του Τάσου Κατιντσάρου
Ο τριαντάχρονος γιατρός και γενικός γραμματέας του MIR, Μιγκέλ Ενρίκες, ενδεχομένως να είχε διαφύγει, αν δεν προσπαθούσε –όπως άλλωστε κάθε επαναστάτης, που λαμπαδιάζει μέσα στην πιο μεγάλη ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία– να διασώσει την τραυματισμένη σύντροφό του, Κάρμεν Καστίγιο. Ο θάνατός του «συμβολίζει», υπό μία έννοια, το «δεύτερο» θάνατο μιας από τις πιο ηρωικές και τραγικές συγχρόνως εποποιίες στην ιστορία της ταξικής πάλης που εκτυλίσσεται στη Χιλή από τις 4/9/1970 μέχρι τις 11/9/1973. Ο πραγματικός θάνατος της χιλιανής επανάστασης βέβαια είχε συντελεστεί στις 11/9/1973, με την επικράτηση του φασιστικού πραξικοπήματος και την πολιτική γενοκτονίας που το πινοσετικό καθεστώς εξαπέλυσε εναντίον του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.
Ο τριαντάχρονος γιατρός και γενικός γραμματέας του MIR, Μιγκέλ Ενρίκες, ενδεχομένως να είχε διαφύγει, αν δεν προσπαθούσε –όπως άλλωστε κάθε επαναστάτης, που λαμπαδιάζει μέσα στην πιο μεγάλη ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία– να διασώσει την τραυματισμένη σύντροφό του, Κάρμεν Καστίγιο. Ο θάνατός του «συμβολίζει», υπό μία έννοια, το «δεύτερο» θάνατο μιας από τις πιο ηρωικές και τραγικές συγχρόνως εποποιίες στην ιστορία της ταξικής πάλης που εκτυλίσσεται στη Χιλή από τις 4/9/1970 μέχρι τις 11/9/1973. Ο πραγματικός θάνατος της χιλιανής επανάστασης βέβαια είχε συντελεστεί στις 11/9/1973, με την επικράτηση του φασιστικού πραξικοπήματος και την πολιτική γενοκτονίας που το πινοσετικό καθεστώς εξαπέλυσε εναντίον του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς.
Τον Οκτώβρη του 1973, ένα μήνα μετά το πραξικόπημα, μέσα απ” τη Χιλή και προσπαθώντας να οργανώσει την ένοπλη αντίσταση, είχε κάνει την πολιτική αποτίμηση του MIR σε μια συνέντευξή του σε γαλλίδα δημοσιογράφο: «Η κρίση του συστήματος εξουσίας, που είχε αναπτυχθεί από χρόνια στη Χιλή, αποκρυσταλλώθηκε με την ανάληψη της κυβέρνησης από τη Λαϊκή Ενότητα… Αυτή δημιούργησε τις προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να είχαν χρησιμεύσει στην ανάληψη της εξουσίας από τους εργάτες και σε μια προλεταριακή επανάσταση, εάν η κυβέρνηση είχε χρησιμοποιηθεί σαν όργανο για τον αγώνα των εργατών. Αλλά το ρεφορμιστικό σχέδιο που δοκίμασε να εκτελέσει η Λαϊκή Ενότητα δεν στράφηκε ενάντια στο σύνολο των κυρίαρχων τάξεων, δεν βασίστηκε στην επαναστατική οργάνωση των εργατών, στα δικά τους όργανα εξουσίας… Γι’ αυτό επιμένω, στη Χιλή δεν απέτυχε η Αριστερά, ούτε ο σοσιαλισμός, ούτε η επανάσταση, ούτε οι εργάτες. Στη Χιλή βρήκε τραγικό τέλος μια ρεφορμιστική αυταπάτη» («Ντοκουμέντα του MIR», σσ. 14-15, Εξάντας, 1975).
Στο πρόσωπό του συμπυκνώνεται όλο το μεγαλείο και το δράμα της χιλιανής αλλά και της παγκόσμιας Επαναστατικής Αριστεράς, που στάθηκε -και πέθανε- όρθια, με το όπλο στο χέρι, αντιπαλεύοντας το φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και την αστική αντεπανάσταση.
Με αφορμή την επέτειο του θανάτου του, ας θυμηθούμε λίγα λόγια απ” τον προπέρσινο χαιρετισμό του Εξεγερμένου Υποδιοικητή Μάρκος των Ζαπατίστας στο λαό της Χιλής: «Ίσως αυτοί που πήραν τα όπλα, όπως ο Μιγκέλ, για να πουν «όχι», στην πραγματικότητα έλεγαν «ναι» σε ένα αύριο που τότε έμοιαζε μακρινό. Ίσως αυτοί που έβαλαν φωτιά στα λόγια τους, όπως ο Μιγκέλ, δεν το έκαναν για να πυροδοτήσουν το θάνατο, αλλά για να φωτίσουν τη ζωή. Ίσως αυτοί που, όπως ο Μιγκέλ, σκέφτηκαν και πυροβόλησαν, δεν το έκαναν για να έχουν μια θέση στο μουσείο της επαναστατικής νοσταλγίας, αλλά για να έχουν όλοι οι λαοί μια θέση στον κόσμο».
Σύντροφος Μιγκέλ Ενρίκες… Παρών!
Compañero Miguel Enriquez, HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου