Ευρωπαϊκά “κεκτημένα” ή…ξεσκισμένα;

του Διονύση Ελευθεράτου 

από το ΠΡΙΝ

Μια ματιά στους «κανόνες» της ΕΕ υπό το πρίσμα των πυρακτωμένων τούτων ημερών

Η δυσφορία ή και απέχθεια για το «ιερατείο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και για την τρέχουσα, κυρίαρχη εκδοχή του «ευρω­παϊσμού» συχνά απολήγει σε ένα μελαγχολικό κλισέ: «Η Ευρώπη απομα­κρύνθηκε από τις αξίες, τα ιδεώδη και τις αρ­χές της…».

Ας είμαστε όμως ειλικρινείς: «Κληροδο­τήματα» της ευρωπαϊκής ιστορικής μηχανής «παραγωγής» αξιών δεν ήταν μόνον ο Τζορ­ντάνο Μπρούνο, ο Διαφωτισμός, η Κομμού­να. Υπήρξαν και η Ιερά Εξέταση, η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου, η Ιερά Συμμαχία. Δι­καιούται κανείς να αναγνωρί­ζει τα δικά του πολιτισμικά «γε­νεαλογικά δέντρα» και τους δι­κούς του μέντορες σε οποιοδή­ποτε «συρτάρι» φύλαξης ευρω­παϊκών «αρχών και κληροδο­τημάτων». Τόσο ο Σόιμπλε όσο και ο διαδηλωτής της Μαδρί­της ή της Αθήνας διαθέτουν αυτή την ευχέρεια. Κι όλοι μαζί έχουμε την ευκαιρία να δούμε πώς ακριβώς εξελίσσονται τα περιλάλητα «ευρωπαϊκά κεκτη­μένα» κατά τα τελευταία χρό­νια ή και τις τελευταίες πυρα­κτωμένες ημέρες. Καταμετρά­με συμπεράσματα.

Πρώτο: στην ΕΕ οι κανό­νες είναι «άτεγκτοι», συμπεριλαμβανομένου και του κανόνα των διαφορετικών «μέτρων και σταθμών». Παράδειγμα: το Βερολίνο και η Φρανκφούρτη «δικαιούνται» να αποφασί­σουν σε μια νύχτα εάν θα ριφθεί στην κόλα­ση η κοινωνία και η οικονομία μιας χώρας, της οποίας το δημόσιο χρέος, ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, κινείται π.χ. 60 εκατοστιαίες μονά­δες πάνω από το επιτρεπτό (60%) όριο ή και 50 μονάδες (περίπτωση Πορτογαλίας). Η ίδια η Γερμανία που δανειζόταν με μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια, που έφτιαχνε πλεονάσμα­τα χάρη στα ελλείμματα του Νότου, που επω­φελήθηκε από το ευρώ όσο καμία άλλη χώ­ρα, «μετρά» πλέον το δημόσιο χρέος της γύ­ρω στο 90%.

Εάν η Ευρωζώνη δεν ήταν ντυμένη με το «ζουρλομανδύα» που έχει περιγράψει ο Πολ Κρούγκμαν, οι 30 εκατοστιαίες μονάδες… πα­ράνομου, «παραπανίσιου» χρέους της προνο­μιούχας Γερμανίας θα διαλαλούσαν το προ­φανές: πόσο βλακώδης είναι η ιδεοληψία των «πλαφόν» της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Έλα όμως που ο «ζουρλομανδύας» ακινητοποι­εί και τις γλώσσες ή ακόμη και τα μυαλά… Ο ισχυρός «παραβάτης» δικαιούται να ξεκοιλιά­ζει τον αδύναμο «παραβάτη», θυμίζοντας κι εκείνη την ατάκα του Κλιντ Ίστγουντ (στον Κα­λό, τον κακό και τον άσχημο): «Υπάρχουν δυο ήδη ανθρώπων. Αυτοί που κρατάνε πιστόλι κι αυτοί που σκάβουν». Απλώς τώρα αυτό το λέ­νε «τήρηση κανόνων»…

Δεύτερον: η λαϊκή ετυμηγορία σε μια χώρα αποδεικνύεται «σεβαστή» περίπου όσο και το απεργιακό δικαίωμα στην Ελλάδα, το οποίο για να συνεχίσει να διατηρεί την ιερότητά του δεν πρέπει να… ασκείται. Οι εκλογές βεβαί­ως γίνονται (έστω και διατρέχοντας ενίοτε τον κίνδυνο να χαρακτηριστούν «πιστωτικό γεγο­νός»!), αλλά οφείλουν να καταλήξουν «ως μη γενόμενες», υπό την έννοια ότι ισχύουν -και μάλιστα… ατόφιες- οι «δεσμεύσεις των προη­γούμενων κυβερνήσεων». Έξοχα.

Εξυπακούεται πως δεν προέκυψε από παρ­θενογένεση τούτος ο… αβάσταχτος δημοκρατι­κός ογκόλιθος του «κοινού μας σπιτιού». Αρ­κεί να θυμηθούμε ότι το 2005 ματαιώθηκαν όλα τα προγραμματισμένα ανά την Ευρώπη δημοψηφίσματα για το ευρωσύνταγμα, έπειτα από την επικράτηση του «όχι» στη Γαλλία και την Ολλανδία. Το Ευρωσύνταγμα που «μαυρί­στηκε» εις διπλούν και κατόπιν «λάκισε» έκα­νε… μετάσταση στη Συνθήκη της Λισαβόνας κι έτσι επιβλήθηκε – ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Εάν λοιπόν συνέβαιναν αυτά προ κρίσης πώς στην ευχή να μην επεκταθεί τώρα «ως δει» η ευρω­παϊκή «δημοκρατικότητα»;

Τρίτο: στην ωραία ευρωπαϊκή μας ατμό­σφαιρα υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» βοη­θοί σερίφη. Αρκεί να δεις τι κάνουν οι πρώ­τοι, δηλαδή εκείνοι τους οποίους εξωραΐζει η πολιτική αφέλεια ή οι ανάγκες κάποιας «δι­πλωματικής» συμπεριφοράς, για να αναρωτη­θείς μήπως περιττεύουν οι «σκληροί». Αν όχι εκ φύσεως πάντως εκ θέσεως «καλός» είναι ο Μάρτιν Σουλτς, καθότι πρόεδρος του ευρω­κοινοβουλίου, ενός οργάνου εκλεγμένων. Εί­ναι τόσο ασίγαστο το πάθος του για τις εκλο­γικές διαδικασίες και τις μετεκλογικές διεργα­σίες, ώστε προτού κραυγάσει «υποταχθείτε ή χρεοκοπήστε» βρίσκει τη διάθεση να καυτη­ριάσει τη «ΣΥΡΙΖΑϊκή» επιλογή του σχημα­τισμού κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ κι όχι με το Ποτάμι.

Τι; Ανοίκεια επέμβαση στα εσωτερικά ενός κυρίαρχου κράτους; Σωπάτε, μωρέ, με τις υπερβολές σας… Η έννοια της «κυριαρχίας» είναι σχετική όσο κι αυτή της «δημοκρατίας». Στο κάτω κάτω ένας χαμογελαστός χοντρού­λης με θεσμική ευρωπαϊκή ιδιότητα προφα­νώς τιμά τη χώρα μας όταν καταδέχεται να επι­λέγει σαν απλός έλληνας ψηφοφόρος – είναι κι αυτή μια μορφή «αλληλεγγύης»…

Όσο γι’ αυτή καθ’ αυτή την ενόχλησή του με τη συμμετοχή των ΑΝΕΛ (αντί του Πο­ταμιού) στην κυβέρνηση, ας μην αναζητήσει κανένας κακοήθης την αιτία στο μνημονιακό ή αντιμνημονιακό του πράγματος. Απλώς η ΕΕ διαθέτει έναν «μετρητή ευρωπαϊσμού» κι αναλόγως εγκρίνει ή απορρίπτει. Οι χειριστές του «μετρητή» δεν ταράχτηκαν όταν το ακρο­δεξιό ΛΑΟΣ, το κόμμα των «καθαρών Ελλή­νων», ανέλαβε κυβερνητικά καθήκοντα, για να στηρίξει το Μνημόνιο (οι μόνες αντιδρά­σεις που θυμόμαστε προήλθαν από το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα κι εστιάστηκαν στις φι­λοχουντικές τοποθετήσεις στελεχών του ΛΑ­ΟΣ). Ο «μετρητής» δείχνει… κανονικές ενδεί­ξεις, την ώρα που η Ευρώπη στηρίζει το κα­θεστώς της Ουκρανίας, εντός του οποίου εί­ναι μεγάλο το ειδικό βάρος των ναζί. Έννοια σας όμως, ο «μετρητής ευρωπαϊσμού» δεν χά­λασε, δεν σκούριασε. Μόλις απεφάνθη ότι ο Καμμένος δεν είναι επαρκής συνεχιστής του πνεύματος του Μοντεσκιέ – όπως ήταν προφα­νώς ο Μάκης Βορίδης και οι λοιποί υπουργοί του ΛΑΟΣ. Αλλόκοτος ο «μετρητής ευρωπαϊ­σμού». Πιο «απρόβλεπτος» κι από τις αγορές…

Τέταρτον: ο εκβιασμός του «καλού» χρυ­σοθήρα (συγγνώμη, τραπεζίτη) Ντράγκι σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης, ευθύς μό­λις έγνεψαν οι Γερμανοί, μας υπενθυμίζει ότι η «ανεξαρτησία» των επι­μέρους «χώρων» του «κοινού μας σπιτιού», όταν τα πράγμα­τα ζορίζουν, είναι περίπου τόσο ακλόνητη όσο και η ενδο- κρα­τική «διάκριση των εξουσιών» σε περιόδους πολιτικής – κοι­νωνικής κρίσης. Πόσο «εύκο­λο» θα ήταν για τον Ντράγκι να μείνει ουδέτερος παρατηρητής στην απαρχή της διελκυστίν­δας Αθήνας – Βερολίνου; Πε­ρίπου όσο «εύκολο» θα ήταν, τον περασμένο Δεκέμβριο, να μην κινδυνολογήσει ασυστό­λως ο Στουρνάρας, για χάρη της κυβέρνησης Σαμαρά-Βε­νιζέλου, που «έπαιζε τα ρέστα της» επιδιώκοντας να εκλεγεί Πρόεδρος Δη­μοκρατίας.

Οι ημέρες είναι βεβαίως πολύ φορτισμέ­νες και κρίσιμες, για να επιτρέψουν να ανα­δειχθεί σε κύριο θέμα το πώς (συνεχίζει να) διαμορφώνεται η φυσιογνωμία της «ευρωπα­ϊκής ολοκλήρωσης». Τα συμπεράσματα όμως μόνο «ακαδημαϊκά» δεν είναι – τα εμπλουτί­ζει άλλωστε η αλληλουχία των σημερινών γε­γονότων. Όσοι έτρεφαν (ακόμη;) αυταπάτες, ας δουν τα ποικίλα «κοινοτικά κεκτημένα» να μετατρέπονται σε κοινοτικά… ξεσκισμένα πα­μπάλαιων αρχών ή καλόηχων διακηρύξεων.

Όλα αυτά ασφαλώς δεν απαντούν στα τρέ­χοντα, φλέγοντα θέματα της διαπραγμάτευ­σης, της ενδεδειγμένης ή μη τακτικής, των χει­ρισμών, των κινήσεων της επόμενης ημέρας ή και ώρας, των κινηματικών αναγκών, κ.λπ. «Εγγράφονται» όμως και καλό είναι, αν μη τι άλλο, να οδηγήσουν σε μια μαζική εξ αριστε­ρών χλεύη της «λογικής» που ταυτίζει την Ευ­ρώπη με την ΕΕ και το ευρώ.

Προσφάτως ένας συντηρητικός καθηγητής πολιτικών επιστημών διακήρυττε με στόμφο στη ΝΕΡΙΤ ότι η αντίθεση προς τις μορφές ευρωπαϊ­κής ολοκλήρωσης συνιστά άρνηση του… ευρω­παϊκού-δυτικού πολιτισμού! Κρίμα που δεν προ­βλήθηκε με υπότιτλους το σχετικό βίντεο στην… ημιάγρια (εκτός Ευρωζώνης γαρ) Αγγλία ή την απολύτως «βάρβαρη» Νορβηγία, η οποία δεν ανήκει καν στην ΕΕ. Την επόμενη φορά που θα ακούσουμε ότι θα μείνουμε χωρίς χαρτί υγείας, αν δεν υπακούσουμε πλήρως στις εντολές του ευρωιερατείου, ας φανταστούμε και το επερχό­μενο κατάντημα των «απομονωμένων απολίτι­στων». Δεν μπορεί, εδώ πληρώνονται όλα… Η Πρέμιερ Λιγκ κάποια στιγμή θα ενοποιηθεί με κάποιο πρωτάθλημα της Βόρειας Αφρικής, τα CD των νορβηγών Μαντρουγκάτα θα πωλού­νται μόνο κάτω από τη Σαχάρα κι αν δείτε καμιά μεγάλη έκρηξη ηφαιστείου στην Ισλανδία να ξέ­ρετε ότι θα πρόκειται για θεία δίκη.