Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…

 Γράφει ο Αλεξανδρινός Παπασπυρόπουλος

Να ‘μαστε πάλι λοιπόν, οι ευαισθητοποιημένοι δημοκρατικοί πολίτες στα κάγκελα ή για την ακρίβεια στα πληκτρολόγια απ’ όπου ως συνήθως διαμαρτυρόμαστε οι νεοέλληνες για τα κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν και τα οποία μια ζωή ανακαλύπτουμε εκ των υστέρων.

Ποιο είναι αυτή τη φορά το πρόβλημα; Ποιος πρωταγωνιστεί; Που διαδραματίζεται; Τι συνέπειες επιφέρει; Μα η απάντηση είναι εύκολη , μπορούν να την απαντήσουν με άνεση ακόμη και μαθητές δημοτικού. Ο κοινωνικός εκφοβισμός και το «bullying» που απασχόλησαν τις τελευταίες μέρες τα ελληνικά social media και όχι μόνο! Αφορμή για να έρθει το θέμα στο φως της δημοσιότητας και για να ανατρέξουμε όλοι σε λεξικά, sites, blogs, καμπάνιες βιβλία ήταν η δημοσιοποίηση μιας εξαφάνισης, που για πολύ συγκεκριμένους λόγους που ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί δεν θα σχολιάσω και δεν θα επικεντρωθώ. Έτσι και αλλιώς το καθεαυτό πρόβλημα δεν είναι το bullying ή οι διάφορες μορφές βίας σε κάθε φάσμα της κοινωνίας, αλλά η παθητική στάση των αυτόπτων μαρτύρων σε όλο αυτό το φρικιαστικό και μακάβριο φαινόμενο. Σε τελική ανάλυση η κάθε μορφή εκφοβισμού που ζει και βασιλεύει εκεί έξω κυλάει μέσα μας και είναι γονική παροχή, κοινώς έχει να κάνει ξεκάθαρα με την κουλτούρα και την διαπαιδαγώγηση που κουβαλάει ο καθένας από το σπίτι του.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία η Ελλάδα κατακτά την τέταρτη θέση πανευρωπαϊκά στο bullying. Βία ασκήθηκε σε ποσοστό 33% λόγω του τόπου καταγωγής του θύματος, 19% επειδή ανήκε σε άλλη ομάδα-παρέα, 11% επειδή ανήκε σε μειονότητα, 4% λόγω του φύλου του και 33% για κανέναν από τους παραπάνω λόγους. Μια ματιά στην σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα της χώρας επιβεβαιώνει αναμφίβολα τα παραπάνω νούμερα.

Τα σπρωξίματα, τα χτυπήματα, οι χυδαίες βρισιές, οι συκοφαντίες, τα απειλητικά μηνύματα, ο διασυρμός, ο εξευτελισμός και οι άσεμνες χειρονομίες δίνουν και παίρνουν, αλλά σίγουρα ποτέ κανείς δεν άκουσε και δεν είδε τίποτε. Τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων που έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα δεν τολμά ούτε καν να τα εκμυστηρευτεί αυτά που περνάει σε γονείς και καθηγητές. Τρομάζω επίσης, στην σκέψη ότι «τα εκάστοτε διαφορετικά παιδιά» έχουν χρηστεί κοινωνικά σακίδια του μποξ και υπομένουν την σκληρότερη όψη της κοινωνίας. Ανατριχιάζω δε, όταν βλέπω την γενιά μου να μην αντιδρά στο άσχημο και στο κοινωνικά «άρρωστο φαινόμενο». Οποιοδήποτε και να είναι αυτό και όποια μορφή να έχει. Ανησυχώ όταν την βλέπω παθητικά αδιάφορη να κοιτάει «την πάρτη» της, όσο εγώ δεν τολμώ να παραδεχτώ πως μπορεί να είναι ακόμη και ο θύτης. Βέβαια, μπορεί να υπήρξα και εγώ κάποτε θύμα ή και θύτης, ποτέ όμως δεν αναζήτησα τις ευθύνες κάπου αλλού, πάντα έψαχνα μέσα μου. Ακόμη και τώρα προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου όλες τις παιδικές μου αναμνήσεις και να καταλάβω ή να δικαιολογήσω την ασχήμια. Πράγμα αδύνατον!!!

Κάπου εδώ έρχεται στον λογισμό μου ο αείμνηστος Χατζιδάκις που έλεγε: Όταν το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε. Και κάπου εδώ γεννιούνται οι απορίες των σκεπτόμενων νέων, μέσα από μια τόσο μικρή φράση! Πως μπορούμε να μοιάσουμε στο τέρας; Μα είναι δυνατόν η παθητικότητα να μας καταντήσει θύτες; Ασφαλώς και ναι!

Το να παρατηρείς περιστατικά καθημερινής βίας χωρίς να αντιδράς είναι εξίσου επικίνδυνο και μπορεί να αποβεί πολλές φορές και μοιραίο. Εσύ που σήμερα διαμαρτύρεσαι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή σου, απλά σκέψου πόσες φορές έγινες μάρτυρας κακοποίησης, bullying, επίθεσης, χλευασμού και ρατσισμού; Πόσες φορές αλήθεια σώπασες είτε από φόβο είτε απο αδιαφορία όταν έβλεπες τους δράστες να δρουν ανενόχλητοι; πόσες φορές εμπόδισες τέτοια περιστατικά; Αποφάσισες ποτέ να δράσεις ή να υπερασπιστείς τα θύματα; γέλασες με τις χυδαίες “πλάκες” τους κάποια στιγμή στην ζωή σου; Σκέψου και δώσε το δικό σου μήνυμα αντίδρασης καταστρέφοντας το είδωλο του τέρατος που ίσως κάποια στιγμή στην ζωή σου και να αντίκρισες σε κάποιον καθρέφτη. Ο εκφοβισμός και το bullying για κάποιον άλλο που δεν σου μοιάζει και είναι διαφορετικός από σένα μπορεί να πάρει απρόβλεπτη τροπή. Τα κρούσματα διαρκώς αυξάνονται και γίνονται ολοένα και πιο σοβαρά, ιδίως στην Ελλάδα του σήμερα… Απέτρεψε τέτοιες καταστάσεις, αντέδρασε στο καθεστώς τρομοκρατίας που γιγαντώνεται ολοένα και περισσότερο. Πες όχι στο εκτροφείο θηραμάτων για αιμοβόρους ψευτονταήδες δράκους που μπορεί αύριο να θυσιάσει κάποιον δικό σου άνθρωπο αν όχι εσένα.

«Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» λέει ο μεγάλος Λευτέρης Παπαδόπουλος με την φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου σε ένα άσμα του Θεοδωράκη. Επιλέγω λοιπόν με την φράση αυτή να κλείσω τις σκέψεις μου, υπερασπίσου το παιδί, το κάθε παιδί αυτής της κοινωνίας χωρίς στερεότυπα και προκαταλήψεις, υπερασπίσου το με πάθος και θα έχεις γίνει αρωγός της αποδημητικής ελπίδας.

 Πηγή: Kiss My GRass | When the going gets tough, the sheep goes beeehh…!

Αλεξανδρινός Οικονομίδης Παπασπυρόπουλος

About The Author

Ο Αλέξης είναι μεταπτυχιακός φοιτητής με θέμα την Βυζαντινή Ιστορία. Κατάγεται από την Φλώρινα. Στην Θεσσαλονίκη ασχολήθηκε με διάφορα κοινωνικά φόρουμ και διάφορες κοινωνικές ομάδες σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο. Στο ΑΠΘ διατέλεσε για 3 χρόνια μέλος της συγκλήτου του, για 4 χρόνια μέλος διάφορων επιτροπών και οργάνων του, καθώς και μέλος των συνδικαλιστικών οργάνων του φοιτητικού κινήματος σχεδόν σε όλες τις βαθμίδες του.