Το ερώτημα τέθηκε προεκλογικά, τίθεται και μετεκλογικά και χρειάζεται καθαρές απαντήσεις κι εκτίμηση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ:
Ο κατευθυντήριος άξονας της πολιτικής του πολυτασικού μεν, ενιαίου δε ως προς την κυρίαρχη πολιτική του στάση, ΣΥΡΙΖΑ είναι ο συμβιβασμός με τη ντόπια και ξένη αστική τάξη.
Αυτό που αποκλείεται είναι η διαμόρφωση ενός πολιτικού μετώπου με τον ΣΥΡΙΖΑ κι ακόμη περισσότερο η ένταξη σε αυτόν
Το αποτέλεσμα των εκλογών αντιφατικό και κάθε άλλο παρά μονοσήμαντο. Με δυο λόγια: Από τη μια σαφής μετατόπιση της κοινωνίας προς τα αριστερά, κάτι που είναι θετικό. Από την άλλη μια μετατόπιση στην φασιστική ή και εθνικιστική αντιμνημονιακή Δεξιά, κάτι λίαν ανησυχητικό. Και τέλος μια μετατόπιση εντός της Αριστεράς προς τα δεξιά, με ευθύνες και των ίδιων των δυνάμεων όπως το ΚΚΕ –θέλει αρετή και τόλμη η αυτοκριτική- και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχασαν ψηφοφόρους τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς αυτή η τελευταία μετακίνηση δεν οφείλεται παρά δευτερεύοντος στον αντικειμενικά ρόλο Δούρειου Ίππου συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, - δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά εμένα με πονούσε και με εξόργιζε να προσπαθώ να χτίσω κάτι και να μου το γκρεμίζουν από μέσα οι ίδιοι μου οι σύντροφοι- οφείλεται όμως και σε αυτόν.
Εξηγούμε. Μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, όσο και μετά τις εκλογές, όχι μόνο απλοί ψηφοφόροι, ούτε καν γνωστοί στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ξένοι καλεσμένοι μας, αλλά και μέλη, ακόμη και στελέχη συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τοποθετήθηκαν δημόσια, είτε άμεσα ή έμμεσα υπέρ της υπερψήφισης του ΣΥΡΙΖΑ, είτε υπέρ της ένταξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε υπέρ της διαμόρφωσης ενός πολιτικού Μετώπου μαζί του στη βάση των θέσεων του, είτε μέσω χρησμών τύπου Πυθίας, που αφήνουν ανοιχτά τα παραπάνω ενδεχόμενα δίχως να τα υποστηρίζουν ευθαρσώς.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου παρά το ότι έκρινα τη στάση αυτή ως ανεπίτρεπτο πισώπλατο χτύπημα κατά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θεωρώντας ότι θα δυσκόλευε ακόμη παραπέρα την ήδη δυσχερή προεκλογική μας καμπάνια, επέλεξα να σωπάσω.
Να όμως, που παρά το ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας, όσο και ως αξιωματική αντιπολίτευση πρόσφερε ήδη άπλετες αποδείξεις του πραγματικού πολιτικού του χαρακτήρα -κάτι που αποτέλεσε μια από τις θετικές συμβολές των εκλογών- οι ίδιοι σύντροφοι συνεχίζουν το ίδιο βιολί, παρά το ότι δεν είναι δυνατόν να αγνοούν ότι:
Ο κατευθυντήριος άξονας της πολιτικής του πολυτασικού μεν, ενιαίου δε ως προς την κυρίαρχη πολιτική του στάση, ΣΥΡΙΖΑ (διότι πέρα από την κατά Πουλαντζά συνισταμένη υπάρχει και δεσπόζουσα-κυρίαρχη τάση) είναι ο συμβιβασμός με τη ντόπια και ξένη αστική τάξη και η εύρεση κοινής λύσης προς το συμφέρον αμφοτέρων των μερών. Ήτοι η υιοθέτηση της γραμμής του αλήστου μνήμης υπουργού εργασίας Λάσκαρη, περί κατάργηση της ταξικής πάλης.
Συνέπειες αυτής της θεμελιακής θέσης, είναι και η στάση απέναντι σε ευρώ , ΕΕ -όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να πείσει ότι είναι ο καλύτερος υπερασπιστής τους, και όχι δα των Σοσιαλιστικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης- και ΝΑΤΟ, η μη ένταξη στη λογική του της καταγγελίας ως μονομερούς πράξης, η θέση της αντικατάστασης της σύγκρουσης με την αλληλεγγύη, η δηλωμένη πρόθεση του να συγκυβερνήσει με την ΔΗΜΑΡ, που σήμερα κατηγορεί, η διαμόρφωση ενός δημοκρατικού κομματικού πόλου, για τον οποίο ακόμη και ο όρος καπιταλισμός και προφανώς η επαναστατική ανατροπή του, φαίνεται να θεωρούνται απαγορευτικοί, και τόσα άλλα που βγάζουν μάτι.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι σαφές, τουλάχιστον για όσους θεωρούν ότι ανάμεσα στο τελευταίο κατά Λένιν σκαλοπατάκι πριν από το σοσιαλισμό, στο οποίο βρισκόμαστε, δεν χωρά άλλο σκαλοπάτι, παρά αντικαπιταλιστικές αντιιμπεριαλιστικές μεταρρυθμίσεις, στα πλαίσια ενός πολέμου θέσεων, που οδηγεί στην μετωπική σύγκρουση και το σοσιαλισμό, ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πολιτικό μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σημαίνει μήπως αυτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με την Δεξιά, ή ότι αποκλείεται κάθε συζήτηση και επί μέρους κοινή δράση μαζί του; Κάθε άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τμήμα της Αριστεράς –τη σύγχρονη ρεφορμιστική της εκδοχή, ακραία περίπτωση της οποίας είναι η ΔΗΜΑΡ - και προφανώς δε αποκλείεται κανένας διάλογος ούτε καμιά από κοινού δράση μαζί του, στην λογική του Γκράμσι, δηλαδή ακριβώς της αποκάλυψης μέσα στην πράξη, αυτού του ρεφορμιστικού του χαρακτήρα.
Εκείνο όμως που εκ των πραγμάτων αποκλείεται είναι η διαμόρφωση ενός πολιτικού μετώπου κι ακόμη περισσότερο η ένταξη σε αυτόν. Έστω και αν συνεχίσει να αποτελείται από συνιστώσες κάτι μάλλον αμφίβολο.
ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΧΙ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Πηγή:aristeroblog
Το αποτέλεσμα των εκλογών αντιφατικό και κάθε άλλο παρά μονοσήμαντο. Με δυο λόγια: Από τη μια σαφής μετατόπιση της κοινωνίας προς τα αριστερά, κάτι που είναι θετικό. Από την άλλη μια μετατόπιση στην φασιστική ή και εθνικιστική αντιμνημονιακή Δεξιά, κάτι λίαν ανησυχητικό. Και τέλος μια μετατόπιση εντός της Αριστεράς προς τα δεξιά, με ευθύνες και των ίδιων των δυνάμεων όπως το ΚΚΕ –θέλει αρετή και τόλμη η αυτοκριτική- και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που έχασαν ψηφοφόρους τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προφανώς αυτή η τελευταία μετακίνηση δεν οφείλεται παρά δευτερεύοντος στον αντικειμενικά ρόλο Δούρειου Ίππου συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, - δεν ξέρω για τους υπόλοιπους, αλλά εμένα με πονούσε και με εξόργιζε να προσπαθώ να χτίσω κάτι και να μου το γκρεμίζουν από μέσα οι ίδιοι μου οι σύντροφοι- οφείλεται όμως και σε αυτόν.
Εξηγούμε. Μεσούσης της προεκλογικής περιόδου, όσο και μετά τις εκλογές, όχι μόνο απλοί ψηφοφόροι, ούτε καν γνωστοί στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ξένοι καλεσμένοι μας, αλλά και μέλη, ακόμη και στελέχη συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τοποθετήθηκαν δημόσια, είτε άμεσα ή έμμεσα υπέρ της υπερψήφισης του ΣΥΡΙΖΑ, είτε υπέρ της ένταξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε υπέρ της διαμόρφωσης ενός πολιτικού Μετώπου μαζί του στη βάση των θέσεων του, είτε μέσω χρησμών τύπου Πυθίας, που αφήνουν ανοιχτά τα παραπάνω ενδεχόμενα δίχως να τα υποστηρίζουν ευθαρσώς.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου παρά το ότι έκρινα τη στάση αυτή ως ανεπίτρεπτο πισώπλατο χτύπημα κατά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, θεωρώντας ότι θα δυσκόλευε ακόμη παραπέρα την ήδη δυσχερή προεκλογική μας καμπάνια, επέλεξα να σωπάσω.
Να όμως, που παρά το ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας, όσο και ως αξιωματική αντιπολίτευση πρόσφερε ήδη άπλετες αποδείξεις του πραγματικού πολιτικού του χαρακτήρα -κάτι που αποτέλεσε μια από τις θετικές συμβολές των εκλογών- οι ίδιοι σύντροφοι συνεχίζουν το ίδιο βιολί, παρά το ότι δεν είναι δυνατόν να αγνοούν ότι:
Ο κατευθυντήριος άξονας της πολιτικής του πολυτασικού μεν, ενιαίου δε ως προς την κυρίαρχη πολιτική του στάση, ΣΥΡΙΖΑ (διότι πέρα από την κατά Πουλαντζά συνισταμένη υπάρχει και δεσπόζουσα-κυρίαρχη τάση) είναι ο συμβιβασμός με τη ντόπια και ξένη αστική τάξη και η εύρεση κοινής λύσης προς το συμφέρον αμφοτέρων των μερών. Ήτοι η υιοθέτηση της γραμμής του αλήστου μνήμης υπουργού εργασίας Λάσκαρη, περί κατάργηση της ταξικής πάλης.
Συνέπειες αυτής της θεμελιακής θέσης, είναι και η στάση απέναντι σε ευρώ , ΕΕ -όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να πείσει ότι είναι ο καλύτερος υπερασπιστής τους, και όχι δα των Σοσιαλιστικών Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης- και ΝΑΤΟ, η μη ένταξη στη λογική του της καταγγελίας ως μονομερούς πράξης, η θέση της αντικατάστασης της σύγκρουσης με την αλληλεγγύη, η δηλωμένη πρόθεση του να συγκυβερνήσει με την ΔΗΜΑΡ, που σήμερα κατηγορεί, η διαμόρφωση ενός δημοκρατικού κομματικού πόλου, για τον οποίο ακόμη και ο όρος καπιταλισμός και προφανώς η επαναστατική ανατροπή του, φαίνεται να θεωρούνται απαγορευτικοί, και τόσα άλλα που βγάζουν μάτι.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι σαφές, τουλάχιστον για όσους θεωρούν ότι ανάμεσα στο τελευταίο κατά Λένιν σκαλοπατάκι πριν από το σοσιαλισμό, στο οποίο βρισκόμαστε, δεν χωρά άλλο σκαλοπάτι, παρά αντικαπιταλιστικές αντιιμπεριαλιστικές μεταρρυθμίσεις, στα πλαίσια ενός πολέμου θέσεων, που οδηγεί στην μετωπική σύγκρουση και το σοσιαλισμό, ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανένα πολιτικό μέτωπο με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σημαίνει μήπως αυτό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με την Δεξιά, ή ότι αποκλείεται κάθε συζήτηση και επί μέρους κοινή δράση μαζί του; Κάθε άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τμήμα της Αριστεράς –τη σύγχρονη ρεφορμιστική της εκδοχή, ακραία περίπτωση της οποίας είναι η ΔΗΜΑΡ - και προφανώς δε αποκλείεται κανένας διάλογος ούτε καμιά από κοινού δράση μαζί του, στην λογική του Γκράμσι, δηλαδή ακριβώς της αποκάλυψης μέσα στην πράξη, αυτού του ρεφορμιστικού του χαρακτήρα.
Εκείνο όμως που εκ των πραγμάτων αποκλείεται είναι η διαμόρφωση ενός πολιτικού μετώπου κι ακόμη περισσότερο η ένταξη σε αυτόν. Έστω και αν συνεχίσει να αποτελείται από συνιστώσες κάτι μάλλον αμφίβολο.
ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΧΙ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ
Δεν επιλέγουμε ετσιθελικά
Και αυτή η άρνηση δεν συνιστά ούτε κάποια σεχταριστική στάση όπως μας κατηγορούν οι σύντροφοί μας, ούτε παραπομπή των πάντων στο σοσιαλισμό. Αντίθετα σε συνδυασμό, και μάλιστα κατά προτεραιότητα με την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού πολιτικού υποκειμένου, αποτελεί μετωπική άμεση απάντηση, στη βάση όμως όχι του ρόλου του μαϊντανού στην προσπάθεια ανασύστασης της έτσι κι αλλιώς αντικειμενικά λόγω της φύσης της κρίσης, τελειωμένης σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ενός ελάχιστου αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού προγράμματος, άμεσα εφαρμόσιμου, το οποίο και δεν είναι δυνατόν παρά να στηρίζεται από ένα ρωμαλέο αντίστοιχο λαϊκό κίνημα.
Το περιεχόμενο αυτού του Μετώπου δεν καθορίζεται ετσιθελικά, αλλά από μια ανάλυση της ίδιας της κρίσης ως κρίσης του καπιταλισμού, από την αναγκαιότητα της υποταγής της τακτικής στην στρατηγική (και όχι την μπερνσταϊνική λογική «η κίνηση είναι το παν ο σκοπός τίποτα»), από το επίπεδο συνειδητότητας του λαϊκού κινήματος, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ με την τακτική του αντί να το προωθεί στο ύψος των περιστάσεων, το κρατά εγκλωβισμένο στις κυρίαρχες αξίες.
Μήπως όμως, όπως στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο, το ΚΚΕ, τους ανένταχτους, δεν υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις που θα αποδέχονταν τη λογική ενός τέτοιου Μετώπου; Η απάντηση είναι πως ναι υπάρχουν, όσο κι αν φαίνεται να υποχωρούν και να χάνουν έδαφος. Όμως και αυτές οι δυνάμεις θα πρέπει κάποτε να επιλέξουν με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν, διαφορετικά άθελα τους ίσως, γίνονται συνυπεύθυνες στη διαμόρφωση ενός συστημικού αναχώματος.
Με όλο λοιπόν το σεβασμό και την εκτίμηση προς τους συντρόφους που συνεχίζουν να μας προτρέπουν να τα βρούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω μαζί τους, και να εκφράσω ως ένα απλό μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ της γειτονιάς μου, μεγαλόφωνα το ερώτημα που μου γεννιέται κάθε που τους διαβάζω ή τους ακούω. Τι είναι αυτό που τους κρατά και δεν υλοποιούν από μόνοι τους την όποια ένταξη τους ή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο φαίνεται να συμφωνούν, πολύ περισσότερο από τις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις οποίες ανήκουν;
Όχι τίποτα άλλο, δηλαδή, αλλά όσο πιο γρήγορα ξεκαθαρίσει το τοπίο –και το μικρό δικό μας- τόσο καλύτερα για το λαϊκό κίνημα.
Και αυτή η άρνηση δεν συνιστά ούτε κάποια σεχταριστική στάση όπως μας κατηγορούν οι σύντροφοί μας, ούτε παραπομπή των πάντων στο σοσιαλισμό. Αντίθετα σε συνδυασμό, και μάλιστα κατά προτεραιότητα με την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός σύγχρονου κομμουνιστικού πολιτικού υποκειμένου, αποτελεί μετωπική άμεση απάντηση, στη βάση όμως όχι του ρόλου του μαϊντανού στην προσπάθεια ανασύστασης της έτσι κι αλλιώς αντικειμενικά λόγω της φύσης της κρίσης, τελειωμένης σοσιαλδημοκρατίας, αλλά ενός ελάχιστου αντικαπιταλιστικού-αντιιμπεριαλιστικού προγράμματος, άμεσα εφαρμόσιμου, το οποίο και δεν είναι δυνατόν παρά να στηρίζεται από ένα ρωμαλέο αντίστοιχο λαϊκό κίνημα.
Το περιεχόμενο αυτού του Μετώπου δεν καθορίζεται ετσιθελικά, αλλά από μια ανάλυση της ίδιας της κρίσης ως κρίσης του καπιταλισμού, από την αναγκαιότητα της υποταγής της τακτικής στην στρατηγική (και όχι την μπερνσταϊνική λογική «η κίνηση είναι το παν ο σκοπός τίποτα»), από το επίπεδο συνειδητότητας του λαϊκού κινήματος, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ με την τακτική του αντί να το προωθεί στο ύψος των περιστάσεων, το κρατά εγκλωβισμένο στις κυρίαρχες αξίες.
Μήπως όμως, όπως στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Μέτωπο, το ΚΚΕ, τους ανένταχτους, δεν υπάρχουν και στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις που θα αποδέχονταν τη λογική ενός τέτοιου Μετώπου; Η απάντηση είναι πως ναι υπάρχουν, όσο κι αν φαίνεται να υποχωρούν και να χάνουν έδαφος. Όμως και αυτές οι δυνάμεις θα πρέπει κάποτε να επιλέξουν με ποιους θα παν και ποιους θα αφήσουν, διαφορετικά άθελα τους ίσως, γίνονται συνυπεύθυνες στη διαμόρφωση ενός συστημικού αναχώματος.
Με όλο λοιπόν το σεβασμό και την εκτίμηση προς τους συντρόφους που συνεχίζουν να μας προτρέπουν να τα βρούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ, ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω μαζί τους, και να εκφράσω ως ένα απλό μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ της γειτονιάς μου, μεγαλόφωνα το ερώτημα που μου γεννιέται κάθε που τους διαβάζω ή τους ακούω. Τι είναι αυτό που τους κρατά και δεν υλοποιούν από μόνοι τους την όποια ένταξη τους ή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο φαίνεται να συμφωνούν, πολύ περισσότερο από τις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις οποίες ανήκουν;
Όχι τίποτα άλλο, δηλαδή, αλλά όσο πιο γρήγορα ξεκαθαρίσει το τοπίο –και το μικρό δικό μας- τόσο καλύτερα για το λαϊκό κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου