Γράφει ο Νίκος
Δινόπουλος
Από τη δεκαετία του ’90, στην Μέση Ανατολή και όχι μόνο. ισοπεδώνονται
η μία μετά την άλλη οι «καθυστερημένες –απολίτιστες» χώρες – παρίες, κατά πως
τις χαρακτηρίζουν οι ιμπεριαλιστές της ευρωατλαντικής συμμαχίας. Από τη μια η
φρίκη της «χειρουργικής»(;) βίας των βομβαρδισμών και των πυραύλων της «πολιτισμένης»(;)
δύσης που εξοντώνουν και εξανδραποδίζουν ισλαμιστές και μουσουλμάνους. Δεκάδες
χιλιάδες οι νεκροί, ποτάμια το αίμα, εκατοντάδες χιλιάδες οι πρόσφυγες,
ανείπωτος ο πόνος, ατέλειωτη η φτώχεια και η δυστυχία· από την άλλη η φρίκη της
βίας των «απολίτιστων»(;) ισλαμιστών και των μουσουλμάνων που αντιδρούν.
***
ΔΕΝ ανήκω στους «υποκριτές, επαγγελματίες
συντετριμμένους» -απ’ όπου και αν προέρχονται- μετά το έγκλημα…, ούτε σ’ αυτούς
που … πέφτουν από τα σύνεφα…
Γι αυτό εκφράζοντας τον αποτροπιασμό μου για το μακελειό
στη Γαλλία:
Καταδικάζω με οργή την
φρικώδη ρατσιστική - φασιστική βία -όπου γης- του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού,
χρηματοδότη και γεννήτορα της φονταμενταλιστικής φασιστικής βίας του Ισλάμ και
του ISIS…
Καταδικάζω την
«θεωρία των δύο άκρων»…
Καταδικάζω τον
αντικομμουνισμό, ιδιαιτέρως αυτόν της κέντρο (ή με όποιον άλλον μανδύα) -
«αριστεράς»…
ΔΕΝ «καταδικάζω τη
βία απ’ όπου και να προέρχεται»…
ΔΕΝ ανήκω στις
«δυνάμεις του συνταγματικού τόξου»…
ΔΕΝ είμαι
«υπερκομματικός»…
ΔΕΝ είμαι
«ανένταχτος»…
ΔΕΝ είμαι
«ανεξάρτητος»…
ΔΕΝ είμαστε «όλοι
ίδιοι»…
ΔΕΝ λέω «όχι στα
κόμματα», «όχι στα συνδικάτα», «όχι στις παρατάξεις», «όχι στην
κομματικοποίηση»…
ΔΕΝ είναι «ίδια όλα
τα κόμματα», ούτε και οι «300 βουλευτές» στη βουλή…
Καταδικάζω τη βία
της ανεργίας…
Καταδικάζω τη βία
της απόλυσης…
Καταδικάζω τη βία
της φτώχιας…
Καταδικάζω τη βία
των ΜΜΕ…
Καταδικάζω της βία
της αστικής δικαιοσύνης…
Καταδικάζω τη βία
των ΜΑΤ και των κατασταλτικών μηχανισμών…
Καταδικάζω τη βία
του διεφθαρμένου αστικού κράτους και των δυνάμεων του αστικού μπλοκ εξουσίας…
Καταδικάζω τη βία
του κεφαλαίου και της αστικής τάξης…
***
Χώρα παρίας και η
Ελλάδα για τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και ο πρόεδρος της ευρωομάδας των
σοσιαλδημοκρατών, Τζιάνι Πιτέλα, καλεί σε «αυτοσυγκράτηση»(;) τους Γερμανούς
-μόνο;- ιμπεριαλιστές: «Γερμανικές
δεξιόστροφες δυνάμεις που προσπαθούν να λειτουργήσουν σαν σερίφηδες στην Ελλάδα
ή όποια άλλη χώρα - μέλος δεν είναι απλά απαράδεκτες, αλλά πάνω απ' όλα λάθος.
Αυτές οι συμπεριφορές μπορούν μόνο να παράξουν θυμό και αποστροφή προς την ΕΕ
στους ευρωπαίους πολίτες. Ακόμα περισσότερο, από πολιτική σκοπιά, η τυφλή
υπεράσπιση της λιτότητας το μόνο που πετυχαίνει είναι η ενθάρρυνση
ευρωσκεπτικιστικών και ευρωφοβικών κινήσεων σε όλη την Ευρώπη».
Γι αυτό και:
ΔΕΝ είμαι υπέρ «της
ενότητας της αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε υπέρ των κοινωνικών συμμαχιών και
μετώπων με τον τρόπο που τα συγκροτεί και τα λειτουργεί το ΚΚΕ, ούτε υπέρ του ένα,
δύο, τρία … Μέτωπα να ‘ναι κι ότι να ‘ναι!
Είμαι υπέρ της
κοινής δράσης των ταξικών πολιτικών δυνάμεων και τη εργατικής τάξης για κάθε ζήτημα που αναδεικνύει η πολιτική συγκυρία,
ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΑ και ΟΧΙ «ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ» - ΧΥΜΑΔΙΟ ως ΤΟΥΡΛΟΥΜΠΟΥΚΙ και όπως μας
κάτσει ανάλογα με τις συλλογικές ή και προσωπικές πολιτικές «συμπάθειες ή
εμπάθειες»…
Είμαι εργάτης, κομμουνιστής, και οργανωμένος στις
πολιτικές οργανώσεις του κομμουνιστικού ταξικού εργατικού κινήματος γιατί:
«Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να
εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ' αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η
πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση που καταργεί τη
σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις
προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν»[1].
«Ο άμεσος σκοπός των κομμουνιστών είναι ίδιος με το σκοπό όλων των
άλλων προλεταριακών κομμάτων: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, ανατροπή
της αστικής κυριαρχίας, κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας από το προλεταριάτο»[2].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου