Παρά την προσπάθεια να παρουσιαστεί ως ήπια παρέμβαση, το λιγότερο κακό,
ακόμα και φιλολαϊκή επιλογή, σηματοδοτεί το πέρασμα από την κεϊνσιανή,
δημόσια κοινωνική, αναδιανεμητική ασφάλιση για τη συντήρηση της
εργατικής δύναμης και τη σχετικά ομαλή αναπαραγωγή της, στη
νεοφιλελεύθερη, ατομική, ανταποδοτική και ιδιωτική ασφάλιση.
Η κοινωνική ασφάλιση μετατρέπεται σε ατομική ευθύνη του εργαζόμενου που
«οφείλει» να αντιμετωπίζει με βάση τους όρους της «αγοράς».
Η «αρχή» της «ανταποδοτικότητας» στοχεύει στην απαλλαγή ουσιαστικά του
κράτους και των εργοδοτών από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού
συστήματος και την αποσύνδεση του ασφαλιστικού δικαιώματος από την
εργασιακή σχέση.
Με τον περιορισμό, την συστηματική υπονόμευση και τελικά την άρνηση
του, αναιρείται ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγικής και οικονομικής
διαδικασίας.
Η υποχώρηση του εργατικού κινήματος δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα
στο κεφάλαιο και στις κυβερνήσεις του που διαχειρίζονται τον παραγόμενο
πλούτο, τηνκατανομή και διανομή του, επιχειρεί να ελαχιστοποιήσει ή
δυνατόν να μηδενίσει το μερίδιο των εργαζόμενων.
Για το κεφάλαιο η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί μόνιμα και σταθερά
συντελεστή κόστους. Για το κράτος τα ασφαλιστικά δικαιώματα οι υπηρεσίες
υγείας, δαπάνες.
Η εργοδοσία πάντα στόχευε στη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» της
εργασίας, όπως το αποκαλούνε δεν εγκατάλειψε ποτέ την προσπάθεια να
απαλλαγεί από αυτό είτε νόμιμα με την επιβολή αντιασφαλιστικών νόμων
είτε «παράνομα», αλλά με την απόλυτη ανοχή, της εισοροδιαφυγής και της
εισφοροκλοπής.
Κεφάλαιο, κυβερνήσεις και μαζική παραπληροφόρηση προσπαθούν να κρύψουν
επιμελώς ότι οι εργοδοτικές εισφορές; Τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι
της απλήρωτης δουλειάς των εργαζομένων, της υπεραξίας που έχουν παράξει
για να γεμίζουν οι διάφορες λίστες.
Η κοινωνική ασφάλιση τόσο με τις εισφορές, τις κρατήσεις, τους φόρους,
την κρατική συμμετοχή, όσο και με τις εισφορές των εργοδοτών αποτελεί
μέρος της αξίας της εργατικής δύναμης, άρα και της τιμής της και
καθορίζεται από την ταξική πάλη και τη δύναμη του κινήματος.
Όλες οι ανατροπές και οι απόπειρες περιορισμού της Κοινωνικής Ασφάλισης
έχουν ως στόχο την παραπέρα απομείωση της τιμής της εργασίας.
Η Κοινωνική Ασφάλιση αποτελεί το ελάχιστο αντάλλαγμα που απαιτεί ο εργαζόμενος από τον πλούτο που παράγει
Συνδέεται με την συνολική προστασία των ενεργών εργαζόμενων, των
ανέργων, των συνταξιούχων και αυτών που είναι ανίκανοι προς εργασία.
Συνδέεται με βασικές πλευρές της ίδιας της εργασίας, την προστασία από
τους επαγγελματικούς κινδύνους τα εργατικά ατυχήματα, την προστασία των
παιδιών και της μητρότητας, τα επιδόματα ασθένειας, την κοινωνική
πρόνοια.
Συνδέεται με τις υπηρεσίες υγείας, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη λειτουργία του συστήματος υγείας.
Η Ασφάλιση, με την έννοια της Υγείας, της Πρόνοιας, αλλά και της
σύνταξης, συμβάλλει καθοριστικά στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης,
συμβάλλει στη διαμόρφωση της τιμής της και συνδέεται άμεσα με τις
εργασιακές σχέσεις και τις μορφές εργασίας. Γι αυτό αποτελεί καίριο
ζήτημα της ταξικής πάλης και ζήτημα που θα κρίνει όχι μόνο την τωρινή
αναμέτρηση αλλά και το μέλλον των εργαζόμενων και του εργατικού
κινήματος.
Στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο και άσχετα από την κατάληξή του και την
οριστική διαμόρφωση, μετά και από την «διαπραγμάτευση» με τους εταίρους
αναδεικνύεται η πεμπτουσία των δομικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για
την παραπέρα απαξίωση της εργατικής δύναμης, την εκτίναξη της
εκμετάλλευσης, την ανάταξη του ποσοστού κέρδους, τη μεγαλύτερη
αναδιανομή πλούτου σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Παρά την προσπάθεια να παρουσιαστεί ως ήπια παρέμβαση, το λιγότερο κακό,
ακόμα και φιλολαϊκή επιλογή, σηματοδοτεί το πέρασμα από την κεϊνσιανή,
δημόσια κοινωνική, αναδιανεμητική ασφάλιση για τη συντήρηση της
εργατικής δύναμης και τη σχετικά ομαλή αναπαραγωγή της, στη
νεοφιλελεύθερη, ατομική, ανταποδοτική και ιδιωτική ασφάλιση.
Η κοινωνική ασφάλιση μετατρέπεται σε ατομική ευθύνη του εργαζόμενου που
«οφείλει» να αντιμετωπίζει με βάση τους όρους της «αγοράς».
Η «αρχή» της «ανταποδοτικότητας» στοχεύει στην απαλλαγή ουσιαστικά του
κράτους και των εργοδοτών από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού
συστήματος και την αποσύνδεση του ασφαλιστικού δικαιώματος από την
εργασιακή σχέση.
Με τον περιορισμό, την συστηματική υπονόμευση και τελικά την άρνηση
του, αναιρείται ο κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγικής και οικονομικής
διαδικασίας.
Η υποχώρηση του εργατικού κινήματος δίνει την ευκαιρία και τη δυνατότητα
στο κεφάλαιο και στις κυβερνήσεις του που διαχειρίζονται τον παραγόμενο
πλούτο, τηνκατανομή και διανομή του, επιχειρεί να ελαχιστοποιήσει ή
δυνατόν να μηδενίσει το μερίδιο των εργαζόμενων.
Για το κεφάλαιο η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί μόνιμα και σταθερά
συντελεστή κόστους. Για το κράτος τα ασφαλιστικά δικαιώματα οι υπηρεσίες
υγείας, δαπάνες.
Η εργοδοσία πάντα στόχευε στη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» της
εργασίας, όπως το αποκαλούνε δεν εγκατάλειψε ποτέ την προσπάθεια να
απαλλαγεί από αυτό είτε νόμιμα με την επιβολή αντιασφαλιστικών νόμων
είτε «παράνομα», αλλά με την απόλυτη ανοχή, της εισοροδιαφυγής και της
εισφοροκλοπής.
Κεφάλαιο, κυβερνήσεις και μαζική παραπληροφόρηση προσπαθούν να κρύψουν
επιμελώς ότι οι εργοδοτικές εισφορές; Τίποτα περισσότερο από ένα κομμάτι
της απλήρωτης δουλειάς των εργαζομένων, της υπεραξίας που έχουν παράξει
για να γεμίζουν οι διάφορες λίστες.
Η κοινωνική ασφάλιση τόσο με τις εισφορές, τις κρατήσεις, τους φόρους,
την κρατική συμμετοχή, όσο και με τις εισφορές των εργοδοτών αποτελεί
μέρος της αξίας της εργατικής δύναμης, άρα και της τιμής της και
καθορίζεται από την ταξική πάλη και τη δύναμη του κινήματος.
Όλες οι ανατροπές και οι απόπειρες περιορισμού της Κοινωνικής Ασφάλισης
έχουν ως στόχο την παραπέρα απομείωση της τιμής της εργασίας.
Η Κοινωνική Ασφάλιση αποτελεί το ελάχιστο αντάλλαγμα που απαιτεί ο εργαζόμενος από τον πλούτο που παράγει
Συνδέεται με την συνολική προστασία των ενεργών εργαζόμενων, των
ανέργων, των συνταξιούχων και αυτών που είναι ανίκανοι προς εργασία.
Συνδέεται με βασικές πλευρές της ίδιας της εργασίας, την προστασία από
τους επαγγελματικούς κινδύνους τα εργατικά ατυχήματα, την προστασία των
παιδιών και της μητρότητας, τα επιδόματα ασθένειας, την κοινωνική
πρόνοια.
Συνδέεται με τις υπηρεσίες υγείας, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τη λειτουργία του συστήματος υγείας.
Η Ασφάλιση, με την έννοια της Υγείας, της Πρόνοιας, αλλά και της
σύνταξης, συμβάλλει καθοριστικά στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης,
συμβάλλει στη διαμόρφωση της τιμής της και συνδέεται άμεσα με τις
εργασιακές σχέσεις και τις μορφές εργασίας. Γι αυτό αποτελεί καίριο
ζήτημα της ταξικής πάλης και ζήτημα που θα κρίνει όχι μόνο την τωρινή
αναμέτρηση αλλά και το μέλλον των εργαζόμενων και του εργατικού
κινήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου