντιμετωπίζονται.  

2)Υπάρχει λοιπόν έλλειψη δημοκρατίας, πιστεύεις ότι σχετίζεται με την παγκόσμια οικονομική κρίση;

Η δημοκρατία είναι ευθεία συνάρτηση των στόχων που τίθενται σε ένα κοινωνικό σχηματισμό. Στόχοι βαθύς, για μια σύγχρονη, εργατικά δημοκρατική, κοινωνία, συνεπάγονται και προϋποθέτουν αντίστοιχη δημοκρατική κουλτούρα, συμπεριφορά, οργάνωση και πρακτική.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 90, η αστική στρατηγική επιχειρεί να ξεπετάξει στον «τέταρτο κόσμο της φτώχειας και της ανέχειας των μεγάλων πόλεων της ανεπτυγμένης Δύσης και Ανατολής» μεγάλες φέτες της κοινωνίας. Ο αποκρουστικός θατσερικός- ρηγκανικός στόχος της κοινωνίας των δύο τρίτων του περασμένου αιώνα που αντικαταστάθηκε από το σύγχρονο στόχο των νεοφιλελεύθερων και νέοσυντηρητικών κομμάτων «της κοινωνίας του ενός τρίτου»  έχει εσωτερικό στοιχείο τη βία, την καταστολή, τη γενικευμένη παρακολούθηση, το σύγχρονο κράτος λεβιάθαν των τρομονόμων και των χημικών. Μόνο έτσι, δια της οργανωμένης κρατικής βίας και υπεραντιδραστικής μετεξέλιξης της αστικής Δημοκρατίας θα απωθηθούν μόνιμα τα δύο τρίτα της κοινωνίας στην εξαθλίωση.

Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός εκφράζεται επομένως πρωτίστως και κυρίως από τη μεταλλασσόμενη αστική Δημοκρατία. Η βρυξελιώτικη συστημική Χρυσή Αυγή είναι παραπαίδια αυτής της πολιτικής.

Όχι η οικονομική κρίση αλλά η αστική πολιτική που τη συνοδεύει ξεγυμνώνει και αποκαλύπτει αυτή την πολιτική και ταυτόχρονα την οξύνει αφού οδηγείται στα άκρα.

3)Ποια είναι τα αίτια και τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης; έχει κάποια σχέσης με παλιότερες οικονομικές ή εμπορικές κρίσεις;

Τέτοιου ιστορικού βάθους κρίσεις η ανθρωπότητα έχει περάσει τέσσερεις.(1873-95, 1929-45, 1973- 85(;), 2008-;). Στο τέλος τους η κοινωνία συνολικά έχει αλλάξει, είναι άλλη.

Στην ουσία αποτελούν έκφραση των αδιεξόδων και αντιφάσεων της καπιταλιστικής παραγωγής, εκφράσεις της ιστορικής κρίσης, της κρίσης ιδιοκτησίας, του καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός έχει πρόβλημα το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός. Γι’ αυτό και η έξοδος από την εκάστοτε κρίση προετοιμάζει την επόμενη με μια ενδιάμεση ανάπαυλα.

Μέχρι τώρα έχουν καταρρεύσει τέσσερεις χώρες και έπεται συνέχεια. Η ανεργία στην Ευρώπη τη δεκαετία του 60 ήταν δεν ήταν 500000. Τώρα μόνο στη Γερμανία είναι πάνω από τρία εκατομμύρια, όσοι ήταν όταν ανέβηκε στην εξουσία ο Χίτλερ με την κρίση του 29. Στις χώρες που εκδηλώθηκε η κρίση, ως θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης προσλαμβάνουν πλέον εκείνους που στις περασμένες δεκαετίες εθεωρούντο ως έναρξη εισόδου σε κρίση (0,2– 2,5%). Στις δε αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία,Τουρκία) οι ρυθμοί ανάπτυξης επιβραδύνονται. Το πλέον σοβαρό όμως είναι πως εξακολουθεί να μην παρατηρείται μια τάση επιστροφής κεφαλαίων από τον υπεραναπτυγμένο χρηματοπιστωτικό τομέα  προς την πραγματική λεγόμενη οικονομία. (690 τρισ. δολάρια, 10 φορές πάνω το παγκόσμιο ΑΕΠ εξακολουθούν να “ίπτανται” στον τομέα αυτό)

Εμφανίζεται δε – η κρίση- με δύο ανέργους: Εκατομμύρια άνεργους εργάτες, άεργους νέους και δισεκατομμύρια  άνεργα- ανενεργά κεφάλαια που επενδύουν οι αστοί σε τιμαλφή, έργα τέχνης ή τα κρύβουν και τα εξάγουν. Αιτία βαθύτερη αυτής της συμπεριφοράς είναι η αδυναμία εξασφάλισης όχι γενικά κέρδους αλλά υψηλού ποσοστού κέρδους .Αυτά αποτελούν γενικά χαρακτηριστικά όλων των κρίσεων.

Η βασική διαφορά της σημερινής από τις προηγούμενες έγκειται στο ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εσωτερικεύσει, να χωνέψει, να εντάξει δίχως σοβαρές διαταραχές στην παραγωγή, τα ίδια τα Δημιουργήματα του: Τις σύγχρονες υπεραυτόματες μηχανές, τα κομπιούτερς νέας γενιάς, τις οπτικές ίνες, τα ρομπότ, τα αποτελέσματα της βιοτεχνολογίας.

Σε λίγο διάστημα θα φυτεύουν μαζικά -ήδη γίνεται στη Γουατεμάλα- καλαμπόκι και με ένα “προγραμματισμένο” βακτήριο, προϊόν της εκρηκτικά αναπτυσσόμενης βιοτεχνολογίας, θα παράγεται καύσιμο μηχανών. Με εκρηκτικές συνέπειες, όχι μόνο για τη γεωργία αλλά και για τη γεωστρατηγική σημασία χωρών.

Με μύκητες μπορούν να παράξουν εξαιρετικά λεπτές ίνες εκατό φορές πιο ανθεκτικές από το ατσάλι, που θα ανατρέψουν πολλά δεδομένα σε μεταφορές, συγκοινωνίες και οικοδομές.

Η τρισδιάστατη προγραμματισμένη εκτύπωση κρύβει μέσα της την ελπίδα για φτηνή, υψηλής ποιότητας κατοικίας για όλους, αλλά και την διατάραξη όλων των όρων οικοδομικής δραστηριότητας.

Η εφαρμογή της σύγχρονης φυσικής  στην αποθήκευση και μεταφορά πληροφοριών αναταράσσει και πάλι τον όγκο αποθήκευσης τους, την ταχύτητα μεταφοράς τους, με τεράστιες επιπτώσεις στην ταχύτητα ροής του κεφαλαίου, στην επικοινωνία των ανθρώπων, στην οργάνωση και εκμετάλλευση της εργασίας.

Η διείσδυση “στον πιο κοντινό και ταυτόχρονα στον πιο μακρινό ως πρόσφατα κόσμο”, στον ανθρώπινο εγκέφαλο και στο εσωτερικό της γης, δημιουργεί νέους ποιοτικά διαφορετικούς όρους στην ιατρική και στο μετασχηματισμό της φύσης.

Η δημιουργία και εφαρμογή μαγνητικών πεδίων επιτρέπει την μετακίνηση άμεσα “ιπτάμενων” τρένων και μεσοπρόθεσμα αυτοκινήτων με τεράστιες ταχύτητες και μικρότερα ποσά καυσίμων.

 Αν τα εισάγει ξεπετώνται από την παραγωγή εκατομμύρια εργάτες. Οι εργάτες όμως είναι οι μοναδικοί παραγωγοί υπεραξίας και κέρδους. Αν δεν τα εισάγουν δεν εκσυγχρονίζονται, δεν αντιμετωπίζουν τον αιώνιο νόμο του καπιταλισμού τον ανταγωνισμό. Αυτός ο αιώνιος  νόμος επιβάλλει όμως από τον κάθε μεμονωμένο καπιταλιστή για ίδιο όφελος ( εδώ εδράζεται η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής – ο πιο γνήσιος «ανάρχας είναι ο μεμονωμένος καπιταλιστής ) ένα είδος εισαγωγής τους. Έτσι όμως ξεπετιώνται εργάτες έξω από την παραγωγή και το επενδυόμενο σταθερό κεφάλαιο ανά εργάτη, οι λειτουργούσες μηχανές ανά εργάτη,  αυξάνει. Όσο επομένως αυξάνει η παραγωγικότητα τόσο μειώνεται η κερδοφορία. Αυτό «το παράδοξο της παραγωγικότητας», αυτή η αντίφαση, λύνεται μόνιμα μόνο αν σκοπός της παραγωγής δεν είναι το κέρδος αλλά οι ανθρώπινες ανάγκες.

Αυτή η κρίση στην ουσία συνιστά συνέχεια και ποιοτική αναβάθμιση των ιστορικών αδιεξόδων του καπιταλισμού, συνέχεια, τομή και κορύφωση των προηγούμενων κρίσεων.

 Έτσι η κρίση αποκαλύπτει όχι μόνο τα αδιέξοδα, τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής αλλά και τον στρατηγικό όρο μόνιμης αντιμετώπισης τους.

4)Η σημερινή κατάσταση της οικονομίας της Ελλάδας σχετίζεται μόνο με την οικονομική κρίση ή είναι απορία της κακοδιαχείρισης από τον δικομματισμό;

Η κρίση χρέους και η καπιταλιστική κρίση έχουν τη σχέση ειδικού- γενικού. Αλληλεπιδρούν η μια στην άλλη με τελικό αποτέλεσμα τη διατήρηση  και το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης.

Ως γνωστόν καπιταλισμός χωρίς χρέος δεν υπάρχει.

 Η όξυνση όμως του χρέους και η εκδήλωση της κρίσης, διεθνώς, ως κρίσης χρέους, (μετά την διεθνή καπιταλιστική κρίση που έσκασε το 2007- 2008), παρουσιάστηκε μετά το “τάισμα” με πρωτόγνωρα ποσά των τραπεζών. Η υπεροξυμένη μορφή της κρίσης χρέους στις χώρες της Νότιας Ευρώπης οφείλεται πρωτίστως στην κρίση ενσωμάτωσης των χωρών του Νότου στην Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω της ανισόμετρης καπιταλιστικήςς ανάπτυξης, του ευρώ (που εκτός των άλλων καταργεί τη νομισματική κυριαρχία χωρών) και των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων που οξύνονται. Η Ελλάδα βιώνει την κρίση με τις ιδιαιτερότητές της που οφείλονται τόσο στο ίδιο το επίπεδο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού όσο και στις ιδιαίτερα σκανδαλώδεις φοροαποφυγές, παροχές, φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου όσο και στο ρόλο και και  στις δυσλειτουργίες των εισπρακτικών κρατικών μηχανισμών. Το φαινόμενο περιπλέκεται με την ακολουθούμενη πολιτική του “σοκ και δέος” η οποία οδηγεί – για πρώτη φορά στην Ελλάδα και παγκόσμια σε ύφεση για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Στην ουσία ακολουθούν την πολιτική συνολικής αποδόμησης και καπιταλιστικής υπεραντιδραστικής πλήρους ανασυγκρότησης, η οποία όμως δεν φαίνεται να τους βγαίνει. Η επίκληση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού είναι η πρόφαση για να προωθήσουν με καλύτερους πολιτικούς όρους την προαποφασισμένη κανιβαλική πολιτική με τα αλλεπάλληλα μνημόνια υποταγής και ξεπουλήματος που προωθεί η συγκυβέρνηση των προθύμων υπό τον Τραπεζίτη Παπαδήμο, συνέχεια και συνέπεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η κρίση εξελίσσεται σε πολύπλοκο και εν πολλοίς αδιέξοδο ζήτημα, γιατί η χώρα ανήκει στην ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ και ως αδύναμος κρίκος αυτής της ληστοσυμμαχίας υφίσταται αντιμετώπιση παρία. Η ανεργία καλπάζει,  η φτώχεια εξαπλώνεται, μισθοί και συντάξεις συρρικνώνονται και τα εργατικά δικαιώματα τοποθετούνται στην κλίνη του Προκρούστη, τα σχέδια και τα πλάνα της κυβέρνησης αποτυγχάνουν ολοσχερώς. Επιπλέον  η κυβέρνηση υπογράφει μυστικά μνημόνια υποταγής και ξεπουλήματος του πλούτου και του λαού της χώρας, ενώ παράλληλα δανείζεται με αισχρούς κερδοσκοπικούς όρους από τους εταίρους για να τα βγάλει πέρα. Στο τέλος η κρίση θα γίνει οξύτερη, η χρεοκοπία αναπόφευκτη, το χρέος αβάσταχτο και η ανάκαμψη όνειρο.

5)Πως κρίνεις την κατάσταση της χώρας , πιστεύεις ότι ξεπεράσαμε τον κίνδυνο της απόλυτης χρεοκοπίας;

Στην Ελλάδα η αποσάθρωση των αμοιβών στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η υπερφορολόγηση των πολιτών, η στάση πληρωμών του δημοσίου στο εσωτερικό σε συνδυασμό με μαζικά λουκέτα μικρομεσαίων, προς το παρόν, επιχειρήσεων, έχει οδηγήσει τα πράγματα σε οριακό σημείο. Οι περισσότερες από τις τράπεζες, παρά τα 100 δις ευρώ που έχουν λάβει και τα αναμενόμενα 50 από την ανακεφαλαιοποίηση,  δεν μπορούν να λάβουν απευθείας ρευστότητα από την ΕΚΤ λόγω έλλειψης καταλλήλου ενεχύρου. Αναγκάζονται επομένως να λαμβάνουν ρευστότητα με το σταγονόμετρο από την ίδια την Τράπεζα της Ελλάδος με  σοβαρότατο αντίκτυπο στην αγορά. Σε συνδυασμό με τα σύννεφα πτωτικών τάσεων που εμφανίζονται στο τουρισμό, δικαιολογείται το ενδεχόμενο, με το τέλος της τουριστικής σεζόν, εκδήλωσης, σε περιοχές της επικράτειας, ακόμη και ανθρωπιστικής κρίσης ως συνέπεια της οικονομικής. Τα δημοσιεύματα του τύπου, ξένου και ελληνικού, περί εξόδου από το ευρώ αποτελούν, βραχυχρόνια, μέσο πίεσης. Αντανακλούν όμως ενδυναμούμενη μεσοπρόθεσμη τάση των αστικών επιτελείων που συνειδητοποιούν ότι η έξοδος του Ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού  από το Ευρώ είναι πλέον  ανεπιθύμητο μεν, αναπόφευκτο δε, σοβαρό ενδεχόμενο αν θέλουν να τη διατηρήσουν σαν ένα είδος χρήσιμης ειδικής οικονομικής ζώνης. Ενδεχόμενο που σχετίζεται άμεσα με τις εξελίξεις στη Ισπανία. Τυχόν αδυναμία αποπληρωμής του συνολικού χρεόυς της ύψους 2,4 τρισ.(!) δολάρια δημιουργεί μια νέα ποιοτική κατάσταση με απρόβλεπτες εξελίξεις. (το Δημόσιο χρεός εκτινάχθηκε στο 78% από το 67% το 2011 και το ιδιωτικό  στο 227% του ισπανικού ΑΕΠ)

6)Τον τελευταίο καιρό , παρατηρείτε αύξηση της ακροδεξιάς , αλλά και της ακροδεξιάς ιδεολογίας μέσα στην κοινωνία. Σχετίζεται με την οικονομική κατάσταση ή ξαφνικά ο κόσμος αποφάσισε να ''ακολουθήσει τις ναζιστικές ιδέες'';

Η σύγχρονη ακροδεξιά είναι γέννημα της ασκούμενης αστικής πολτικής. Είναι το παραπάιδι της. Δεν αποτελείτην κυρίαρχη επιλογή της αστικής τάξης για τη διακυβέρνηση των χωρών. Είναι όμως το εκτελεστικό της όργανο. Το παιδί για τις βρώμικες δουλειές. Αυτή η εκτίμηση πρέπει να καθορίζει πολιτικές και πρακτικές για την Αριστερά και το, εργατικό κίνημα.

7)Σαν εκπαιδευτικός , όσον αφορά τα παιδιά και τους νέους που θα μεγαλώσουν και θα ζήσουν σε ακόμη πιο δύσκολες συνθήκες, πιστεύεις πως παίζει σημαντικό ρόλο η συνεχόμενη υποβάθμιση της παιδείας; η γενικότερα, πιστεύεις ότι υπάρχει έλλειψη παιδείας που δυσκολεύει την κριτική σκέψη της κοινωνίας ;

Η παιδεία και η επιστήμη αναβαθμίζονται ως προς τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα των αστών.

Οι επιστημονικές παρεχόμενες γνώσεις υπάγονται πλέον σαφέστερα σε εξωεπιστημονικά κριτήρια κερδώας αποδοτικότητας. Κατακερματίζονται σε βραχύβιες ενότητες προσανατολισμένες εργαλειακά στα κελεύσματα της αγοράς. Εντός αυτών των ορίων  βαθαίνει η μερικότητα, η υπερειδίκευση, η ενίσχυση των ταξικών φραγμών, η ταξική λογική και ρόλος της παιδείας.

Οι σπουδές, αντί να προσφέρουν πρόσβαση σε  ενιαία γνωστικά αντικείμενα,  είναι περισσότερο ένα άθροισμα πληροφοριών και δεξιοτήτων, που θα αλλάζουν ευέλικτα με βάση τις τρέχουσες ανάγκες του κεφαλαίου. Όμως πληροφορίες, δεξιότητες και θραύσματα γνώσης, χωρίς τις βαθύτερες εσωτερικές αιτιακές τους σχέσεις,  δεν συνιστούν γνώση. Οδηγούν  στην προοδευτική παρακμή της κριτικής διάνοιας, δηλαδή της θεμελιώδους δεξιότητας του ανθρώπου να κατανοεί σε ποιον κόσμο καλείται να ζήσει .

Η σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία, η κοινωνία του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, δεν μπορεί να συνδεθεί με θετικές ελπίδες και επαγγελίες, να υποσχεθεί βελτιώσεις στη θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας, να βρει σημεία επαφής με τις σύγχρονες ανθρώπινες ανάγκες και δυνατότητες. Γι’ αυτό  δεν προβάλλεται  ως ο καλύτερος δυνατός κόσμος, αλλά ως ο μόνος δυνατός. Αυτό εξηγεί και τη μεγάλη ακαμψία των κυρίαρχων αστικών ιδεολογικών προτύπων, ερμηνεύει τη «φυματικότητα» και το εύκολο ξέφτισμα των σύγχρονων ιδεολογικών κατασκευών του αστισμού (τέλος ιστορίας, εργασίας, πολιτικής, ιδεολογιών - πόλεμοι πολιτισμών-μετακαπιταλιστική ή μεταβιομηχανική κοινωνία-κοινωνία γνώσης, πληροφορικής, τεχνολογιών - σύγχρονος αντικομουνισμός κλπ.).

Στη βάση αυτή το κάθε επιστημονικό πεδίο αντιμετωπίζεται αποσπασματικά, συχνά καλυμμένο από αντιεπιστημονικές, θεοκρατικές η και σκοταδιστικές αντιλήψεις  εντείνοντας τη σύγχυση και την αδυναμία των νέων ανθρώπων να κατανοήσουν την πραγματικότητα και την αλήθεια για τη ζωή. Από αυτή τη σκοπιά, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και προσδοκιών η εκπαίδευση υποβαθμίζεται.

8)Πέρα από τα οικονομικά συνθήματα και τις πολιτικές προτάσεις , ποια είναι τα κοινωνικά αιτήματα-συνθήματα που πρέπει να βάλει η αριστερά μπροστά ,για να ενώσει τον λαό σε αντιπαράθεση με τον κοινωνικό κανιβαλισμό στον οποίο τον έσπρωξαν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις;

Το άμεσα αιτήματα δεν μπορεί παρά να επιδιώκουν υλικά τακτικά ρήγματα στην συνέχεια των βασικών νόμων της καπιταλιστικής κυριαρχίας:

Στο νόμο της απόλυτης και σχετικής εξαθλίωσης των εργαζομένων και της νεολαίας, στο νόμο της αστικής πολιτικής ηγεμονίας απέναντι στον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο του μαζικού κινήματος και  στο νόμο του συνδυασμού των εθνικών και διεθνών πλευρών της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

 Βασικό στοιχείο τους είναι η προώθηση της πιο ευρείας αγωνιστικής ενότητας και του συντονισμού των εργατικών αγώνων, ώστε το εργατικό κίνημα να αποσπά νίκες και κατακτήσεις προς όφελος των εργαζομένων, να κλονίζει την καπιταλιστική στρατηγική και να προωθεί έμπρακτα με την ίδια την πείρα των εργαζομένων την επαναστατική αναγκαιότητα και δυνατότητα προς τον κομμουνισμό.

 Στο κοινωνικό λοιπόν ζήτημα εκτός από τα ζητήματα του χρεόυς, του ευρώ, του μεροκάματου και του μισθού, άμεσα αιτήματα που αφορούν την  εργασία και την προστασία των ανέργων και των κοινωνικών παροχών είναι: Η  Μείωση του χρόνου εργασίας αντίστοιχη με τις νέες τεχνολογικές δυνατότητες. Κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής και μερικής απασχόλησης (εργασίας). Έλεγχος των τιμών από την παραγωγή ως την αγορά. Η δωρεάν, δημόσια και ποιοτικά αναβαθμισμένη παροχή  υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, Κοινωνικής Ασφάλισης και κυρίως Παιδείας, Η δραστική μείωση των πολεμικών δαπανών. Η ντε φάκτο επιβολή του υπέρτατου «δίκαιου του αγώνα» από  το ανασυγκροτημένο ανεξάρτητο μαζικό εργατικό κίνημα, για να σπάσει η εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία και βία. Πρόκειται, ουσιαστικά, για την κατανόηση και εκτίμηση της ίδιας της “καθημερινότητας”, της ζωής, ως κάτι ανεπανάληπτο, που συμβαίνει στο παρόντα χρόνο και όχι στο κάθε αύριο. Στη ζωή για την οποία αξίζει να τα δώσεις όλα, εμπνεόμενος από το κομμουνιστικό μέλλον που βλασταίνει, αναπτύσσεται και ανθίζει στον καθημερινό αγώνα. Έτσι που το “όραμα” να γίνεται δύναμη προώθησης και ευεξίας και όχι άλλοθι παράλυσης και αδράνειας. Η κρίση και η πρωτοφανής επίθεση ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες αναδεικνύουν την ανάγκη του εργατικού κινήματος να συγκροτήσει μαχόμενα δημοκρατικά όργανα, με πολλές μορφές,  για τη διεκδίκηση των πολιτικών και κοινωνικών του δικαιωμάτων, σε ανταγωνισμό με τα όργανα της αστικής εξουσίας. Τα όργανα μπορεί να αποτελέσουν τους πόλους συσπείρωσης των εργαζομένων, αλλά και των σύμμαχων στρωμάτων, ατόμων και ομάδων, που πλήττονται απ’ την κρίση και συντρίβονται από το μεγάλο κεφάλαιο, σε κάθε χώρο ως την κεντρική πολιτική σκηνή.

Ο αγώνας για λαϊκή κυριαρχία ειδικά για τη χώρα μας έχει σήμερα ουσιαστικό περιεχόμενο και πρωτεύουσα σημασία.   Τέτοιοι στόχοι είναι: Η έξοδος από την ευρωζώνη και η απαγκίστρωση από την Ε.Ε. Η εφαρμογή αυστηρών ελέγχων στις κεφαλαιακές ροές, η έξοδος της Ελλάδας από το ιμπεριαλιστικό πολιτικοστρατιωτικό μπλοκ του ΝΑΤΟ και η άμεση  απόσυρση των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων από εκστρατευτικές αποστολές εκτός συνόρων,  η απαλλαγή από ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις (SENGEN κ.λ.π.). Η σταθερή πολιτική και πάλη για καθολική ειρήνη, χωρίς εδαφικές διεκδικήσεις, με τους γείτονες. Η στήριξη κάθε πολιτικής περιφερειακής ειρηνικής συνεργασίας και η έμπρακτη εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους λαούς για την ελευθερία και το σοσιαλισμό. 

Τέλος στο ζήτημα του γενικού πολιτιστικού πολέμου απέναντι στην σκοταδιστική εκστρατεία του κεφαλαίου η αναγέννηση του νέου εργατικού διαφωτισμού, η υλική προβολή της αναγκαιότητας και της δυνατότητας της επαναστατικής ανατροπής και της κομμουνιστικής προοπτικής μέσα στα μέτωπα της σημερινής ιστορικής αναμέτρησης, η συγκέντρωση των δυνάμεων για τη δημιουργία,  ενός νέου κόμματος του επαναστατικού κομμουνισμού και της εργατικής χειραφέτησης στον 21ο αιώνα συμπυκνώνουν τους στόχους για μια σύγχρονη κοινωνική απελευθέρωση.. 

9)Δεδομένου ότι οι μεγάλες κρίσεις επαναλαμβάνονται, η λιτότητα έχει μετατραπεί σε πανευρωπαϊκό δόγμα και κάθε όρος δημοκρατίας καταστρέφεται καθημερινά, υπάρχει κατά την γνώμη σου ένας άλλος καλύτερος κόσμος ;

υπάρχει λύση για τους λαούς; και ποιός μπορεί να την δώσει;

 Η κρίση του 2007-2008, η σαθρή και φυματική – στην ουσία η στασιμότητα και ύφεση – αντιδραστική ανάπτυξη που τη συνοδεύει και οι κίνδυνοι νέας καπιταλιστικής κρίσης κουβαλούν μέσα τους την ιστορία, τη γνώση και τα κληροδοτήματα των προηγούμενων κρίσεων.

Η τεράστιας σημασίας ήττα και ο εκφυλισμός του κομμουνιστικού κινήματος του περασμένου αιώνα, η οριστικά σοσιαλφιλελεύθερη μετάλλαξη της σοσιαλδημοκρατίας, οι επιδράσεις στο εργατικό κίνημα και η ήττα του τελευταίου, δημιούργησαν καταθλιπτικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Αυτή είναι και η βάση στήριξης της αστικής κανιβαλικής πολιτικής που εγκαινιάστηκε στη δεκαετία του 90 και η οποία στρατηγικά και στην ουσία της παρατείνεται έως σήμερα.

Όμως αυτή η τάση, η οποία χαρακτηρίζει τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, για μια στροφή διαρκείας στη συνολική αντεπανάσταση σε βάρος της εργασίας, για συνολική κοινωνική βαρβαρότητα, δεν είναι απλά μια πολιτική επιλογή των κυρίαρχων κύκλων ή κάποιο αυτόματο αποτέλεσμα των αρνητικών συσχετισμών. Αποτελεί την ουσιαστική, θεμελιώδη και αναγκαία πλευρά των κυρίαρχων χαρακτηριστικών της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας. Τάση που θα προωθείται μέσα από διαφορετικές ιστορικές «τακτικές» και πολιτικές ανάλογα με τις καμπές της ταξικής πάλης.   

 Σε αυτή την πραγματικότητα, αν ψάξει κανείς πίσω απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει πως σε διεθνή κλίμακα και στη χώρα μας ξεχωρίζει ένα μικρό αλλά αισθητό, κρίσιμο τμήμα εργαζομένων που κινείται στη συγκρότηση μιας νέας επαναστατικής Αριστεράς, έξω από το «περιθώριο» του συστήματος. Μια πρώτη, αδύναμη ακόμη, εμφάνιση -και στην Ελλάδα- επαναστατικών, αντικαπιταλιστικών δυνάμεων που προσπαθούν να προσεγγίσουν το κομμουνιστικό μέλλον. Οι δυνάμεις αυτές δεν βρίσκονται μόνο στις όποιες πρωτοπορίες «επέζησαν» από τον κατακλυσμό που καταπόντισε την Αριστερά. Δεν στηρίζονται μόνο ή κυρίως στις επαναστατικές επεξεργασίες και τις πρακτικές που αυτές οι πρωτοπορίες προσπαθούν να επαναδιαμορφώσουν. Στηρίζονται στις νέες κοινωνικές πολιτικές τάσεις για την κατάργηση της αγοράς και της εκμετάλλευσης, που γεννιούνται στην καρδιά του συγχρόνου καπιταλισμού και αποτελούν «ισάριθμες νάρκες, ικανές να τον τινάξουν στον αέρα».

Ξεχωρίζει επίσης  ένα  ελπιδοφόρο κίνημα  στην Ευρώπη, - και στην Ελλάδα- στην Νότια Αμερική και στις ΗΠΑ ως ιδιαίτερο γεγονός.Το κίνημα αυτό εμφανίζεται χρονικά κατά  κύματα.

Με στοιχεία ολοένα βαθύτερης αλλά ανεπαρκούς ακόμη πολιτικοποίησης, που φέρνει ξανά την ουσία της πολιτικής στο προσκήνιο. Που δεν  ανατρέπει ακόμη τις δυνατότητες του συστήματος να ανασυγκροτεί και να επανασταθεροποιεί τις δυνάμεις του και την επιρροή του σε αντιδραστική κατεύθυνση, εντούτοις η εσωτερική δυναμική του,  σε συνδυασμό με τις αντιθέσεις, τις δυνατότητες και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, αναγεννά με υλικούς όρους την ελπίδα, τις δυνατότητες στην επαναστατική Αριστερά, την απαίτηση για την “κατάληψη θέσεων”, την προώθηση της εργατικής  πολιτικής. Την απαίτηση, κυρίως, για  στρατηγικές απαντήσεις. Το κίνημα αυτό τρέφεται από μια πλατιά πολύμορφη και πολυεπίπεδη πολιτική απονομιμοποίηση, στη συνείδηση της εργατικής τάξης και των φτωχών μεσαίων στρωμάτων, της αντεργατικής εκστρατείας του κεφαλαίου. Ενισχύεται από μια αυξανόμενη πολυτασική  εργατική λαϊκή δυσφορία, διαμαρτυρία, αντίθεση και αγωνιστική στάση. Και τελικά από την εμφάνιση, με το κίνημα των πολύμορφων λαϊκών κινητοποιήσεων, καινοτόμων δυνατοτήτων στην πολιτική ανάπτυξη της εργατικής πολιτικής.

Ιδιαίτερη πλευρά αποτελεί η απονομιμοποίηση στην ευρύτερη λαϊκή συνείδηση της Ε.Ε., του Ευρώ και της ΟΝΕ, των αχράντων πολιτικών μυστηρίων αυτής της καπιταλιστικής λυκοσυμμαχίας των τοκογλύφων. Γενικότερα, ενισχύει την υποχώρηση της ιδεολογίας του ευρωπαϊσμού, ο οποίος υποσχόταν αλληλεγγύη και ενότητα στους λαούς της Ευρώπης.

Οι  παράγοντες  αυτοί  θα κρίνουν, ανάλογα και με την καθοριστικής σημασίας παρέμβαση της Αριστεράς, την  προοπτική  της σημερινής πολιτικής κατάστασης.

 Το καθοριστικό και ταυτόχρονα το άμεσο καθήκον των επαναστατών, ιδιαίτερα στην κατάσταση της νέας ιστορικής κρίσης του συστήματος, είναι να υπερασπίζονται τη δυνατότητα και την προοπτική μιας νέας και ανώτερης από κάθε άλλη φορά επανάστασης προς τον κομμουνισμό. Μιας επανάστασης που θα στηρίζεται στις ποιοτικά προωθημένες απαιτήσεις, τις ιστορικές εμπειρίες και τις κατακτήσεις του κοινωνικού και εργατικού πολιτισμού της εποχής μας. Αυτό  σημαίνει: 

- συγκεκριμένη στάση απέναντι στην Ιστορία ώστε οι επαναστάσεις των δύο περασμένων αιώνων να μεγαλώνουν και όχι να μικραίνουν, να εμπνέουν και όχι να απογοητεύουν:

Η Κομμούνα, η Οκτωβριανή, οι εργατικές, οι αντιαποικιακές, οι αντιιμπεριαλιστικές επαναστάσεις αντιμετωπίζονται  στο νέο αιώνα ως οι πρώτες ανολοκλήρωτες απόπειρες της ανθρωπότητας που επιχείρησαν την προώθηση και κατοχύρωση πολιτικών για τον επόμενο κοινωνικό σχηματισμό, τον κομμουνιστικό, και οι οποίες τελικά ηττήθηκαν και εκφυλίστηκαν εξ αιτίας  των ορίων του υποκειμενικού παράγοντα.

Γνώση της κατάστασης του καπιταλισμού της περιόδου και της δυναμικής του ώστε το πρόγραμμα να μην είναι φτερό στον άνεμο. Πυρήνας της πολιτικής εκτίμησης παραμένει η εκτίμηση  πως: “Στη σημερινή “κατάσταση” αντιδραστικής ανάπτυξης και κρίσης του καπιταλισμού το αντικειμενικά πραγματικό  είναι η ανώτερη παρά ποτέ υλική βάση της δυναμικής των τάσεων οριστικής κατάργησης κάθε εκμετάλλευσης και το καθοριστικό είναι η ιστορικά συμπυκνωμένη και υπερ-εξογκωμένη δυναμική ενίσχυσης της καπιταλιστικής  βαρβαρότητας. Πρόκειται για μια νέα κατάσταση  η οποία οδηγεί, λόγω της έκρηξης όλων των θεμελιακών αντιφάσεων του καπιταλισμού, στη μετάβαση σε μια κορυφαία καμπή της ιστορίας των ταξικών αγώνων.

 Αυτοτελή αντικαπιταλιστική πολιτική γραμμή και πάλη, σε περιεχόμενο και μορφή, γύρω απ'   όλα τα μεγάλα προβλήματα της επιβίωσης της ελευθερίας και της συνολικής εργατικής    χειραφέτησης σε αντιπαράθεση με τα σύγχρονα δόγματα, την στρατηγική, τις κυβερνήσεις,     τους θεσμούς και την ηγεμονία της αστικής πολιτικής και των μορφών της. Πάλη για υλικές-  πολιτικές κατακτήσεις, για μικρές και μεγάλες νίκες - συμβολή στη  προσπάθεια κατάκτησης από     τους ίδιους τους σύγχρονους κολασμένους του δικού τους εργατικού επαναστατικού δρόμου ώστε να μπορούν να μετατρέπουν και τις ήττες σε ανώτερη σκέψη και πράξη.  

 Οι αγώνες της Αριστεράς οφείλουν να είναι σταθερά προσανατολισμένοι στην προώθηση του καθοριστικού ρόλου του μαχόμενου μαζικού πολιτικού κινήματος, σε πλήρη και ξεκάθαρη διάκριση με τον κυβερνητισμό και την ενσωμάτωση στη στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων κάθε τύπου. Αυτή η προσέγγιση πολεμάει κάθε μορφή ταξικής συνεργασίας ανάμεσα στις εργατικές πολιτικές δυνάμεις και το αστικό κράτος, σημαδεύει βαθιά την αναγκαιότητα και προοπτική της εργατικής επαναστατικής εξουσίας και του εργατικού κράτους.

Το εργατικό  κίνημα έχει το ιστορικό καθήκον να αγωνιστεί για την κατίσχυση ενός νέου πολιτισμού με εργατικό, ταξικό περιεχόμενο, ο οποίος θα συνενώνει τις αγωνιστικές εμπειρίες του λαού, τις αυθεντικές πολιτισμικές του ανάγκες και τις ιστορικές επαναστατικές πολιτισμικές κατακτήσεις και παραδόσεις. Αυτός ο νέος πολιτισμός θα καθορίζεται από τις αξίες της κομμουνιστικής προοπτικής και θα κατακτά έτσι, τη δυνατότητα να αποτελέσει τη βάση του πανανθρώπινου χειραφετημένου πολιτισμού στον κομμουνισμό. Πρόκειται για μια έντονη αγωνιστική διαδικασία αντιπαράθεσης στο σκοταδισμό του κυρίαρχου πολιτισμού της αστικής εξουσίας. Μια διαδικασία δημιουργικής απελευθέρωσης από όλα τα αποξενωτικά φαινόμενα που ο σύγχρονος εργαζόμενος βιώνει στην καθημερινότητά του. Είναι μια ιστορική πράξη επιβεβαίωσης, του ανεξάντλητου πλούτου, των απεριόριστων δυνάμεων δημιουργικότητας του εργαζόμενου λαού που εμποδίζεται από την καπιταλιστική εξουσία και εγκλωβίζεται στα μοντέλα του αγοραίου πολιτισμού της. Αυτός ο πολιτισμός της χειραφέτησης θα πρωτοστατεί στην ανάδειξη των αξιών του εργατικού κινήματος, θα συγκροτεί τους όρους της εργατικής αλληλεγγύης, της αγωνιστικής στράτευσης της κατάκτησης γνώσης, αλλά και θα διευκολύνει την καλλιτεχνική δημιουργία, όλες τις προοδευτικές καλλιτεχνικές εκφράσεις που αντιστρατεύονται την ψευδεπίγραφη τέχνη της αστικής νομιμοποίησης.  Θα στοχεύει στην απελευθέρωση και την ανάπτυξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, των ερευνητικών καινοτομιών, της θεωρητικής αναζήτησης, της ανθρώπινης γνώσης συνολικά. Θα αποκαθιστά, τελικά, τη σχέση επιστήμης-γνώσης-κοινωνίας προς όφελος της τελευταίας, προς όφελος του εργαζόμενου ανθρώπου και όχι του καπιταλιστικού κέρδους. Φυσικά ο κατακερματισμένος κόσμος του καπιταλισμού δεν ενώνεται όσο υπάρχει αυτό το σύστημα. Το κομμουνιστικό κίνημα ωστόσο οφείλει να ενοποιεί εντός του και εντός της εργατικής τάξης, κατά το μέγιστο δυνατό αυτή την ενότητα, ανατρέποντας τις αστικές επιδράσεις της απόσπασης της πνευματικής, από την πολιτική και οικονομική δράση.