Σύνοδος των G20: Η συμμορία συνεδριάζει πάλι (του Τάκη Κυπραίου)

Η σύνοδος των 20 πλουσιότερων κρατών έχει υποκαταστήσει τον ΟΗΕ, μεταφέροντας διεθνείς συλλογικές αποφάσεις στους κόλπους των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών.

 

 

Ο Ζαν Ζιγκλέρ είναι μέλος του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Είναι Ελβετός καθηγητής κοινωνιολογίας στα πανεπιστήμια της Γενεύης και της Σορβόννης, καθώς επίσης ειδικός σύμβουλος για θέματα Τρίτου Κόσμου στον ΟΗΕ και επί δεκαετίες βουλευτής στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο της Ελβετίας.

 

Στη συνέντευξη που έδωσε στο Γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ARD με την ευκαιρία της επικείμενης συνόδου των G20 λέει χωρίς περιστροφές: «είναι μια συνάντηση εντελώς παράνομη. Υπάρχει ένας οργανισμός, ο ΟΗΕ, ο οποίος ασχολείται με τα συμφέροντα των λαών. Η συνάντηση ορισμένων ισχυρών ηγετών στο Αμβούργο πίσω από συρματοπλέγματα, υπό την προστασία 20.000 αστυνομικών, είναι μια συνάντηση κατά την οποία λαμβάνονται αποφάσεις η εφαρμογή των οποίων δεν υπόκειται σε κανέναν έλεγχο. Αυτό έρχεται σε αντίθεση με την βούληση των ιδρυτών του ΟΗΕ. Αυτή η συνάντηση κορυφής των G20 υποβαθμίζει την δημοκρατία».

 

Αποκαλύπτει ευθέως την υποκρισία των ηγετών που συμμετέχουν, οι οποίοι πίσω απ’ τις χαμογελαστές φωτογραφίες που δημοσιεύονται «είναι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι οι οποίοι πρέπει να εφαρμόσουν τη κανιβαλική παγκόσμια τάξη».

 

Και παρακάτω συνεχίζει: «Στο τελικό ανακοινωθέν δεν θα υπάρχει τίποτα από τις βασικές μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν: απαγόρευση της κερδοσκοπίας για βασικά αγαθά στα χρηματιστήρια και η απολύτως αναγκαία ολική διαγραφή των χρεών των φτωχότερων κρατών αυτού του κόσμου, η λήξη της αρπαγής γης στην Αφρική και οι οποίες είναι επειγόντως αναγκαίες και θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν με δημοκρατικά νομιμοποιημένο τρόπο. Οι οποίες θα μπορούσαν αύριο το πρωί να σώσουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Γι’ αυτό δεν θεωρώ ότι έχει οποιαδήποτε αξία η σύνοδος των 20. Είναι ένα προπέτασμα καπνού, ένα όργανο άσκησης εξουσίας, το οποίο δεν προσφέρει τίποτα θετικό για την επίλυση των διεθνών προβλημάτων».

 

Και εν κατακλείδι προτείνει: «κατάργηση του G20. Ο ΟΗΕ βρίσκεται σε αξιοθρήνητη κατάσταση, διότι το G20 έχει μονοπωλήσει την αξίωση να λύσει όλα αυτά τα προβλήματα χωρίς να τα επιλύσει. Είναι αναγκαία η ανάσταση του ΟΗΕ και γι αυτό πρέπει να καταργηθεί το άχρηστο G20 ως ανταγωνιστικός προς τον ΟΗΕ θεσμό».

 

Ο Ζαν Ζιγκλέρ δεν είναι κομμουνιστής. Αντίθετα μάλιστα, είναι προβεβλημένο άτομο του συστήματος, το οποίο διακονεί από υψηλές δημόσιες και διεθνείς θέσεις. Μπαίνει λοιπόν το ερώτημα: Γιατί προβαίνει σε τόσο οξείες καταγγελίες για μια κορυφαία, όπως εμφανίζεται, συνδιάσκεψη, όπως αυτή των G20;

 

Ο Ζαν Ζιγκλέρ είναι και εξαίρετος επιστήμονας. Γνωρίζει ότι η κυριαρχία στους λαούς που ασκείται από τις ισχυρές δυνάμεις δεν μπορεί να βασίζεται μόνο στην άσκηση ωμής βίας. Αυτό ακριβώς τον τρομάζει. Στην ιστορία οι μεγάλες κατακτήσεις μακροημέρευσαν, γιατί οι νικητές πρόσφεραν στους κατακτημένους σχετική ευμάρεια και οικονομική ανάπτυξη, ανώτερα πολιτισμικά στοιχεία, κανόνες δικαίου και προηγμένες μορφές διοίκησης, γνώσεις, νέους κοινωνικούς κανόνες και γενικώς μια πλειάδα νέων στοιχείων που επέτρεπαν στους κατακτημένους να έχουν την αίσθηση της ασφάλειας και της προόδου.

 

Στην εποχή μας αυτός ο κανόνας έχει πλήρως ανατραπεί. Η κατάκτηση και η κυριαρχία από τους ισχυρούς (G20) προς τους αδύναμους γίνεται με βίαια μέσα, ενίοτε και μαζικής καταστροφής και ακολουθεί μια ατέλειωτη συνεχής περίοδος βίας και λεηλασίας, χωρίς έλεος, για τους κατακτημένους. Αυτό εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το σύστημα.

 

Διαμορφώνεται ένα ιστορικό αδιέξοδο σε εναλλακτικές ήπιας κοινωνικής ανασυγκρότησης και ως μόνη διέξοδος αναδύεται ξανά το φάντασμα του Μαρξ να πλανιέται πάνω από τον κόσμο. Και ακριβώς, επειδή κανένας άνθρωπος και καμιά μάζωξη ισχυρών δεν διαχειρίζεται το χρονόμετρο της ιστορίας, η ανησυχία του Ζαν Ζιγκλέρ για μια επανάσταση των κολασμένων τον οδηγεί την ύστατη ώρα σε καταγγελίες και υποδείξεις που, ενδεχομένως, να αποσοβήσουν, έστω και προσωρινά, τους πραγματικούς βαθύτερους κινδύνους ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.

 

Οι καλές προθέσεις του Ζαν Ζιγκλέρ ενίοτε τον οδηγούν σε ουτοπικές προτάσεις. Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του στο δίκτυο ARD αντιπαρατίθεται στην ωμή άρνηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Β. Σόιμπλε να γίνει διαγραφή των χρεών των 50 φτωχότερων χωρών, ώστε αυτές να μπορέσουν να ορθοποδήσουν. Τον κατηγορεί μάλιστα επειδή ο Σόιμπλε βασίζει την άρνησή του στο γεγονός πως τη διαγραφή των χρεών δεν την θέλουν οι αγορές: «Αυτό που λέει δεν είναι αντάξιο ενός γερμανού υπουργού».

 

Και στη συνέχεια χάνεται στο ουτοπικό του βασίλειο: «Δεν υπάρχει αδιέξοδο στη δημοκρατία. Το Σύνταγμά μας δίνει όλα τα όπλα για να γκρεμίσουμε την κανιβαλική παγκόσμια τάξη. Ο Β. Σόιμπλε δεν έπεσε από τον ουρανό. Όταν λέει πως είναι αδύνατη η διαγραφή χρεών, διότι δεν το θέλει η αγορά, μπορεί να καταψηφιστεί. Το κόμμα του μπορεί να καταψηφιστεί. Αύριο το πρωί θα μπορούσε να εμποδιστεί από τη Μπούντεστακ η κερδοσκοπία για τα βασικά είδη διατροφής. Αύριο το πρωί θα έχουν σωθεί από την πείνα εκατομμύρια άνθρωποι. Όλα εξαρτώνται από εμάς. Γι αυτό πρέπει να μάθουμε να αξιοποιούμε τις απίστευτες ελευθερίες τις οποίες μας δίνει το Σύνταγμα».

 

Ο Ζαν Ζιγκλέρ αφουγκράζεται τον επερχόμενο κίνδυνο σαν αγρίμι. Ξέρει πολύ καλά τι φταίει και τι πρέπει να κάνει για να γλυτώσει άλλη μια φορά. Ωστόσο οι δυνάμεις του ανταγωνισμού είναι τόσο ισχυρές και τυφλές μπροστά σε οφθαλμοφανείς κινδύνους, που αγνοούν κάθε συμβουλή, η οποία μπορεί να περιορίσει τα κέρδη τους. Άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται πως ο καπιταλισμός έχει φτάσει στα όριά του. Οι δυνάμεις που τον στηρίζουν μετέρχονται τα εναπομείναντα μέσα επικυριαρχίας τους, που δεν είναι άλλα από την βία, τον πόλεμο, τη φτώχια, τη λεηλασία και την καταστροφή. Δυστυχώς γι’ αυτούς δεν έχουν άλλο αφήγημα.

 

Συνακόλουθα, και η πολυδιαφημισμένη δημοκρατία έχει σχεδόν πλήρως συρρικνωθεί. Ο φασισμός αναδεικνύεται η χρυσή προσδοκία των αστών για ώρα ανάγκης. Απ’ την άλλη οι λαοί χειμάζονται. Αναζητούν διέξοδο, αλλά χωρίς μέχρι στιγμής αποτέλεσμα.

 

Η ωρίμανση ενός επαναστατικού υποκειμένου επωάζεται. Για πόσο; Κανείς δεν ξέρει, γιατί κανείς δεν διαχειρίζεται το χρονόμετρο των ιστορικών αλλαγών.

 Kommon