Του Κωστόπουλου Σταύρου
Μέλος του ΔΣ της
Π.Ε.Σ.ΕΚ
(Πανελλήνια ¨Ένωση Συνταξιούχων Εκπαιδευτικών)
Τις προηγούμενες ημέρες αναπτύχθηκε
μια κινητικότητα γύρω από
τις καταγγελίες κατά του παλαίμαχου αγωνιστή και σ. Χρήστου Ζαγανίδη. Μαζεύονταν μάλιστα και
υπογραφές εκατοντάδων συνδικαλιστών για
να αποδειχτεί (από ποιους
άραγε;) ότι είναι
«καθαρός» και ότι πρόκειται για
λασπολογία. Και όλα αυτά την ώρα που
όλοι μαζί έπρεπε να δίνουμε τη «μάχη των
μαχών» όπως την ονόμασαν ορισμένοι , ( προσωπικά
δεν συμφωνώ με τον όρο ), και είχαμε
μπροστά μας την τελική
ενταφίαση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν ή, αν θέλετε, παραχωρήθηκαν
εξ ανάγκης από το σύστημα. Με κίνδυνο να κατηγορηθώ - λόγω και της συγκυρίας- ότι με όσα γράφω-
ρίχνω νερό στο μύλο της αντίδρασης γιατί σύμφωνα με το 3ο
μνημόνιο έως τον Οκτώβριο η κυβέρνηση θα δρομολογήσει την « επανεξέταση ορισμένων υφιστάμενων πλαισίων
της αγοράς εργασίας, , της συλλογικής δράσης και των συλλογικών
διαπραγματεύσεων, λαμβανομένων υπόψη των βέλτιστων πρακτικών σε διεθνές και
ευρωπαϊκό επίπεδο.». , πιστεύω
ότι πρέπει να ξεκινήσει η προσπάθεια
και να ανοίξει η συζήτηση για το
παρόν και το μέλλον του συνδικαλισμού .
Και κυρίως για το πώς θα ξαναπιάσουμε την άκρη που ενώνει τους εργαζόμενους
, τους ανέργους ,τη νεολαία της πατρίδας μας για να αντισταθούν και να νικήσουν. Για να μην απολέσουμε ,οριστικά , το όποιο ηθικό
πλεονέκτημα είχαμε κατακτήσει στο χώρο
του συνδικαλισμού, μόνο και μόνο για μικροκομματικές σκοπιμότητες ή για την υστεροφημία κάποιων. Για να βρούμε την αιτία που σήμερα ο
αντίπαλος έχει καταφέρει να δηλητηριάζει συλλήβδην κάθε συνδικαλιστή έκφραση ,και
να εντυπώνεται ως κακόφημο ό, τι
συνδέεται με το συνδικαλισμό στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του
λαού και κυρίως της νεολαίας. Και αυτό παρά
την ύπαρξη των χιλιάδων ανώνυμων και επώνυμων
έντιμων και , ταξικά
προσανατολισμένων, συνδικαλιστών ,που πέρα
από την επιμέρους πολιτική τους στόχευση, υπηρέτησαν και υπηρετούν στα μετερίζια
της ταξικής πάλης .
Επειδή
καμία σοβαρή Μαρξιστική ή έστω
και μαρξίζουσα ανάλυση δεν μπορεί να ισχυριστεί ,έστω και με ελάχιστες πιθανότητες να γίνει πιστευτή , ότι
για τη σημερινή αναξιοπιστία του συνδικαλισμού φταίει
η διεφθαρμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και οι βολεμένοι απωθητικοί συνδικαλιστές όλων
των χρωμάτων, με τα προνόμια που απολαμβάνουν, και παρόλο ότι οι
άνθρωποι συνήθως απωθούν από τη
συνείδησή τους πληροφορίες και γεγονότα
που έρχονται σε αντίθεση με την επιβεβαιωμένες αντιλήψεις τους , επίσης ότι
είναι στο DNA
τους να διαχωρίζουν τον κόσμο σε εχθρούς και φίλους
και ότι αντιδρούν έντονα στις
απειλές που έρχονται απέξω, θα
προσπαθήσω να καταθέσω τις απόψεις μου
για ορισμένες από τις κακοδαιμονίες του συνδικαλιστικού
κινήματος και για το «τι μέλλει γενέσθαι».
1.
Είναι
ευνόητο ότι το κείμενο δεν έχει φιλοδοξία
να φωτίσει και να αναλύσει σε
βάθος και από όλες τις
πλευρές την κατάσταση του
συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά από τη
σκοτεινή του πλευρά ή τη μη εμφανή του.
2.
.Οι σκέψεις
αυτές δε θα είναι καθόλου
χρήσιμες σε όσους έχουν ακλόνητη πεποίθηση για τα πιστεύω τους και δεν έχουν αλλά ερωτηματικά, παρά μόνο ένα: Αναρωτιούνται γιατί
δεν τους καταλαβαίνουν οι άλλοι για τα αυτονόητα που πιστεύουν οι ίδιοι. Η
κομπορρημοσύνη για τον παλιό καλό καιρό συνδυασμένη με την μοιρολατρία για το σήμερα και πασπαλισμένη με άχνη ιστορικής αισιοδοξίας δεν είναι ο κατάλληλος
οδικός χάρτης εξόδου από την κρίση αναξιοπιστίας και αναποτελεσματικότητας στο
συνδικαλιστικό κίνημα .
3.
Όλοι αυτοί άλλωστε βρίσκονται σε αντίθεση όχι με τα ταξικά συμβιβασμένα στελέχη στο χώρο του
συνδικαλισμού , που είχαν κάθε δίκαιο
να το κάνουν , αλλά κυρίως με τους
συναγωνιστές τους που έχουν μια
διαφορετική προσέγγιση με την δική τους. Και αυτό γίνεται με
καχυποψία και πολλές φορές με κακία και μίσος. Ίσως γιατί ποτέ δεν σκέφτηκαν
ότι η διαφορετική ανάγνωση των γεγονότων από κάποιους , δεν γίνεται για να
αυτοεπιβειβαιωθούν ότι ‘εγώ τα έλεγα’
αλλά γιατί πραγματικά θέλουν να συνεισφέρουν στην ριζική αλλαγή του .
4.
Ακόμη και τα
βλέμματα και οι φάτσες των συναγωνιστών, όταν συναντώνται, αντανακλούν τα συναισθήματα που νιώθουν,
αρνητικά και όχι αισθήματα συντροφικότητας, όπως θα έπρεπε να είχε ένας
συναγωνιστής , ένας αριστερός, ένας στρατιώτης στον αγώνα για την
κοινωνική δικαιοσύνη. Όχι πως δεν υπάρχουν συναγωνιστές που μας συνδέουν, πάρα
τις διαφορές μας, πραγματική συντροφική φιλία και συμπάθεια, μόνο που είναι η
εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα .
Κάνοντας
στην ουσία μια αντίστροφη ιεράρχηση των αιτιών για την κατάσταση του συνδικαλιστικού
κινήματος προσκαλούμε όσους ενδιαφέρονται για την ανατροπή της , να δουν διαλεκτικά όλες τις πλευρές και να προβληματιστούν
για τη σχέση ηθικής και συνδικαλιστικής δράσης , καθώς
και για τις προϋποθέσεις
για την κατάκτηση της ‘ ηγεμονίας ‘.
Διαβάζω λοιπόν σε γνωστή εφημερίδα
της Αριστεράς τα παρακάτω:
·
«Η είδηση προκαλεί σοκ και παραλυσία. Ο Γ.
Παναγόπουλος της ΠΑΣΚΕ επανεξελέγη πρόεδρος της ΓΣΕΕ, μετά από 11 συναπτά έτη
στη θέση αυτή. Ο Ν. Κιουτσούκης από την ΔΑΚΕ ξανά γενικός γραμματέας, μετά από
9 χρόνια!.»
·
Οι συσχετισμοί στη διοίκηση της ΓΣΕΕ παραμένουν ίδιοι
κι απαράλλαχτοι. Σαν να μην άλλαξαν, 4 Πρωθυπουργοί και 5-6 Κυβερνήσεις , λες
και δεν ψηφίστηκαν 3-4 μνημόνια , λες και δεν έχασε η εργατική τάξη πάνω από 40
% της αξίας της, λες και δε χάθηκαν αυτά τα χρόνια κατακτήσεις αιώνων.
·
Αν, για να γίνουν όλα αυτά , στην κεντρική πολιτική
σκηνή χρειάστηκε να καούν πολιτικές εφεδρείες του συστήματος κόμματα και ηγέτες, να δημιουργηθούν καινούργια και να ανέβει για πρώτη φορά στην Κυβέρνηση η ‘Κυβερνώσα Αριστερά ‘ που ανέτρεψε ακόμα και τα
αποτελέσματα του δημοψηφίσματος κλπ , στο
συνδικαλιστικό επίπεδο φαίνεται … σαν να μην πέρασε μια μέρα;
·
Όταν «καιγόταν το δάσος» κάποιοι προσπαθούσαν να σώσουν το φυτό στη γλάστρα έξω από το σπίτι τους. Όταν ο εχθρός καταπατούσε
ακόμα και το δικό του Σύνταγμα και τη δική του αστική νομιμοποίηση και ενώνονταν
σαν μια γροθιά για να νικήσει , κάποιοι
ασχολούνταν με την «χωροταξική» διάταξη
των συγκεντρώσεων μπροστά στο κτίριο του Συντάγματος καθώς και με αλληλοκατηγορίες για μικροπαραταξιακή επιβεβαίωση.
·
Και αν στη ΓΣΕΕ
τα πράγματα είναι όπως τα περιγράψαμε , στην ΑΔΕΔΥ και τις μεγάλες ομοσπονδίες
του Δημοσίου είναι ακόμα χειρότερα, γιατί
είναι πιο γκρίζα. Πλειοψηφίες στα όργανα σχεδόν παντού αριστερών, αντιμνημονιακών , παλιών και νέων πράσινων
συνδικαλιστών που έγιναν ροζ και μπήκαν στο ΜΕΤΑ που συνεργάζεται με το ΕΜΕΙΣ
που συνεργάζεται και με τις Παρεμβάσεις και Αριστερές Συσπειρώσεις , και πάει λέγοντας
. Και ενώ, και σωστά, κατακρίνεται
πολλές φορές το ΠΑΜΕ για τη στάση του
στα προεδρεία ή τη στάση
του στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και
του χρεώνεται ότι δεν έχει τακτική για το σήμερα, όλοι οι άλλοι που είναι τίγκα στην τακτική, γιατί δεν συσπειρώνουνε περισσότερους από μερικές
δεκάδες εργαζόμενους;
·
Τελικά «άδεια πουκάμισα» και παρά την αλλαγή των συσχετισμών ; Ούτε 20 άτομα να μην μπορεί να κινητοποιήσει η Τριτοβάθμια οργάνωση
των Δημοσίων Υπαλλήλων; Ομοσπονδίες σαν
την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ δεν καταδέχονται καν να κατέβουν στο πεζοδρόμιο όταν δίνεται
η «μάχη των μαχών» και προτιμούν να ασχολούνται με κάποια συντεχνιακά αιτήματα.
·
Κάτι πολύ
σάπιο άρα υπάρχει στο βασίλειο του Συνδικαλισμού.
·
Και, επειδή πολλοί το ανακάλυψαν μόλις τώρα τελευταία ,
αρχίζουν να παίζουν το παιχνίδι της κολοκυθιάς
:
·
Ξεκινάνε πάντα ότι φταίει η κακή κυβέρνηση
που μας κορόιδεψε, μας απογοήτευσε και
που τα ψηφίζει όλα και μάλιστα τα Σαββατοκύριακα . Αμέσως μετά βάζουνε τις ευθύνες του ΠΑΜΕ. Μετά λένε κάτι για τον γραφειοκρατικό
συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και καμία φορά (σπάνια
τελευταία) βάζουνε και την ΑΔΕΔΥ. Μετά μας φταίνε οι μορφές των κινητοποιήσεων,
γιατί ήσαν 24 ώρες και όχι 48 ώρες και άργησαν να εξαγγελθούν , και κάπου στο τέλος λέμε ότι δεν κάναμε και εμείς
,που έχουμε τη σωστή γραμμή, ότι καλύτερο
μπορούσαμε.
·
Μετά από μια παρόμοια
ανάλυση αρχίζουμε να επιτιθέμεθα σε όλους αυτούς που θεωρούμε υπεύθυνους , διαπιστώνουμε
βαρύγδουπα ότι δώσαμε σκληρούς αγώνες , αλλά
κατώτερους από τις ανάγκες της σημερινής συγκυρίας και στο τέλος κάνουμε και ένα ευχολόγιο για
το μέλλον που περιέχει κυρίως ερωτήματα και σπανίως θέσεις! Λίγο πολύ αυτά
θυμίζουν τις γνωστές αναλύσεις για το ότι : «παρόλο που χάσαμε …. όμως κρατήσαμε
τον κύριο όγκο των δυνάμεων μας κλπ κλπ».
·
Το πρόβλημα, αναμφισβήτητα
είναι ακραία πολιτικό και ιδεολογικό, είναι όμως και βαθιά κοινωνικό και ανθρωπολογικό.
Και δυστυχώς πέρα από τις θεωρίες και τα συνθήματα η πλειοψηφία
, όχι όλοι , οι αριστεροί συνδικαλιστές
της μεταπολίτευσης , (επειδή ακριβώς σε κάθε εποχή είναι οι συνθήκες που
διαμορφώνουν το είναι και όχι το αντίθετο,) έχουν διαμορφωθεί σαν εκείνο
τον βαθιά αλλοτριωμένο, που έχει απολέσει
ολοκληρωτικά τον έλεγχο επί των «μορφών ζωής» του.
·
Αν και οι περισσότεροι δεν εξαγοράστηκαν , παρόλο που
θα μπορούσαν , αφέθηκαν να απολαμβάνουν επί μέρους ωφελήματα διαφόρων ειδών αποδεχόμενοι το ρόλο που τους παραχώρησε το σύστημα με τα αντίστοιχα μικροπρονόμια τους. Είναι ενδιαφέρον -και καθόλου τυχαίο- ότι οι επικεφαλείς των περισσοτέρων
τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων σωματείων έχουν θητείες δεκάδων ετών στα όργανα τους και προέρχονται από την μεγάλη
δεξαμενή της αριστεράς συστημικής και
όχι μόνο. Αν δε τους απευθύνουμε το ερώτημα , αν οι ίδιοι έχουν κάποια ευθύνη για τη κατάντια του συνδικαλιστικού κινήματος
νομίζω ότι αρχικά θα τους αιφνιδιάσουμε και μετά θα πάρουμε αρνητική απάντηση. Αν προχωρήσουμε
και τους ζητήσουμε να αναγνωρίσουν κάποια λάθη που έχουν
κάνει οι ίδιοι στην συνδικαλιστική τους ζωή
, αμφιβάλω αν θα βρουν έστω και ένα!.
·
Γιατί όμως τώρα βγαίνουν στο φως όλο και περισσότερα άρθρα για όσα όλοι κρύβαμε κάτω από το χαλί; Η κατάσταση
αρχίζει να θυμίζει την εποχή λίγο πριν
την τελική κατάρρευση του «σοσιαλιστικού» στρατοπέδου η με άλλα λόγια κάποιοι κατάλαβαν
ότι πλησιάζει και ο επίσημος ενταφιασμός του υπάρχοντος συνδικαλιστικού οικοδομήματος
και τρέχουν να πάρουν θέση για αυτό που έρχεται.
·
Δεκάδες κείμενα που ανακάλυψαν ξαφνικά τα στραβά, το τι φταίει και γράφονται λένε
για να τα διορθώσουμε, για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα. Πότε
όμως ανακαλύψατε συναγωνιστές και πέσατε από τα σύννεφα ότι πχ στο ΕΚΑ: «Κυριαρχούν τα ομοιοεπαγγελματικά
σωματεία σε τέτοιο βαθμό, που υπάρχουν π.χ. 9 σωματεία χειριστών, 5
φορτοεκφορτωτών, 3 νυχτοφυλάκων-θυρωρών. Ακόμα και στους υπαλλήλους σε γραφεία
…τελετών υπάρχουν 3 σωματεία; Πότε καταλάβατε ότι υπάρχουν : «14 ομοιοεπαγγελματικα σωματεία στην ΔΕΗ, 11 στην
ΕΥΔΑΠ, 6 στον ΟΤΕ;. η ότι ότι η
ομοσπονδία των τραπεζών έχει 47 σωματεία-μέλη;
·
Το 2016 αντιληφτήκατε : ότι ο
συνδικαλισμός σε ΔΕΚΟ και Τράπεζες, που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά του
μεταπολιτευτικού συνδικαλιστικού κινήματος, είναι θεμελιακό κομμάτι της
συνδικαλιστικής διαφθοράς και
γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ; Ότι οι ηγεσίες των συνδικάτων αυτών, στηριγμένες στη
διαχείριση, στην ανάθεση, τον κομματισμό, δεν είναι μια τυχαία πλειοψηφία; Ότι εξαγοράζοντας
παλιότερους αγώνες, πήραν «βιλαέτια» σε κρατικούς οργανισμούς, απέκτησαν
προνόμια, διευθυντικές θέσεις, «βαρύνοντα λόγο» σε θέματα προσωπικού, παχυλές
αμοιβές από τη συμμετοχή τους σε επιτροπές και σε ΔΣ οργανισμών και τραπεζών; Ότι
συγκρότησαν ένα πλέγμα εξυπηρετήσεων, αποσπάσεων, μεταθέσεων; Δεν γνωρίζατε το ρόλο του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ ,του ΚΕΚ
ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και του διαφόρων Κέντρων Τεκμηρίωσης
σε ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδίες που διαχειρίζεται εκατομμύρια ευρώ από τα ΕΣΠΑ, προγράμματα voucher, προγράμματα κοινωφελούς
εργασίας και ανακύκλωσης της ανεργίας, κατάρτισης, πιστοποίησης, ευρωπαϊκά
προγράμματα κάθε είδους καθώς και το δουλεμπόριο της πεντάμηνης εργασίας, που λειτουργεί ως «γραφείο ενοικίασης
εργαζομένων»;
·
Δεν ήταν σε όλους γνωστό ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στο χώρο των Τραπεζών,
ΔΕΚΟ , Δημόσιου και όχι μόνο , υιοθέτησε
το μοντέλο του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, της “υπεύθυνης εκπροσώπησης” και της
ανάθεσης σε λίγους να φροντίζουν τους πολλούς ; Σ’ αυτήν
την αντίληψη, κυρίαρχη ήταν η πρακτική των συνδικαλιστικών προνομίων: ο
συνδικαλιστής, αποσπασμένος στα γραφεία μακριά από
τους χώρους δουλειάς, πρέπει να “εξασφαλιστεί” για να μπορεί να ασκεί τα
καθήκοντά του απερίσπαστος. Ταυτόχρονα δεν ήταν γνωστό ότι , οι μεγάλες Ομοσπονδίες
και Σύλλογοι, με τεράστια έσοδα λόγω χιλιάδων μελών και υψηλής
εργατικής εισφοράς έδωσαν και μια σειρά οικονομικά προνόμια και διευκολύνσεις στους
εκλεγμένους και αποσπασμένους συνδικαλιστές:
πληρωμένα ταξίδια, αυτοκίνητα, ενοίκια, κινητά τηλέφωνα, πολυτελή γραφεία,
parking, μέχρι αγορά tablet κλπ. Αυτά δε χρησιμοποιούνταν βέβαια για να
προαχθεί η συνδικαλιστική δράση των εργαζομένων. Μακάρι όλα αυτά να ήσαν μόνο στο επίπεδο ενός
Γραμματέα της ΓΕΝΟΠ με την offsore του, ή του τρόπου που αγοράστηκαν τα δομημένα
ομόλογα από τα ΔΣ των Ασφαλιστικών Ταμείων με την ομόφωνη γνώμη των συνδικαλιστών
εκπροσώπων και άλλων κραυγαλέων περιπτώσεων
που κάποιοι εκπρόσωποι των εργαζομένων έβαλαν
το δάκτυλο στο μέλι . Δυστυχώς αυτά και τα
γνώριζαν και τα είχαν αποδεχθεί και αριστερές παρατάξεις, που αξιοποιούσαν για
παραταξιακή και κομματική δουλειά αυτές τις διευκολύνσεις, ή τις ανέχονταν χωρίς να διαφοροποιηθούν σε πολλές
περιπτώσεις.
·
Εδώ , χωρίς να αναλύουμε τη σχέση Κόμματος –Συνδικάτου , δεν πρέπει να
αγνοηθεί το γεγονός ότι σπάνια
εκλέγονται ανένταχτοι κομματικά συνδικαλιστές μέσα από τους πρωτοπόρους
εργαζόμενους γιατί συνήθως για να
προταθεί και να εκλεγεί, έχει πρώτα δώσει εξετάσεις υποταγής σε διάφορους
μηχανισμούς εξουσίας και βεβαίως αυτός
την κατάλληλη στιγμή θα υποχωρήσει ή θα
χρησιμοποιήσει τη θέση του για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα που τον στήριξαν με ό,τι αυτό σημαίνει.
·
Η
μαρτυρία ενός συνδικαλιστή που συμμετείχε στο πρόσφατο συνέδριο της ΓΣΕΕ στη Ρόδο, για τις πισίνες ,
τα σιντριβάνια σοκολάτας και το χαβιάρι των εργατοπατέρων , δεν εντυπωσιάζουν
τόσο για την τη χλίδα τους , όσο για το ότι αυτοί πλέον που τα οργανώνουν δεν αισθάνονται καν την ανάγκη να τα
δικαιολογήσουν αλλά το παινεύονται κιόλας!!
·
Είναι
εμφανές από τα παραπάνω, ότι ένα τέτοιο συνδικαλιστικό
κίνημα είναι πολύ εύκολο όχι μόνο να συκοφαντηθεί και να απαξιωθεί στα μάτια
των εργαζομένων ,
αλλά και να πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων σαν στυμμένη λεμονόκουπα, σήμερα
που το κεφάλαιο και το κράτος δεν το χρειάζονται πια για να προωθήσουν την
αντεργατική τους πολιτική. Άλλωστε, η αλληλοεξόντωση με σκοπό την
προάσπιση των προσωπικών συμφερόντων και προνομίων των συνδικαλιστών και όχι
εξαιτίας κάποιας πολιτικής διαφοροποίησης, εξηγείται από τη μείωση της πίτας
συμμετοχής στη συνδικαλιστική νομενκλατούρα, την εποχή της καπιταλιστικής
κρίσης.
·
Πέρα
από αυτά , το ότι οι δυνάμεις του οπορτουνισμού χρόνια τώρα και σε όλους τους συνδικαλιστικούς
χώρους έχουν τεράστιες ευθύνες για την
κατάσταση του κινήματος είναι προφανές .
Πολλοί από αυτούς ήταν και σε κυβερνητικές θέσεις, φανατικοί
υποστηρικτές της κυβερνώσας αριστεράς σε όλες τις αποχρώσεις της. Συνειδητά
έβαλαν το κίνημα να παλεύει για την κυβερνητική εναλλαγή, όταν κατάλαβαν ότι το
προηγούμενο καράβι βούλιαζε , χόρευαν όταν βάραγε τα νταούλια ο Τσίπρας,
υπηρέτησαν την εναλλαγή διαχειριστή στο τιμόνι της εξουσίας εντός των τειχών
του συστήματος, της ΕΕ. Και βεβαίως είναι και όλοι αυτοί που άνοιγαν μαζί τους τις σαμπάνιες στο
σύνταγμα και αβαντάριζαν τον Νέο Μεσσία!!. Αυτοί που μαζί με τις δυνάμεις της κυβερνώσας
αριστεράς καλούσαν το λαό στα
συλλαλητήρια για να παλέψει για τις ανύπαρκτες «κόκκινες γραμμές της
κυβέρνησης», στη διαπραγμάτευση . Μετά άλλοι από αυτούς έκαναν σαν τις
«απατημένες συζύγους» και άλλοι σαν τους
μαχητές που αναγκάστηκαν να υποκύψουν σε ανώτερο αντίπαλο..Όλοι αυτοί ανάμεσα μας
που
ήταν και είναι, πότε - πότε με τη
ΓΣΕΕ (δεν γίνεται απεργία χωρίς αυτή) και πάντα με την ΑΔΕΔΥ ,που απορούν ακόμα
, γιατί δεν τους ακλουθούν οι μάζες των εργαζομένων! Που κάνουν ότι δεν γνωρίζουν
ότι όσο υπάρχουν αυτές οι συμπεριφορές και
οι αυταπάτες , ποτέ οι υποκειμενικές επιθυμίες δε θα καταφέρουν
να μετατραπούν , σε συνειδητή πάλη που συναντιέται και ενοποιείται με τις
υπαρκτές δυνατότητες και δυναμικές της πραγματικότητας, και έτσι το αυθόρμητο που ζήσαμε και θα ζήσουμε δε θα μετατραπεί ποτέ σε συνειδητό.
·
Με αυτά και αυτά και με την αστική τάξη και
το διεθνές ιμπεριαλιστικό παγκοσμιοποιημένο
πλέγμα να έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, τον αγωνιστικό ρεφορμισμό που τάχα καταγγέλλουμε , να τον εφαρμόζουμε και
εμείς αφού δεν τολμάμε να κάνουμε την
αναγκαία ανατροπή , δεν πρόκειται να υπάρξει προκοπή. Ας αποδεχτούμε τουλάχιστον για αρχή ότι και σε
ταξικά σωματεία με πολύ ισχυρές πολιτικές και κινηματικές συνδικαλιστικές πρωτοπορίες
υπάρχουν σημάδια εκφυλισμού τόσο στη συμμετοχή στις συνελεύσεις όσο και
στη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.
·
Και βεβαίως η αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας της συνδικαλιστικής δράσης έχει βασικά πολιτικές - κοινωνικές αιτίες. Πρώτα και κυρία η κοινά αποδεκτή αναγκαιότητα μεγάλων και καλά οργανωμένων
αγώνων δεν αλληλοτροφοδοτειται από πειστικές
πολιτικές απαντήσεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής ,όχι κατ’ ανάγκη κυβερνητικές , για το άμεσο
μέλλον των εργαζομένων. Όπως έχουμε επισημάνει, το αδιέξοδο της υπάρχουσας
συνδικαλιστικής οργάνωσης και
δράσης έχει βαθύτερες ρίζες , μία από αυτές είναι η τάση της
κομματικής – κοινοβουλευτικής –
κυβερνητικής ανάθεσης που δυστυχώς καλλιέργησε η επίσημη αριστερά από την εποχή
του Τζανετακισμου και όχι μόνο τώρα που βρήκε τον τελικό σημερινό εκφραστή της στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η λαϊκή αυταπάτη , αν και
συντρίφτηκε με το 3ο μνημόνιο, σε μεγάλο
βαθμό οδηγεί στα άκρα τη λογική ότι «δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο ».
·
Υπάρχουν επίσης οι μεγάλες δυσκολίες επιβίωσης των ιδίων των
εργαζομένων και των οικογενειών των , ο
φόβος της απόλυσης, η τεράστια ανεργία, η μεγάλη μείωση αποδοχών και συντάξεων
με αποτέλεσμα την άνοδο της φτώχειας, η τεράστια απογοήτευση από την
αναποτελεσματικότητα των αγώνων μέχρι σήμερα απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις.
Ακόμα πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι σημαντικό ρόλο στην αποδιάρθρωση του
συνδικαλιστικού κινήματος παίζει αντικειμενικά η συρρίκνωση της ίδιας της παραγωγικής βάσης της χώρας .Να προσθέσουμε
στα παραπάνω και το ότι δεν έχουν απαντηθεί
πιεστικά ερωτήματα που παραμένουν μετέωρα για δεκαετίες για τη
σύγχρονη μορφή συνδικαλιστικής οργάνωσης σε συνθήκες μόνιμης και υψηλής
ανεργίας, εργασιακής περιπλάνησης και μαύρης εργασίας. Για τη δομή του σωματείου
σε συνθήκες κατακερματισμού της εργατικής τάξης που επιφέρει η αποδιάρθρωση των
εργασιακών σχέσεων, η διάλυση της συλλογικής οργάνωσης της εργατικής τάξης κλπ . Ο
κατάλογος των αιτιών μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον και να συμπεριλάβει από
μικρές και επιμέρους πλευρές , μέχρι
αναλύσεις για την τάση ενσωμάτωσης και την τάση απελευθέρωσης, αναλύσεις που ενώ
είναι απόλυτα αναγκαίες θυμίζουν εκείνους που για να πείσουν ,για τη συμμετοχή
ενός εργάτη στο κίνημα, ξεκινούν να του αναλύουν το νόμο της ‘ πτώσης του ποσοστού κέρδους’ !
·
Το συνδικαλιστικό κίνημα,
στο οποίο κυριαρχεί η υποταγή στα εργοδοτικά συμφέροντα, η αστική ιδεολογία και
η ενσωμάτωση, δε πρέπει να το νομιμοποιούμε συνεχώς
. Ούτε χρειάζεται εξυγίανση ούτε σώζεται με τον σισύφειο αγώνα της αλλαγής των συσχετισμών,
αλλά απαιτείται η ριζική καταδίκη του και
επαναθεμελίωση σε νέα ταξική βάση και σε
επίπεδο δομής, και αξιών, και προσανατολισμού και προσώπων. Με τη δημιουργία νέων ενωτικών ,ταξικών
σχημάτων ,που δεν θα λειτουργούν με τη
λογική της ανάθεσης και εκπροσώπησης, χρέος μας είναι να δώσουμε ξανά νόημα
στις αξίες του συλλογικού αγώνα. Να συμβάλουμε στο πέρασμα της οργάνωσης και
των αγώνων του εργατικού κινήματος στους ίδιους τους εργαζόμενους. Με καρδιά τη
γενική συνέλευση ως το πρωταρχικό κύτταρο οργάνωσης, να ξαναδώσουμε όραμα και
έμπνευση στους εργαζόμενους. Κόντρα στη λογική
που θέλουν να μας επιβάλουν, του συμβιβασμού και του μικρότερου κακού, της
ηττοπάθειας και της αποδοχής των δεινών μας, μπορούμε και πρέπει να χτίσουμε από
την αρχή ένα νέο συνδικαλιστικό κίνημα, σύγκρουσης, νίκης και προοπτικής.
·
Ένας
σύγχρονος συνδικαλιστικός αναστοχασμός
δίχως να μηδενίζει ή να δικαιολογεί αλλά να κρίνει και να ερμηνεύει,
επιβάλλεται να κοιτάξει εκτός από
την αντικειμενική πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα της εποχής
μας και την υποκειμενική κατάσταση των στελεχιακού δυναμικού
της . Και για να είμαστε αντικειμενικοί , ακόμα και αν τους απαλλάξουμε από όλα τα άλλα
, δεν μπορεί παρά να βεβαιώσουμε ότι δυστυχώς οι περισσότεροι ποτέ δεν είχαν διάθεση ή
προετοιμασία για αποφάσεις μεγάλης
κλίμακας ούτε και ήταν έτοιμοι για
να αντιμετωπίσουν μια γενικευμένη επίθεση σαν αυτή που ζούμε. Το να προχωράς με
GPS
και με LMS
προγραμματισμένα πριν από δεκαετίες δεν είναι καθόλου χρήσιμο σήμερα!
·
Τώρα, αν όσοι
λένε μεγάλα λόγια, για το ότι δεν μπορεί να γεννηθεί κάτι νέο στην
πολιτική άρα και στη συνδικαλιστική σκηνή βασισμένο στα παλιά υλικά έχουν
δίκαιο και το πιστεύουν, τότε πρέπει να μπουν μπροστά και να κατεδαφίσουν πρώτα και κύρια αυτό το
άθλιο και κακοφορμισμένο συνδικαλιστικό
κίνημα , προσπαθώντας βέβαια να μην πετάξουν
μαζί με τα απόνερα και το παιδί . Μια προσπάθεια που φαντάζει πολύ δύσκολη να πραγματοποιηθεί
από το υπάρχον συνδικαλιστικό προσωπικό , πολύ περισσότερο όταν
σήμερα αρκετοί από αυτούς δεν τολμούν να αναζητήσουν τις δικές τους ευθύνες
στην επικράτηση της ρεφορμιστικής και
διαχειριστικής γραμμής ώστε να θέσουν έστω
και εκ των υστέρων ως πρώτο απαραίτητο αίτημα όχι μόνο
την καταδίκη του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού και την απόσυρση και αποσυριζοποίηση
όλης της συνδικαλιστικής Αριστεράς, αλλά
της επαναθεμελίωσης του νέου συνδικαλισμού του 21 αιώνα.
·
Από την άλλη , η επιμονή συνεχώς σε γενικολογίες χωρίς να παίρνονται συγκεκριμένα μέτρα ,στην κατεύθυνση
δημιουργίας άλλου κέντρου αγώνα από τις
μαχόμενες δυνάμεις των συνδικάτων και της νέας εργατικής βάρδιας, συσπείρωσης
της ταξικής πτέρυγας και συγκρότησης ταξικής κίνησης για την ανατροπή και για
ένα νέο εργατικό κίνημα είναι πολύ καλές αλλά δεν είναι καθόλου πειστικές όταν
αναφέρονται σαν διαπίστωση και ευχή χωρίς να αναλύουν τις ευθύνες γιατί αυτές τελικά δεν αποκτούν σχεδόν καμία σοβαρή επιρροή στην εργατική τάξη
και γιατί δεν προωθήθηκαν ουσιαστικά τόσα χρόνια που τις περιγράφουμε στα κείμενα
. Οι προτάσεις για δράση «εντός- εκτός και…..επι τα αυτά η εναλλάξ!!» ή : «
χώρια βαδίζουμε μαζί χτυπάμε» κλπ πιστεύω ότι έχουν εξαντλήσει τις δυνατότητές
τους κυρίως εξ αιτίας των ραγδαίων κοινωνικών εξελίξεων και όχι μόνο.
·
Όλοι όσοι πιστεύουν πραγματικά στην υπόθεση
του ταξικού συνδικαλισμού και στις
δυνατότητές του να εκφράσει τις σύγχρονες
ανάγκες της εργατικής τάξης, πρέπει να
κάνουν φωναχτά την ουσιαστική αυτοκριτική τους, να ζητήσουν συγγνώμη για τις
ευθύνες τους που δεν τις ανέλαβαν όταν έπρεπε , να δράσουν από κοινού και να
αναλάβουν πρωτοβουλίες τώρα όχι αύριο!.
·
Τα ρεύματα και οι άνθρωποι
κρίνονται όχι κυρίως από το τι λένε, αλλά από τις επιλογές και τις πράξεις τους. Σ’ αυτό το έδαφος ενός υπονομευμένου
συνδικαλιστικού τοπίου, οφείλουμε να αναμετρηθούμε με την επείγουσα ανάγκη επανίδρυσης
του συνδικαλιστικού κινήματος εδώ και τώρα . Ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες
του σήμερα, δηλαδή στην οργάνωση της πάλης, των αγώνων, της αντίστασης και της
ανατροπής αυτής της βάρβαρης πολιτικής.
Έναν συνδικαλισμό
ταξικό, διαλέγοντας πάντα
τη μεριά των κάτω κι όχι της κυβέρνησης, αδιάλλακτο με την εξουσία, με προτεραιότητα πάντα τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζόμενων, και της κοινωνίας ολόκληρης. Για σωματεία που σκέφτονται ,
ενώνουν αγωνίζονται και νικούν.
Ένα συνδικαλισμό που ψηλώνει το συλλογικό μπόι των ανθρώπων και δεν κονταίνει
την ελπίδα τους, εξαργυρώνοντάς τη στα χρηματιστήρια της εξουσίας.
·
Επιμένω
τελικά ότι : Παρά την οπισθοχώρηση του
εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και
την καταφανή αδυναμία του να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά, δεν
έχει δοθεί στην εργατική τάξη και την συνδικαλιστική της εκπροσώπηση η
δυνατότητα να δώσει μια ΔΙΚΑΙΗ μάχη και δυστυχώς οι ευθύνες δεν είναι μόνο εξωγενείς …
ΥΓ1 . Στα
ανούσια λογοπαίγνια περί νόμιμου και ηθικού η στη γνωστή ρήση «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι
τίμια, πρέπει και να φαίνεται τίμια». Απαντάμε με τα λόγια του ιδίου του
Καίσαρα που όταν ρωτήθηκε γιατί χώρισε τελικά με την γυναίκα του αφού δεν βρέθηκαν
αποδείξεις μοιχείας , είπε: «Ότι την εμήν ηξίουν μηδ’ υπονοηθήναι», δηλαδή,
αξιώνω από τη γυναίκα μου να είναι υπεράνω υποψίας.
ΥΓ2. Όσοι βιαστούν να κατατάξουν τις περισσότερες
από τις προηγούμενες σκέψεις σαν ένα
γενικόλογο ανθρωπισμό του στυλ: «
ας βρεθούν πραγματικά τίμιοι άνθρωποι ώστε να μπουν μπροστά να λυθούν τα
προβλήματα,» τουλάχιστον τις αδικούν.
Λες και αυτά που γράφονται να μην έχουν
πάρει υπόψη τους τις υπάρχουσες σχέσεις παράγωγης στον κόσμο που ζούμε και
τους υπολοίπους νόμους που κινούν την κοινωνία
. Απλά θέλουν να τονίσουν ότι
υπάρχει κάτι βαθύτερο με το οποίο πρέπει
να ασχοληθούμε , αποφεύγοντας την εύκολη
λύση το να θεωρούμε φυσιολογική και αναπόφευκτη την αλλοτρίωση και των
συνδικαλιστών μέσα στο ακραία φιλελεύθερο σύστημα που ζούμε η να υποστηρίζουμε
ότι αυτά συμβαίνουν στους άλλους χώρους και σχεδόν ποτέ στους αριστερούς τους
δικούς μας . Για το τελευταίο , ας μην ξεχνάμε το τρανταχτό παράδειγμα με την
κατάρρευση στην πρώην «σοσιαλιστικών» χώρων και την διάλυση σχεδόν φυσιολογικά των ανθρώπων των
συνδικάτων και των στελεχών των κέντρων
εξουσίας και το πέρασμα τους σχεδόν αυτόματα στην αντί- πέρα όχθη παρά τις όποιες προσπάθειες έγιναν (η μήπως όχι; )
στην υλική βάση και στις σχέσης παράγωγης
για το χτίσιμο , αδιάφθορων μη
‘εγωιστικών’ και ‘ατομικιστικών’ ανθρώπων.
Για να
το πω πιο καθαρά . Το να
αποδεχόμαστε σαν σωστές η έστω αναγκαίες
όλες τις πράξεις και στάσεις στη συνδικαλιστική δράση των «δικών μας»
συνδικαλιστών είναι αντιδιαλεκτικό. Αν και υπάρχουν ορισμένα ιστορικοκοινωνικά διαμορφωμένα δεδομένα για να κριθεί αυτή γενικά σαν σωστή η λάθος , σε μια εποχή
γενικευμένης καπιταλιστικής βαρβαρότητας και υποχώρησης των αριστερών
αξιών , η στάση και των πρόσωπων που θα
συνδράμουν στο να χτισθεί το νέο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να κρίνεται
καθημερινά και σε κάθε επιλογή που κάνουν.
Ιούνιος 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου