«ΔΕΝ ΘΕΛΩ
ΝΑ ΓΙΝΩ ΘΥΜΑ ΚΑΙ ΠΑΙΓΝΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ
ΠΟΥ ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ»
(Λουΐ Σαρλ
Ντελεκλύζ, από τους ηγέτες της κομμούνας
στο Παρίσι λίγο πριν δολοφονηθεί στο
οδόφραγμα»)
Γράφει ο
Νίκος Δινόπουλος
Το στερεότυπο προπαγανδιστικό πλαίσιο του αστικού μπλοκ εξουσίας
Το στερεότυπο προπαγανδιστικό πλαίσιο του αστικού μπλοκ εξουσίας
Από τη μια, η
αστική τάξη, το υπηρετικό πολιτικό
προσωπικό της συγκυβέρνησης (ΝΔ –
ΠΑΣΟΚ), των κομμάτων που γεννοβολάει ο
βούρκος του «κέντρου» (Ποτάμι, Κίνημα,
ΔΗΜΑΡ, Χρυσή Αυγή κ.α) και οι δημοσιολόγοι
υπηρέτες του αστικού μπλοκ εξουσίας
και του κεφαλαίου δεν κρύβουν τις
προθέσεις και τους στόχους που θέτουν:
Την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου!
Προκλητικά αναγνωρίζουν και αποδέχονται
τη βαναυσότητα της ασκούμενης γενοκτονικής
πολιτικής των μνημονίων που επιβάλουν
σε συνεργασία με τα υπερεθνικά
ιμπεριαλιστικά κέντρα εξουσίας της ΕΕ
και των ΗΠΑ[1].
Παράλληλα, υποκριτικά δηλώνουν την
κατανόηση, την αλληλεγγύη και τον
απέραντο πόνο που νοιώθουν για τα θύματα
που προκαλούν οι πολιτικές που εφαρμόζουν
οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του
αστικού μπλοκ εξουσίας, πλην όμως όλα
αυτά είναι απολύτως αναγκαία για την
αντιμετώπιση της παροξυμμένης
καπιταλιστικής κρίσης[2],
γιατί λένε, δυστυχώς, «δεν υπάρχει άλλη
λύση».
Η απειλή πως η ζωή μας θα γίνει κόλαση αν δεν δώσουμε στις δυνάμεις του αστικού μπλοκ τη δυνατότητα να συνεχίσουν να μας κυβερνούν είναι το απόλυτο επιχείρημά τους· το αδυσώπητο «υπάρχουν και χειρότερα», ως απειλή και πρόσταγμα για υποταγή στη γενοκτονική ταξική πολιτική της πλουτοκρατίας, είναι η μόνη ελπίδα που προσφέρει στον κόσμο της εργασίας το αποχαλινωμένο αστικό μπλοκ εξουσίας και το εξωχώριο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Δολώνουμε το αγκίστρι για να ψαρέψουμε… Δολώνουμε τις παγίδες για να πιαστούν τα θηράματα… Το αστικό μπλοκ εξουσίας δεν αισθάνεται την ανάγκη ούτε αυτό να πράξει για την εργατική τάξη, για τον κόσμο της εργασίας! Ακόμα και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, με τις ανώδυνες -για την κερδοφορία του κεφαλαίου και την πολιτική ιδεολογική ηγεμονία του αστικού μπλοκ- προτάσεις που στοχεύουν στην ανακούφιση της ακραίας φτώχιας και εξαθλίωσης κατακεραυνώνονται θορυβωδώς ως «παροχολογία» και «λαϊκισμός» με το «αμείλικτο»(;) ερώτημα: «που θα βρεθούν τα λεφτά»;
Από την άλλη, στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν με τα ίδια επιχειρήματα που αναμασούν από την εποχή που ψήφισαν τη διαβόητη συνθήκη του Μάαστριχτ. Συνεχίζουν και σήμερα να αποσυνδέουν την καπιταλιστική κρίση, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την ιμπεριαλιστική ΕΕ από την κοινωνική ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται. Διεκδικούν και θα κερδίσουν τη θέση του εναλλακτικού ισχυρού πυλώνα στο αστικό μπλοκ εξουσίας και -με όσα λένε και γράφουν- θυμίζουν όλο και πιο πολύ τις μέρες των μύθων της «ισχυρής Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ και της «επανίδρυσης του κράτους» της Νέας Δημοκρατίας, μύθοι που κατέρρευσαν με πάταγο. Γράφουν και ομιλούν λες και η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, τα μονοπώλια και ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, το χρηματιστικό κεφάλαιο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκαναν την εμφάνισή τους χθες, αφ’ ότου, υπό την ηγεμονία του Γερμανικού ιμπεριαλισμού, οι ταξικές κανιβαλικές πολιτικές σάρωσαν και σαρώνουν βίαια τις κοινωνίες της Ευρώπης και τον κόσμο της εργασίας με ή χωρίς μνημόνια. Συνειδητά σπέρνουν ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες, με ευχολόγια για την επανίδρυση της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου σε Ευρωπαϊκή Ένωση των εργαζομένων, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, μέσα από τις δομές εξουσίας των ανεξέλεγκτων υπερεθνικών μηχανισμών του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των μονοπωλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και τους υπεράκτιους (offshore) φορολογικούς παραδείσους.
Λοιπόν; Υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «που θα βρεθούν τα λεφτά»;
«Η Πίτα» - Οι μισθοί και το κέρδος
Διαχρονική η θεωρία της «πίτας» και ο μύθος πως ο καθένας παίρνει το κομμάτι που του αναλογεί με βάση την παραγωγικότητα και το μέγεθος της «πίτας». Κατά τον Κ. Μαρξ (στο βιβλίο του Μισθός, Τιμή Και Κέρδος) αν στο 100% της παραγωγής το 70% είναι για όλες τις ανάγκες της επιχείρησης (μεταξύ άλλων και για ανάπτυξη και επενδύσεις, πλην μισθών και κέρδους), το κέρδος είναι 20% και οι μισθοί 10% τίποτα δεν αποκλείει τη μεταβολή στα μεγέθη· θα μπορούσε 20% να είναι οι μισθοί και 10% κέρδος. Επίσης αν προκύψει ανάγκη για αύξηση του 70%, αυτό θα μπορούσε να γίνει μειώνοντας το κέρδος και όχι τους μισθούς.
Αν είναι λάθος οι αυξήσεις στους μισθούς το ίδιο λάθος είναι και η μείωση των μισθών, λάθος είναι και η συνεχής προσπάθεια του κεφαλαίου να αυξήσει το ποσοστό κέρδους μειώνοντας το εργατικό κόστος, εφόσον τα «σταθερά» μεγέθη του κέρδους και των μισθών μεταβάλλονται ανεξάρτητα από την «πίτα».
Συνεπώς η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι πρέπει και είναι σωστό να ανατρέψουμε μια πολιτική που μειώνει τους μισθούς και αυξάνει το κέρδος γιατί είναι μια δράση που αυξάνει τους μισθούς τουλάχιστον τόσο, όσο και το αντίστοιχο ποσοστό της μείωσης που επιβάλλουν κεφαλαιοκράτες και κυβερνήσεις.
Όσοι ισχυρίζονται ότι τα όρια στους μισθούς καθορίζονται από κάποιον οικονομικό νόμο, πρέπει και οφείλουν να αποδείξουν ότι υπάρχει και λειτουργεί ανεξάρτητα από τη θέληση των εργαζομένων και του κεφαλαίου. Να αποδείξουν ότι το συνολικό ποσό των μισθών και του κέρδους, ανεξάρτητα από κάποιες διακυμάνσεις, τελικά ισορροπούν στο απόλυτα αναγκαίο συνολικό μέγεθος.
Αν δεν το αποδείξουν, και δεν το αποδεικνύουν, τότε δεν ισχύουν τα όρια στους μισθούς και είναι αυθαίρετα. Εφόσον οι κεφαλαιοκράτες, η ολιγαρχία του πλούτου, το κεφάλαιο και το υπηρετικό τους προσωπικό οι κυβερνήσεις, αλλάζουν τα όρια στους μισθούς επειδή έτσι θέλουν, τότε μπορούν να αλλάξουν και κόντρα στη θέλησή τους.
Γι αυτό στην ταξική πάλη η σχέση μισθών και κέρδους είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, εργατικής τάξης και αστικής τάξης:
«Ο κεφαλαιοκράτης υπερασπίζεται το δίκαιό του ως αγοραστής εργατικής δύναμης [...]. Ο εργάτης υπερασπίζεται το δίκαιό του ως πωλητής εργατικής δύναμης [...]. Υπάρχει εδώ μια αντινομία: Δίκαιο εναντίον δικαίου. Και τα δυο είναι εξίσου κατοχυρωμένα από τον νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων.
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΒΙΑ».(Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο)
Υπάρχει άλλη
λύση; Ναι, Υπάρχει!
Ο βασανιστικός επίπονος δρόμος της ανασυγκρότησης και της αναγέννησης του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος. Γιατί η αποτροπή - ανατροπή της αγριότητας των πολιτικών που επιβάλει ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός ενάντια στην εργατική τάξη, στον κόσμο της εργασίας, απαιτεί σκληρό αγώνα και μάχη, αποφασιστικότητα, αυτοθυσία και συλλογική στράτευση σε πολιτικές που δεν ικανοποιούν τις μικροαστικές αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για δίκαιο και ανθρώπινο καπιταλισμό, κάτι που για την ώρα -η μεγάλη πλειοψηφία των σφαγιασμένων- δεν είναι διατεθειμένη να το πράξει.
Με όλες τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις τους, αυτόν το δύσκολο δρόμο έχουν επιλέξει οι δυνάμεις που συγκροτούν το μέτωπο ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ και -«παρ’ όλα όσα»- στην εκλογική αναμέτρηση στις 25 του Γενάρη έχει μεγάλη σημασία να το στηρίξουμε και με την ψήφο μας.
Σημειώσεις
- See more at: http://e-kozani.blogspot.gr/2015/01/blog-post_20.html#sthash.7KH2Johs.dpuf
e-KOZANH
«ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΘΥΜΑ ΚΑΙ ΠΑΙΓΝΙΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ ΠΟΥ
ΘΡΙΑΜΒΕΥΕΙ»
(Λουΐ Σαρλ
Ντελεκλύζ, από τους ηγέτες της κομμούνας στο Παρίσι λίγο πριν δολοφονηθεί στο
οδόφραγμα»)
Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
Το στερεότυπο προπαγανδιστικό πλαίσιο του αστικού μπλοκ εξουσίας
Η απειλή πως η ζωή μας θα γίνει κόλαση αν δεν δώσουμε στις δυνάμεις του αστικού μπλοκ τη δυνατότητα να συνεχίσουν να μας κυβερνούν είναι το απόλυτο επιχείρημά τους· το αδυσώπητο «υπάρχουν και χειρότερα», ως απειλή και πρόσταγμα για υποταγή στη γενοκτονική ταξική πολιτική της πλουτοκρατίας, είναι η μόνη ελπίδα που προσφέρει στον κόσμο της εργασίας το αποχαλινωμένο αστικό μπλοκ εξουσίας και το εξωχώριο ευρωατλαντικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Δολώνουμε το αγκίστρι για να ψαρέψουμε… Δολώνουμε τις παγίδες για να πιαστούν τα θηράματα… Το αστικό μπλοκ εξουσίας δεν αισθάνεται την ανάγκη ούτε αυτό να πράξει για την εργατική τάξη, για τον κόσμο της εργασίας! Ακόμα και το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, με τις ανώδυνες -για την κερδοφορία του κεφαλαίου και την πολιτική ιδεολογική ηγεμονία του αστικού μπλοκ- προτάσεις που στοχεύουν στην ανακούφιση της ακραίας φτώχιας και εξαθλίωσης κατακεραυνώνονται θορυβωδώς ως «παροχολογία» και «λαϊκισμός» με το «αμείλικτο»(;) ερώτημα: «που θα βρεθούν τα λεφτά»;
Από την άλλη, στον ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζουν με τα ίδια επιχειρήματα που αναμασούν από την εποχή που ψήφισαν τη διαβόητη συνθήκη του Μάαστριχτ. Συνεχίζουν και σήμερα να αποσυνδέουν την καπιταλιστική κρίση, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την ιμπεριαλιστική ΕΕ από την κοινωνική ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται. Διεκδικούν και θα κερδίσουν τη θέση του εναλλακτικού ισχυρού πυλώνα στο αστικό μπλοκ εξουσίας και -με όσα λένε και γράφουν- θυμίζουν όλο και πιο πολύ τις μέρες των μύθων της «ισχυρής Ελλάδας» του ΠΑΣΟΚ και της «επανίδρυσης του κράτους» της Νέας Δημοκρατίας, μύθοι που κατέρρευσαν με πάταγο. Γράφουν και ομιλούν λες και η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, τα μονοπώλια και ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός, το χρηματιστικό κεφάλαιο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκαναν την εμφάνισή τους χθες, αφ’ ότου, υπό την ηγεμονία του Γερμανικού ιμπεριαλισμού, οι ταξικές κανιβαλικές πολιτικές σάρωσαν και σαρώνουν βίαια τις κοινωνίες της Ευρώπης και τον κόσμο της εργασίας με ή χωρίς μνημόνια. Συνειδητά σπέρνουν ψεύτικες ελπίδες και αυταπάτες, με ευχολόγια για την επανίδρυση της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου σε Ευρωπαϊκή Ένωση των εργαζομένων, της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, μέσα από τις δομές εξουσίας των ανεξέλεγκτων υπερεθνικών μηχανισμών του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού των μονοπωλίων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και τους υπεράκτιους (offshore) φορολογικούς παραδείσους.
Λοιπόν; Υπάρχει απάντηση στο ερώτημα «που θα βρεθούν τα λεφτά»;
«Η Πίτα» - Οι μισθοί και το κέρδος
Διαχρονική η θεωρία της «πίτας» και ο μύθος πως ο καθένας παίρνει το κομμάτι που του αναλογεί με βάση την παραγωγικότητα και το μέγεθος της «πίτας». Κατά τον Κ. Μαρξ (στο βιβλίο του Μισθός, Τιμή Και Κέρδος) αν στο 100% της παραγωγής το 70% είναι για όλες τις ανάγκες της επιχείρησης (μεταξύ άλλων και για ανάπτυξη και επενδύσεις, πλην μισθών και κέρδους), το κέρδος είναι 20% και οι μισθοί 10% τίποτα δεν αποκλείει τη μεταβολή στα μεγέθη· θα μπορούσε 20% να είναι οι μισθοί και 10% κέρδος. Επίσης αν προκύψει ανάγκη για αύξηση του 70%, αυτό θα μπορούσε να γίνει μειώνοντας το κέρδος και όχι τους μισθούς.
Αν είναι λάθος οι αυξήσεις στους μισθούς το ίδιο λάθος είναι και η μείωση των μισθών, λάθος είναι και η συνεχής προσπάθεια του κεφαλαίου να αυξήσει το ποσοστό κέρδους μειώνοντας το εργατικό κόστος, εφόσον τα «σταθερά» μεγέθη του κέρδους και των μισθών μεταβάλλονται ανεξάρτητα από την «πίτα».
Συνεπώς η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι πρέπει και είναι σωστό να ανατρέψουμε μια πολιτική που μειώνει τους μισθούς και αυξάνει το κέρδος γιατί είναι μια δράση που αυξάνει τους μισθούς τουλάχιστον τόσο, όσο και το αντίστοιχο ποσοστό της μείωσης που επιβάλλουν κεφαλαιοκράτες και κυβερνήσεις.
Όσοι ισχυρίζονται ότι τα όρια στους μισθούς καθορίζονται από κάποιον οικονομικό νόμο, πρέπει και οφείλουν να αποδείξουν ότι υπάρχει και λειτουργεί ανεξάρτητα από τη θέληση των εργαζομένων και του κεφαλαίου. Να αποδείξουν ότι το συνολικό ποσό των μισθών και του κέρδους, ανεξάρτητα από κάποιες διακυμάνσεις, τελικά ισορροπούν στο απόλυτα αναγκαίο συνολικό μέγεθος.
Αν δεν το αποδείξουν, και δεν το αποδεικνύουν, τότε δεν ισχύουν τα όρια στους μισθούς και είναι αυθαίρετα. Εφόσον οι κεφαλαιοκράτες, η ολιγαρχία του πλούτου, το κεφάλαιο και το υπηρετικό τους προσωπικό οι κυβερνήσεις, αλλάζουν τα όρια στους μισθούς επειδή έτσι θέλουν, τότε μπορούν να αλλάξουν και κόντρα στη θέλησή τους.
Γι αυτό στην ταξική πάλη η σχέση μισθών και κέρδους είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, εργατικής τάξης και αστικής τάξης:
«Ο κεφαλαιοκράτης υπερασπίζεται το δίκαιό του ως αγοραστής εργατικής δύναμης [...]. Ο εργάτης υπερασπίζεται το δίκαιό του ως πωλητής εργατικής δύναμης [...]. Υπάρχει εδώ μια αντινομία: Δίκαιο εναντίον δικαίου. Και τα δυο είναι εξίσου κατοχυρωμένα από τον νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων.
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΒΙΑ».(Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο)
Υπάρχει άλλη λύση; Ναι, Υπάρχει!
Ο βασανιστικός επίπονος δρόμος της ανασυγκρότησης και της αναγέννησης του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος. Γιατί η αποτροπή - ανατροπή της αγριότητας των πολιτικών που επιβάλει ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός ενάντια στην εργατική τάξη, στον κόσμο της εργασίας, απαιτεί σκληρό αγώνα και μάχη, αποφασιστικότητα, αυτοθυσία και συλλογική στράτευση σε πολιτικές που δεν ικανοποιούν τις μικροαστικές αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για δίκαιο και ανθρώπινο καπιταλισμό, κάτι που για την ώρα -η μεγάλη πλειοψηφία των σφαγιασμένων- δεν είναι διατεθειμένη να το πράξει.
Με όλες τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις τους, αυτόν το δύσκολο δρόμο έχουν επιλέξει οι δυνάμεις που συγκροτούν το μέτωπο ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ και -«παρ’ όλα όσα»- στην εκλογική αναμέτρηση στις 25 του Γενάρη έχει μεγάλη σημασία να το στηρίξουμε και με την ψήφο μας.
Σημειώσεις
- See more at: http://e-kozani.blogspot.gr/2015/01/blog-post_20.html#sthash.7KH2Johs.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου