Ο "κόφτης" των εφηβικών ονείρων

του Παύλου Αντωνόπουλου
Οι Πανελλήνιες εξετάσεις είναι ένα σημαντικό γεγονός για χιλιάδες οικογένειες, για χιλιάδες νέους ανθρώπους. Γιατί από τα αποτελέσματα τους εξαρτάται σε ένα βαθμό το μέλλον τους, σε συνδυασμό με τις οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της περιόδου. 

Μια διαδικασία ψυχοφθόρα, πανάκριβη, κανιβαλική και αιτία στρέβλωσης όλης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Λόγω του κλειστού αριθμού εισαγομένων στις σχολές είναι ανταγωνιστικές μετατρέποντας το δικαίωμα στη μόρφωση σε ρωμαϊκή αρματοδρομία, κάποιες φορές και με δραματικά αποτελέσματα . Μιλάνε για ένα αξιοκρατικό και αδιάβλητο σύστημα. Είναι όμως; 

Ο ανταγωνισμός οδηγεί στην παραπαιδεία. Η προετοιμασία του μαθητή παίρνει υστερικά χαρακτηριστικά. Φροντιστήρια, γκρουπάκια, ιδιαίτερα, μια ολόκληρη “βιομηχανία” μπαίνει σε κίνηση, ένας δεύτερος προϋπολογισμός για την εκπαίδευση φεύγει από τα νοικοκυριά. Γιατί δεν αρκεί να γράψει το παιδί καλά, πρέπει να γράψει καλύτερα από τους άλλους. 

Οι ίσες ευκαιρίες χάνουν το νόημα τους. Το πορτοφόλι, η ταξική θέση της οικογένειας είναι ο κυρίαρχος παράγοντας για την επιτυχία. Το περιεχόμενο των μαθημάτων δεν απασχολεί κανέναν. Ο τρόπος απομνημόνευσης τους είναι το ζητούμενο. Η ίδια η ύπαρξη των εξετάσεων καθορίζει ήδη από πολύ νωρίς τις εκπαιδευτικές επιλογές των μαθητών όταν από το Γυμνάσιο κιόλας οι «εν δυνάμει» αποτυχόντες (παιδιά από φτωχά-λαϊκά στρώματα) αποκλείονται «αυτοβούλως» με την μετατόπισή τους στην πολυδιασπασμένη, πολυμεταρρυθμισμένη και υποβαθμισμένη Τεχνική Εκπαίδευση ή εγκαταλείπουν το σχολείο.

Το ίδιο το σύστημα που θεσπίζει φράγματα για τους πολλούς, το ίδιο τα καταργεί για τους έχοντες: όποιος δεν καταφέρει να περάσει φοιτά σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού αρκεί να έχει χρήματα. Ο κλειστός αριθμός εισακτέων και οι ανταγωνιστικές εξετάσεις μένουν γι αυτούς που δεν έχουν. Ή, αυτός που θα απορριφθεί θα μπορεί, πάλι αν έχει τα χρήματα, να γραφτεί σε ένα ιδιωτικό κολέγιο και αποφοιτώντας να έχει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα (ας είναι καλά η Ε.Ε) με τους υπόλοιπους.

Το ενδιαφέρον των μαθητών για τα μη εξεταζόμενα μαθήματα μηδενίζεται. Η απασχόληση τους με τις άλλες επιστήμες μετατρέπεται σε βαρίδι που μπορεί να τους κοστίσει τη μη εισαγωγή τους στη σχολή που προτιμούν. Αντικειμενικά μετατρέπονται σε μονοδιάστατοι άνθρωποι, στις πιο παραγωγικές για τη μάθηση ηλικίες, γεγονός που επηρεάζει όλη τη μετέπειτα ζωή τους. Αλλά και η μελέτη του αντικειμένου που τους αιτείται χάνει τον πραγματικό της στόχο, γιατί πλέον ο σκοπός δεν είναι η μάθηση αλλά η εισαγωγή σε κάποια σχολή. 

Σε μια τρυφερή ηλικία που ο νέος πρέπει να μυηθεί στην τέχνη, στη λογοτεχνία, να εμπλουτίσει την κουλτούρα του γενικότερα, το σύστημα του το απαγορεύει. Τον “ταΐζει” με την υποκουλτούρα της τηλεόρασης, με άθλιες εκπομπές κουτσομπολίστικες και ταινίες που εθίζουν στη βαρβαρότητα και μηδενίζουν τις αισθητικές απαιτήσεις. Η ερωτική διάθεση καθοδηγείται από το εμπόριο των καψουροτράγουδων και οι παρέες μετατρέπονται σε group list στο facebook και στους δικτυότοπους του internet.

Τελικός στόχος τους η σύνθλιψη της εφηβείας, κυνισμός από τα 17, πολιτικός, πολιτιστικός και κοινωνικός αναλφαβητισμός, ενχάραξη της λογικής του ανταγωνισμού, υποταγμένες και ευπροσάρμοστες προσωπικότητες.

Όλα δηλαδή τα «απαραίτητα προσόντα» για «πετυχημένη» πορεία στο πανεπιστήμιο της αγοράς, προς το έωλο και ακριβοπληρωμένο πτυχίο και μεταπτυχιακό και από εκεί στη φρίκη της ανεργίας ή στον κοινωνικό μεσαίωνα της μαύρης εργασίας ή της μετανάστευσης.

Τίποτε απ΄ αυτά δεν αλλάζει επί της ουσίας με επιμέρους τροποποιήσεις σε πλευρές του συστήματος. Ούτε η μετατόπιση των ταξικών αποκλεισμών και κατηγοριοποιήσεων στα ΑΕΙ (προπαρασκευαστικό έτος σπουδών, δύο κύκλοι σπουδών αλλά Μπολόνια κ.λ.π ) όπως προτείνονται απ’ τ΄αριστερά και δεξιά αντιμετωπίζει την ουσία του προβλήματος.

Κατάργηση λοιπόν των πανελλαδικών εξετάσεων και ελεύθερη πρόσβαση τώρα!

Ενιαίο δωδεκάχρονο ποιοτικό, δημόσιο και δωρεάν σχολείο ευρύχωρο και ελκυστικό για όλα τα παιδιά.

Ένα σχολείο που θα συνδέει οργανικά και δημιουργικά την γενική με την τεχνολογική γνώση , τις εφαρμογές , την πραγματική ζωή και την κοινωνία . Με 20 παιδιά το πολύ σε κάθε τμήμα, με ενιαία δημοκρατικά αναδιαμορφωμένα προγράμματα σπουδών και βιβλία, που θα προάγει την ολόπλευρη γνώση, την κριτική σκέψη, την ομαδική εργασία τις κλίσεις τα ενδιαφέροντα και θα παράγει ολοκληρωμένες μαχόμενες προσωπικότητες. Ένα σχολείο που θα αφήνει ελεύθερο τον δάσκαλο να μεγαλουργήσει, θα τον στηρίζει, θα τον σέβεται, θα τον ενθαρρύνει θα του επιτρέπει να αφιερωθεί αποκλειστικά στο παιδαγωγικό του έργο.

Ένα σχολείο της πλήρους παιδαγωγικής ελευθερίας, της δημοκρατικής λειτουργίας χωρίς «αφεντικά», managers, μέντορες και αξιολογητές, της άρτιας υλικοτεχνικής υποδομής, της αντισταθμιστικής εκπαίδευσης για «τα παιδιά ενός κατώτερου θεού». Ένα σχολείο που θα απορρίψει τις εξετάσεις και όχι τους μαθητές του. Θα απαλλάξει την κοινωνία και την εκπαίδευση από τους παραλογισμούς του «φροντιστηρίου» και των «ιδιαιτέρων». 5,5 δις!

 από Ταξική Πτέρυγα