Η παντοδυναμία των αγορών

Το σημερινό οικονομικό σύστημα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το φιλελευθερισμό – αφού πρόκειται για ένα κεντρικά κατευθυνόμενο σύστημα των ελίτ, μέσω του οποίου το 0,1% των ανθρώπων κυβερνάει απολυταρχικά το υπόλοιπο 99,9%, χωρίς να ελέγχεται από κανέναν.

«Εμείς, η κυρίαρχη τάξη, διεξάγουμε σε παγκόσμια κλίμακα έναν πόλεμο εναντίον της εξαρτημένης τάξης, έχοντας φτάσει τελικά σε σημείο να τον κερδίσουμε» (W. Buffet). «Πρέπει να ανακτήσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών» (A. Merkel).

ΠΗΓΗ:Analyst.gr – Η Γνώση είναι Δύναμη
.

Ανάλυση

Μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση που προκλήθηκε κυρίως από τις αμερικανικές τράπεζες, τα χρεοκοπημένα πιστωτικά ιδρύματα κατάφεραν τελικά να αναγκάσουν τις κυβερνήσεις των δυτικών χωρών, όπως των Η.Π.Α., της Γερμανίας, της Βρετανίας, της Ιρλανδίας, της Ισπανίας κοκ. να τα διασώσουν. Κάτι σχετικά ανάλογο συνέβη αργότερα με τη Deutsche Bank στο παρασκήνιο, την οποία η ίδια η αστυνομία της χώρας της χαρακτήρισε ως εγκληματική συμμορία – αφού η γερμανική κυβέρνηση μπορεί μεν να εκβιάζει ασύστολα κράτη όπως η Ελλάδα, αλλά δεν τολμάει καν να αντιπαρατεθεί με την τράπεζα των σκανδάλων.

Η αδυναμία των κυβερνήσεων να αντισταθούν απέναντι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα φαίνεται σήμερα καθαρά στην περίπτωση της Ιταλίας – όπου, παρά το ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία απαγορεύει πλέον από την αρχή του 2016 τη διάσωση τραπεζών από τους φορολογουμένους, η χρεοκοπημένη Monte dei Paschi πιθανότατα θα εθνικοποιηθεί (πηγή). Επομένως θα διασωθεί από τους Ιταλούς Πολίτες, ενάντια στους κανόνες της Ευρωζώνης – οι οποίοι φαίνεται πώς ισχύουν μόνο για την πατρίδα μας.

Κάτι παρόμοιο διαπιστώθηκε επίσης στην Ισπανία, οι τράπεζες της οποίας αφενός μεν αποδείχθηκε ότι εξαπατούσαν τους πελάτες τους, αφετέρου στηρίχθηκαν απ’ ευθείας από την ΕΚΤ με περίπου 40 δις € – τα οποία δεν ενεγράφησαν στον ισπανικό προϋπολογισμό. Στην Ελλάδα βέβαια εφαρμόσθηκε μία άλλη μέθοδος (άρθρο) – με τελικό αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί ο προϋπολογισμός μας και επομένως το δημόσιο χρέος σχεδόν με 40 δις €.

Ακόμη χειρότερα, το ισπανικό δημόσιο καλείται σήμερα να διασώσει επίσης τις χρεοκοπημένες εταιρείες που διαχειρίζονται τις εθνικές οδούς, εθνικοποιώντας τους (πηγή) – κάτι που φαίνεται ότι θα κοστίσει στους φορολογουμένους Πολίτες της χώρας πάνω από 5 δις €.

Λόγω αυτού ακριβώς του κινδύνου οφείλει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός, όταν υποστηρίζει τις ιδιωτικοποιήσεις – ειδικά αυτές των κοινωφελών επιχειρήσεων. Υπάρχουν άλλωστε πολλά παραδείγματα, από τις Η.Π.Α. έως τη Βρετανία, σύμφωνα με τα οποία όταν οι ιδιώτες απομυζούσαν τις δημόσιες εταιρείες χρεοκοπώντας τες, τις επέστρεφαν πίσω «γυμνές» στο κράτος.

Οι κυρίαρχοι του σύμπαντος

Περαιτέρω, οι αγορές δεν εκβιάζουν μόνο τα κράτη, κερδίζοντας όλες τις αντιπαραθέσεις μαζί τους (οι εταιρείες διαχείρισης εθνικών οδών, όπως επίσης πολλές τράπεζες, ανήκουν ουσιαστικά σε επενδυτικά κεφάλαια) – αλλά, επίσης, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τους εργαζομένους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους και γενικότερα όλους τους Πολίτες.

Για παράδειγμα, οι μετοχές πρέπει να αποδίδουν όσο το δυνατόν υψηλότερα μερίσματα – κάτι που εξασφαλίζεται όταν μειώνονται οι μισθοί των εργαζομένων, όταν απολύουν προσωπικό, όταν επιβαρύνονται με λιγότερους φόρους διαπραγματευόμενες με τις εκάστοτε κυβερνήσεις φορολογικές ελαφρύνσεις ή/και χρησιμοποιώντας φορολογικές οάσεις, όταν αποφεύγουν τους περιβαλλοντικούς νόμους για να περιορίζουν το κόστος λειτουργίας τους, χρηματίζοντας πολιτικούς και συνδικάτα κοκ. Οι αγορές τώρα χωρίζονται σε τέσσερις διαφορετικές ομάδες, οι οποίες είναι οι εξής:

(α) Οι μεγάλοι διαχειριστές κεφαλαίων και περιουσιακών στοιχείων, στην κορυφή των οποίων ευρίσκεται η Black Rock.

(β) Αμέσως μετά ακολουθούν οι εταιρίες ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων (private equity funds), στις οποίες συμπεριλαμβάνονται τα πάσης φύσεων κερδοσκοπικά κεφάλαια (hedge funds), γνωστά ως ακρίδες ή γύπες των αγορών.

(γ)  Στον τρίτιο όροφο της ιεραρχίας συναντάμε τις μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες του διαδικτύου, όπως είναι η Google και η Facebook – οι οποίες, έχοντας ήδη κυριαρχήσει στο χώρο των διαφημίσεων, πολύ πιθανόν θα επεκταθούν τόσο στον τραπεζικό τομέα, όσο και σε πολλούς άλλους, διαθέτοντας τεράστιες βάσεις δεδομένων (κάτι εξαιρετικά σημαντικό για τη σημερινή κοινωνία της πληροφορίας).

(δ)  Τελευταίοι έρχονται οι νέοι μεγάλοι όμιλοι της ανταλλακτικής οικονομίας (share economy) – ο πλέον γνωστός των οποίων είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση ταξί στον πλανήτη, η UBER.

Οι μεγάλοι διαχειριστές κεφαλαίων

Η Black Rock είναι ο κυρίαρχος οργανωτής διαχείρισης κεφαλαίων και περιουσιακών στοιχείων του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος, αφού διαχειρίζεται χρήματα ύψους 5 τρις $ – σχεδόν διπλάσια δηλαδή από το ετήσιο ΑΕΠ της Γερμανίας (ανάλυση). Έχοντας ξεκινήσει ως κερδοσκοπικό κεφάλαιο, δεν θεωρείται τράπεζα – οπότε δεν υπάγεται στους κανόνες που έχουν υιοθετήσει τα κράτη για τις τράπεζες, διαχειριζόμενη χρήματα ανώνυμων ιδιωτών, επιχειρηματικών οικογενειών, ιδρυμάτων, συνταξιοδοτικών ταμείων, τραπεζών, εταιρικών ομίλων κοκ.

Η Black Rock έχει επενδύσει τα κεφάλαια αυτά, μεταξύ άλλων, στις 300 από τις 500 μεγαλύτερες εισηγμένες επιχειρήσεις του πλανήτη – σχεδόν σε όλες του κορυφαίου χρηματιστηριακού δείκτη DAX 30 της Γερμανίας. Αποτελεί δε το μεγαλύτερο μέτοχο τραπεζών όπως η γερμανική Deutsche Bank, η ολλανδική ING, η βρετανική HSBC και η ισπανική BANCO BILBAO – ενώ το δεύτερο μεγαλύτερο της γαλλικής BNP Paribas και των ιταλικών UNICREDIT και BANCO SANPAOLO.

Σε όσες επιχειρήσεις συμμετέχει ο αμερικανικός κολοσσός επιδιώκει τη συγχώνευση τους, όπως στο παράδειγμα των γερμανικών τραπεζών Deutsche Bank και COMMERZBANK – ενώ πρόσφατα οργανώνει την εξαγορά της αμερικανικής εταιρείας μεταλλαγμένων Monsanto από το γερμανικό όμιλο χημικών Bayer, για να μονοπωλήσει την αγορά.

Πρόκειται ουσιαστικά για μία πολύ εύκολη διαδικασία, αφού τόσο η ίδια, όσο και αυτοί που συμμετέχουν στα κεφάλαια της, είναι μέτοχοι και των δύο παραπάνω εταιρειών – ενώ η καινούργια επιχείρηση που θα προέλθει από την εξαγορά θα μπορεί να μειώσει σημαντικά τα κόστη της απολύοντας εργαζομένους, κλείνοντας ορισμένες παραγωγικές μονάδες κοκ. Φυσικά είναι επίσης μέτοχος των ομίλων που σχεδόν μονοπωλούν τα τρόφιμα στον πλανήτη – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.

Επεξήγηση γραφήματος: Οι δέκα κολοσσοί που με τις συμμετοχές τους σχεδόν μονοπωλούν τη διατροφή των ανθρώπων.

.

Τέλος, η Black Rock έχει μεν τη λειτουργική έδρα της στη Νέα Υόρκη, αλλά νομικά έχει εγκατασταθεί στη μεγαλύτερη φορολογική όαση του πλανήτη για τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα: στην αμερικανική Πολιτεία του Delaware. Η πολιτική της επιρροή τόσο στις Η.Π.Α., όσο και στην Ευρώπη είναι τεράστια – ενώ ο διοικητής της θεωρείται ως ο πραγματικός πλανητάρχης, αφού κινεί όλα τα νήματα από το παρασκήνιο.

Οφείλει να σημειωθεί εδώ το ότι η Τρόικα ανέθεσε στη Black Rock την ανάλυση ρίσκου για τις τράπεζες της Ιρλανδίας, της Ελλάδας, της Βρετανίας και της Κύπρου – ενώ είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από τα σημαντικότερα λάφυρα της λεηλασίας χωρών που τοποθετούνται στο στόχαστρο της Τρόικας και του ΔΝΤ, όπως οι ελληνικές τράπεζες.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)  

Τα ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια

Η Black Rock έγινε αυτό που είναι σήμερα με τη βοήθεια της Black Stone – η οποία είναι κυρίαρχη στο δεύτερο σκαλοπάτι της ιεραρχίας, στα ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια. Η εταιρεία δεν είναι ιδιοκτήτης μεγάλων εισηγμένων ομίλων, όπως η πρώτη, αλλά συμμετέχει σε μη εισηγμένες προσοδοφόρες μεσαίες επιχειρήσεις.

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν «γύπες» όπως η KKR, η PALMIRA και η CARLYLE – οι οποίες εξαγοράζουν συνήθως οικογενειακές εταιρείες με δάνεια που στη συνέχεια εξοφλούνται από τα κέρδη τους. Για να αυξηθούν δε τα κέρδη των εξαγορασθέντων εταιριών είτε πουλούν μέρη των παγίων τους, είτε κλείνουν κάποια μη κερδοφόρα εργοστάσια τους, είτε απολύουν εργαζομένους – ενώ, όταν βρίσκουν αντίσταση από τα συνδικάτα, μεταφέρουν την παραγωγή σε άλλες χώρες.

Οι μεγάλες τεχνολογικές εταιρείες

Στο τρίτο σκαλοπάτι ανήκουν οι μεγάλες εταιρείες του διαδικτύου, με ισχυρότερη τη Google – τονίζοντας πως κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας μερικοί αμερικανικοί όμιλοι έχουν αναλάβει την ηγεσία της δυτικής οικονομίας του διαδικτύου. Οι όμιλοι αυτοί διαχειρίζονται και ελέγχουν τους κεντρικούς κόμβους του διαδικτύου, ενώ επεκτείνονται σε συνεχώς περισσότερους τομείς – διαθέτοντας τεράστιες βάσεις δεδομένων, γεγονός που σημαίνει ότι κατασκοπεύουν κράτη και Πολίτες είτε για εμπορικούς, είτε για άλλους σκοπούς.

Οι όμιλοι της ανταλλακτικής οικονομίας

Πρόκειται για επιχειρήσεις που βασίζονται επίσης στο διαδίκτυο, μεταξύ των οποίων οι σημαντικότερες είναι η UBER, η AIRBNB, η UPWORK, η TASKRABBIT, η NETFLIX κοκ. Ευρίσκονται κατά πλειοψηφία στην ιδιοκτησία αμερικανών επενδυτών, όπως Goldman Sachs, η DST Global, η Microsoft και η Atlantic Partners – ενώ με δάνεια των ιδιοκτητών τους εξαγοράζουν τους ανταγωνιστές τους και δημιουργούν τιμολογιακά μονοπώλια. Εν πρώτοις στις Η.Π.Α., μετά στην ΕΕ και στη συνέχεια σε ολόκληρο τον πλανήτη – ενώ συχνά δεν τηρούν τους ισχύοντες κανόνες, αδιαφορώντας για την πολιτική λόγω της οικονομικής τους δύναμης.

.

Εν προκειμένω είναι επιχειρήσεις, οι οποίες αναλαμβάνουν τη διασύνδεση των ανθρώπων μεταξύ τους μέσω του διαδικτύου και της κινητής τηλεφωνίας – έτσι ώστε να ανταλλάσσουν τις υπηρεσίες τους, να νοικιάζουν τα σπίτια τους για μία ορισμένη χρονική περίοδο κοκ. (πηγή).

Επίλογος

Περαιτέρω, για να κατανοήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αυξάνουν τα κέρδη τους όλα τα παραπάνω «πλοκάμια» των αγορών, μόνο στη Γερμανία κατάφεραν να μην πληρώνουν ετήσια περί το 1 δις υπερωρίες στους εργαζομένους τους, με τη βοήθεια των πολιτικών – γεγονός που σημαίνει ότι μείωσαν το κόστος τους κατά 40 δις € ετήσια, οπότε τα εισοδήματα των εργαζομένων, το ΑΕΠ της χώρας, τα δημόσια έσοδα κοκ.

Η μέθοδος που χρησιμοποιούν είναι η ανάγκη αύξησης της ανταγωνιστικότητας της Γερμανίας, της ΕΕ και των Η.Π.Α. – έτσι ώστε να αντιμετωπιστεί δήθεν η Κίνα και οι άλλες χώρες φθηνού εργατικού δυναμικού! Μεταξύ άλλων, προωθούν την ψήφιση των διατλαντικών συμφωνιών TTIP, CETA και TISA, οι οποίες εξασφαλίζουν αποκλειστικά και μόνο τα δικά τους συμφέροντα – εις βάρος φυσικά των κρατών και των Πολιτών τους.

Ολοκληρώνοντας, από την παραπάνω μικρή ανάλυση συμπεραίνει εύκολα κανείς ότι, αφενός μεν οι αγορές είναι παντοδύναμες και υπεράνω των κρατών, αφετέρου πως το σημερινό οικονομικό σύστημα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την ελεύθερη αγορά και το φιλελευθερισμό – αφού πρόκειται για ένα κεντρικά κατευθυνόμενο σύστημα των ελίτ, για το μονοπωλιακό καπιταλισμό καλύτερα, μέσω του οποίου το 0,1% των ανθρώπων κυβερνάει απολυταρχικά το υπόλοιπο 99,9%, χωρίς να ελέγχεται από κανέναν.