Το μαρτύριο της κρεμάλας από ΕΕ-ΔΝΤ

Των Τάκη Κυπραίου και Θανάση Σκαμνάκη.

Στο μαρτύριο της κρεμάλας οι βασανιστές περνούν την κρεμάλα στο λαιμό του θύματος και το αφήνουν να ακουμπά με τα ακρόνυχα των ποδιών του στο έδαφος. Εάν δεν αντέξει το βάρος του, πνίγεται.

Στο φοβερό αυτό μαρτύριο αποφάσισαν να υποβάλουν για τα επόμενα πολλά χρόνια οι πιστωτές το λαό της Ελλάδας, όπως προκύπτει απ’ όσα έγιναν γνωστά μετά τη μυστική συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον, στο πλαίσιο της Εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ.

Η "μυστική" συμφωνία της Ουάσιγκτον μεταξύ των πιστωτών.

Με τη συμμετοχή των Λαγκάρντ, Σόιμπλε, Ντράγκι, Ντάισελμπλουμ και Μοσκοβισί, οι πιστωτές συμφώνησαν μεταξύ τους να κρεμάσουν στον ελληνικό λαό μια «θηλειά» ύψους 3,6 (;) δισ. ευρώ, τη στιγμή που έχει στην πλάτη του ήδη ένα βάρος 5,5 δισ. με το τρίτο μνημόνιο του Τσίπρα, ενώ είναι ήδη εξουθενωμένος από τα προηγούμενα δυο.

Η “θηλειά” θα ενεργοποιείται αυτόματα μόλις διαπιστώνεται ότι η  εφαρμογή των μέτρων δεν αποδίδει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ, αρχής γενομένης από το 2018.

Τι προβλέπει η συμφωνία; Ένα «πακέτο» που, σύμφωνα με αυτά που “διαρρέονται”, θα περιλαμβάνει αύξηση του ΦΠΑ σε ρεύμα και νερό από το 11% στο 24%, περικοπές μισθών και συντάξεων στο δημόσιο, απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και σειρά άλλων βάρβαρων μέτρων για τα εργατικά λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα. Για κάθε ποσοστό που υπολείπεται του 3,5% του ΑΕΠ θα εφαρμόζεται αυτομάτως ένα μέρος του «πακέτου» ισοδύναμο με αυτό που υπολείπεται.

Τη συμφωνία αποκάλυψε η Wall Street Journal και επιβεβαίωσε η Suddeutsche Zeitung.

Πρόκειται για ένα νέο, «ευφυές» βασανιστήριο του νεοφιλελευθερισμού που δεν έχει εφαρμοστεί σε καμία από τις χώρες που έπεσαν μέχρι τώρα στα νύχια του ΔΝΤ.

Για την ακρίβεια, πρόκειται για έναν «διαστροφικό» συμβιβασμό σε βάρος του θύματος -των εργαζόμενων της Ελλάδας- μεταξύ ΔΝΤ και ΕΕ, πρωτίστως μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας, στην αντιπαράθεσή τους για «κούρεμα» του χρέους και νέα μέτρα – ηλεκτροσόκ, όπως υποστήριζε η Λαγκάρντ, ή για ήπια αναδιάρθρωση και νέα μέτρα με το μαρτύριο της σταγόνας, όπως υποστήριζε ο Σόιμπλε.

Μετά τη συνάντηση, ο τελευταίος δεν έκρυβε την αισιοδοξία του, όπως έγραψε η Suddeutsche Zeitung, λέγοντας ότι οι διαπραγματευτές πρέπει  να επιστρέψουν στην Αθήνα «όσο το δυνατόν γρηγορότερα», με στόχο τη Μεγάλη Εβδομάδα «να υπάρξει συμφωνία» με την ελληνική κυβέρνηση. 

Εδώ σημειώνονται εμπλοκές που οδήγησαν στη ματαίωση του Γιούρογκρουπ της Μεγάλης Πέμπτης, λόγω επιμονής του ΔΝΤ στις βασικές απαιτήσεις του, και τις οποίες εμπλοκές, για άλλη μια φορά, η “αριστερή” κυβέρνηση χειρίζεται με επικοινωνιακούς τρόπους, δημιουργώντας την εντύπωση στην κοινή γνώμη μιας σθεναρής αντίστασης, ώστε η τελική συμφωνία, που θα είναι ακόμα χειρότερη, να παρουσιαστεί, για μια ακόμη φορά ως αναγκαιότητα. Και εν τω μεταξύ, αναγορεύει τους Μέρκελ, Σόϊμπλε, Νταϊνσεμπλουμ, και τους υπόλοιπους σε “συμπαθείς” μεσολαβητές υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.     

Το «τεράστιο άλυτο πρόβλημα» του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Σε άρθρο της, η οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, που εκφράζει τις απόψεις των γερμανών βιομηχάνων, αναφέρθηκε εκτενώς στη συζήτηση για το ελληνικό χρέος το οποίο απασχόλησε τη σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, στην Ουάσιγκτον, και συγκεκριμένα για το ενδεχόμενο αποχώρησης του Ταμείου από το «ελληνικό πρόγραμμα».

 Σύμφωνα με την εφημερίδα, «όταν ο γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ρωτήθηκε εάν το ΔΝΤ θα μπορούσε να παράσχει μόνο την τεχνογνωσία του, η απάντηση ήταν ‘’όχι’’… Κι αυτό επειδή το Ταμείο έχει τη φήμη στο Βερολίνο ότι είναι σε θέση να ελέγξει τις μεταρρυθμίσεις αυστηρότερα απ’ ό,τι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Εξάλλου θα θεωρούσε κανείς το ρόλο του ΔΝΤ αξιόπιστο, μόνο εάν ήταν παρόν και οικονομικά. Κι ενώ ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε απέκλεισε το ενδεχόμενο να φτάσουν στην Ελλάδα περαιτέρω χρήματα χωρίς τη συμμετοχή του Ταμείου, απέρριψε παράλληλα και τη βασική αξίωση του ΔΝΤ για μείωση του ελληνικού χρέους».

Ιδιαίτερης σημασίας είναι η δήλωση του επικεφαλής οικονομολόγου του ΔΝΤ Μορίς Όμπστφελντ στο περιθώριο της Συνόδου του ΔΝΤ. «Δεν πρόκειται να υπάρξει κούρεμα χρέους, χρειαζόμαστε ωστόσο μια μορφή ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους», είπε στην Handelsblatt.

«Το περασμένο καλοκαίρι συμφωνήθηκε να υποχωρήσουν τα κράτη της ευρωζώνης απέναντι στην Αθήνα όσον αφορά τους όρους του δανεισμού, εφόσον κάτι τέτοιο θα ήταν αναγκαίο και η ελληνική κυβέρνηση θα εφάρμοζε τις μεταρρυθμίσεις. Τώρα Σόιμπλε και Λαγκάρντ ερίζουν για το εάν αυτό θα ήταν απαραίτητο. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών θυμίζει πως ούτως η άλλως η καταβολή των τόκων και η αποπληρωμή των δανείων θα επιμηκυνθεί μέχρι το 2022. 

Η άποψη του ΔΝΤ είναι ωστόσο διαφορετική: οι επενδυτές θα επιστρέψουν μόνο εάν καταστεί σαφές ότι η Ελλάδα θα είναι σε θέση να ανταπεξέλθει στα χρέη της. Αυτό θα μείωνε τον κίνδυνο περαιτέρω αύξησης της φορολόγησης. Το να αφήνει κανείς ένα τεράστιο πρόβλημα άλυτο δεν αποτελεί καλή προοπτική, τόνισε ο Όμπστφελντ».

Νικητής στα σημεία αποδείχτηκε ο Σόιμπλε. Σύμφωνα με τη Suddeutsche Zeitung, προϋπόθεση για τον γερμανό υπουργό Οικονομικών είναι «η Αθήνα να εφαρμόζει όλα όσα δεσμεύεται να κάνει και να μην καθυστερεί, όπως τώρα». Πιστός στο δόγμα «είναι η εφαρμογή, ηλίθιε»!

Στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ανατίθεται ο ρόλος του δημίου.

Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, «ούτε ρήξη – ούτε υποταγή», τον οδήγησε στην υποταγή, τη διάσπαση και την αριστερο - νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη.

Τώρα, σαν επιβράβευση, οι πιστωτές του αφήνουν το ρόλο του δημίου που θα περάσει τη θηλειά στον ελληνικό λαό.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με non paper που απέστειλε την περασμένη Κυριακή, δείχνει έτοιμη να δεχτεί να περάσει τη θηλειά εάν υπάρξει κάποια «ευνοϊκή ρύθμιση» του χρέους. Ναι μεν, «σε κάθε περίπτωση η ελληνική πλευρά δεν έχει αποδεχτεί αυτή την πρόταση», αλλά «η τελική της θέση θα εξαρτηθεί από ολόκληρο το "πακέτο" που θα είναι στα τραπέζι και που, προφανώς, θα συμπεριλαμβάνει και την ελάφρυνση του χρέους».

Η δραματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.

Μετά την ένταξη της Ελλάδας στο «πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης» του Ντράγκι, που ανακοινώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, η ελληνική κυβέρνηση πανηγυρίζει και ευελπιστεί σε μια ανοδική πορεία της οικονομίας, τέτοια που θα της επιτρέπει να επιτυγχάνει το πρωτογενές πλεόνασμα του 3,5%.

Μετά την ανακοίνωση της Γιούροστατ ότι το πρωτογενές πλεόνασμα κινείται στο 0,8% αντί το προβλεπόμενου 0,2%, οι πανηγυρικοί τόνοι απογειώθηκαν. Ένα νέο success story ετοιμάζεται. Ωστόσο, η αντικειμενική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας διαψεύδει την κυβέρνηση. Όλες οι προβλέψεις κάνουν λόγο για νέα ύφεση το 2016 (ΙΟΒΕ:-1%, ΕΕ: -0,7%, ΔΝΤ: -0,6%).

Εν τω μεταξύ, έχουν αρχίσει να φαίνονται τα βαθύτερα αποτελέσματα της άλυτης ακόμη κρίσης υπερσυσσώρευσης στην ελληνική οικονομία: χρεοκοπίες μεγάλων επιχειρήσεων, όπως η Ηλεκτρονική Αθηνών και ο Κατσέλης, κρίση χρέους σε βιομηχανίες Τύπου (Mega, συγκρότημα Πήγασος) κ.α.

Κι αυτά δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου: Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Εμπορικού Μητρώου (ΓΕΜΗ), στο διάστημα από 1/1/2016 έως 22/3/2016, διαγράφηκαν 9.812 επιχειρήσεις, αριθμός κατά 78,08% υψηλότερος σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2015, ενώ για πρώτη φορά στην περίοδο της κρίσης, οι διαγραφές επιχειρήσεων από το Μητρώο είναι πολύ περισσότερες από τις εγγραφές (9.812 διαγραφές έναντι 5.988 εγγραφών).

Τα μέτρα «απελευθέρωσης» του κλάδου της γαλακτοβιομηχανίας στον ευρωπαϊκό και διεθνή ανταγωνισμό οδηγούν μεγάλες βιομηχανίες (ΦΑΓΕ, ΔΕΛΤΑ κ.α.) είτε σε συγχώνευση ή εξαγορά από  μεγαλύτερες διεθνείς εταιρείες, είτε σε συρρίκνωση των δραστηριοτήτων τους με κλείσιμο τμημάτων ή και μεταφορά τους σε άλλες χώρες.

Τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ επίσης δείχνουν σοβαρή πτώση των εξαγωγών κατά 6,95% το 2015 (που συνεχίστηκε το α΄ τρίμηνο του 2016, κατά 0,6%), της βιομηχανικής παραγωγής τον Φεβρουάριο (-3,17%) και τάσεις αύξησης της ανεργίας (κατά 0,45% τον Ιανουάριο) .

Αλλαγή τακτικής εκ μέρους αστικής τάξης και πιστωτών.

Με βάση τα νέα δεδομένα, αναπτύσσεται ένας προβληματισμός μεταξύ κυβέρνησης και πιστωτών αλλά και στο εσωτερικό της κυβέρνησης, για την πιο αποτελεσματική «διαχείριση» των εργατικών και λαϊκών αντιδράσεων.

Οι πιστωτές σπρώχνουν προς μια δραστική λύση: την ψήφιση νέου, επιπρόσθετου  μνημονίου, ενός «μνημονίου plus», με το επιχείρημα ότι το ΔΝΤ θα μπει στο «πρόγραμμα» του περασμένου Ιουλίου, το οποίο, μέχρι τώρα, παρέμενε σε εκκρεμότητα.

Μετά τη μυστική «συμφωνία της Ουάσιγκτον», ο δρόμος αυτός άνοιξε. Η κυβέρνηση ήθελε να αποφύγει το «πικρό τούτο ποτήριον», αλλά οι πιστωτές την αναγκάζουν να το πιει.

Στριμωγμένη ανάμεσα σε αυτούς και το φόβο ξεσπάσματος της λαϊκής δυσαρέσκειας, προωθεί τη «σαλαμοποίηση» του τρίτου μνημονίου και σκέφτεται μια μορφή μεσοπρόθεσμου για το «μνημόνιο plus».

Έτσι, άμεσα και εν μέσω διακοπών του Πάσχα, φέρνει στη Βουλή το ασφαλιστικό και το φορολογικό. Το ασφαλιστικό που κατέθεσε ο Κατρούγκαλος μετατοπίζει ακόμη περισσότερο προς τα κάτω το βιοτικό επίπεδο των τωρινών και μελλοντικών συνταξιούχων. Είναι πολύ χειρότερο από αυτό του Ιανουαρίου. Προβλέπει: Αύξηση από 15 σε 20 χρόνια του ορίου για τη χορήγηση της «εθνικής σύνταξης» των 384 ευρώ. Μείωση των κύριων συντάξεων για τους νέους συνταξιούχους κατά 15-30%. Μείωση των επικουρικών συντάξεων κατά 20% για τους νέους συνταξιούχους και κατά 2 - 40% για τους παλιούς. Ταχύτερη κατάργηση του ΕΚΑΣ, που σημαίνει μείωση κατά 193 ευρώ των απολαβών 370.000 χαμηλοσυνταξιούχων (μείωση 20% φέτος, 50% του χρόνου και πλήρης κατάργηση από το 2019).

Το ποιά ακριβώς νομική μορφή θα πάρει η νέα συμφωνία μεταξύ πιστωτών και η επιβολή της στην κυβέρνηση Τσίπρα, δεν έχει ακόμη πλήρως διευκρινιστεί.

Φυσικά και παρά τις τυχόν επιμέρους κυβερνητικές αναταράξεις δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη για «αντιστάσεις» της κυβέρνησης.

Εάν υπάρχει κάτι καινούργιο, αυτό δεν είναι η ήδη προωθούμενη εφαρμογή όλων των μνημονιακών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων από την κυβέρνηση, αλλά η τακτική «διαχείρισης» του λαϊκού κινήματος.

Εδώ, αυτό που πρέπει να πάρει υπόψιν η μαχόμενη Αριστερά και το εργατικό λαϊκό κίνημα είναι η αλλαγή τακτικής εκ μέρους της ελληνικής άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών τοκογλύφων: από τη γραμμή «σοκ και δέος» με την οποία κινήθηκαν σε πρώτο χρόνο, περνούν στη γραμμή της αποκοίμησης, της παρελκυστικότητας και της εξαπάτησης.

Σε αυτή την κατεύθυνση, καλύτερο συνεργάτη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσαν να βρουν.

 Κοινωνική αντίσταση.

Αυτή η γραμμή φαίνεται να αποδίδει για τους επάνω. Δεν μπορεί όμως να αποτρέψει την πολλαπλή φθορά της κυβέρνησης παρόλο που η Αριστερά, προς το παρόν, δείχνει αδύναμη να την αντιμετωπίσει αποτελεσματικά.

Η σπορά νέων μνημονιακών πολιτικών αργά ή γρήγορα, θα φέρει κοινωνικές αντιδράσεις. Ανάλογα και με την ποιότητα, πρωτίστως, της πολιτικής παρέμβασης της "πρωτοπορίας"  η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα δοκιμαστεί.

Οι αστικοί κύκλοι, έχοντας τη γνώση και την εμπειρία της γρήγορης φθοράς των κυβερνήσεων που διαχειρίζονται τέτοιες κανιβαλικές, για το λαό, πολιτικές, προετοιμάζουν πυρετωδώς τις διάδοχες λύσεις με ή χωρίς τον Τσίπρα, με ή χωρίς τους ΑΝΕΛ και τον Καμμένο, με ή χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ.

«Στήνουν» τη νέα Κεντροαριστερά των Σόιμπλε – Σούλτς με τις «διεργασίες ενοποίησης» των ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποταμιού και ΚΙΔΗΣΟ, χωρίς πιθανόν τους απεχθείς Βενιζέλο και Παπανδρέου, ως σαπόρτ στον Τσίπρα με τον Λεβέντη στο ρόλο του λαγού.  Στηρίζουν παράλληλα τον ακραίο νεοφιλελεύθερο Κυριάκο ως ενδεχόμενη εναλλακτική λύση με σαπόρτ το ακροδεξιό, εθνικιστικό και δήθεν «ευρωσκεπτικιστικό» κόμμα των Καρατζαφέρη – Μπαλτάκου, ως «ήπιου» διαδόχου της νεοφασιστικής Χρυσής Αυγής.

Άμεση στροφή της Αριστεράς για μια νικηφόρα, αυτή τη φορά, αναμέτρηση.

Μπροστά στην άμεση ζοφερή προοπτική, η μαχόμενη Αριστερά δεν δικαιούται να περιμένει τις «καταλυτικές πολιτικές εξελίξεις», την «κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ» .

Το μάθημα του περυσινού Ιουλίου – Αυγούστου είναι κάτι παραπάνω από οδυνηρό για να ξεχνά κανείς ότι όταν επιβάλλονται μνημόνια χωρίς ενωτική μάχη των μαζών, δεν υπάρχει περίπτωση η Αριστερά να καρπωθεί πολιτικά τη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Η αντικαπιταλιστική επαναστατική και κομμουνιστική Αριστερά δεν μπορεί επίσης να επαναπαύεται σε κάποια θετικά αλλά επιμέρους αποτελέσματα σε αρχαιρεσίες συνδικάτων ή στις επιτυχημένες δράσεις για την αλληλεγγύη υπέρ των προσφύγων, αναμένοντας την αυθόρμητη «εξέγερση» με την απατηλή προσδοκία να ηγηθεί τότε των μαζών.

Με ψυχραιμία, και, υπερβαίνοντας τον εαυτό τους, οι δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος είναι αναγκαίο σήμερα να εκτιμήσουν τα λάθη και τις αδυναμίες της μέχρι τώρα πορείας. Να αποτιμηθούν οι διαμορφωμένοι συσχετισμοί ώστε να χαραχτεί μια νέα ταξική αγωνιστική γραμμή ενότητας και μάχης, που θα απαντά στις άμεσες και τις μακροπρόθεσμες ανάγκες, και στην προοπτική ενός ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος.

Οι ίδιες οι εξελίξεις απαιτούν τη χάραξη μιας μετωπικής, τακτικού επιπέδου, συσπείρωσης όλων των πολιτικών μαχόμενων και ριζοσπαστικών δυνάμεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ, ΛΑΕ, μαζικά δρών αντιεξουσιαστικός χώρος).

Ώστε να υπηρετείται στην Πράξη και η αναγέννηση του κινήματος και η προώθηση του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου και η υπόθεση του κόμματος. Να αναπτύσσονται οι σύγχρονες πολιτικές που θα υπερβαίνουν τη σημερινή πολιτική της «υπάρχουσας Αριστεράς», να προχωρά έμπρακτα η ριζική ανασυγκρότηση της σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική βάση με σύγχρονους όρους. Να παραμερίζονται τα εμπόδια του «κομματικού μετώπου» γύρω από τον εαυτό του καθενός. Να αναπτύσσεται η συσπείρωση των δυνάμεων επαναστατικής κομμουνιστικής αναφοράς και στόχευσης.

Χρειάζεται επομένως μια νέα εργατική και επί της ουσίας αντικαπιταλιστική τακτική για να αντιμετωπιστεί αυτή η ανανεούμενη αστική, κυβερνητική τακτική. Ένα σοβαρό, πρακτικό και ενωτικό σχέδιο για την αποτροπή του μαρτυρίου της κρεμάλας και προετοιμασία για μια συνολική εργατολαϊκή ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και, προοπτικά, όλου του αστικού και ιμπεριαλιστικού μνημονιακού καθεστώτος.

Που θα παίρνει υπόψιν τους νέους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, όχι για να υποταχθεί σε αυτούς, αλλά για να τους ανατρέψει. Που θα παίρνει υπόψιν τόσο το (κατώτερο) επίπεδο από το οποίο εκκινούν οι αγώνες, όσο και την εκρηκτική αντικαπιταλιστική δυναμική  ενωτική συσπείρωση όλων των ταξικών και αγωνιστικών συνδικάτων και μαζικών λαϊκών φορέων ενάντια στο ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο.

Με επιδίωξη και με προοπτική ένα και ενιαίο κέντρο αγώνα. Ώστε να υπηρετείται η ανάπτυξη του εργατικού και λαϊκού μετώπου πάλης, που θα αντιμετωπίσει τη νέα μνημονιακή λαίλαπα και τη νέα, βίαιη  καπιταλιστική ανασυγκρότηση, στη βάση μιας εργατικής και λαϊκής «χάρτας» διεκδικήσεων, υπερβαίνοντας τις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ.

Ο αγώνας δεν θα κριθεί σε μια ζαριά. Θα είναι μακρύς και δύσκολος. Αλλά θα κρίνεται σε κάθε άμεση μάχη.

Η έμπρακτη ανάπτυξη του κοινωνικού και πολιτικού μετώπου της εργατικής πολιτικής δεν μπορεί παρά να θέτει σε λειτουργία όλα τα “εργαλεία”.

Τώρα που το ζήτημα του χρέους επανέρχεται ως πρώτο, είναι αναγκαία η ενωτική επανενεργοποίηση της πρωτοβουλίας για τη διαγραφή του χρέους που θα αντιμετωπίσει όλα τα αστικά επιχειρήματα για τη διαιώνιση της λιτότητας.

Η ενωτική επίσης επανενεργοποίηση της πρωτοβουλίας για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες ενάντια στην επερχόμενη καταστολή και στον επελαύνοντα ολοκληρωτισμό.

Η ενωτική αριστερή παρέμβαση στην πάλη κατά της ΕΕ που θα συγκεντρώνει όλες τις μαχητικές αντι-ΕΕ τάσεις κάτω από τη σημαία της εξόδου από την ΕΕ για να αντιμετωπίσει τα νέα, ακόμη πιο θανατηφόρα διλήμματα «ευρώ ή καταστροφή», αλλά και την «απόχη» του ακροδεξιού, εθνικιστικού «ευρωσκεπτικισμού», που στήνεται μεθοδικά,

Το νέο μνημονιακό πλαίσιο – κρεμάλα της μυστικής διπλωματίας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τους εκπροσώπους του σύγχρονου «Άξονα» στοχεύει σε μια τελική υποταγή και παράδοση του λαού άνευ όρων!

Είναι καιρός όλοι να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων!

Kommon