Σήμερα, 29/10/2018, ήταν προγραμματισμένη ενώπιον του Β’ Τριμελούς
Πλημμελειοδικείου Αθηνών η εκδίκαση της υπόθεσης του «Συνεργείου», που
αφορά επίθεση τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής, με επικεφαλής τους
υπόδικους για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης βουλευτές της Λαγό και
Μίχο, σε κοινωνικό χώρο στην Ηλιούπολη τον Ιούλιο του 2013.
Άλλο ένα περιστατικό φασιστικής επίθεσης σε βάρος αγωνιστή ήρθε να προστεθεί στα κρούσματα του τελευταίου διαστήματος.
Το απόγευμα της Κυριακής στις 28 Οκτωβρίου, μέλος της ΕΑΑΚ, της νΚΑ
και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δέχθηκε επίθεση από τρία φασιστοειδή στον Νέο Κόσμο,
λίγο πριν πάρει μέρος σε εξόρμηση εν όψει της Πανεκπαιδευτικής
Κινητοποίησης που ήταν προγραμματισμένη για την Δευτέρα 29 Οκτώβρη. Ο
σύντροφος είχε και στο παρελθόν απειληθεί από τα συγκεκριμένα άτομα, που
τον γνώριζαν λόγω της πρωτοπόρας δράσης που είχε ως μαθητής, ωστόσο
ποτέ δεν φοβήθηκε και δεν έκανε πίσω, όπως θα ήθελαν οι θρασύδειλοι
φασίστες.
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΝΑ
ΒΓΟΥΝ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ!
ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΥΜΕ
ΜΕ ΤΑ ΨΙΧΟΥΛΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΑΖΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΝΑ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ, ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ
ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ!
Είναι δεδομένο: Οι μεγάλες επιχειρήσεις που δίνουν τον τόνο στην ελληνική οικονομία
αυξάνουν ραγδαία τα κέρδη τους τα τελευταία χρόνια, κέρδη που βγαίνουν από
την υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, τους μισθούς πείνας, τις ελαστικές
σχέσεις εργασίας. Οι εργοδότες δρουν ανενόχλητοι, χωρίς κανέναν έλεγχο,
εκβιάζουν τους εργαζομένους, και την ίδια στιγμή η κυβέρνησηστρώνει χαλιά για τους «φίλους»
Αμερικανούς και τα εγκληματικά τους σχέδια, μοιράζει φιλέτα για να
στρατοπεδεύει το ΝΑΤΟ και δίνει
υπέρογκα ποσά σε στρατιωτικές δαπάνες.
Πρόκειται για την πέμπτη μεγαλύτερη σε έκταση και πληθυσμό χώρα και
την όγδοη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο με 1,8 τρισ. δολάρια ΑΕΠ,
(αλλά 61η στο κατά κεφαλή εισόδημα, 8.726 δολάρια). Είναι η μεγαλύτερη
και πολυπληθέστερη χώρα της λατινικής Αμερικής, η χώρα με τους
μεγαλύτερους ταξικούς διαχωρισμούς ανάμεσα στους φτωχούς που ζουν στις
φαβέλες και τους «άλλους» των αριστοκρατικών προαστίων του Ρίο ντε
Τζανέιρο.
Σε αυτή τη χώρα, από την 1η Ιανουαρίου 2019, εκλεγμένος πρόεδρος με
την ψήφο του 55,7% του λαού της (πάνω από 50 εκατομμύρια!), έναντι του
43,30% που έλαβε ο κεντροαριστερός αντίπαλός του Φερνάντου Αντάντ, θα
είναι ο «βραζιλιάνος Τραμπ», όπως χαρακτηρίστηκε, Μπολσονάρο
Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, κατά την
τελετή παράδοσης του υπουργείου και ενώπιον του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα,
έφερε στη δημοσιότητα τα σχέδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για
τμηματική επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της χώρας στο Ιόνιο, στη
γραμμή Κυθήρων - Κρήτης και στους «κλειστούς κόλπους» του Σαρωνικού και
του Παγασητικού, από τα 6 στα 12 ν.μ., με Προεδρικά Διατάγματα (ΠΔ) που
είναι «έτοιμα», όπως είπε. Ας σημειωθεί ότι προ της παραίτησής του,
συναντήθηκε επί μακρόν με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Με αυτό τον τρόπο, ο Ν. Κοτζιάς έθεσε την κυβέρνηση σε μια ιδιότυπη
ομηρία. Ο Αλ. Τσίπρας, ως υπουργός Εξωτερικών πλέον, μετά τις έντονες
εγχώριες αντιδράσεις και τις ανοιχτές τουρκικές απειλές υπαναχώρησε και
αντί ΠΔ, υποσχέθηκε κοινοβουλευτικές διαδικασίες.
Οι εξελίξεις στο εργατικό κίνημα και η
παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων μπροστά στις απεργιακές κινητοποιήσεις
του επόμενου διαστήματος είναι το θέμα της συζήτησης που θα απασχολήσει
την Ταξική Κίνηση στη συνεδρίασή της την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου, στις 7 το απόγευμα.
Η συνάντηση θα γίνει στα γραφεία, Τζορτζ 10, Πλατεία Κάνιγγος, 5ος όροφος.
Μάθε την αλήθεια το χώμα που πατάς λευτέρωσαν με αγώνα ΕΑΜ-ΕΠΟΝ-ΕΛΑΣ.
Τιμάμε την απελευθέρωση της Κοζάνης από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής.
74 χρόνια μετά τιμάμε τους ηρωικούς αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ που στις 28 Οκτώβριου του 1944 μπήκαν νικητές στην πόλη μας.
Τιμή και δόξα στην ηρωική γενιά της αθάνατης Εθνικής μας Αντίστασης,
του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ, τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες,
όλους όσοι δεν λύγισαν στους ΝΑΖΙ - ΦΑΣΙΣΤΕΣ και τα μαύρα κελιά της
Ασφάλειας, των ντόπιων συνεργατών τους.
"Κομμουνιστές! Ξεσηκώστε, οδηγήστε τον λαό και τον στρατό μας στη
μάχη. Σε γενική έφοδο για τη λευτεριά πολεμήστε στις πρώτες γραμμές.
Μεταδώστε σ’ όλο τον λαό τόλμη και αποφασιστικότητα, το πνεύμα της
δράσης και της νίκης. Πολεμήστε και ελευθερώστε την Ελλάδα. Όλοι επί
ποδός πολέμου". Αυτό το κάλεσμα υπήρχε στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ,
αρχές Αυγούστου 1944.
Πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) προέβη σε μια ανοσιουργηματική και
αντιπεριβαλλοντική πράξη. Πρόκειται για την απόφασή της να ανανεώσει την
άδεια κυκλοφορίας των εμπορικών σκευασμάτων με βάση το γλυφοσατικό οξύ
μέχρι το 2023. Μια απόφαση που υπαγορεύτηκε από τα μεγάλα οικονομικά
συμφέροντα ορισμένων μελών – κρατών της ΕΕ και της παραγωγού εταιρίας, η
οποία δεν λογαριάζει τίποτα μπροστά στο «φούσκωμα του πουγκιού» της. Η
εταιρία κατάφερε σήμερα, βοηθούσης και της δημιουργίας των διαγονιδιακών
φυτών της Σόγιας, του Καλαμποκιού, του Ρυζιού και του Βαμβακιού των
ανθεκτικών στο γλυφοσατικό οξύ, ώστε τα 750 εμπορικά σκευάσματα του
χορτοκτόνου αυτού να κατακτήσουν την παγκόσμια αγορά.
Έγραψα σε προηγούμενο άρθρο ότι στις 16-11-1940 όλη η δύναμη της 5ης
Μεραρχίας έφυγε από τη Σούδα Χανίων για Θεσσαλονίκη. Ήταν: 19662
μάχιμοι, 687 υποζύγια και 81 οχήματα. Τον Γενάρη 1941 ο Αρχιστράτηγος
Παπάγος ζητά από το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής να σταλούν και τα τρία
τάγματα στην Ηπειρωτική Ελλάδα τα οποία είχαν συγκροτήσει σε
αντικατάσταση της 5ης Μεραρχίας.
Την περίοδο 2015-2017 οι ΑΝΕΛ έλαβαν κρατική χρηματοδότηση 411.897 ευρώ
για επιμορφωτικούς σκοπούς. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και η χρηματοδότηση
του Ινστιτούτου Γεωπολιτικών Μελετών «Εθνική Αναδημιουργία». Ωστόσο, το
ίδρυμα δεν φαίνεται να παράγει έργο ανάλογο των χρημάτων που λαμβάνει.
Ο Χ'ωρος του δυστυχήματος και το μοιραίο Κλαρκ. Δεξιά: Ο Λάζαρος Πανιτσίδης, εργαζόμενος σε εργολαβικό συνεργείο της
ΔΕΗ, σκοτώθηκε τον Αύγουστο του 2017 στο ορυχείο Καρδιάς της Κοζάνης
Ο Αβραάμ Πανιτσίδης είναι
εργολαβικός εργάτης της ΔΕΗ στο ορυχείο Καρδιάς, μεταξύ Πτολεμαΐδας και
Κοζάνης. Είναι 57 χρόνων και κάθε πρωί που ξυπνάει να πάει στο
μεροκάματο, απλήρωτος εδώ και 4 μήνες, δεν μπορεί παρά να σκέφτεται ότι
λίγα μέτρα πιο πέρα έπεσε νεκρός στις 19/9/2017 o 35χρονος γιος του,
Λάζαρος Πανιτσίδης, επίσης εργαζόμενος σε υπεργολάβο της ΔΕΗ, όταν το
μηχάνημα που οδηγούσε ανατράπηκε και τον καταπλάκωσε.
Έκτοτε, η χήρα και τα δύο μωρά παιδιά του αδικοχαμένου εργάτη
προσπαθούν να επιβιώσουν με μια σύνταξη-φιλοδώρημα μόλις 100 ευρώ,
αντιμετωπίζοντας οξύτατα οικονομικά και οικογενειακά προβλήματα.
Ας πάμε λίγο πίσω από την υπόθεση Παπαντωνίου και λίγο πέρα από τις υποθέσεις των… εντιμότατων υπουργών και στελεχών της κυβέρνησης Σημίτη. Επίσης
– ανεξαρτήτως του θέματος Παπαντωνίου για το οποίο η πάντα ανεξάρτητη
Δικαιοσύνη δεν έχει αποφανθεί οριστικώς – ας παρακάμψουμε την εμπειρία
που λέει ότι καμιά φορά στο σύστημα της αρπαχτής βάζουν και κανένα
ξοφλημένο ή κραγμένο δικό τους μέσα, για να μπορεί να συνεχίζεται η
δουλίτσα (από Ζήμενς μέχρι Enron) «as usual». Πάμε,
λοιπόν, να δούμε την υπόθεση των εξοπλιστικών, αυτή καθ’ αυτή. Και ας
υποθέσουμε με όλη μας την καλή διάθεση (σσ: χρειάζεται όντως πολλή καλή
διάθεση για να δεχτείς μια τέτοια υπόθεση) πως όλες αυτές οι μπίσνες
γίνονται… νόμιμα. Και έντιμα. Χωρίς, δηλαδή, μίζες, Χωρίς «λαδιές».
· Δεν πρέπει να βάζουμε ερωτήματα που οδηγούν σε διλήμματα όπως: Στο πεζοδρόμιο ή στους πεζόδρομους των δικαστηρίων;
«Τα μόνα χαμένα ποσά στις περικοπές συντάξεων είναι αυτά που δε
διεκδικήσατε στα δικαστήρια», γράφουν πολύ πονηρά οι δικηγόροι και οι
εργατολόγοι και με πιο κομψό τρόπο πολλοί άλλοι.
«Ο μόνος δρόμος για να κερδίσουμε το δίκιο μας είναι η μαζική κάθοδος στους δρόμους» απαντά το αγωνιστικό κίνημα.
Η διεκδίκηση των αιτημάτων μας δεν πρέπει να αποκλείει κανένα δρόμο, ούτε όμως να καλλιεργεί αυταπάτες.
...Όνειρο δεν είναι ότι δεν πραγματοποιείται ποτέ μα ότι δεν πραγματοποιήθηκε ακόμη...
..«Χωρίς τον μπαγλαμά και το αϊ σιχτίρ του μπουζουκιού, χωρίς το
χασικλίδικο καημό της μάγισσας και το χορό μιας αλεξανδρινής φελάχας θα
‘χαμε γίνει πρόβατα έτοιμα για σφαγή, στο όνομα παντός πατρός, παντός
υιού και κάθε μορφής έθνους»...
Προσπάθησε να δημιουργήσει τραγούδια απλά, αλλά όχι και εύκολα. Με τη
μουσική του απευθυνόταν στην πιο κρυφή ευαισθησία των νέων ανθρώπων
κάθε ηλικίας κι όχι στους εφήμερους και ανεξέλεγκτους ερεθισμούς τους.
Τα τραγούδια του λειτουργούν μέσα και πέρα από την πράξη, στο βαθύ
αίσθημα που χαρακτηρίζει οποιαδήποτε σχέση, κάθε μορφής, αρκεί να
περιέχει τις προϋποθέσεις για ανθρώπινη επικοινωνία.
Με έκπληξη, ευχάριστη
μάλιστα, είδαμε σε τοπική ιστοσελίδα, την αγωνιώδη προσπάθεια του Προέδρου και
του Γραμματέα του Εργοδοτικού- Κυβερνητικού συνδικάτου «Σπάρτακος», να προσπαθήσουν
να πείσουν ότι αυτοί ήταν που ζήτησαν από το ΔΣ της ΔΕΗ την εξίσωση Τακτικού
προσωπικού και εργολαβικών εργαζόμενων στην περίπτωση θανατηφόρου εργατικού
δυστυχήματος!
Οι αναπληρωτές δάσκαλοι στο εκπαιδευτικό σύστημα και η λαϊκή συνέλευση Ακρινής για την μετεγκατάσταση θα βρεθούν στο επίκεντρο της εκπομπής KOZANI.TV ONLINE Σήμερα Τετάρτη στις 22:30 στην τηλεόραση του Flash και διαδικτυακά στην ιστοσελίδα KOZANI.TV.
Η αναστολή ή η «κατάργηση» ή όχι του
επαναϋπολογισμού των παλιών συντάξεων βρίσκεται εδώ και πάνω από ένα
χρόνο στο κέντρο της πολιτικής. Ευρωπαϊκοί θεσμοί, πολιτικοί και
οικονομικοί παράγοντες επέλεξαν το ζήτημα για να κάνουν πολιτική.
Και εδώ που τα λέμε δικαιολογημένα, αφού το ζήτημα «καίει» πάνω από ένα εκατομμύριο συνταξιούχους και τις οικογένειες τους.
Έχασε την μάχη με την επάρατη νόσο, σε ηλικία 55 ετών, ο Αγρινιώτης
αγωνιστής και μουσικός Μιχάλης Φρίντζος.
Ο Μιχάλης οργανώθηκε στην ΚΝΕ
το 1979, ενώ τις δύο τελευταίες δεκαετίες ήταν ενεργό μέλος του ΜΕΡΑ και
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παράλληλα, ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της παράταξης
«Ανυπότακτο Αγρίνιο» και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στις δημοτικές
εκλογές του 2014. Ήταν αγαπητός σε όλο το Αγρίνιο καθώς αποτέλεσε την
ψυχή της μουσικής σκηνής της «Ανδρομέδας» και παλαιότερα των «Άγριων
Πουλιών».
Ανυπότακτο Αγρίνιο» και ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αιτωλοακαρνανίας εξέδωσαν τις παρακάτω ανακοινώσεις:
Η ανακοίνωση του «Ανυπότακτου Αγρινίου»:
«Οι Ναζί
είχαν φέρει ακόμα και χειροπέδες για παιδιά». Πως ο δοσίλογος Νομάρχης Κοζάνης
κάλεσε τους Γερμανούς να τιμωρήσουν τους ανυπότακτους κατοίκους στο
Μεσόβουνο...
Ο
γερμανικός στρατός κατοχής αιματοκύλισε την δυτική Μακεδονία με απίστευτη
σκληρότητα. Με πρόσχημα τις αντιστασιακές ομάδες που είχαν βρει καταφύγιο στα
βουνά του Βερμίου, στοχοποίησαν τα χωριά της περιοχής ως ανταρτοχώρια και τα
εξαφάνισαν.
Το πλήρες ρεπορτάζ του kozani.tv από την εκδήλωση μνήμης για τα 77
χρόνια από τη μεγάλη σφαγή των κατοίκων του Μεσοβούνου από τους ναζί.
(δείτε το video)
Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι
την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της
ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της
μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και
περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής
γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει
τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.
8 χρόνια
μνημονιακής καταιγίδας και γιγάντιας καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης έχουν
διαμορφώσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τη ζωή των εργαζομένων και της
νεολαίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την ουσιαστική συμφωνία της Νέας
Δημοκρατίας, του ΚΙΝΑΛ και την απόλυτη στήριξη του ΔΝΤ, της ΕΕ και των
Αμερικάνων εκτελεί με χειρουργική ακρίβεια το πληρωμένο συμβόλαιο
εξυπηρέτησης των επιχειρηματικών και τραπεζικών συμφερόντων, υποθηκεύει
τις ζωές και το μέλλον των επόμενων γενιών τουλάχιστον μέχρι το 2060.
Όλοι ξέρουμε: Η "μεταμνημονιακή" περίοδος προβλέπει ματωμένα
υπερπλεονάσματα (>3,5%) και αέναη λιτότητα για να ξεπληρωθεί μέχρι
και το τελευταίο ευρώ των ληστρικών δανείων. Τόσο η σημερινή, όσο και
μια ενδεχόμενη νέα κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή με "οικουμενικό" συνδυασμό
τους προορίζουν ψίχουλα και αποφάγια για εργαζόμενους και
αυτοαπασχολούμενους ενώ, ήδη έχουν νομοθετήσει θηριώδεις φοροαπαλλαγές,
χάρισμα ασφαλιστικών εισφορών, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου υπέρ των
"επενδυτών".
Συνδικάτο Εργαζομένων Ενέργειας "Εργατική Αλληλεγγύη": Να εφαρμοστεί η απόφαση του ΔΣ της ΔΕΗ για
εξομοίωση εργολαβικών και τακτικών εργαζόμενων σε περιπτώσεις εργατικών
δυστυχημάτων.
Ο πατέρας του 35χρονου που έχασε τη ζωή του στον ΑΗΣ
Καρδιάς μιλά στο kozani.tv (video)
ΑΝΟΙΧΤΗ
ΕΠΙΣΤΟΛΗ στον Υφυπουργό Εργασίας κ. Νάσο Ηλιόπουλο
ΙΣΗ
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΤΑΚΤΙΚΩΝ,
ΕΚΤΑΚΤΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
Κύριε
Υφυπουργέ:
Θα γνωρίζετε
ότι στην Περιοχή μας πλέον, οι εργασίες στη ΔΕΗ γίνονται κατά 40%, ίσως και περισσότερο,
από εργολάβους, είτε με τη μορφή ανάθεσης έργου ή με τη μορφή «συγκαλυμμένης» επενοικίασης
(δουλεμπόριο). Οι μισθοί, οι σχέσεις εργασίας, τα ατομικά εφόδια ασφαλούς εργασίας,
τα μέτρα ασφάλειας κλπ στους εργαζόμενους αυτούς υπολείπονται κατά πολύ τα
αντίστοιχα των τακτικών εργαζόμενων της ΔΕΗ (όχι πως στους τακτικούς είναι
ρόδινα αλλά πολύ καλύτερα).
Αυτή η άνιση μεταχείριση
ακολουθεί αυτούς τους εργαζόμενους και μετά θάνατο όπως στην περίπτωση
εργατικού δυστυχήματος εν ώρα εργασίας.
Την Κυριακή
14/10/2018 πραγματοποιήθηκε συνέλευση του
περιφερειακούσχήματος της Αριστερής
Συμπόρευσης για την ανατροπή στη Δυτική Μακεδονία (ΑΡ.ΣΥ).
Η Συνέλευση της ΑΡ.ΣΥ ΑΝΑΤΡΟΠΗ συζήτησε στη
βάση της σύγχρονης πολιτικής κατάστασης πουυπάρχει και αποφάσισε την κάθοδο του σχήματος
στις επερχόμενες Περιφερειακές εκλογές.
Η πολιτική
κατάσταση στο σήμερα
Η ΕΕ κινείται σε όλο και πιο αντιδραστική -
αντεργατική –αντιλαϊκή κατεύθυνση
(μεταναστευτικό- εργασιακά- ενεργειακά κλπ).
Ο ΣΥΡΙΖΑ και
η κυβέρνησή του έχει υποταχθεί πλήρως και οριστικά στα μνημόνια, στην
νεοφιλελεύθερη πολιτική, στην αστική τάξη και στον Ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό. Ολοκλήρωσε όλες τις αντιδραστικές
πολιτικέςτων προηγούμενων Κυβερνήσεων.
Ο «Κλεισθένης» είναι συνέχεια του «Καποδίστρια» και
του «Καλλικράτη» σε αντιδραστική, αντιλαϊκή κατεύθυνση και
δημιουργεί νέες δυνατότητες διαπλοκής της αστικής τάξης, του Κεφαλαίου.
Στην Κοζάνη βρέθηκε χθες κλιμάκιο της Ανεξάρτητης Ριζοσπαστικής Παρέμβασης προκειμένου να ενημερώσει εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης για τις εκλογές στο αιρετό όργανο σε λίγες μέρες. Το κλιμάκιο αποτελούσαν οι Ευαγγελίτσα Δινοπούλου μέλος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας
Ελλάδος και ο Κώστας Τουλγαρίδης Μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΑΔΕΔΥ
Μετά την απεργία της πρωτομαγιάς όπως αναφέρει ο συνάδελφος Λευτέρης
Χατζηανδρέου Γ.Γραμματέας του σωματείου της τηλεφωνικής τότε «οι Ναζί
Γερμανοί κατακτητές και οι Γερμανοί Δ/ντες είχαν σκυλιάσει δεν μπορούσαν
να κρατήσουν την ψυχραιμία τους και έτσι στις 3 του Μάη γερμανικά
στρατεύματα μπλοκάρουν το μέγαρο της οδού Σταδίου το κέντρο του Πειραιά
και το μέγαρο της οδού Κωλλέτη.
Διανύοντας μεγάλες αποστάσεις, είχαν την ευκαιρία να συλλογιστούν
τα όσα προηγήθηκαν, και να σκεφτούν πολύ πάνω σε αυτά που θα
ακολουθήσουν.
Ποτάμια κατέβαζαν μεικτά νερά και κούτσουρα, ικανά να συντρίψουν τους αναπλέοντες - πολλούς τους συντρίψανε.
Με όλες τις ατομικές φιλοδοξίες και τις ιδιοτέλειες τους, τις
μικρότητες και την κατακτητική έπαρση τους, με την αλαζονεία της
νεότητάς τους αφοσιώθηκαν σε μια αναμέτρηση που τους διέψευδε. Με νίκες
που τις πιο πολλές φορές ηττήθηκαν. Γνωστά αυτά, τα έχουμε
χιλιομηρυκάσει.
Ήρθαν, ωστόσο ως εδώ κυριαρχημένοι από ιδέες που υπόσχονταν
δυνατότητες και δοτικότητα. Ένοχοι, εν τέλει, και ενοχικοί, που δεν
μπόρεσαν να κάνουν τον κόσμο αλλιώς. Γιατί διέψευσαν και οι ίδιοι τη
γενναιότητά τους και τις επερχόμενες ελπίδες.
Υστερα από 1.264 μέρες
φασιστικής σκλαβιάς, στις 12 Οκτώβρη 1944, η Αθήνα απελευθερώνεται από
τους ναζί κατακτητές που υποχωρούν κάτω από τα συνεχή χτυπήματα των
τμημάτων του ΕΛΑΣ.
Ενώ όμως στην Αθήνα
ο λαός πανηγυρίζει για την απελευθέρωση, στον Πειραιά η μάχη για την
σωτηρία της πατρίδας συνεχίζεται. Οι Γερμανοί σκοπεύουν πριν αποχωρήσουν
να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές στην υποδομή του τόπου. Βασικός
τους στόχος είναι να τινάξουν στον αέρα την «Ηλεκτρική» στο Κερατσίνι.
Η κοινωνική υπόβαση του ιστορικού αστικού διπολισμού
Σ’ ολόκληρη την περίοδο των μεταπολιτευτικών δεκαετιών, (αλλά και
προηγούμενα στην περίοδο 1950 – 67), κυριάρχησε ο πολιτικός
δικομματισμός και διπολισμός ο οποίος εν πολλοίς έκφραζε την υπαρκτή
κοινωνική πόλωση ανάμεσα στο μπλοκ των αστικών δυνάμεων και στον
συνασπισμό των λαϊκών τάξεων. Μια ταξική πόλωση υπαρκτή και ισχυρή,
ανεξάρτητα από τις μορφές που έπαιρνε η εκλογική εκπροσώπηση των
εργαζομένων στρωμάτων του πληθυσμού. Από τη μια πλευρά το στρατόπεδο των
συντηρητικών και ακροδεξιών δυνάμεων, ακραιφνής εκφραστής, υποστηρικτής
της καπιταλιστικής ανάπτυξης και καταστολής της εργατικής τάξης, και
από την άλλη πλευρά το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων που επεδίωκε
κοινωνικές αλλαγές, μεταρρυθμιστικού ως επί το πλείστον χαρακτήρα. Η
μεγάλη διαφορά που προέκυψε ήταν οι εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 που
άλλαξαν τους συσχετισμούς στο μπλοκ των δυνάμεων της «αλλαγής», με τον
καταποντισμό του ΠΑΣΟΚ και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Επέτειος της απελευθέρωσης της Αθήνας από τους Γερμανούς
κατακτητές η σημερινή μέρα και συνεχίζεται και φέτος η συζήτηση γιατί
έχει ανακηρυχθεί εθνική γιορτή η επέτειος της εισόδου της Ελλάδας στον
Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η 28η Οκτωβρίου, και όχι η 12η Οκτωβρίου, που
συμβολικά θα μπορούσε να θεωρηθεί μέρα εξόδου της απ’ αυτόν. Εξάλλου,
όπως τονίζεται, στις άλλες χώρες, που είχαν κατακτηθεί από τον φασιστικό
Άξονα, η μέρα της απελευθέρωσής τους γιορτάζεται ή έστω η λήξη του
πολέμου στην Ευρώπη, στις 8-9 Μαΐου.
Πολύ συχνά ακούμε και διαβάζουμε ότι η καθιέρωση της 28ης Οκτωβρίου έγινε από το μεταπολεμικό καθεστώς για να συνδεθεί με το «ΟΧΙ» του δικτάτορα Μεταξά, ενώ αν είχε καθιερωθεί η 12η Οκτωβρίου αναγκαστικά θα έπρεπε να γίνεται αναφορά στους αγώνες της Εθνικής Αντίστασης, κορμό της οποίας αποτέλεσε το ΕΑΜ.
Και τι δεν ειπώθηκε
για την εργασία. Για την προσφορά της εργασίας στην κοινωνία, αλλά και
στον κάθε εργαζόμενο ξεχωριστά. Για την αναγκαιότητα της εργασίας που
χάνεται στα βάθη των αιώνων. Για τον άνθρωπο που δάμασε τη φύση χάρη
στην εργασία και μόνο. Για το πόσο οξύνει το πνεύμα και ενεργοποιεί όλες
τις ανθρώπινες δεξιότητες. Για το πόσο οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου,
αφού χωρίς εργασία όλα βουλιάζουν στο χαοτικό πέρασμα του
ανεκμετάλλευτου χρόνου, που αδρανοποιεί τον άνθρωπο και τον υποβιβάζει
σε ζώο. «Αργία μήτηρ πάσης κακίας».
Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος χωρίς
δουλειά, σχεδόν εξ’ ορισμού, ρέπει προς την ακολασία και κάθε είδους
αυτοκαταστροφική κι αντικοινωνική συμπεριφορά, ενώ ο εργαζόμενος, κάτω
από την ασφαλή στέγη της εργασίας, ξοδεύει το χρόνο του δημιουργικά,
αποφεύγοντας όλους αυτούς τους σκοπέλους. Υπό αυτή την έννοια η εργασία
αποκτά ακόμη ευεργετικότερες διαστάσεις. Προστατεύει τον άνθρωπο από
όλες τις κακοτοπιές της τεμπελιάς και του δίνει ταυτότητα, δηλαδή νόημα
ύπαρξης. Το ότι αμέσως μετά το όνομα ακολουθεί η επαγγελματική κατάρτιση
σχεδόν σε όλες τις συστάσεις δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το επάγγελμα δεν
είναι απλώς ιδιότητα ή δραστηριότητα ή πεδίο προσφοράς ή ενασχόληση ή
οτιδήποτε τέτοιο. Είναι η βάση της κοινωνικής αποδοχής, η προσωποποίηση
της καταξίωσης. Είναι ο ίδιος ο εαυτός που κατατίθεται ολοκληρωμένα, που
προσπαθεί με δυο λόγια να αυτοπροσδιοριστεί και που αδυνατεί να βρει
οτιδήποτε πληρέστερο πέραν της επαγγελματικής ταυτότητας. Εξάλλου η
επαγγελματική καταξίωση και τα διευθυντηλίκια αποδεικνύουν το μόχθο και
την αφοσίωση στην εργασία, τα βασικότερα συστατικά του ευυπολήπτου
ανθρώπου. Γι’ αυτό και προηγούνται πάντα.
Κι εδώ βέβαια δεν μπορούμε να
κρύψουμε και την περηφάνια της μισθολογικής υπεροχής, που όμως ποτέ δεν
αναφέρεται αλλά πάντα υπονοείται, γιατί προφανώς είναι ανάρμοστο να
μιλάς για οικονομική ανωτερότητα μπροστά στο ηθικό κύρος της άσκησης
ενός ανώτερου λειτουργήματος. Γιατί τα βουνά της ηθικής ολοκλήρωσης δεν
μετρούνται με το χρήμα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στη σύγχρονη
καπιταλιστική ιδεολογία που έχει την τάση να επιφέρει εργασιακές
προαγωγές και επαγγελματικούς τίτλους, δηλαδή ολοκάθαρη αύξηση ευθυνών
και ωραρίου, χωρίς όμως χρηματικό αντίκρισμα ή που το χρηματικό
αντίκρισμα είναι πενιχρό σε σχέση με τα εργασιακά επακόλουθα. Ακόμη και
σήμερα, η πλειοψηφία νιώθει κολακευμένη όταν προάγεται όσο κι αν η
προαγωγή τείνει προς την κοροϊδία. Και μόνο η αίσθηση της καριέρας που
εξελίσσεται ή της σημαντικής παρουσίας στην εταιρία που τους
εκμεταλλεύεται δρα καταλυτικά. Κι εδώ δεν μιλάμε για τον εργασιακό
εκβιασμό μπροστά στο φόβο της ανεργίας που έτσι κι αλλιώς λειτουργεί.
Μιλάμε για τη μέγιστη εργασιακή αλλοτρίωση που ταυτίζει την εργασία με
την ίδια την ύπαρξη και που μόνο ως λανθάνουσα εξουσία μπορεί να
ερμηνευτεί.
“-Λένε ότι είμαι ένας απατεώνας, αλλά είναι όλα ζήλεια.” Σκίτσο του Αλτάν / Altan
Η εργασιακή προπαγάνδα
οργανώνεται και αναπαράγεται σχεδόν από τη βρεφική ηλικία. Τα παιδιά
μαθαίνουν για τα επαγγέλματα πριν πάνε σχολείο κι ονειρεύονται ότι θα
γίνουν το ένα ή το άλλο. Οι συνήθεις προσχολικές επαγγελματικές επιλογές
του γιατρού ή του αστυνόμου κάνουν πάντα τους γονείς περήφανους ακριβώς
γιατί νιώθουν ότι το παιδί μαθαίνει, έχει πρότυπα υγιή, με δυο λόγια
προσαρμόζεται στην κοινωνική πραγματικότητα. Εξάλλου η στερεότυπη
ερώτηση «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» περιμένει απάντηση και οι
συνακόλουθες επευφημίες ανοίγουν τον εργασιακό δρόμο, αφού το παιδί δεν
εισπράττει απλώς τη χρησιμότητα του επαγγέλματος που επιλέγει, αλλά τη
γενική χρησιμότητα της εργασίας, καθώς, σ’ αυτή την ηλικία τουλάχιστο,
κάθε επάγγελμα είναι αποδεκτό. Κι αν τα προσχολικά οικογενειακά χρόνια
διατηρούν την αθωότητα της εργασίας το σχολείο αναλαμβάνει την
καλλιέργεια των βασικότερων εργασιακών αρχών, της ανταγωνιστικότητας,
της αξιολόγησης και κυρίως της προσήλωσης, ως μέγιστο καθήκον, σε
δεδομένα που κρίνονται από αδιάφορα έως απεχθή.
Η αύξηση των απαιτήσεων
της σύγχρονης εκπαίδευσης που ξεκινούν από το δημοτικό δεν λειτουργούν
μόνο ως γρήγορος σχολικός αποκλεισμός, αλλά κυρίως ως εντατικοποίηση
εργασίας στα μοντέλα του συγχρόνου καπιταλισμού. Το παιδί οφείλει να
μάθει ότι ο χρόνος δεν είναι για παιχνίδι και χασομέρι, αλλά για
εργασία, δηλαδή για εκπλήρωση απαιτήσεων που δεν είναι επιθυμητές κι ότι
το χασομέρι είναι αποδεκτό μόνο αν προηγηθεί σκληρή εργασία. Και κάπως
έτσι το καθήκον αποκτά αποθεωτικές διαστάσεις και η εκπαίδευση
προσομοιάζει με φάμπρικα οδηγώντας τους μαθητές γυμνασίου σε εξάωρη ή
εφτάωρη πρωινή παρακολούθηση στο σχολείο και σε φροντιστηριακές
παρακολουθήσεις που ξεκινούν από το μεσημέρι. Τις ελάχιστες ώρες που
τους απομένουν οφείλουν να κάνουν τις ασκήσεις και να μάθουν το μάθημα
που θα εξεταστούν την άλλη μέρα.
Η
εκμάθηση τουλάχιστο δύο ξένων γλωσσών είναι επιβεβλημένη και οι μαθητές
γυμνασίου ξέρουν πολύ καλά ότι όλος αυτός ο κόπος καταβάλλεται για ένα
καλύτερο εργασιακό μέλλον. Οι καταθλίψεις, ακόμα και αυτοκτονίες, που
συναντάμε στο λύκειο είναι η οριστική ματαίωση της σύγχρονης
καπιταλιστικής εκπαίδευσης και οι πετυχημένοι όλης αυτής της διαδικασίας
είναι αυτοί που θα στελεχώσουν τις εταιρίες και θα δουλεύουν 10 και 12
ώρες ημερησίως, με χυδαίες απολαβές. Γιατί «οι νέοι δεν φοβούνται τη
δουλειά» και «η εταιρία είναι η οικογένεια», έτσι τουλάχιστο διαλαλεί η
καπιταλιστική προπαγάνδα. Κι όλα είναι τόσο λογικά που ο μαθητής
εξοργίζεται περισσότερο με την άδικη ανταμοιβή ενός άλλου, που πήρε
μεγάλο βαθμό χωρίς να καταβάλλει τον ανάλογο μόχθο, παρά με την όλη
διαστροφή της υπόθεσης. Γιατί ο μαθητής νιώθει την αδικία μόνο μέσα από
το πλέγμα της εργασίας που οφείλει να διεκπεραιωθεί. Η υπερεργασία περνά
πάντα σε δεύτερο πλάνο, αφού το βασικό ζήτημα είναι να μην αμείβεται
όποιος δεν εργάζεται, δηλαδή η έσχατη ανταγωνιστικότητα που μετατρέπεται
σε ύψιστη δικαιοσύνη. Κι αυτό είναι το δόγμα της εργασίας.
Και κάπως έτσι
φτάνουμε στον τρομερό Λαφάργκ και στο «Δικαίωμα στην Τεμπελιά» που από
το 1880 κατακεραύνωσε το γαλλικό προλεταριάτο όταν υιοθέτησε το σύνθημα
του δικαιώματος της δουλειάς: «Ποιος να φανταζόταν ότι τα παιδιά των
ηρώων της επαναστατικής τρομοκρατίας θα είχαν αφήσει να τα εκφυλίσει σε
τέτοιο βαθμό η θρησκεία της δουλειάς ώστε να δέχονται, μετά το 1848, σαν
επαναστατική κατάκτηση, τον νόμο που περιόριζε σε δώδεκα ώρες τη
δουλειά στα εργοστάσια και να προβάλλουν για βασική επαναστατική αρχή το
δικαίωμα στη δουλειά! Ντροπή σου γαλλικό προλεταριάτο». (σελ. 15) Και
συνεχίζει: «Αυτή τη δουλειά που απαίτησαν με το όπλο στο χέρι οι εργάτες
τον Ιούνιο του 1848, την επέβαλαν και στις οικογένειές τους. Ξεπούλησαν
στους βαρόνους της βιομηχανίας τις γυναίκες και τα παιδιά τους». (σελ.
15) Η θεοποίηση της εργασίας είναι το μέγιστο καπιταλιστικό δόγμα γιατί
εξασφαλίζει υπέρογκα κέρδη και η επικαιρότητα του περιβόητου
«δικαιώματος στην εργασία» είναι ο θρίαμβος της καπιταλιστικής
προπαγάνδας, που μετατρέπει τον εξαναγκασμό όχι απλώς σε επιλογή, αλλά
σε «δικαίωμα». Η υπερεργασία είναι βέβαιο ότι οδηγεί σε υπερπαραγωγή και
η υπερπαραγωγή σε κρίση, δηλαδή σε πτώση μισθών και απολύσεις. Η
ιστορία του καπιταλισμού το έχει αποδείξει επανειλημμένα κι ακόμα
συνεχίζουμε να ζητάμε εργασία, αντί να απαιτούμε την μείωσή της. Η αγορά
του δυτικού κόσμου έχει φρακάρει από απούλητα αγαθά και αυτό που
διακυβεύεται είναι η σκληρότερη και φθηνότερη εργασία για την παραγωγή
κι άλλων.
Ο Λαφάργκ βαθύς γνώστης του μαρξισμού και γαμπρός του Μαρξ
καταδεικνύει όλο το μεγαλείο του παραλόγου: «Πιστεύοντας τις ψευτιές των
οικονομολόγων, οι προλετάριοι παραδίδονται ψυχή τε και σώματι στη
διαστροφή της δουλειάς και βυθίζουν την κοινωνία ολόκληρη στις κρίσεις
υπερπαραγωγής της βιομηχανίας που σπαράσσουν τον κοινωνικό οργανισμό».
(σελ. 20) Η τεχνολογία που εκτοξεύει την παραγωγή σε απίστευτα ύψη
λειτουργεί μόνο προς όφελος των καπιταλιστών ιδιοκτητών που απολύουν
υπαλλήλους (εξασφαλίζοντας κι άλλα κέρδη) οδηγώντας την κοινωνία στην
εξαθλίωση και οι οικονομολόγοι προτείνουν την εργασιακή εντατικοποίηση.
Με δυο λόγια κάποιος ή θα είναι άνεργος ή θα δουλεύει 10 και 12 ώρες με
εξευτελιστικούς μισθούς, συμβάλλοντας στην ακόμη μεγαλύτερη μελλοντική
εξαθλίωσή του.
«arbeit macht frei» (Η δουλειά απελευθερώνει)
Τα λόγια του Σερμπυλιέ
δεν χρειάζονται επεξηγήσεις: «Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, συντελώντας στη
συσσώρευση των παραγωγικών κεφαλαίων, βοηθούν να μειωθεί, αργά ή
γρήγορα, ο μισθός τους…».(σελ. 19) Όσο για το ηθικό περιεχόμενο της
εργασίας που είναι τιμή και προσφορά και ανάπτυξη δεξιοτήτων και δεν
ξέρω και ‘γω τι άλλο ο Λαφάργκ παραθέτει ένα απόσπασμα κάποιου ανώνυμου
φυλλαδίου που κυκλοφόρησε στο Λονδίνο το 1770 δημιουργώντας σάλο: «ο
εργαζόμενος όχλος της Αγγλίας έχει βάλει βαθιά στο μυαλό του την ιδέα
ότι, αφού είναι Άγγλοι, όλοι οι παρακατιανοί έχουν από καταγωγή το
δικαίωμα να είναι πιο ελεύθεροι και πιο ανεξάρτητοι από τους εργάτες των
άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η ιδέα αυτή μπορεί να έχει κάποια χρησιμότητα
για τους στρατιώτες, τονώνει την ανδρεία τους. Αλλά οι βιομηχανικοί
εργάτες, όσο λιγότερο την έχουν, τόσο το καλύτερο για τους ίδιους και το
κράτος. Οι εργάτες δεν θα έπρεπε ποτέ να θεωρούν πως είναι ανεξάρτητοι
από τους ανωτέρους τους……….Η θεραπεία θα έχει ολοκληρωθεί μόνον όταν οι
φτωχοί της βιομηχανίας μας θα δέχονται να δουλεύουν έξι μέρες με τα ίδια
χρήματα που κερδίζουν τώρα σε τέσσερις». (σελ. 14) Αν ο Λαφάργκ
προτείνει το 1880 την τρίωρη εργασία ως αρκετή για την παραγωγή των
απαραίτητων αγαθών, το 2012 οικονομολόγοι, πολιτικοί και πολυεθνικές
κάνουν τα πάντα για να μας πείσουν ότι η κατάργηση ωραρίων, αργιών κλπ
είναι η μόνη λύση. Εξάλλου «arbeit macht frei» (Η δουλειά
απελευθερώνει) όπως έγραφαν και οι ναζί έξω από όλα τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης.
Πωλ Λαφάργκ «το δικαίωμα στην τεμπελιά» εκδόσεις «ΝΗΣΙΔΕΣ» Σκόπελος
Έπειτα από πρόταση της Εκτός Σχεδίου, συζητήθηκε στο Δημοτικό
συμβούλιο της Δευτέρας 8/10 το θέμα της εκχώρησης δημόσιων χώρων και
ακινήτων στο υπερταμείο, 55 εκ των οποίων ανήκουν στο δήμο μας και
κατατέθηκε ψήφισμα καταδίκης αυτής της απόφασης.
Μεταξύ των ακινήτων που ανήκουν στο δήμο μας είναι τα εξής:
ο Αρχαιολογικός χώρος Αδριάνειου, το Δημαρχείο, το κτήμα Ομορφοκκλησιάς ,
τμήμα της πλατείας Αναξαγόρα, το κτίριο Κοινωνικής Υπηρεσίας στη
Καλογρέζα, η Βιβλιοθήκη - Πνευματικό Κέντρο του Δήμου στη Λ. Ηρακλείου,
η πλατεία Αγίου Στεφάνου, η πλατεία απέναντι από το μνημείο Ηρώων
Καλογρέζας, η πλατεία Ύδρας (απέναντι από τα LIDL στα Πευκάκια), τμήμα
του άλσους Βεϊκου (5+1 στρέμματα), 11 εσωτερικοί διάδρομοι των
προσφυγικών οικοδομικών τετραγώνων και άλλα ακόμη για τα οποία η
δημοτική αρχή δήλωσε ότι δεν έχει στοιχεία, παρόλο που στο ξεχωριστό
ψήφισμα που κατέθεσε περιελάμβανε μέρος από αυτά.
Ήρθε στο φως με το θόρυβο που ξέσπασε για
τα αρχαιολογικά μνημεία στα Χανιά, ότι με το ΦΕΚ Β’ 2317/19.6.2018 με
απόφαση του Κυβερνητικού Συμβούλιου εκχωρούνται στην Ελληνική Εταιρεία
Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ (Υπερταμείο) 10.119 ακίνητα του Δημοσίου.
Ανάμεσά τους σχολεία, δασικές εκτάσεις, δημόσια κτίρια, αρχαιολογικοί,
πολιτιστικοί, αθλητικοί, δημόσιοι και κοινόχρηστοι χώροι και ποιος ξέρει
πόσα ακόμα, μιας και στο ΦΕΚ περιγράφονται απλώς ως αριθμοί
κτηματολογίου.
Σύμφωνα με τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας το τελευταίο
διάστημα, η κυβέρνηση με το ΦΕΚ Β’ 2317/19.6.2018 εκχωρεί στην Ελληνική
Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας ΑΕ (γνωστό ως Υπερταμείο των
ιδιωτικοποιήσεων) 10.119 ακίνητα του Δημοσίου. Ανάμεσά τους σχολεία,
δασικές εκτάσεις, δημόσια κτίρια, αρχαιολογικοί, πολιτιστικοί,
αθλητικοί, δημόσιοι και κοινόχρηστοι χώροι.
Τα γεγονότα όπως καταγράφονται από το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 12 και 13 του Οκτώβρη 1944
Πέμπτη
12 του Οκτώβρη 1944. Οι Γερμανοί δεν έχουν προλάβει ακόμα να εκκενώσουν
την πόλη κι ο λαός της πρωτεύουσας, από τις συνοικίες, τα εργοστάσια,
τα σχολεία, τα υπουργεία, τα καταστήματα, ξεχύνεται στους αθηναϊκούς
δρόμους ζητωκραυγάζοντας για την απελευθέρωσή του. Κύματα κύματα η
λαοθάλασσα πλημμυρίζει την πλατεία Συντάγματος, τις οδούς Πανεπιστημίου,
Σταδίου, Ακαδημίας, το Ζάππειο, την πλατεία Ομονοίας. Σε λίγες ώρες τα
πάντα σημαιοστολίστηκαν με γαλανόλευκες και κόκκινες σημαίες. Τεράστια
πανό του ΕΑΜ και του ΚΚΕ υψώθηκαν και τα συνθήματα για μια νέα Ελλάδα,
λαοκρατική, περνούν σε όλα τα χείλη. Οι 1.264 μέρες σκλαβιάς στο φασισμό
είχαν πια τελειώσει και στις 9.45 π.μ. μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν από
την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία για να υψώσουν στη θέση της την
ελληνική.
Η μεγάλη διαδήλωση μόλις είχε ξεκινήσει... (Από το φωτογραφικό άλμπουμ του Ντμίτρι Κέσελ «Ελλάδα του '44)
Όπως
είναι γνωστό, η πόλη της Κοζάνης απελευθερώθηκε στις 11 Οκτωβρίου του
1912, όταν ο ελληνικός στρατός εισήλθε στην πόλη, ύστερα από τη μάχη του
Σαραντάπορου.
Ο φιλόλογος και τότε Γυμνασιάρχης Παναγιώτης Λιούφης υπήρξε αυτόπτης
μάρτυρας των γεγονότων και τα παραθέτει λεπτομερώς. Στη συνέχεια, σε
νεοελληνική απόδοση, παραθέτουμε αποσπάσματα από την Ιστορία της
Κοζάνης, η οποία εκδόθηκε το 1924.
Κείμενο: Παναγιώτης Λιούφης
απόδοση στα νέα ελληνικά: Δημήτρης Τζήκας*
Ταραχώδης πολιτική κατάσταση. Πόλεμος Ελλάδας Τουρκίας
Μετά την επανάσταση των Αλβανών υπό τον Ισά Μπολετινάτς, την κίνηση
των κομιτάτων στη βόρεια Μακεδονία και τελευταία ύστερα από τις σφαγές
στο Ιστίπ (σ.σ. πόλη στα Σκόπια) και τα Κότσανα, τα πράγματα έπαιρναν
ήδη πολεμική χροιά, και αφού είχε πλέον επιτευχθεί ο Βαλκανικός
συνασπισμός, κηρύσσεται επιστράτευση πρώτα στη Βουλγαρία, έπειτα στη
Σερβία και τέλος στην Ελλάδα. Οι Τούρκοι έλπιζαν ότι δεν έμελλε
πραγματικά η Ελλάς να δράσει στον πόλεμο και γι’ αυτό λίγες δυνάμεις
συσσώρευσαν σ’ αυτό το μέτωπο· είχαν ταυτόχρονα και την επιφύλαξη, σε
περίπτωση πολεμικών επιχειρήσεων, ν’ αμυνθούν στο Σαραντάπορο με μικρές
δυνάμεις, επειδή υπολόγιζαν ότι η θέση ήταν οχυρή και απόρθητη·
επικέντρωσαν λοιπόν την προσοχή τους στα βόρεια μέτωπα
της Βουλγαρίας και της Σερβίας.
Η επίθεση που δεχόμαστε εκδηλώνεται σε δύο
μέτωπα: το οικονομικο-πολιτικό και το ψυχο-νοητικό. Αξίζει να
ασχοληθούμε με το δεύτερο.
Οι κυριότεροι επιβαρυντικοί παράγοντες που μπορεί κανείς να εντοπίσει στο ψυχο-νοητικό πεδίο είναι:
α) έλλειμμα σφαιρικής μόρφωσης:
Υποβάθμιση παιδείας (ταξικότητα εκπαίδευσης /απαξίωση δημόσιας
παιδείας, υποβάθμιση ανθρωπιστικών σπουδών παγκοσμίως, αντίληψη μόρφωσης
ως εργαλείου αντί ως αυταξίας).
Αμάθεια: Χτυπητό παράδειγμα είναι το συνομωσιολογικό,
αντι-επιστημονικό και επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία «κίνημα» των
αντιεμβολιαστών. Ακόμη σοβαρότερη είναι ωστόσο η μη εξοικείωση μεγάλης
μερίδας του κόσμου με τη θεωρία της εξέλιξης: Στη σκέψη πολλών ανθρώπων
δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο πώς μπορεί να προέκυψε όλος ο οργανικός
κόσμος και κυρίως πώς μπορεί να δημιουργήθηκε ο ανθρώπινος εγκέφαλος –το
πιο πολύπλοκο αντικείμενο στο γνωστό σύμπαν- χωρίς την παρεμβολή μιας
εξωτερικής, υπερκείμενης βούλησης. Κι αυτό με τη σειρά του είναι η πιο
γερή θεμελίωση μιας ψυχολογίας κηδεμόνευσης. (Η συντονισμένη προσπάθεια,
μερικές δεκαετίες τώρα, να διδάσκεται ο «δημιουργισμός» ισότιμα με την
εξέλιξη σε αμερικανικά πανεπιστήμια, δε μοιάζει καθόλου τυχαία κίνηση).
Η Λατινοαμερικανική Ιατρική Σχολή (ELAM) βρίσκεται στην Κούβα, στην
περιοχή Santa Fe στη δυτική Αβάνα, και έχει χαρακτηριστεί ως η
μεγαλύτερη ιατρική σχολή στον κόσμο.
Είναι χτισμένη στη θέση μιας παλιάς ναυτικής ακαδημίας και έχει θέα τη
θάλασσα. Αποτελείται από 28 κτίρια με 80 αίθουσες διδασκαλίας, 37
εργαστήρια, 5 αμφιθέατρα, κοιτώνες, θεραπευτήριο και ένα σωρό άλλες
εγκαταστάσεις.
Ιδρύθηκε και εγκαινιάστηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1999 από τον ηγέτη της
Κουβανικής Επανάστασης, Φιντέλ Κάστρο. Μέχρι σήμερα, ένα σύνολο 24.486
γιατρών από 33 άλλα έθνη έχουν αποφοιτήσει από αυτή, με τις
εκπαιδευτικές τους δαπάνες να καλύπτονται από την Κουβανική Κυβέρνηση.
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Παράνομα και αντικανονικά οι εργολάβοι για να μειώσουν το κόστος δεν χρησιμοποιούν τουμπαδόρους . Τουμπαδόρος είναι ένας εργάτης που είναι κάτω, έχει άμεση οπτική επαφή και κάνει κουμάντο στα φορτηγά για να μη φύγουν κάτω.
Δελτίο Τύπου της ομάδας Forensic Architecture για την τεχνική μελέτη που παρουσιάστηκε στο δικαστήριο.
Λονδίνο, 18 Σεπτεμβρίου 2018
Το ερευνητικό κέντρο Forensic Architecture κλήθηκε από την οικογένεια
του Παύλου Φύσσα και τους δικηγόρους πολιτικής αγωγής, να διενεργήσει
τεχνική διερεύνηση του βιντεοληπτικού και ηχητικού υλικού που
περιλαμβάνεται στην δικογραφία για την υπόθεση της δολοφονίας.
Η οικογένεια Φύσσα προσέγγισε το κέντρο τον Απρίλιο 2017 και η έρευνα
ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο 2017. Από το αποτέλεσμα της μελέτης προέκυψε
μία λεπτομερής αναφορά των γεγονότων που οδήγησαν στην δολοφονία. Η
μελέτη πήρε την μορφή βίντεο 43 λεπτών και συνοδευτικής αναφοράς 49
σελίδων.
Το κύριο πολιτικό χαρακτηριστικό του
αποτελέσματος του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ είναι η μαζική απόρριψη από
το γείτονα λαό των εκβιαστικών διλημμάτων και στόχων που είχαν θέσει η
κυβέρνηση της ΠΓΔΜ, η ελληνική κυβέρνηση, η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η
γερμανική ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Το ερώτημα, στο οποίο κλήθηκαν να απαντήσουν οι περίπου 1,8
εκατομμύρια εγγεγραμμένοι ψηφοφόροι, ήταν: «Είστε υπέρ της συμμετοχής
στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ αποδεχόμενοι τη συμφωνία μεταξύ της Δημοκρατίας της
Μακεδονίας και της Ελλάδας;».
Το ερώτημα ήταν σαφές, βαθιά πολιτικό και μελετημένα ιεραρχημένο:
Πρώτα η ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, (η αστική στρατηγική στο
τιμόνι), μετά η συμφωνία με την Ελλάδα.
