Θα συνεχίζουμε τα ίδια; (Του Νίκου Γουρλά)

Ένας νέος γύρος αντιπαράθεσης, ως φυσική συνέπεια εντεινόμενων δυσκολιών και μεγαλύτερων πολιτικών αδιεξόδων, έχει ξεκινήσει ανάμεσα στις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής, ριζοσπαστικής  και κομουνιστικής αριστεράς πάνω στα ερείπια των εργατικών κατακτήσεων.

 

Η αντιπαράθεση αυτή δεν είναι μόνο ανάμεσα σε όμορες δυνάμεις της Αριστεράς αλλά και στο εσωτερικό των οργανώσεων της όπως φάνηκε και από το τελευταίο ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

 

Θα έλεγε κανείς πως όσο δυσκολεύουν τα πράγματα τόσο δυναμώνει ο καβγάς εντός της μαχόμενης Αριστεράς.

 

Η αντιπαράθεση αυτή, όπως είναι φυσικό, στέκεται μακριά από τις αγωνίες των εργαζομένων, των ανέργων, είναι μακριά ακόμη και από τον κόσμο του αγώνα.

Ο κόσμος του αγώνα προσπαθεί να βρει τρόπους να συγκροτήσει την άμυνα του, να περάσει από την οπισθοχώρηση στην αντεπίθεση, να αξιοποιήσει τα πρώτα σκιρτήματα εργατικών αντιστάσεων που υπάρχουν σε χώρους δουλειάς (ΟΤΑ, Γεωργίου, ντελιβεράδες-κούριερ, Σκοτ, αντιστάσεις στην εργοδοτική αυθαιρεσία στην εστίαση, απεργία μετά από πέντε χρόνια στον τουρισμό κ.α.)

 

Η δομική – απ' ότι φαίνεται - ανεπάρκεια των συγκεκριμένων ηγεσιών να προσαρμόσουν την πολιτική τους στην διαφορετική κατάσταση που υπάρχει μετά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ βρίσκει «διέξοδο» σε ατέρμονες και αδιέξοδες συζητήσεις. Σε συζητήσεις που ψάχνουν ακόμα το τι είδους κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν είναι αστικό κόμμα ή σοσιαλδημοκρατία - για άλλους δεξιά για άλλους αριστερή- ή ακόμη απλή ρεφορμιστική Αριστερά. Σε συζητήσεις που ξοδεύονται για το τι πρέπει άραγε να γίνει, να προηγηθεί η έξοδος από το ευρώ και μετά από την ΕΕ, ή αν δεν βγούμε από την ΕΕ δεν μπορεί να ύπαρξη και έξοδος από το ευρώ. Σε συζητήσεις που «αναζητούν» ακόμη ποιος είναι ο σωστός συντονισμός σωματείων, η «πρωτοβουλία πρωτοβάθμιων σωματείων για συντονισμό», ή «ο συντονισμός ενάντια στα μνημόνια» που πάει στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ; Συζητήσεις που παραπέμπουν δηλαδή στη ρήση, "η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα";

 

Στο ερώτημα γιατί στα κατά καιρούς συλλαλητήρια και των δυο συντονισμών ο κόσμος που συμμετέχει δεν ξεπερνά τις λίγες εκατοντάδες, όταν ο δήμαρχος της Πάτρας Ν. Πελετίδης π.χ. μαζεύει χιλιάδες, κάνεις δεν απαντά.

 

Ακόμα και οι προτάσεις που κατατίθενται για κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες στο κίνημα, αλλά και για την συγκρότηση πολιτικών και κοινωνικών μετώπων (όλοι έχουν και από μια πρόταση για μέτωπα που φτάνουν ή όχι έως και τις εκλογές)  γίνονται προσχηματικά, όπως αποκαλύπτει η πράξη, αφού στο δια ταύτα τελικά υπονομεύονται από τους ίδιους που τις διατύπωσαν (βλέπε ΑΔΕΔΥ).

 

Αυτό διακρίνεται ολοκάθαρα σε τοποθετήσεις που έγιναν στο πλαίσιο του τελευταίου πανελλαδικού συντονιστικού (ΠΣΟ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Εκεί προτάθηκε ακόμη και να μην υπάρξει καμιά συμμέτοχη, σε κανένα διάλογο, με καμιά αφορμή και σε κανένα φόρουμ.

 

Κι ενώ η ταξική πάλη οξύνεται και διεξάγεται με όλο και πιο δυσχερείς όρους για το εργατικό κίνημα, ενώ οι πρώτες απόπειρες για την συγκρότηση του νέου επαναστατικού υποκείμενου βρίσκονται σε εμβρυώδη κατάσταση έχοντας να ξεπεράσουν αντιφάσεις αλλά και βιασύνες που θέλουν κόμμα εδώ και τώρα, η μετά ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά όλων των εκφάνσεων αδυνατεί να θέσει με ανοιχτούς πολιτικούς όρους την πρόταση της για το μεταβατικό της πρόγραμμα. Το αναμηρυκάζει από συνδιάσκεψη σε συνδιάσκεψη και από συνέδριο σε συνέδριο δίνοντας την εντύπωση ότι στην πραγματικότητα δεν το πιστεύει φοβούμενη μην κατηγορηθεί από το ΚΚΕ ότι καλλιεργεί αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.

 

Φυσικά το ζητούμενο δεν είναι να επαναληφτεί το εγχείρημα ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά λίγο πιο αριστερού. Γι' αυτό και είναι δικαιολογημένες οι επιφυλάξεις απέναντι σε προτάσεις που τα όρια των κοινωνικών και πολιτικών μετώπων έχουν ορίζοντα μέχρι τις εκλογές. Αλλά και ούτε ζητούμενο είναι να συγκροτηθούν αυτοαναφορικά μέτωπα - προέκταση των κομματικών φορέων που τα συγκροτούν π.χ. ΠΑΜΕ.

 

Το ζητούμενο καταρχήν είναι ένα λαϊκό και εργατικό μέτωπο που θα δώσει την ευκαιρία στο λαό να βγει ξανά στο προσκήνιο κάνοντας ο ίδιος κουμάντο σους αγώνες του.

 

Αυτό προϋποθέτει και συνεπάγεται στο συνδικαλιστικό κίνημα την άμεσα συνάντηση όλου του δυναμικού του αγώνα σε μια πραγματική συνέλευση αγώνα των "κάτω", με πρωτεύοντα το ρόλο των σωματείων που θα αναζητήσουν ένα μίνιμουμ πρόγραμμα εργατικής αντεπίθεσης με άξονα το ψωμί, τη δουλειά, τη δημοκρατία. Στόχος είναι να συγκεντρώνονται δυνάμεις από το χώρο της εργασίας που θα αντιπαλεύουν νικηφόρα την πολιτική ισοπέδωσης των εργαζομένων και της κοινωνίας.

 

Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξει πολιτική συμφωνία μεταξύ των μαχόμενων αριστερών δυνάμεων που να υπηρετεί αυτόν το σκοπό.

 

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από εκεί. Και στο βαθμό που προχωρήσει η ενότητα στην βάση ας κάνουμε τότε το επόμενο βήμα που είναι η δημιουργία και μιας πολιτικής συμμαχίας που θα στηρίζεται στο μαζικό κίνημα. Θα έχει πρόγραμμα διεκδικήσεων και πάλης τα προγράμματα που είναι σχεδόν πανομοιότυπα κι εκ των πραγμάτων αντικαπιταλιστικά. Γιατί ακόμη και τα πιο άμεσα προβλήματα έχουν πλέον αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο και γι' αυτό η πάλη για ένα νέο γύρο επανακατακτήσεων του εργατικού κινήματος, του οκτάωρου, της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, των αυξήσεων στους μισθούς, στην πραγματικότητα θα οδηγούν σε μεγάλες αντικαπιταλιστικές ανατροπές, θα συγκρούονται με την ίδια τη στρατηγική του κεφαλαίου.

 

Προϋπόθεση για την συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου δεν είναι φυσικά η ιδεολογική - πολιτική συμφωνία στα πάντα, αλλά η συμφωνία σε ένα πλαίσιο με τέτοιο προσανατολισμό. 

 

Σήμερα, δέκα χρόνια περίπου από  την αρχή της οικονομικής κρίσης, οι δυνάμεις που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν στην στρατηγική τους πρόταση την αλλαγή της κοινωνίας, για να μπορέσουν να αντιστρέψουν το κλίμα της αποστράτευσης, της απογοήτευσης, της εχθρότητας και της καχυποψίας αντί να αναπαράγουν παθογένειες άλλων εποχών ας σταματήσουν να βάζουν σε κάθε ευκαιρία νέους αστερίσκους και απίθανες προϋποθέσεις για τη συγκρότηση μετώπου το οποίο έπρεπε, όπως οι ίδιες αναγνωρίζουν, να υπάρχει ήδη από χθες.

 

Φυσικά, το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο που έχει ανάγκη η εποχή δεν μπορεί να αυτοπεριορίζεται σε προεκλογικού τύπου «δεσμεύσεις», ούτε φυσικά μπορεί να είναι ένα νέο πιο αριστερούτσικο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ του 2012. Γι' αυτό και η ευθύνη σε εκείνες τις δυνάμεις που βλέπουν ότι η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση είναι το άπαν και για να την πετύχουν πρέπει να συμπεριλάβουν δυνάμεις ετερόκλητες που το μοναδικό στοιχείο που τις ενοποιεί είναι  ένας θολός αντιμνημονιακός λόγος έχουν τόσο ευθύνη όση ευθύνη υπάρχει στις δυνάμεις που φέρουν προσκόμματα αναζητώντας ένα επαναστατικό μέτωπο στις σημερινές μη επαναστατικές καταστάσεις.  

 

Η αναγκαιότητα και το περιεχόμενο του προγράμματος ενός σύγχρονου εργατολαϊκού πολιτικού και κοινωνικού μετώπου διαμορφώνονται στη βάση των υλικών αναγκών και δικαιωμάτων των εργαζομένων. Συγκροτείται στον αντίποδα των επιλογών του κεφαλαίου, δηλαδή σε πλήρη ρήξη με το ευρώ, την ΕΕ, το χρέος, κλπ. Αλλιώς δεν θα υπάρξει.

 

Η  συγκρότηση ενός τέτοιου άμεσου μετώπου δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την πολιτική συνεννόηση και στήριξη όλων των δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς. Άρα, το μέτωπο άμεσα δεν αποτελείται μόνο από τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

 

Η ίδια η συγκρότηση του θα αναζωογονήσει το συνδικαλιστικό κίνημα και το κίνημα των μετώπων και των κομμάτων καθώς θα πάψει η ανάθεση στο κίνημα και των καθηκόντων των πολιτικών μετώπων πρακτική που οδηγεί στην υποβάθμιση και του εργατικού κινήματος και του κινήματος των κομμάτων και των μετώπων και ανατροφοδοτεί με εύσχημο τρόπο την αποφυγή οποιαδήποτε πολίτικης συνεννόησης των δυνάμεων της Αριστεράς.

 

Στο κείμενο «Για το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς» η ουσία των πολιτικών μετώπων συνδέεται με τη διαδικασία χειραφέτησης της τάξης και την αντικαπιταλιστική ανατροπή. Εκεί σημειώνεται ότι:

 

«Το εργατικό πολιτικό μέτωπο διαμορφώνεται στη βάση της εργατικής πολιτικής. Έχει ως κύριο στοιχείο τη συσπείρωση και πάλη σε ενιαία και συνολική πολιτική κατεύθυνση όλων των δυνάμεων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, οι οποίες αντιπαλεύουν, συνειδητά, ημισυνειδητά ή αυθόρμητα, τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης. Αποτελεί, ταυτόχρονα, πεδίο συνάντησης και μετασχηματισμού των πιο μαχητικών ρεφορμιστικών τάσεων ή των επιμέρους πολιτικών αγώνων σε ενιαίο αγώνα για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της αστικής στρατηγικής».  

Γι' αυτό αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε!

- Kommon