Παναγιώτης Σωτήρης
Επειδή οι στιγμές είναι κρίσιμες είναι ανάγκη να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους:
1. Προγραμματική βάση για την εκλογική
και πολιτική συνεργασία των δυνάμεων του ΟΧΙ μέχρι τέλους μπορεί να
υπάρξει. Είναι το πλαίσιο που λέει: Κατάργηση μνημονίων - παύση πληρωμών
και διαγραφή του εξωτερικού χρέους - έξοδος από ευρώ και ρήξη με την ΕΕ
- εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων - επαναφορά
εργατικών δικαιωμάτων - βαθιές δημοκρατικές θεσμικές ανατροπές. Ναι, θα
ήταν πιο σωστό να πούμε έξω από ευρώ και από την ΕΕ γιατί αυτή θα είναι
στην πραγματικότητα και η ακολουθία των γεγονότων. Όμως, ας μη
γελιόμαστε έξοδος από το ευρώ μαζί με παύση πληρωμών, αφενός σημαίνει
σύγκρουση με το μεγαλύτερο μέρος των προβλέψεων των συνθηκών της ΕΕ,
αφετέρου είναι προφανές ότι βάζει τέλος και στα ΕΣΠΑ και στην ΚΑΠ, που
θα παρακρατηθούν. Άρα σηματοδοτεί τη ρήξη με τον πυρήνα της ταξικής
στρατηγικής του κεφαλαίου. Αυτό σημαίνει, όμως, ότι αυτή την κατεύθυνση
την λέμε ανοιχτά, δεν την υποβιβάζουμε σε ένα «άμα χρειαστεί, ίσως
και...». Όχι από «επαναστατική συνέπεια», αλλά επειδή αποδείχτηκε ότι η
έξοδος από την ευρωζώνη έχει γίνει κτήμα ευρύτερων λαϊκών και πληβειακών
κομματιών ως αναγκαία και άμεση συνθήκη εξόδου από το μνημονιακό
αδιέξοδο. Γιατί η έξοδος από το ευρώ και η ανυπακοή / ρήξη με την ΕΕ
είναι το ισχυρό σημείο του προγράμματος, αυτό που δείχνει πώς μπορεί να
υπάρξει απεμπλοκή από τα μνημόνια και ξεκίνημα ενός άλλου δρόμου. Γιατί
επιτρέπει να πούμε πώς μπορεί να γίνει πράξη (και να μην είναι
ονειροφαντασία) ένα άλλο πρότυπο παραγωγικής ανασυγκρότησης με βάση τη
συμμετοχή, την πρωτοβουλία, τον πειραματισμό των δυνάμεων της εργασίας
της γνώσης και του πολιτισμού.
2. Μεθοδολογία για να μην αυτολογοκριθεί
η αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική Αριστερά επίσης υπάρχει:
είναι η πολιτική και εκλογική συνεργασία, με διατήρηση της αυτοτέλειας
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ, ώστε να μπορεί να κάνει τη δική της καμπάνια με το
δικό της πλαίσιο και το δικό της πρόγραμμα.
3. Τρόπος για να μην παραγκωνιστεί η
ιδιαίτερη αναφορά της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής
Αριστεράς επίσης υπάρχει: είναι η συγκροτημένη και ενωτική παρέμβαση, με
όλο το πραγματικό οργανωτικό, πολιτικό και κινηματικό φορτίο του χώρου
της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΜΑΡΣ, και το οποίο μπορεί να έχει καταλυτική συμβολή στη
φυσιογνωμία, τη δυναμική και την εκπροσώπηση της πολιτικής και εκλογικής
συνεργασίας.
4. Όμως, χρειάζεται και μια διαφορετική
πρακτική και από τη μεριά των συντρόφων της Λαϊκής Ενότητας. Δεν υπάρχει
αμφιβολία ότι η ρήξη και ανεξαρτητοποίηση είναι μια σημαντική και
θετική εξέλιξη που ανοίγει δρόμους για μια άλλη κατάσταση στην Αριστερά
και στα κοινωνικά κινήματα. Όμως, πρέπει να γίνει σαφές ότι το αναγκαίο
Μέτωπο του ΟΧΙ, το πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο, όλων εκείνων που
πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει ένας άλλος δρόμος δεν μπορεί να
περιοριστεί απλώς στην Αριστερή Πλατφόρμα, χωρίς αυτό να μειώνει τη
πολιτική συνεισφορά των στελεχών της και τη συνέπειά τους σε μια
αριστερή τοποθέτηση. Όπως επίσης είναι σαφές ότι η εύλογη διεκδίκηση
μέρους της κληρονομιάς και της ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να οδηγεί
σε μια πολιτική ταυτότητα «συνεπούς ΣΥΡΙΖΑ» που ούτε ικανοποιεί το
αυτονόητο αίτημα του κόσμου της Αριστεράς για αυτοκριτική για όλα αυτά
που μας έφεραν εδώ ούτε και καλύπτει την ανάγκη μιας μαχητικής και
σύγχρονα λαϊκής Αριστεράς, που να κάνει πραγματική τομή με τον
ευρωπαϊσμό, τον κυβερνητισμό, τη γραφειοκρατική αντίληψη της πολιτικής.
5. Οι δυνάμεις, οι αγωνιστές, οι
εμπειρίες, οι αναζητήσεις που μπορούν να συναντηθούν σε μια τέτοια
ελπιδοφόρα προσπάθεια είναι πολύ περισσότερες και περισσότεροι. Όταν
υπάρχει ανοιχτή και ζωντανή συζήτηση μέσα στην αντικαπιταλιστική
Αριστερά, όταν από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνουν τοποθετήσεις με
εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και αυτοκριτική τοποθέτηση (ενδεικτικά αναφέρω
το κείμενο που συνυπέγραψαν 87 αγωνιστές, τις ανακοινώσεις της Ν.
ΣΥΡΙΖΑ, πλήθος ατομικών κειμένων προβληματισμού), όταν υπάρχουν στάσεις
πολιτικής συνέπειας όπως της Ζωής Κωνσταντοπούλου που δεν μπορεί κανείς
να προσπεράσει, όταν και ρεύματα προερχόμενα από το ΚΚΕ δείχνουν
ενδιαφέρον να συζητήσουν, είναι σαφές ότι το εύρος δυνάμεων που μπορούν
και πρέπει να συναντηθούν, να συζητήσουν, να συμπορευτούν είναι πολύ
μεγαλύτερο.
6. Μόνο που αυτό απαιτεί και μια
διαφορετική κουλτούρα μετωπικής συγκρότησης. Δεν μπορούμε να πάμε
μπροστά με τη λογική συγκροτήθηκε ο φορέας και όλοι οι άλλοι απλώς
συμμετέχουν ως συνεργαζόμενοι. Δεν χωρούν δυσπιστίες, αντιπάθειες,
αποκλεισμοί. Δεν μπορούμε να πάμε μακριά με επάλληλους κύκλους πολιτικής
εμπιστοσύνης. Δεν μπορεί να υπάρξει μετωπική συνεργασία χωρίς το
αυτονόητο που είναι οι ανοιχτές, συντροφικές διαδικασίες και στη βάση
και στην «κορυφή», συμμετοχή όλων όσων μπορούν να είναι κομμάτι αυτής
της προσπάθειας, εξασφάλιση ότι το νέο εγχείρημα στην παρουσία, στο
λόγο, στη φυσιογνωμία, στην εκπροσώπησή του προς τα έξω εκφράζει το
σύνολο - ακόμη και εάν αυτό σημαίνει και αναπόφευκτη «πολυφωνία» - των
ρευμάτων που συμμετέχουν. Γιατί οι εργαζόμενες/οι, οι νέες/οι, οι
άνεργες/οι που εισέπραξαν την προδοσία και τη διάψευση από την ηγετική
ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα αυτή τη φορά θέλουν εγγυήσεις για
κάτι διαφορετικό, μια άλλη αντίληψη για την πολιτική, την εκπροσώπηση,
την απεύθυνση. Ειδάλλως θα μας θεωρήσουν κομμάτι του παλιού σκηνικού και
θα μας γυρίσουν την πλάτη. Νέα κατάσταση - νέα καθήκοντα - νέες
πρακτικές επομένως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου