Ποιοι και πώς αποκλιμάκωσαν την πάλη

του Δημήτρη Δεσύλλα

Πηγή: ΠΡΙΝ

Αν τα αγροτικά μπλόκα ήταν πραγματικά και δεν ανοιγόκλειναν σαν μαγαζιά, δηλαδή αν έκλειναν πραγματικά και ταυτόχρονα νέοι και παλιοί δρόμοι, γραμμές του τρένου, λιμάνια και αεροδρόμια, τότε θα χρειάζονταν μόνο 4 μέρες και όχι 40 μέρες μπλόκα για να δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αν η μαζική κάθοδος των αγροτών στην Αθήνα γινόταν σε μέρα Πανεργατικής Απεργίας, που θα είχε προκηρυχθεί στα τέλη Φλεβάρη, τότε θα είχε γίνει ένα μεγάλο βήμα εργατο-αγροτικού αγωνιστικού συντονισμού και διαμόρφωση όρων πραγματικής σύγκρουσης με την κυβερνητική πολιτική.

Αν, μετά τις 4 Φλεβάρη (μέρα απεργίας, που μπήκε η αγωνιζόμενη αγροτιά στις πόλεις), ακολουθούσε και η αντίστροφη κίνηση – στήριξη της εργατικής τάξης και της πόλης στο χωριό. Αν, δηλαδή, πήγαιναν στα μπλόκα η εργατική τάξη, η νεολαία, αν οι μαθητές με αποχή πήγαιναν με πορείες, μαζί με τους καθηγητές τους, στα γειτονικά μπλόκα, τότε θα είχαμε ουσιαστικά βήματα ταξικής αλληλεγγύης και ανασυγκρότησης του εργατικού, ευρύτερα του μαζικού λαϊκού κινήματος και πλήγματα στο συντεχνιακό συνδικαλισμό.

Αν μέσα στον αγροτικό αγώνα, όλη η Αριστερά είχε αντιπαλέψει ως βασικό ζήτημα το «Μητρώο Αγροτών», που αποτελεί την «λυδία λίθο» κάθε αριστερής αγροτικής πολιτικής, τότε θα είχε χτυπηθεί στην πράξη η ηγεμονία των μεγαλοαγροτών. Θα είχε γίνει ουσιαστικό βήμα κοινωνικο-πολιτικού μετώπου αντιπολίτευσης – ρήξης – ανατροπής εργατικής τάξης και φτωχολογιάς του χωριού.

Αν η αγροτική εξέγερση, εκτός από το αντικυβερνητικό, είχε πάρει (με ευθύνη της Αριστεράς) ταυτόχρονα και αντιμνημονιακό και κυρίως αντιΕΕ πολιτικό περιεχόμενο, τότε θα είχαμε κλιμάκωση του εργατικού και αγροτικού αγώνα ενάντια στον αντιασφαλιστικό Καιάδα, στην φοροκαταιγίδα και συνολικά στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Δεν θα είχαμε «κρεμαστεί στο τσιγκέλι» της επιστημονικά μεθοδευμένης αποκλιμάκωσης μέσω:

Πρώτο, του προσχηματικού διαλόγου των πρόθυμων αγροτοπατέρων μεγαλοαγροτών (μειοψηφία των μπλόκων) με τον Πρωθυπουργό. Δεύτερο, της ΓΣΕΕ αλλά και του ΠΑΜΕ (με συλλαλητήριο στις 9 Μάρτη και νέα απεργία μετά τις Αποκριές) και τρίτο της αναδίπλωσης της ηγεσίας της πανελλαδικής επιτροπής των μπλόκων, που ενώ δεν προσέρχονταν στο «διάλογο» αν δεν ικανοποιούνταν τα 5 αιτήματα, πήγε τελικά, φτιάχνοντας φιλολαϊκό προφίλ στο Τσίπρα (μέσω τσίπουρου και φιλοφρονήσεων). Ένας «διάλογος» που κατέληξε σε μια παρωδία στο Κιλελέρ, ένα απόγευμα του Φλεβάρη και με το όπλο παρά πόδα!

Κρίσιμο ερώτημα: Θα μπορούσε η αγροτική εξέγερση να πετύχει κάτι περισσότερο; ΟΧΙ, με τέτοιο εργατικό και αγροτικό κίνημα και τέτοια Αριστερά! Άρα, χρειάζεται επειγόντως άλλη, ανώτερη ποιότητα εργατικού κινήματος και αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Καθήκον, στο οποίο οφείλει να συμβάλλει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τις ταξικές αναμετρήσεις που επέρχονται.

Μήπως ο μεγάλος αγροτικός αγώνας πήγε χαμένος; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΟΧΙ, για πολλούς λόγους:

Πρώτο, απέσπασε από την κυβέρνηση ορισμένες παραχωρήσεις που, φυσικά, δεν αλλάζουν την ουσία του ασφαληστρικού. Διατήρηση του ΟΓΑ ως χωριστού Ταμείου για μια 5ετία, ως το 2021.

Σταδιακή αύξηση στις ασφαλιστικές εισφορές σε μια 5ετία, από 7% σήμερα στο 20% το 2021. Οι μεγαλοαγρότες πέτυχαν τελικό ποσοστό εισφοράς 16% αντί για 20% και κυρίως την άμεση εφαρμογή του «Μητρώου Αγροτών» – εργαλείου βίαιου ξεκληρίσματος της φτωχολογιάς του χωριού. Οι μικροαγρότες απέσπασαν μόνο κάποια υπόσχεση για αφορολόγητο 9.500 ή 12.000 ευρώ, μαζί με κάποιες αφορολόγητες επιδοτήσεις (π.χ. συνδεδεμένη ενίσχυση βαμβακιού, αποζημιώσεις κ.ά.). Οι εργάτες γης κέρδισαν από σπόντα το εργόσημο (ασφάλιση), στο οποίο αντιδρά λυσσωδώς η ΝΔ. Άρα, με μαζικό, αγωνιστικό πολιτικό εκβιασμό, μπορεί σήμερα να αποσπασθούν κάποιες παραχωρήσεις και κατακτήσεις, να υπάρξουν νίκες λαϊκής αυτοπεποίθησης και ανατρεπτικής ελπίδας.

Δεύτερο: Η αγροτική εξέγερση είχε την πολιτική συμπάθεια, ανοχή και συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Απέκρουσε την προσπάθεια της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ να καλλιεργήσει τον αντιδραστικό «κοινωνικό αυτοματισμό».

Τρίτο: Άλλαξε ριζικά το μετεκλογικό πολιτικό κλίμα. Από τις λογικές και πρακτικές του «καναπέ», της ηττοπάθειας, της απόγνωσης, της καταθλιπτικής ψυχολογίας «του προδομένου Συριζαίου» (που περίμενε από τον Τσίπρα να του κάνει το κόκκινο αυγό), έγινε μετάβαση στην μαζική αγωνιστική διεκδίκηση που παίρνει ξανά προβάδισμα στην λαϊκή συνείδηση.

Τέταρτο: Έφερε στο πολιτικό προσκήνιο και ανέδειξε (έστω εν μέρει) την εκρηκτικότητα του σύγχρονου αγροτικού ζητήματος, που έρχεται από το μέλλον, όχι από το παρελθόν. Σήμερα η παγκόσμια παραγωγή τροφίμων (λόγω της βιοτεχνολογίας) είναι υπερδιπλάσια των διατροφικών αναγκών (7.000 θερμίδες κατά κεφαλή την ημέρα, αντί για 3.000), ενώ κάθε μέρα στον κόσμο πεθαίνουν από πείνα 30.000 άνθρωποι, κυρίως παιδιά.

Πέμπτο: Ποια ήταν η παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην αγροτική εξέγερση; Με δεδομένες τις μικρές δυνάμεις που διαθέτουμε στους αγρότες και στην επαρχία, μπορεί να κριθεί ικανοποιητική. Βοήθησε ουσιαστικά η Πανελλαδική Σύσκεψη αγροτικών στελεχών και γεωτεχνικών που έγινε έγκαιρα, στις 25 Οκτώβρη 2015, στη Λαμία, καθώς και η συγκρότηση της Πανελλαδικής Αγροτοδιατροφικής Επιτροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που πρέπει να αποκτήσει μόνιμη λειτουργία. Δημιουργήθηκαν νέες δυνατότητες για την συγκρότηση μιας Πανελλαδικής ΑντιΕΕ – Αντικαπιταλιστικής Συσπείρωσης φτωχομεσαίων αγροτο-κτηνοτρόφων – αλιέων – εργαζομένων στον πρωτογενή τομέα, με την πρωτοβουλία της «Σποράς», για να σπείρει μια ανατρεπτική πολιτική λογική στο αγροτικό κίνημα και στο χωριό. Το σύγχρονο αγροτικό ζήτημα μόνο η σύγχρονη εργατική τάξη σε συμμαχία με την φτωχολογιά του χωριού μπορεί να το λύσει, με σύγχρονο επαναστατικό και κομμουνιστικό τρόπο.
 Αναδημοσίευση από: e-KOZANH