Απεργία
48/ωρη, μπροστά στην ισοπέδωση του καθεστώτος των μνημονίων ενάντια
σε κάθε κεκτημένο εργατικό, ασφαλιστικό, κοινωνικό δικαίωμα. Στη Γαλλία η
κοινωνία βρίσκεται στους δρόμους. Μάχεται σώμα με σώμα. Ο κόσμος
αλλάζει. Η αστική δημοκρατία μεταλλάσσεται σε μια ολοκληρωτική
κοινοβουλευτική δικτατορία. 40 χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, ίδια εποχή, η
κοινωνία έδινε μάχες χωρίς συμψηφισμούς …
Η περίπτωση της ξεχασμένης, πρώτης νεκρής της Μεταπολίτευσης, είναι απ’ αυτή την άποψη εξαιρετικά διαφωτιστική. Παρόλο που σκοτώθηκε στο κέντρο της Αθήνας από αφηνιασμένο τεθωρακισμένο όχημα της αστυνομίας ( «αύρα») κατά τη διάρκεια των μαζικών εργατικών ταραχών της 25ης Μαΐου 1976 κατά του ν.330, η 66χρονη πλανόδια μικροπωλήτρια («ζητιάνα» τη χαρακτήρισε η επίσημη κυβερνητική ανακοίνωση), Αναστασία Τσιβίκα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για ανάδειξή της σε σύμβολο της καταστολής του εργατικού κινήματος από το αστικό κράτος. (http://www.iospress.gr/ios1996/ios19960721a.htm)
Στις
24 Μάη του 1976 ξεκινάει μια 48ωρη πανεργατική απεργία ενάντια στην
επικείμενη ψήφιση του ν. 330 περί «επαγγελματικών σωματείων», νόμος που
επιχειρεί να θέσει ασφυκτικούς περιορισμούς στην συνδικαλιστική
ελευθερία, το δικαίωμα της απεργίας και κάθε μορφή αγώνα που υπερβαίνει
τα κατεστημένα και συστημικά συνδικαλιστικά πλαίσια.
100.000
άτομα συμμετέχουν στην συγκέντρωση της απεργιακής κινητοποίησης στην
Αθήνα. Στις 25 Μάη, ξεκινάει συγκέντρωση οικοδόμων, παρά τις αντιρρήσεις
της συνδικαλιστικής τους ηγεσίας που εξελίσσεται αρχικά σε πορεία στο
κέντρο της Αθήνας. Οι οικοδόμοι ενώνονται με χιλιάδες διαδηλωτές που
έρχονται πεζοί και εξαγριωμένοι οι περισσότεροι από τις εργατικές
συνοικίες της Αθήνας γεμίζοντας ασφυκτικά όλο το κέντρο της πόλης.
Ξεσπούν άγριες συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, όταν επιχειρείται
πορεία προς το τότε υπουργείο απασχόλησης.
Τραυματίζονται και συλλαμβάνονται δεκάδες διαδηλωτές, ενώ δολοφονείται μια εργάτρια, η Αναστασία Τσιβίκα,
που παρασύρεται από τον οδηγό μαινόμενης «αύρας» που επιτίθεται στην
διαδήλωση. Η πρώτη νεκρή της αστικής δημοκρατίας και της
κοινοβουλευτικής νομιμότητας.
Άλλοι καιροί, άλλα κουράγια, άλλες γενιές. Άφησαν παρακαταθήκες τους αγώνες τους. Άφησαν και τους νεκρούς τους για να θυμόμαστε. Πέρασε καιρός από τότε. Τι άλλαξε; Η αστική δημοκρατία και η νομιμότητά της είναι η ίδια που σήμερα ισοπεδώνει κυριολεκτικά ολόκληρη την κοινωνία.
Δεν
θέλουμε να καθοδηγήσουμε τίποτα και κανέναν. Καμία καθοδήγηση δεν
μπορεί να υποκαταστήσει τη μαχητικότητα και την αποφασιστικότητα των
μεγάλων εξεγέρσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Όπως εκείνη της
25ης Μάη του 1976. 40 χρόνια πριν…
Μετά
40 χρόνια βρισκόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με την επίθεση στα εργατικά
και κοινωνικά μας δικαιώματα. Είτε από τα δεξιά είτε από τα «αριστερά».
«Το σύστημα έχει κι άλλα συστήματα φριχτά». Μόνο η ταξική πάλη μένει κι
οφείλει να είναι συνεχής, αδιαπραγμάτευτη, ανυποχώρητη, εξεγερσιακή κι
ανατρεπτική εν τέλει της αστικής των πραγμάτων τάξης και της νομιμότητάς
της. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
πηγη:inred
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου