Η εικόνα είναι καινούργια, ή μόλις έφτασε και στα δικά μας σπίτια, των νοικοκυραίων, απρόσκλητη; Αποτελεί νέο φαινόμενο ή μόνο μια επανάληψη του παλιού, απλώς σε μεγαλύτερη ποσότητα, και επεμβάσεων και βίας;
Όπως συμβαίνει και με άλλα παρόμοια αλλά και πολύ πιο συνολικά φαινόμενα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής είτε πολύ εύκολα τα ανακηρύσσουμε καινούργια είτε πολύ δύσκολα.
Επί του προκειμένου: η αστυνομική βία είναι απλώς μια έξαρση λόγω νέας διακυβέρνησης ή μια εισαγωγή στον “γενναίο νέο κόσμο” της εποχής μετά την προηγούμενη κρίση και πριν από την επόμενη;
Αν συγκεντρώσουμε και παρακολουθήσουμε τα πρόσφατα μόνο γεγονότα, έχουμε εικόνα.
Σε πολλά μέρη του κόσμου, Γαλλία, Χιλή, Λίβανο, κ.α. ξεσπάνε μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις. Το κύμα των εκρήξεων αυτών αναμένεται να εξαπλωθεί. Είναι εξεγέρσεις ή ξεσπάσματα των καταπιεσμένων που φτάνουν στα όρια τους. Καθώς ο σημερινός καπιταλισμός δεν προβλέπει σοκολάτες και τσίχλες για τους κάτω, αλλά μια συνέχιση της πολιτικής αναδιανομής του πλούτου - παίρνοντας από τους κάτω ό,τι τσίχλες και σοκολάτες τους απέμειναν για να δώσει στους πάνω (σε αυτη την αναδιανομή μπορούμε να συνοψίσουμε πλέον τη συνταγή του νεοφιλελευθερισμού) - και καθώς η έξοδος από την κρίση είναι αναιμική και επισφαλής, οι κοινωνικές εκρήξεις είναι αναμενόμενες και συνεπώς η ανάγκη μηχανισμών καταστολής γίνεται μεγαλύτερη. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Συστήματα παρακολούθησης των πολιτών, υπονόμευσης του καθημερινού βίου, βίαιης καταστολής κινητοποιήσεων, εξάρθρωσης πυρήνων αντίστασης, “μηδενική ανοχή”, δικαστικές αποφάσεις κ.ο.κ.
Το δίλημμα ασφάλεια ή δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα έχει τεθεί από παλαιότερα και με αφορμή τους δίδυμους πύργους του 2001, έγινε παγκόσμια καραμέλα της επιβολής.
Η δημοκρατία αντικαθίσταται, δεν θα έλεγα ανεπαισθήτως, από έναν νεοφεουδαλισμό, σε πολλαπλά επίπεδα. Οι κυβερνήσεις, και των υπερδυνάμεων και των περιφερειακών κρατών, εντέλλονται να καθυποτάξουν τους αμφισβητίες λαούς στις αποφάσεις που όλο και περισσότερο προέρχονται από εξωπολιτικά κέντρα και ταυτόχρονα να συνδράμουν τον ατυχή καπιταλιστή, όταν η κρίση κάνει την κερδοφορία του αμφίβολη (εξ ου και τα 24 δισ. δολάρια που έδωσε το αμερικάνικο δημόσιο για τις τράπεζες την περίοδο της κρίσης, οι πολλαπλές ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών στα δικά μας μέρη κ.λπ.).
Ο νέος, νεοφιλελεύθερος, καπιταλισμός, χρειάζεται προς τούτο τεράστιους ιδεολογικούς μηχανισμούς διαμόρφωσης και φθοράς των συνειδήσεων, ταυτόχρονα με τεράστιους μηχανισμούς καταστολής. Τα “Σκάι” και τα ΜΑΤ. Τα όσα είδαμε στο “Τζόκερ” είναι αντίγραφα πραγματικότητας. Η αμερικάνικη εθνοφρουρά, από χρόνια κάνει πρόβες εσωτερικού πολέμου στις πόλεις.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ασκούσε εξουσία, διατύπωνε επιφυλάξεις, και η αστυνομία προσπαθούσε να διατηρήσει τα προσχήματα. Εξ άλλου το ιστορικό φορτίο του, το οποίο δεν όριζε την ασκούμενη πολιτική, επιδρούσε, έστω με μια επίδραση θνήσκουσα.
Η Νέα Δημοκρατία απελευθερώνει αυτό το ρόλο του αστυνομικού μηχανισμού επιβολής, την “κανονικότητα” του νεοφιλελεύθερου κράτους. Του δίνει ιδεολογική και πολιτική κάλυψη. Ο αρμόδιος υπουργός είναι εγγύηση. Δεν τον έβαλε τυχαία ο Μητσοτάκης σ’ αυτή τη θέση. Δεν είναι δηλωμένος ακροδεξιός, τοποθετήθηκε κατ’ επιλογήν ως “άριστος” του ΠΑΣΟΚ. Είναι εκείνος που υπέγραψε, ύστερα από πολλές αρνήσεις όλων των προκατόχων του, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, τη συμφωνία για την επίσημη, εννοώ και τυπική, εγκατάσταση του FBI στην καρδιά της ελληνικής αστυνομίας. Χειρίστηκε την υπόθεση της 17 Νοέμβρη, μεγάλη επιχείρηση με ενεργοποίηση πλήθους αθέμιτων μέσων και δημοσιογραφικού αποπροσανατολισμού. Ψήφισε όλα τα μνημόνια επαιρόμενος μάλιστα, ανοήτως, πως δεν τα είχε διαβάσει (όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοί του εξ άλλου).
Επελέγη για να ηγηθεί της επιχείρησης πραιτωριανοί σε ασύδοτη δράση, και βάζει τις υποθήκες στο σκληρό παρόν για ένα θλιβερό μέλλον “τάξης και ηθικής”.
Αυτός λοιπόν ο κατασταλτικός μηχανισμός χρειάζεται αυτονόμηση από την κοινωνία, αλλά εν πολλοίς και από τις κυβερνήσεις. Δουλεύει για το αόρατο και πραγματικό σύστημα εξουσίας. Και υπακούει σ’ αυτό. Οι κυβερνήσεις μπορούν να διευκολύνουν ή να προσπαθούν στη διατήρηση των προσχημάτων, όχι όμως να αλλάζουν τον προσανατολισμό.
Διογκώνεται υπερτροφικά, εκπαιδεύεται και ενσωματώνει τις πιο αντιδραστικές εκδοχές της κοινωνικής πολιτικής, επί του προκειμένου πάνω στη βάση του εχθρού που απειλεί, την πατρίδα, την οικογένεια, τις αρχές. Ποιες αρχές; Ρατσισμός και φασιστική ιδεολογία.
Πάνω εκεί χτίζεται η ιδεολογική άποψη. Και ο ρόλος του μάγκα, του τσαμπουκά, του κυρίαρχου. Παιδιά χωρίς προσανατολισμό μπαίνουν στη μηχανή και αλέθονται. Μετά την άλεση του νου τους δεν είναι πια παιδιά χωρίς περιεχόμενο, είναι άντρες με κύρος, το κύρος της στολής, του γκλόμπ, του δακρυγόνου, της ασπίδας που τους προστατεύει κυρίως από τον παλιό εαυτό και τη λαϊκή καταγωγή τους και διαμορφώνει την αναγκαία οχύρωση από την κοινωνία, κυρίως όταν εκείνη εξεγείρεται. Κανονικοί πραιτωριανοί διαπιστευμένοι στη φύλαξη του αυτοκράτορα τραπεζίτη.
Όταν μπαίνουν στα σπίτια με το έτσι θέλω ασκούν εξουσία. Όταν παραβιάζουν Σύνταγμα, νόμους, αξίες γίνονται “νοματαίοι”. Όταν γυμνώνουν έναν διαδηλωτή και του λένε πως είναι φασίστες και θα τον γαμήσουν, ασκούν το ρόλο και απελευθερώνουν τον εκπαιδευμένο εαυτό τους, την προσωπικότητα που απέκτησαν. Όταν δέρνουν και μετά σε παραπέμπουν για αντίσταση κατά της αρχής αισθάνονται πως μπορούν να κάνουν τα πάντα ατιμώρητοι. Κι αν συμβεί καμιά στραβή και κανάς τύπος κουλτουριάρης τους μπλέξει και ξεκινήσει ΕΔΕ, ξέρουν πως οι πλάτες είναι καλυμμένες και επιπροσθέτως στο δικό τους κόσμο, των συναδέλφων τους και των συνδικαλιστικών ενώσεών τους, αντιμετωπίζονται ως θύματα μιας αδικίας και, εν τέλει, ως ήρωες.
Αυτός ο μηχανισμός δεν εκκενώνει μόνο καταλήψεις, δεν χτυπάει μόνο διαδηλώσεις, δεν καλύπτει μόνο χρυσαυγίτες γεννάει και υπερασπίζεται το νέο κράτος της επιβολής. Βρίσκεται σε πολεμική προετοιμασία και εξασκείται για έναν εχθρό που πρέπει να αντιμετωπίσει με κάθε τρόπο.
Βρίσκεται σε αγαστή σχέση με δικαστές και αρχές που δε μασάνε από λαϊκά αιτήματα και αντιφασισμούς, πράγμα το οποίο αποδεικνύουν με κάθε ευκαιρία, όπως, ας πούμε, όταν προτείνουν την αθώωση της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και άλλα παρόμοια.
Τα δεδομένα αλλάζουν ουσιαστικά. Η παλιά εκείνη αντίληψη των επαναστατών πως οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, ο στρατός κυρίως, είναι παιδιά του λαού που την στιγμή της επαναστατικής κρίσης θα τεθούν με το μέρος των εξεγερμένων ή θα αδρανοποιηθούν, τροποποιείται σοβαρά. Οι ειδικά εκπαιδευμένοι πραιτωριανοί αυτονομούνται από τα λαό και από τις πολιτικές ταλαντεύσεις των ηγεσιών. Το έδειξαν και στις κινητοποιήσεις του 2010-12, όταν συνεργάζονταν με τους δολοφόνους-πράκτορες της Μοσάντ, με μαχαιροβγάλτες της νύχτας και με χρυσαυγίτες σε σχέδια αντιμετώπισης έκρυθμης κατάστασης, το έδειξαν με τη Μαρφίν κ.ο.κ.
Προς το παρόν ασκούνται σε ζωντανούς και πραγματικούς στόχους, καταλήψεις σπιτιών, αναρχικές ομάδες, μετανάστες και πρόσφυγες. Οι μεγάλες τους στιγμές δεν έχουν φτάσει ακόμα.
Όσο πιο ανασφαλές νοιώθει το σύστημα, αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό τον οποίο δεν μπορεί να ελέγξει και με τις κρίσεις του οι οποίες οδηγούν σε απρόβλεπτες κοινωνικές εκρήξεις, τόσο ενισχύει τους μηχανισμούς της θεσμικής και εξωθεσμικής βίας. Τόσο ενεργοποιεί τους λόχους των ρόμποκοπ και τόσο χρειάζεται και την κοινωνική-πολιτική- εγκληματική συνδρομή των νεοφασιστών.
Ο νέος, πολλαπλά ολοκληρωτικός, καπιταλισμός ενώπιόν μας. Όχι ως εξαίρεση αλλά ως “κανονικότητα”.
ΠΗΓΗ: Kommon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου