Η αυτοπειθαρχία και η δέσμευση στο συλλογικό σε αντίθεση με το χάος και τη συντριβή στο προσωπικό.
Η κατάρα των γενιών σε εποχές κρίσης.
Αυτό που έχει αρχίσει ή θα αρχίσει να συμβαίνει άμεσα σε κάθε είδους συλλογικότητες που βρέθηκαν όσο μπορούσαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την αλληλεγγύη και τη διεκδίκηση εδώ και μερικούς μερικούς μήνες, δε θα είναι πρωτοφανές, όσο και αν είναι στενάχωρο.
Η όρεξη, η αυταπάρνηση, ο ενθουσιασμός, η διάθεση χρόνου και προσπάθειας, η εξαγγελία των άπειρων πραγμάτων που "πρέπει" να γίνουν "στη συνέχεια", θα συγκρουστεί με τον ατομικό Γολγοθά που θα έχει μπροστά του το κάθε άτομο, με τα φράγκα που έχουν τελειώσει, τις δουλειές που έχουν μείνει στη μέση, τα ενδιαφέροντα που δε θέλει να εγκαταλείψει, τις οικογενειακές υποχρεώσεις, τα σχέδια που είχε κάνει "πριν" και την αναπροσαρμογή τους στο "μετά".
Οι "διαδικασίες", η πιο εύκολη αλλά και αναγκαία δραστηριότητα κάθε μορφής συλλογικότητας, θα είναι συχνές και πιθανά όλο και περισσότερο θα απομακρύνονται από απτές δράσεις.
Μέχρι το απόγευμα δουλειά, μετά συζήτηση, μετά λίγες ώρες άγχους μέχρι τον ύπνο.
Θέληση για μεγάλα πράγματα, αλλά και μεταμόρφωση σε μέτριες διαδικασίες, μετάλλαξη σε γραφειοκρατική ρουτίνα, πιθανή αποξένωση από τον αρχικό ενθουσιασμό.
Η ζωή μας όλη, τουλάχιστον σε όσες και όσους θυμόμαστε την ενήλικη ζωή μας μέσα σε αυτό που αποκαλείται "Αγώνας" και την εργασία μας μόνιμα μέσα σε αυτό που αποκαλείται "Κρίση".
Δεν είναι ατομική ιστορία κανενός και καμιάς.
Δεν σχετίζεται με εσένα που είχες ξεκινήσει ένα μεταπτυχιακό, με εσένα που είσαι σε μια μετάβαση μεταξύ δουλειών, σε εσένα που σπούδασες κάτι που δεν έχει θέσεις εργασίας στην Ελλάδα, σε εσένα που μόλις απολύθηκες, σε εσένα που σκέφτεσαι να γυρίσεις, σε εσένα που έκανες ένα παιδί, σε εσένα που έμεινες ξέμπαρκος.
Είναι η ιστορία όλων των γενεών που μεγαλώνουν σε τέτοιες εποχές.
Δεν είναι ατομική υπόθεση, οπότε μη θεωρήσεις ότι θα την περάσεις μόνος ή μόνη σου.
Κανένας Μόνος, Καμία Μόνη, πραγματικά.
Noone behind.
Δεν είναι μόνο να μην αφεθούν στη μοίρα τους οι «αόρατες» είναι και για να μην περιορίζεται η συλλογική δράση σε όσους θέλουν ή ευκαιρούν να είναι στην πρώτη γραμμή.
Και οι πρώτες και οι δεύτερες και οι τρίτες γραμμές, όλες χρειάζονται και μπορούν να εναλλάσσονται κιόλας.
Το έχουμε δει και θα το ξαναδούμε.
Αυτές οι εποχές είναι ευχή και κατάρα, είναι γνωστό αυτό.
Μόνο σε τέτοιες εποχές ανοίγει η συζήτηση για το μέλλον της κοινωνίας.
Όμως σε αυτές είναι που γίνεται και τόσο δύσκολο να κάνεις προσωπικά τα άλματα που χρειάζονται όταν πατάς συνεχώς σε κινούμενη άμμο. Όσοι και όσες έζησαν έντονα τη συλλογική δράση του 2010-2015, δε θα εντυπωσιαστούν, οι νεότεροι θα το καταλάβουν πικρά τώρα. Αυτός ο φαύλος κύκλος προσωπικής υπερδραστηριότητας που ακολουθείται από την προσπάθεια «να πατήσω λίγο στα πόδια μου» δεν τελειώνει ποτέ. Δεν πατάς στα πόδια σου και αν πατήσεις, τότε θα είναι η στιγμή που το ρήγμα θα τείνει να κλείσει. Και να ξανανοίξει, το χαζοαφρολέξ που νόμιζες για δάπεδο θα καταρρεύσει και πάλι θα βρίσκεσαι στον αέρα.
Είμαι προσωπικά ο λιγότερο αναμάρτητος, οπότε πετάω πέτρες στον ουρανό σίγουρος ότι θα πέσουν κυρίως πάνω μου.
Κάνω λοιπόν τις εξής σκέψεις.
(Θα τις παραθέσω έτσι ως αξιώματα που αν και αντιπαρατίθενται μεταξύ τους νομίζω ισχύουν εξίσου. Γιατί η ζωή είναι αντιφατική, τι να κάνουμε.)
α. Οι σοβαρές προσπάθειες απαιτούν σοβαρή οργάνωση, χρόνο, αυτοπειθαρχία και δέσμευση.
Δεν είναι χαβαλές, ό,τι μπορεί, όποτε θέλει ο καθένας και η καθεμία. Αυτό όμως είναι μια συλλογική, όχι ατομική υπόθεση. Περνά μέσα από τα άτομα αλλά στο πλαίσιο ενός συλλογικού σχεδιασμού ο οποίος ταυτόχρονα απαιτεί και ατομική δέσμευση. Μπορείς να είσαι όσο πιο ναυάγιο θες στην προσωπική σου ζωή (συνηθίζεται αυτό σε επαναστάτες/τριες) αλλά αν αναλάβεις να γράψεις ένα κείμενο, πρέπει να το γράψεις.
β. Η υπερδραστηριότητα πρέπει να κρίνεται πότε χρειάζεται. Χρειάζεται συλλογική αυτοπροστασία των ανθρώπων για να μην καίγονται και αποξενώνονται. Και χρειάζεται και κατανόηση ότι θα μοιράζεται η σκυτάλη για να μην πέφτουμε μίλια πριν τον τερματισμό.
γ. Όσο socialmedia-κή και αν είναι η εποχή, με γελαστούμε ποτέ. Είτε στον έξω, είτε στο διαδικτυακό κόσμο, οι συλλογικότητες έχουν τη δύναμη. Απόψεις που αιωρούνται από στόματα και όχι από στόμια εξασθενούν. Αυτό το απέδειξε περίτρανα η περίοδος αυτή. Δείτε τι ισχύ απέκτησε η συλλογική πρωτοβουλία των καλλιτεχνών. Τι δυνατότητες έφεραν στο προσκήνιο νέου τύπου
συλλογικές διαδικτυακές μορφές που σιγά - σιγά θα κριθούν και στη λεγόμενη «πραγματική» ζωή.
δ. Όταν τύχει στην ιστορία κάποιες στιγμές να πάρεις το μικρόφωνο με τα φώτα στραμμένα πάνω σου, πρέπει να είσαι έτοιμος/η να τραγουδήσεις το καλύτερο τραγούδι. Δεν υπάρχει μετά. Μετά δε θα υπάρχει πολύ κοινό να σε ακούσει. Θάρρος και αποφασιστικότητα άμεσα, τώρα. Όχι μετά.
ε. Όσοι και όσες τυχαίνει να παίζετε κεντρικό ρόλο σε πολιτικές συλλογικότητες ή και κάθε είδους κινηματικές πρωτοβουλίες να έχετε μεγάλη ιδέα για τη θέση αλλά μικρή ιδέα για τον εαυτό σας. Μάλλον βρεθήκατε εκεί γιατί ήσασταν διαθέσιμοι και σχετικά ικανές σε μια δεδομένη στιγμή, αλλά η σημασία σας είναι σχετική ως κομμάτια μιας συλλογικής διαδικασίας. Ο ρόλος του να εκπροσωπείς κάτι είναι τεράστιος, πρέπει να τον παίρνεις πολύ στα σοβαρά. Να δείχνεις όση σοβαρότητα και «επαγγελματισμό» χρειάζεται για τη μεγαλύτερη υπόθεση του κόσμου, αλλά να μην ξεχνάς ότι δεν κινείται από εσένα η ιστορία.
στ. Η ζωή στην Αριστερά φέρνει μαζί της προσωπικές σχέσεις ισχυρότερες από οτιδήποτε, αλλά και εντάσεις και πάθη που δε σβήνουν εύκολα. Να κατανοούμε πότε αυτά πρέπει να μπαίνουν μπροστά και πότε πίσω. Τρομερά δύσκολο.
……………………………………………………………………………………………………………………………………………..
Δεν συμβουλεύω κανένα, δεν έχω την εντύπωση ότι κάποιος – κάποια περιμένει να διαβάσει την φλυαρία μου για εξοπλιστεί.
Λέω αυτά που αισθάνομαι με τη μικρή σημασία που έχει αυτό.
Δύναμη.
αναδημοσίευση από: | Kommon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου