Η μάχη του Πριν στη νέα εποχή

H αυγή της καινούργιας χρονιάς βρίσκει το Πριν στο ξεκίνημα μιας νέας προσπάθειας. Η έκδοση του μηνιαίου περιοδικού Πριν το 1989 κι ένα χρόνο, περίπου, αργότερα της κυριακάτικης εφημερίδας γινόταν σε μια εποχή που σύσσωμη η ρεφορμιστική Αριστερά έμπαινε στην κυβέρνηση, ενώ ο κόσμος συγκλονιζόταν από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Σήμερα, 27 χρό­νια μετά, το Πριν έχει αντέξει κόντρα σε θεούς και δαίμονες αλλά όχι χωρίς τη φθορά του χρόνου και τη σκουριά της ρουτίνας. Κι αυτό μας υποχρεώνει σε μια ουσιαστική ανα­νέωση και ανασυγκρότηση για να ανοιχτεί στη νέα εποχή.

Υπάρχει όμως ανάγκη να υπάρχει το Πριν; Σήμερα έχου­με «πρώτη φορά αριστερά» στην κυβέρνηση, που εφαρ­μόζει μια βαθιά δεξιά, αστική πολιτική. Ζούμε τη βαθιά δο­μική κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού. Ο ιστός μιας νέας συναίνεσης υφαίνεται και τώρα κι απειλεί να πνίξει κάθε φωνή που αμφισβητεί τη σύγχρονη ΤΙΝΑ, το δόγμα του «Δεν υπάρχει εναλλακτική». Που αγωνίζεται για έξοδο από τα διαρκή ευρωμνημόνια, τη φυλακή του ευρώ και της ΕΕ και τον μονόδρομο της βάρβαρης καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Το Πριν, όμως, θα συνεχίσει να… φυσά­ει κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα, όπως έκα­νε πάντα. Είναι και θα παραμείνει εδώ, μια φωνή που θα αμφισβητεί και θα σπάει τη νέα εθνική συναίνεση. Για να δίνει φωνή σε όσους δεν έχουν, για να μετατρέπει σε λόγο και γνώση την κραυγή της απόγνωσης και της οργής. Για να συμβάλλει, με το δικό του ιδιαίτερο δημοσιογραφι­κό τρόπο, στη μεγάλη προσπάθεια για ένα νέο ανατρεπτικό εργατικό και λαϊκό κίνημα, για μια άλλη μετωπική και αντι­καπιταλιστική Αριστερά και για ένα σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Το Πριν επέλεξε να βρίσκεται πάντα κόντρα στην κυβέρ­νηση, το κατεστημένο και την αστική εξουσία. Παρέμεινε ενοχλητικό, γιατί ήταν ανήσυχο. Αρνήθηκε τη θαλπωρή της κατοικίδιας Αριστεράς του συστήματος, αλλά και της περιχαρακωμένης Αριστεράς, της κλεισμένης στον κόσμο της και στον εαυτό της και γι΄αυτό ακίνδυνης. Επιλέξαμε το 1989 τον συγκεκριμένο τίτλο γιατί θέλαμε να είμαστε (και να ανοίγουμε δρόμους σκέψης και δράσης) ΠΡΙΝ τα γεγονότα. Επιμείναμε, παρά τις μεγάλες ανεπάρκειες της εφημερίδας. Και οφείλουμε να σημειώσουμε, χωρίς καμία διάθεση «να ευλογήσουμε τα γένια μας», ότι είχαμε εγκαί­ρως προειδοποιήσει πως η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί στη διαχείριση, πως εντός της ΕΕ δεν υπάρχει περιθώριο φιλο­λαϊκής πολιτικής.

Είμαστε ακόμα πριν τις μεγάλες ανατροπές, πριν τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις της νέας εποχής. Είμαστε ακόμα ΠΡΙΝ κι όχι μετά. Η Ιστορία δεν τελείωσε, δεν αιχ­μαλωτίζεται στο άχαρο συστημικό παρόν, ούτε στα «πα­ραισθησιογόνα» του μεταμοντέρνου, της μετα-αλήθειας και των διάφορων «μετά» που θέλουν να επιβάλλουν τον αιώνιο θρίαμβο του εκμεταλλευτικού τώρα.

Το Πριν θέλουμε να ανήκει στο μέλλον. Να αναπνέει μαζί με ό,τι πρωτοπόρο, ανατρεπτικό και απελευθερωτικό δημιουργεί η εργατική τάξη, ο κοινωνικός πολιτισμός, στην ταξική πάλη, την πολιτική, τη θεωρία, την επιστήμη και τη τεχνολογία. Γι’ αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το μέσο της ανήσυχης και πρωτοπόρας νεολαίας, εί­τε στο χαρτί είτε στην οθόνη.

Το Πριν στη νέα εποχή θέλουμε να είναι μια κομμουνιστική, εργατική, ανα­τρεπτική εφημερίδα της νέας εποχής και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ευαίσθητος σεισμογράφος για όσα έρ­χονται, έπαλξη αγώνα «για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα». Πάντα ανοικτό και φιλόξενο σε όλες τις απόψεις, που στέκονται από την πλευρά του κόσμου της εργασίας.

Από τη στήλη αυτή, ανακοινώθηκε στο προηγούμενο φύλλο η παραίτηση του συντρόφου Γιώργου Δελαστίκ από το ρόλο του Διευ­θυντή της εφημερίδας μας, που επάξια υπηρέτησε για 27 χρόνια. Θα ήταν αστείο να προσπαθήσουμε μέσα σε λίγες γραμμές να αποτυπώσουμε το μεγάλο έργο και την ξεχω­ριστή προσφορά του Γ. Δελαστίκ στο Πριν και γενικότερα στην μαχόμενη δημοσιογραφία. Αξίζει όμως να υπογραμ­μίσουμε το ιδιαίτερο ήθος και την ανιδιοτέλεια, σε ένα χώ­ρο που «όλα πουλιούνται κι όλα αγοράζονται». Ο Γιώργος Δελαστίκ δεν ταίριαξε ποτέ με αυτό το παζάρι ανθρώπων και συνειδήσεων. Τώρα, θα συμβάλλει με άλλους τρόπους με την αρθρογραφία και τη γνώμη του.

Η Συντακτική Επιτροπή, όσοι σήμερα στελεχώνουν το Πριν και όσοι, ακόμα περισσότεροι, θα το πλαισιώσουν, θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε συλλογικά το κενό, για να πάμε πιο μακριά την προσπάθειά μας. Συνεχίζουμε και αλ­λάζουμε. Ανοίγουμε το δρόμο, αγωνιζόμενοι.

Συντακτική επιτροπή του Πριν