Ταχυφαγεία και ταχυσφαγεία (της Μαριάννας Τζιαντζή)

Τραγικά διαψεύδεται ο στίχος του γνωστού τραγουδιού του Πασχάλη Τερζή «Στα υπόγεια είναι η θέα», εκτός και αν εννοήσουμε τη θέα της χωρίς όρια εκμετάλλευσης των ανθρώπων και του χώρου. Στα έγκατα ενός ταχυφαγείου, του Έβερεστ στην πλατεία Βικτωρίας, απανθρακώθηκε μια 38χρονη εργαζόμενη.

Πόσο κατάλληλος για εργασία (και όχι απλώς για αποθήκη) ήταν αυτός ο χώρος; Τι πλάτος έχει η σκάλα του; Σκάλα ή καταπακτή; Υπήρχε έξοδος κινδύνου; Πώς γίνεται να συνυπάρχουν μαγειρείο και λογιστήριο; Μόλις μια μέρα πριν είχε ψηφιστεί στη Βουλή ένα από τα προαπαιτούμενα, που ήρθαν με διαδικασίες εξπρές, δηλαδή διαδικασίες ταχυφαγείου, και το οποίο διευκολύνει την επιχειρηματικότητα καταργώντας τους προληπτικούς ελέγχους που σχετίζονται με την υγιεινή και την ασφάλεια των εργαζομένων.

Ταχυσφαγείο έχει καταντήσει η Ελλάδα, καθώς τα τελευταία χρόνια δικαιώματα σφαγιάζονται, συνδικαλιστικές ελευθερίες βιάζονται, κατακτήσεις καταργούνται και κατακρεουργείται η ελπίδα για το αύριο. Μια ματιά στην ιστοσελίδα «Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων» αρκεί για να ξεδιπλωθεί μια μακρά ιστορία αδικίας κι εργοδοτικών αυθαιρεσιών. Μοντέρνες, ευρηματικές ονομασίες έχουν τα καφέ, τα εστιατόρια, τα ταχυφαγεία όπου εφαρμόζονται μέθοδοι που θυμίζουν την εποχή της δουλοπαροικίας. Ντιζαϊνάτη διακόσμηση, απαστράπτουσες ανοιξείδωτες επιφάνειες, διαφημίσεις για δεκάδες είδη καφέ, σάντουιτς και σφολιατοειδή και, από κάτω, ανήλιαγα υπόγεια, ορθοστασία, απλήρωτες υπερωρίες, μισθοί της φρίκης. Και χρειάστηκε να θυσιαστεί ένας άνθρωπος για να υποψιαστούμε ότι υπάρχει και μια άλλη, «υπόγεια» πραγματικότητα.

Πόσο ειρωνικά ηχεί σήμερα το περίφημο σύνθημα του γαλλικού Μάη «Κάτω από το λιθόστρωτο, η παραλία» (sous les pavés la plage), τώρα που ξέρουμε τι βρίσκεται κάτω από το πεζοδρόμιο και, κυρίως, τι παραμονεύει..

από: Ταξική Πτέρυγα