Ο κοινός βηματισμός άνεργων και εργαζόμενων είναι ζωτικά αναγκαίος

του Νίκου Κατσίφη

από: Kommon

Οι ευθύνες των σωματείων, ομοσπονδιών κλπ. είναι μεγάλες. Δε φτάνει μόνο να καταγγέλουν. Πρέπει με ουσιαστικές αγωνιστικές κινήσεις να επιβάλουν μόνιμες προσλήψεις όπου υπάρχουν ανάγκες και κατάργηση στην πράξη αυτών των εξευτελιστικών συμβάσεων, οι οποίες, εκτός των άλλων, διασπούν την ενότητα και σβήνουν κάθε σκέψη για αγώνα

 

 Στο πρόβλημα ανεργία - απασχόληση-σύνδεση με το εργατικό κίνημα, ξεπερνώντας τη φιλολογική ματιά, χρειάζεται να αναδείξουμε στις σημερινές συνθήκες τα κοινά αιτήματα που θα ενώσουν στην πάλη τόσο τους ανέργους με τους εργαζόμενους, όσο και τους εργαζόμενους μεταξύ τους.

 

Το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα γίνει αυτή η προσπάθεια, ορίζεται από τα σχέδια  κεφαλαίου - Ε.Ε.- κυβέρνησης να περάσουν το νομοσχέδιο που ουσιαστικά ρυθμίζει συνολικά υπέρ του κεφαλαίου το εργατικό κόστος, και να τελειώσουν με την όποια δυνατότητα των εργαζομένων να διαπραγματεύονται, όσο μπορούν πιο ωφέλιμα και πιο συλλογικά, αυτό το κόστος.

 

Απ’ τα όσα μέχρι τώρα ξέρουμε σχετικά, το νομοσχέδιο επιδιώκει να δώσει στην εργοδοσία  τη δυνατότητα να κάνει όσες απολύσεις θέλει, κι όπως τις θέλει, τη δυνατότητα ελαστικότητας και κινητικότητας στην εργασία, να εξαφανίσει ουσιαστικά τις συλλογικές συμβάσεις (παρά τα όσα αντίθετα λέει ο αρμόδιος υπουργός για να προκαλεί σύγχυση) αντικαθιστώντας τες με ατομικές και να μπλοκάρει κάθε δυνατότητα συνδικαλιστικής δράσης.

 

Μ’ αυτό το, τελευταίο στρατηγικά, στάδιο επίθεσης, το κεφάλαιο (και αφού έχει εξασφαλίσει με τα μνημόνια τον πλήρη έλεγχο στις πρώτες ύλες, στις μεταφορές, στις κρατικές δαπάνες) προσπαθεί να βγει απ’ την κρίση, ανεβάζοντας το μέσο ποσοστό κέρδους του με τη συμπίεση του εργατικού κόστους.

 

Ο τίτλος που ταιριάζει στα όσα συμβουν όταν γίνουν νόμος και πράξη όλα  τα προηγούμενα, είναι:  ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΒΙΩΣΗ ΠΟΥ ΞΕΡΕΙΣ.

 

Η τάξη μας, λοιπόν, καλείται να γράψει ένα νέο βιβλίο με τίτλο: ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ.

 

Τι σημαίνει αυτό;

Πως εξασφαλίζεται σήμερα;

Μέσα από ποιά αιτήματα που να ενώνουν την τάξη (συμπεριλαμβανομένων, φυσικά, των ανέργων) μπορεί αυτό να κατακτηθεί;

Με ποιές δράσεις και οργανωτικές διαδικασίες μπορεί να χτιστεί μαζικό κίνημα που να τα επιβάλλει;

 

Έπρεπε να ’χαμε απαντήσει απο χθες, γιατί από χθες τα ’βαζε η πραγματικότητα - κι εδώ οι ευθύνες ανήκουν σε όλους,  (σε άλλους περισσότερο και σε άλλους λιγότερο) τους αγωνιστές με ταξική αντίληψη.

 

Δεδομένης της κατάστασης, θα ρωτήσει κάποιος άνεργος: κι εμένα τι με νοιάζει αυτό το νομοσχέδιο; Έτσι κι αλλοιώς άνεργος είμαι.

 

Είναι φανερή η απάντηση: αν όλα πάνε όπως τα θέλουν θα συνεχίσεις να ’σαι άνεργος και με χειρότερους όρους, καθώς η απελευθέρωση των απολύσεων και η ελαστικότητα θα σε αναγκάζουν να μπαινοβγαίνεις στην παραγωγή με εξευτελιστικούς όρους. Δεν θα υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, η ανυπαρξία των οποίων θα συμπιέζει τον κατώτατο μισθό που θα παρασύρει, με τη σειρά του, έως εξαφανίσεως τις ήδη χαμηλές παροχές για όσους τις είχαν. Επιπλέον, η εξαφάνιση της συνδικαλιστικής δράσης των εργαζομένων θα  στερεί απο οποιαδήποτε αλληλεγγύη τους ανέργους.

 

Σ’ αυτό το βιβλίο που πρέπει να γράψει η τάξη μας το βασικό κεφάλαιο πρέπει να είναι η ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ (πολλοί ειδικοί μιλάνε πως η 30ωρη εργασία τη βδομάδα είναι εφικτή στις σημερινές τεχνολογικές συνθήκες). Μείωση ωρών όχι σε βάρος μας αλλά με όρους και μισθούς που να μας επιτρέπουν να ζούμε. Να βελτιώνουν τη ζωή μας σήμερα και να ανοίγουν δρόμους που να  ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες.

 

Απ’ αυτή την άποψη, σ’ αυτό το κομμάτι της πάλης, πρέπει να χωρέσει, όχι σαν ένα ακόμα αίτημα στη σειρά αλλά ως κεντρική απαίτηση του εργατικού κινήματος ενιαία, το αίτημα της επιδότησης όλων των ανέργων όσο διάστημα είναι άνεργοι, μετρώντας ως συντάξιμα  τα χρόνια της ανεργίας.

 

Με άμεσα πρακτικά μέτρα σε κινηματικό επίπεδο, τώρα, πρέπει να διεκδικηθεί κεντρικά και μαζικά αυτό το δίκαιο και ώριμο αίτημα, περιφρουρώντας και την κατάκτηση της δωρεάν μετακίνησης των ανέργων (ακούγονται πολλά τελευταία).

 

Στην ερώτηση με τι λεφτά, μια πρώτη απάντηση δίνει η ίδια η κυβέρνηση όταν  χαρίζει μέρισμα του προϋπολογισμού του ΟΑΕΔ σε εργοδότες στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και όταν μοιράζει 20χίλιαρα για στήσιμο μη βιώσιμων, ουσιαστικά, μικροεπιχειρήσεων

 

Άμεση δράση να ματαιώσουμε το σχέδιο για επιδότηση των εργοδοτών με το επίδομα των ανέργων.

 

Μιά απ’ τις προσπάθειες των κυβερνήσεων, και της σημερινής, να δείξουν τάχα ότι κινούνται για τη μείωση της ανεργίας, είναι το αίσχος των πρώην 5μηνων και τώρα 8μηνων συμβάσεων, των voucher και των ψεύτικων ελπίδων περί μονιμότητας με 2μηνες, 3μηνες κλπ. παρατάσεις συμβάσεων στο δημόσιο.

 

Οι ευθύνες των σωματείων, ομοσπονδιών κλπ. είναι μεγάλες. Δε φτάνει μόνο να καταγγέλουν. Πρέπει με ουσιαστικές αγωνιστικές κινήσεις να επιβάλουν μόνιμες προσλήψεις όπου υπάρχουν ανάγκες και κατάργηση στην πράξη αυτών των εξευτελιστικών συμβάσεων, οι οποίες, εκτός των άλλων, διασπούν την ενότητα και σβήνουν κάθε σκέψη για αγώνα. Υπάρχουν εμπειρίες σ’ αυτό, που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη, και με τον αγώνα των 5μηνων, αλλά και με ενέργειες σωματείων στην Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (δήμο Βύρωνα κ.α.)  που κατάφεραν να επιβάλλουν μόνιμες προσλήψεις.

 

Είναι ξεκάθαρο σήμερα, ότι για τόσο σοβαρούς στόχους, που προκύπτουν απ’ τις ανάγκες μας, το υπάρχον κίνημα αδυνατεί να βρίσκεται σε διάταξη μάχης στο μέτωπο της ταξικής πάλης, τόσο γενικά, όσο και ειδικά για τα μεγάλα προβλήματα της ανεργίας.

 

 Ας αφήσουμε, λοιπόν, βερμπαλισμούς, συγχύσεις και φαντασιώσεις. Πολλές συζητήσεις γίνονται για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αλλά πολλές φορές είναι χωρίς ουσία και γύρω απο τα “γενικά”, και, επομένως, οδηγούνται σε αδιέξοδο.

 

Το ζητούμενο σε αυτή τη φάση είναι το εργατικό κίνημα να έρθει σύντομα στη θέση που να μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση. Γιατί η ταξική πάλη θα συνεχιστεί ακόμα και μετά από μια νέα πιθανή ήττα.

 

Κι όσο σημαντικό είναι να δώσει τη μάχη σήμερα, άλλο τόσο και περισσότερο πρέπει να βρει τους δρόμους της συνέχειας και της ανάκαμψης, ώστε να αποτελέσει ισχυρό μέρος της ταξικής πάλης.

 

Σε μιά περίοδο που το υπάρχον εργατικό κίνημα ενσωματώνεται πιο βαθειά στο σύστημα και η ταξική του πτέρυγα αδυνατεί ολοφάνερα να μαζικοποιηθεί, οι μικρές, θετικές και αρνητικές, εμπειρίες της πρωτοβουλίας των "Ενεργών Ανέργων “, για την οργάνωση των ίδιων των ανέργων και της πάλης τους, αξίζουν προσοχής.

 

Πρωτοβουλίες, χωρίς δογματισμούς και με ευελιξία, στις γειτονιές, στους κλάδους, μέσα σε λαϊκές συλλογικότητες με μόνο όρο να έχουν οι ίδιοι οι άνεργοι τον έλεγχο της οργάνωσης της πάλης τους. Ανοίγοντας δρόμους, απευθυνόμενοι στους ίδιους τους ανέργους όπου κινούνται (π.χ. ΟΑΕΔ), στις οργανώσεις που έστω και στα λόγια "ανησυχούν" γι’ αυτούς, θέτοντας το θέμα "ανεργία-άνεργος-κιίνημα" σε διαδικασίες και στο δρόμο.

 

Επειδή κανένας από "μόνος του", ακόμα κι αν έχει τις απαντήσεις, δεν μπορεί να τις κάνει πράξη, υλική δύναμη που θα επιβάλλει την καλλιτέρευση στη ζωή των σημερινών και  αυριανών ανέργων, δηλ. όλης της τάξης μας, είναι αναγκαίο όσο ποτέ να βρεθεί κοινός βηματισμός στο δρόμο. Το μόνο ασφαλές σημείο όπου σπάνε οι δυσκολίες.