Το όραμα για ένα άλλο σχολείο

«Νέο σχολείο», «νέο ολοήμερο», «νέο λύκειο», ρητορείες που επιχειρούν να κρύψουν τις αντιδραστικές τομές στην εκπαίδευση που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, τομές που αποτελούν όχι μόνο τη συνέχεια της συντηρητικής αναδιάρθρωσης στην εκπαίδευση των προκατόχων τους, αλλά την ολοκλήρωση της εφαρμογής της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ.

Το «Νέο Σχολείο» της περικοπής των δαπανών, των συγχωνεύσεων, της αξιολόγησης, της διαθεσιμότητας, της ευέλικτης εργασίας δεν πραγματώνεται σε ένα πολιτικό και ιδεολογικό κενό, αλλά αποτελεί μέρος του συνολικού σχεδίου καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης του κράτους και των λειτουργιών του, της οικονομίας και της αγοράς εργασίας, στην οποία έχει στρατευτεί η κυβέρνηση.

Από το 1997 με το ν. 2525 και τη «μεταρρύθμιση Αρσένη» ως και σήμερα, με τις ποικιλώνυμες αναδιαρθρώσεις που επιχειρήθηκαν, πάντα με …διάλογο, η εκπαίδευση βρέθηκε μπροστά σε μια επίθεση που στόχους έχει:

1. Ο άνθρωπος από εκπαιδευόμενος και εργαζόμενος να μετατραπεί σε καταρτίσιμο και απασχολήσιμο.

2. Η μόρφωση να αντικατασταθεί από δεξιότητες, η γνώση από κατακερματισμένες πληροφορίες, η συστηματική μάθηση από ασύνδετες δραστηριότητες.

3. Το μορφωτικό αγαθό από κοινωνικό αίτημα να μετατραπεί σε εμπορικό προϊόν και το σχολείο σε επιχείρηση όπου το «μάνατζμεντ» θα βασίζεται στο “doing better with fewer recourses”,το συνδυασμό κρατικής λιτότητας με ιδιωτικές χορηγίες.

4. Την ευελιξία μορφών εκπαίδευσης – κατάρτισης, τυπικής και άτυπης μάθησης, τη μαθητεία–τζάμπα εργασία, στο όνομα της ανάπτυξης.

5. Τα σχολεία, οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί να κατηγοριοποιηθούν σ΄ένα εκπαιδευτικό σύστημα πολλαπλών ταχυτήτων.

6. Την απαξίωση των τίτλων σπουδών, τις αλλεπάλληλες πιστοποιήσεις, που όσες περισσότερες έχεις τόσο πιο άχρηστες είναι.

7. Την ανατροπή και την πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

8. Την ισχυροποίηση των γραφειοκρατικών δομών με σκοπό τον έλεγχο και την ομοιομορφία του παραγόμενου εκπαιδευτικού έργου.

9. Την αντικατάσταση του δημόσιου, δωρεάν και καθολικού σχολείου, με το ευέλικτο σχολείο της αγοράς και του κέρδους.

Βασικό εργαλείο για την επίτευξη αυτού του στόχου σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, σχολικές μονάδες, εκπαιδευτικούς και μαθητές η ένταση των αξιολογικών διαδικασιών.

Δηλαδή πρακτικά

- Δημόσια, δωρεάν, γενική εκπαίδευση τέλος. Πρόκειται για ακριβό-άκαμπτο σχήμα που αντιστρατεύεται την ανάπτυξη.

- Η αγορά, οι επιχειρήσεις μέσα στην εκπαίδευση και στα προγράμματά της, για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στις ανάγκες της.

- Σχολείο-συμβολαιογράφος επιδόσεων. Όσοι «δεν παίρνουν τα γράμματα» να εγκαταλείπουν προς ΕΠΑΛ και κυρίως ΣΕΚ κι όσοι «τα παίρνουν να το αποδεικνύουν συνεχώς».

- Τέρμα «ο κρατισμός». Το σχολείο και το πανεπιστήμιο είναι υπεύθυνα για την ύπαρξή τους.

- Η μόρφωση είναι ατομική υπόθεση και κάθε οικογένεια θα μορφώνει τα παιδιά της στο μέτρο των δυνατοτήτων της. Η μόρφωση για τις λαϊκές τάξεις είναι ξεπερασμένη φενάκη, δεν χρειάζεται.

- Ανταγωνισμός και επιχειρηματικότητα, οι υπέρτατες αξίες. Τα μαθήματα της αμνησίας και της υποταγής είναι υποχρεωτικά.

Το σχολείο της αριστείας αντικαθίσταται από ένα αριστοκρατικό σύστημα στο οποίο αναιρούνται όλες οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος των τελευταίων 50 χρόνων.

Στο «νέο ολοήμερο» η παιδαγωγική και η επιστήμη χωρούν όταν είναι σύμφωνες με τις επιταγές της Ε.Ε. του Δ.Ν.Τ. και του Ο.Ο.Σ.Α.

Το όραμα του «νέου ολοήμερου» νηπιαγωγείου και δημοτικού της πρώτης αριστερής κυβέρνησης και του κ. Φίλη, ταυτίζεται πια μόνο με τιςεντολές των προϊσταμένων τους για την εξοικονόμηση πόρων, και τη μείωση του κόστους.

Η «εξοικονόμηση» θα περάσει μέσα από τις αθρόες συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων στα νηπιαγωγεία, την αύξηση του εργασιακού ωραρίου των νηπιαγωγών, την κατάργηση διδακτικών αντικειμένων, την κατάργηση της θέσης του υπεύθυνου του ολοήμερου, τον περιορισμό της φοίτησης στο ολοήμερο, το πέρασμα των υποστηρικτικών δομών σε πόρους και χρηματοδότηση εκτός υπουργείου παιδείας την κατεδάφιση ειδικής αγωγής, τη σταδιακή κατάργηση τμημάτων ένταξης και της παράλληλης στήριξης.

Το ολοήμερο σχολείο έχασε πια εντελώς δύο χαρακτηριστικά, τον ενιαίο χαρακτήρα και την δυνατότητα πρόσβασης όλων των παιδιών. Από τα ταξίματα για πιστοποιήσεις γνώσης αγγλικής γλώσσας (αργότερα και δεύτερης ξένης: γαλλικής ή γερμανικής), πιστοποιήσεις δεξιοτήτων στην πληροφορική, τη μουσική και την αισθητική αγωγή καταλήξαμε στο αχαρακτήριστο φαινόμενο που ζούμε όλοι μας. 

«Νέο Λύκειο»: Λύκειο για λίγους κι εκλεκτούς.

Στη δευτεροβάθμια το σημερινό απαξιωμένο λύκειο απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και τις διευρυμένες δυνατότητες της εποχής.

Το Λύκειο ως φορέας γενικής μόρφωσης και παιδείας περιορίζεται μόνο για την Α’ τάξη του. Οι νέες γνωστικές περιοχές είναι η «ικανότητα επικοινωνίας», οι «εγκάρσιες δεξιότητες», οι «κοινωνικές ικανότητες», η «πρωτοβουλία», η «καινοτομία», η «επιχειρηματικότητα». 

Ο άκαμπτος διαχωρισμός τεχνικής και γενικής εκπαίδευσης, με πριμοδότηση των κατώτερων μορφών της τεχνικής εκπαίδευσης οδηγούν στην νομιμοποίηση του καπιταλιστικού καταμερισμού της εργασίας και των ελαστικών, χαμηλών δεξιοτήτων και μορφών απασχόλησης. Για πρώτη φορά δημιουργούνται διακριτά δίκτυα εκπαιδευτικού προσανατολισμού που στηρίζονται σε μαθήματα υψηλού και χαμηλού επιπέδου και οδηγούν σε διαφοροποιημένες μαθητικές διαδρομές.

Το «σχολείο των όλων» «η ισότητα ευκαιριών» από πανάκεια θεωρείται εμπόδιο. Το πρόγραμμα σπουδών, οι συνεχείς αξιολογήσεις, το βιβλίο ατομικών προσόντων που θα «γεμίζει» συνεχώς, εντείνουν την περιθωριοποίηση και την απόρριψη.

Με ακραία επιχειρηματική λογική σχεδιάζεται η μείωση του αριθμού των Λυκείων για να γίνουν καλύτερα! Αλλά και τα λύκεια που μείνουν δεν θα είναι ισότιμα. Ένας μικρός αριθμός Λυκείων θα παρέχει όλο το πρόγραμμα του Εθνικού Απολυτηρίου, ενώ τα υπόλοιπα το πιστοποιητικό παρακολούθησης.

Έτσι ένα νέο παιδί 17 ετών, εργατικής προέλευσης, αν καταφέρει να περάσει τις εξετάσεις στο Γυμνάσιο, να περάσει από την κρησάρα της 4ης γυμνασίου, αν βρει Λύκειο που παρέχει Εθνικό Απολυτήριο αν δουλέψει σκληρά σε κάποιο πρόγραμμα του Δήμου, θα πρέπει τελικά να δώσει εξετάσεις σε έξι μαθήματα, με εξέταση πανελλαδικού τύπου ή από την Τράπεζα Θεμάτων.

Με τον τρόπο αυτό, συνδυασμένο με τις αλλαγές στα ΑΕΙ, η εκπαιδευτική διαδικασία μετατρέπεται σε εξατομικευμένες διαδρομές με ατομική ευθύνη και κόστος.

Το «νέο ΑΕΙ» που σχεδιάζουν δε θα είναι πλέον ούτε δωρεάν ούτε δημόσιο ούτε πανεπιστήμιο. Θα είναι ένα εκπαιδευτήριο που θα λειτουργεί σαν ανώνυμη εταιρεία και θα παρέχει επαγγελματική κατάρτιση με δίδακτρα , χωρίς ελευθερία στη διδασκαλία, την έρευνα. Με σχολές - χυλό και εξατομικευμένο, πολυδιασπασμένο πρόγραμμα σπουδών. Με μονοετείς!!!, διετείς!!!, τριετείς!!!, τετραετείς σπουδές «ανάλογα με τις ανάγκες της

δικτατορίας των αγορών».

Με ένα ψευτοπτυχίο-ατομικό φάκελο προσόντων για το οποίο δεν θα τους νοιάζει πια πού, τι, γιατί και πώς έμαθες αλλά πόσο επιδέξιος είσαι για να εκτελέσεις αμέσως την δουλειά που τυχόν σε θέλουν και στην αντιμετώπιση του ανθρώπου, όχι σαν οντότητα, αλλά σαν εμπόρευμα και γρανάζι της παραγωγικής μηχανής και της παραγωγής κέρδους σε όλο της το μεγαλείο.

Σε καθεστώς μνημονίου και οικονομικού στραγγαλισμού της εκπαίδευσης

Η εποχή των μνημονίων στην εκπαίδευση έχει ως αποτέλεσμα την κατάσταση που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, μιας εκπαίδευσης υπό υλική και αξιακή κατάρρευση.

· Από 7,7 δις δαπάνες το 2008, μείωση σε 4,8 δις το 2015.

· Μείωση κατά 66% της κρατικής χρηματοδότησης στο όνομα της αυτονομίας των σχολικών μονάδων.

· Με 100.000.000 € λιγότερες δαπάνες για εκπαιδευτικό προσωπικό.

· Με 30.000 λιγότερους εκπαιδευτικούς, και ελάχιστους ή μηδενικούς διορισμούς.

· Με 130.000 λιγότερους μαθητές στα ολοήμερα τμήματα.

· Κατάργηση του δασκάλου του ολοήμερου. Κάλυψη της λειτουργίας του από τις πλεονάζουσες ώρες.

· Κλείσιμο – συγχωνεύσεις σχολείων (Πάνω από 1.200 σχολεία στην ΠΕ)και υποστηρικτικών δομών (βιβλιοθήκες, ενισχυτική κλπ). Κατάργηση αθλητικών σχολείων. Κατάργηση 3 τομέων και 50 ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και εκδίωξη 20.000 μαθητών.

· Μείωση μισθών έως και 45% στον πρωτοδιόριστο – εισαγωγικός 640 ευρώ από1070 13ου– 14ουμισθού και χαράτσι –εισφορά δήθεν αλληλεγγύης / μείωση συντάξεων – εφάπαξ.

· Πάγωμα βαθμολογικής εξέλιξης με το μεσοπρόθεσμο.

· Αύξηση μαθητών ανά τμήμα.

· Περικοπές στην παράλληλη στήριξη και την Ειδική Αγωγή

Ο «Νέος εκπαιδευτικός» του «Νέου σχολείου». Μόνο Δάσκαλος δεν θα είναι…

Ο «Νέος εκπαιδευτικός» θα είναι «ολοήμερος», τραπεζοκόμος με διδακτικό έργο, βοηθός τραπεζοκόμου άνευ διδακτικού έργου, «Μέντορας», «Σύμβουλος καθοδήγησης», «Συντονιστής» της υποχρεωτικής «Εθελοντικής εργασίας» στους Δήμους, «Επόπτης Μαθητείας» για να βοηθά τα παιδιά να καταλάβουν ότι η «βαθμολογία» τους, δεν τους επιτρέπει παρά να πάνε σε μια Τεχνική Σχολή…

Ο «Νέος εκπαιδευτικός» θα τα κάνει όλα, θα πηγαίνει σε πολλά σχολεία ή στο ίδιο μέχρι τις 4 μ.μ. Θα μαζεύει προσόντα, θα αθροίζει μόρια για την αξιολόγηση από τις επιδόσεις των μαθητών και του σχολείου του.

Ο «Νέος Εκπαιδευτικός» δεν θα έχει οργανική θέση, μονιμότητα, ωράριο. Ο «νέος τρόπος πρόσληψης», το «νέο Πλαίσιο Εκπαιδευτικών Προσόντων», η αξιολόγηση, οι χαμηλοί μισθοί, η ευελιξία, η κινητικότητα, και η αποδοχή υλοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής άνευ αντιστάσεων τους θα τα ρυθμίζουν όλα…

Το αμέσως επόμενο διάστημα χιλιάδες εκπαιδευτικοί θα βρεθούν μπροστά στο φάσμα της ανεργίας και αντίστοιχα χιλιάδες εκπαιδευτικοί θα μετακινηθούν σε ένα σχολείο «γαλέρα», του φρονηματισμού, της αξιολόγησης-χειραγώγησης, φέουδο του διευθυντή, υποβάθμισης και απαξίωσης του συλλόγου διδασκόντων.

Όχι στην παραίτηση και την υποταγή. 

Η εκπαίδευση, οι εκπαιδευτικοί, το εκπαιδευτικό κίνημα, πληρώνει σήμερα το τίμημα της λογικής της ανάθεσης, της παραίτησης, της ανοχής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.

Ο υποταγμένος κρατικός συνδικαλισμός, καλλιεργεί την παραίτηση είτε με νέες αυταπάτες, φρούδες ελπίδες, υποσχέσεις στο βωμό της απάθειας και της ανάθεσης είτε με λογικές «ρεαλισμού», «έλλειψης προϋποθέσεων», δηλαδή παράδοσης και αποδοχής της ήττας.

Αρνούνται τη διαμόρφωση με συλλογικές και μαζικές διαδικασίες ενός συγκεκριμένου και ολοκληρωμένου πλαισίου διεκδίκησης και αγώνα για το σχολείο που έχει ανάγκη η κοινωνία.

Πλαίσιο που δεν θα απαντάει ευκαιριακά με παλινωδίες στο μνημονιακό καθεστώς το οποίο άλλωστε συνεχώς θα διαμορφώνεται, αλλά θα αντιπαρατεθεί στις επιταγές του ΟΟΣΑ, στα σχέδια της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής για την εκπαίδευση, που είναι η ουσία των εγκυκλίων, των υπουργικών αποφάσεων, των πορισμάτων των διαλόγων.

Έχοντας διαβεί τον Ρουβικώνα σέρνονται στους διαλόγους πρόθυμοι διεκπεραιωτές, οργανώνουν συνέδρια και φιέστες για την «επένδυση στη γνώση».

Αρνούνται πεισματικά το συντονισμό, την ανάδειξη συνολικού πλαισίου αγώνα, την κλιμάκωση με αγώνες ρήξης, σύγκρουσης και νικηφόρας προοπτικής.

Μοναδική διέξοδος η δημιουργία ενός μαχητικού, αγωνιστικού ταξικού κινήματος που θα στηρίζεται μόνο στην ενότητα όλων των εκπαιδευτικών και στη συλλογική διεκδίκηση των συμφερόντων των δικαιωμάτων τους και το δικαίωμα της κοινωνίας στη μόρφωση.

Η ισχυροποίηση των Συλλόγων μας με τη μαζικοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων και των συλλογικών διαδικασιών ενάντια στις λογικές της ανάθεσης και η υπεράσπιση της ανεξάρτητης, αγωνιστικής, ταξικής φυσιογνωμίας τους.

Τώρα δεν είναι η στιγμή της απογοήτευσης, της ιδιώτευσης, του κατακερματισμού, της πολυδιάσπασης. Είναι η ώρα της μεγαλύτερης δυνατής συστράτευσης, της συσπείρωσης, του αγώνα.

Το όραμα για ένα άλλο σχολείο 

Σε μια εποχή που η οικονομία της αγοράς και οι επιταγές της Ε.Ε. αποδεικνύονται ολέθριες και οδηγούν στην κατεδάφιση στοιχειωδών δικαιωμάτων είναι όσο ποτέ αναγκαίο να πάρει σάρκα και οστά η διεκδίκηση για ένα άλλο σχολείο, ενιαίο δωδεκάχρονο, των όλων και των ίσων, χωρίς φραγμούς κι αξιολογήσεις, που θα παρέχει πλήρη και πολύπλευρη γνώση στους νέους ανθρώπους, χωρίς διαχωρισμούς σε γενική και τεχνική παιδεία, χωρίς εξειδικεύσεις, με αυτοτέλεια και κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα σε κάθε βαθμίδα, που θα γίνεται πρόγραμμα πάλης ενός ευρύτερου μετώπου παιδείας-εργασίας για μια απελευθερωτική παιδεία σε χειραφετημένη εργασία στα πλαίσια μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση.

Άλλο σχολείο σημαίνει συλλογική λειτουργία της σχολικής κοινότητας. Ο σύλλογος διδασκόντων απόκτα κεντρικό και κυρίαρχο ρόλο στην διοικητική και παιδαγωγική λειτουργία του σχολείου.

Απαιτεί κατάργηση όλου του αξιολογικού πλέγματος. Απαιτεί διευθυντή -συντονιστή, αιρετό και ανακλητό που θα έχει διδακτικά καθήκοντα και τις ίδιες απολαβές με όλους τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς και ανώτατο όριο θητείας.

Απαιτεί την ρήξη με τον απαξιωμένο στη συνείδηση των εκπαιδευτικών θεσμό του Σχολικού Συμβούλου και τη δημιουργία νέων συμβουλευτικών δομών.

Η αναγκαιότητα για την παραγωγή κοινωνικά χρήσιμων αποτελεσμάτων στα πλαίσια της εκπαιδευτικής πράξης, απαιτεί άλλη αντίληψη για το περιεχόμενο σπουδών και τη διδακτική πράξη.

Απέναντι στη κατατεμαχισμένη, αποσπασματική γνώση, τη “γνώση=άθροισμα πληροφοριών”, διεκδικούμε την ενιαία πολύμορφη γνώση, που βασίζεται στα ιστορικά διαμορφούμενα θεμέλια των επιστημών, συμβάλλει ώστε όλα τα παιδιά να διεισδύουν στους νόμους κίνησης της φύσης και της κοινωνίας σε αντίθεση με τον τεχνοκρατισμό και τη δήθεν ουδετερότητα της επιστήμης.

Άλλο σχολείο είναι εκείνο που καλλιεργεί την ενότητα, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη των ανθρώπων σε αντιπαράθεση με την υφιστάμενη ομογενοποίηση διαφόρων απομονωμένων και αλλοτριωμένων ατόμων.taxikisimporeusi

  από Ταξική Πτέρυγα