Ζητείται νεοφιλελευθερισμός που να …δουλεύει

Ξεπέρασε τον κύκλο των συνηθισμένων αναγνωστών το άρθρο τριών οικονομολόγων του ΔΝΤ, δύο εκ των οποίων εργάζονται σε επιτελικές θέσεις δεν είναι δηλαδή μόνον ερευνητές που εκ παραδόσεως απολαμβάνουν έναν βαθμό μεγαλύτερης ελευθερίας, το οποίο επικρίνει ευθέως την πολιτική του αγνού και ανόθευτου νεοφιλελευθερισμού. (Εδώ ολόκληρο το άρθρο)

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Η έκπληξη είναι δικαιολογημένη γιατί δε συμβαίνει και τόσο συχνά σε σχετικά κείμενα να περιλαμβάνεται αξιολόγηση των πολιτικών απελευθέρωσης των κινήσεων κεφαλαίου και της λιτότητας που να καταλήγει στα εξής συμπεράσματα: «Τα οφέλη σε όρους αυξημένης μεγέθυνσης φαίνονται διακρίνονται δύσκολα εξετάζοντας μια μεγάλη ομάδα χωρών. Τα κόστη σε όρους αυξημένης ανισότητας είναι σημαντικά. Αυτά τα κόστη αποτελούν την επιτομή της διελκυστίνδας μεταξύ της μεγέθυνσης από τη μια και των αποτελεσμάτων επί της δικαιοσύνης από την άλλη ορισμένων πλευρών της νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Η αυξημένη ανισότητα με τη σειρά της πλήττει το επίπεδο και τη βιωσιμότητα της μεγέθυνσης. Ακόμη κι αν η μεγέθυνση είναι ο κύριος και αποκλειστικός σκοπός της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, οι υπέρμαχοι αυτής της ατζέντας πρέπει επιπλέον να στρέψουν την προσοχή τους στις αναδιανεμητικές συνέπειες». Εξ ίσου απρόβλεπτο είναι κι ένα ακόμη συμπέρασμα: «Αντιμέτωπες με την επιλογή να ζήσουν με υψηλότερο χρέος – επιτρέποντας έτσι στο λόγο χρέους να μειώνεται με οργανικό τρόπο δια της μεγέθυνσης – ή σκοπίμως να τρέχουν πλεονάσματα στον προϋπολογισμό για να μειώσουν το χρέος, οι κυβερνήσεις που διαθέτουν ευρύ δημοσιονομικό χώρο θα κάνουν καλύτερα να ζήσουν με το χρέος». Η σύσταση για να μη μείνει καμιά αμφιβολία αφορά χώρες όπως τη Γερμανία, την Αγγλία και τις ΗΠΑ.

Η μελέτη των στελεχών του ΔΝΤ, που δεν εντάσσεται στο κυρίαρχο ρεύμα σκέψης (εξ ου κι η ανοιχτή και επώνυμη κριτική στον θεωρητικό εκπρόσωπο του δεσπόζοντος ρεύματος της δημοσιονομικής πειθαρχίας, οικονομολόγο – καθηγητή του Χάρβαρντ, Αλμπέρτο Αλεσίνα), όσο κι αν ακούγεται παράδοξο έχει πολλά σημεία επαφής με τα έργα του Ταμείου, ακόμη κι όταν αμφισβητεί την ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου προκρίνοντας τους ελέγχους – αρκεί να έχουν ημερομηνία λήξης. Οι ίδιοι οι συγγραφείς της εργασίας, για παράδειγμα, επικαλούνται το πράσινο φως που είχε ανάψει η διευθύντρια του Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ το 2013 στις ΗΠΑ για να αυξήσουν το όριο χρέους ή τη ρήση του προηγούμενου επικεφαλής οικονομολόγου Ολιβιέ Μπλανσάρ το 2010 πως «αυτό που χρειάζονται σήμερα πολλές ανεπτυγμένες οικονομίες είναι μια αξιόπιστη μεσοπρόθεσμη δημοσιονομική πειθαρχία κι όχι μια δημοσιονομική θηλιά».

Και τα πιο ρηξικέλευθα συμπεράσματά τους ωστόσο δεν αναιρούν αλλά συμπληρώνουν την κυρίαρχη πολιτική που έχει αποδείξει ότι μπορεί να αλλάζει ένδυση σαν χαμαιλέοντας για να παραμένει ίδια! Το συμπέρασμά τους, εν είδει επιλόγου, είναι ενδεικτικό κι επιδεχόμενο πολλών ερμηνειών: «Οι διαμορφωτές πολιτικής και θεσμοί όπως το ΔΝΤ που τους συμβουλεύουν δεν πρέπει να οδηγούνται από την πίστη, αλλά από αποδείξεις για το τι δουλεύει»!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πριν στις 5 Ιουνίου 2016.

από: Leonidas Vatikiotis « Λεωνίδας Βατικιώτης