26 Ιούλη 1953: Ημερομηνία ορόσημο της Κουβανέζικης επανάστασης

Ορόσημο η σημερινή μέρα για την Κουβανέζικη επανάσταση. Στις 26 Ιούλη 1953 ο νεαρός κουβανός δικηγόρος Φιντέλ Κάστρο μαζί με τον Τσε και περίπου 160 συναγωνιστές τους κάνουν επίθεση σε δυο στρατώνες της Μονκάδα δίνοντας το σήμα στον Κουβανικό λαό της εξέγερσης για την ανατροπή του μισητού δικτάτορα Μπατίστα.  

Η επίθεση δεν είχε την επιτυχία που ανέμεναν οι επαναστάτες και ο Φιντέλ Κάστρο μαζί με τον αδερφό του Ραούλ αφού έχουν εκτίσει ποινή 2 ετών από τη συνολική των 15 ετών που τους έχει επιβληθεί, αυτοεξορίζονται στο Μεξικό.
Εκεί πλαισιώνονται από μια ομάδα ατόμων όπως ο Χουάν Αλμέιδο, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Καμίλο Σινφουέγκος και άλλοι. Αυτή η ομάδα θα αποτελέσει τον ηγετικό πυρήνα που θα οδηγήσει το Λαό της Κούβας στη Νίκη της Επανάστασης, την 1η Γενάρη του 1959.

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 1956, 82 επαναστάτες με ένα σαπιοκάραβο το «Γκρανμα» αποβιβάζονται σε μια παραλία στους πρόποδες της οροσειράς Σιέρα Μαέστρα. Η αεροπορία του Μπατίστα τους εντοπίζει και τους αποδεκατίζει. Μόνο 12 αντάρτες καταφέρνουν να διαφύγουν στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα με τον ηγετικό πυρήνα ανέπαφο, αν εξαιρέσει κανείς τον τραυματισμό του Τσε.

Ο εξεγερτικός πυρετός που ξεκίνησε το 1953, ένα χρόνο μετά την άνοδο του δικτάτορα Μπατίστα στην εξουσία εντάθηκε σ’ όλη την υπόλοιπη δεκαετία του ’50 με τη συμμετοχή φοιτητών , αγροτών και εργατών. Το Φλεβάρη και Μάρτη του ’56 οι απεργίες στη βιομηχανία ζάχαρης, των ΜΜΣ και των σιδηροδρομικών είχαν στρώσει το δρόμο της ανατροπής στις μεγαλουπόλεις. Μερικές μέρες πριν την απόβαση του «Γκρανμα» στις 30 Νοέμβρη σημειώνεται μια ένοπλη εξέγερση στο Σαντιάγκο από εργάτες και φοιτητές, ενώ το Δεκέμβρη η χώρα παραλύει από τη γενική απεργία.

Σ’ όλη αυτή την κινηματική εξόρμηση σημαντικό ρόλο παίζει το παράνομο κομμάτι του κινήματος της 26ης Ιουλίου που δρούσε στις πόλεις με επικεφαλής τον Φράνκ Παϊς. Οι αντάρτικες δυνάμεις σ’ όλη τη διάρκεια της επανάστασης προσπαθούσαν να δρουν σε συνδυασμό με το μαζικό κίνημα των πόλεων. Στις 13 Μάρτη 1957 η οργάνωση «Επαναστατικό Διευθυντήριο» επιτίθεται στο Προεδρικό Μέγαρο με στόχο να δολοφονήσει τον Μπατίστα, η ενέργεια αποτυγχάνει, αλλά λειτουργεί αφυπνιστικά για ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων της Αβάνας. Στη προσπάθεια αυτή σκοτώνεται ο αρχηγός της οργάνωσης Χοσέ Αντώνιο Ετσεβαρία.

Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς οι αντάρτες πετυχαίνουν την πρώτη μεγάλης έκτασης νίκη καταλαμβάνοντας τους στρατώνες Υβέρο, στη Σιέρα Μαέστρα. Μετά απ αυτή τη νίκη ο Μπατίστα αρχίζει να αδειάζει τους στρατώνες στη Σιέρα Μαέστρα. Κίνηση που κατέληξε σε τεράστιο στρατηγικό λάθος αφού όποιος κατείχε την Σιέρα Μαέστρα κατείχε και την Κούβα (άποψη του Χοσέ Μαρτί που ασπαζόταν 100% ο Κάστρο).

Αρχές Μαΐου του ’58 και μετά την αποτυχία της 9ης Απρίλη το κίνημα της 26ης Ιούλη είναι ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της επανάστασης. Ο Φιντέλ αναλαμβάνει αρχιστράτηγος της επανάστασης μέσα από μια προσπάθεια συνασπισμού όλων των εξεγερμένων δυνάμεων που διεξάγεται κατά τη χρονική περίοδο 1957-58.
Ο συνασπισμός αυτός αποτελούνταν από το αστικό Ορθόδοξο Κόμμα, τη πολιτική μήτρα του Κάστρο, το «επαναστατικό διευθυντήριο», μια φοιτητική οργάνωση με πλατιά απεύθυνση στη νεολαία αλλά και με αντικομμουνιστικές αντιλήψεις που πήγαζαν από το σκεπτικό ότι η Σοβ. Ένωση ήταν κι αυτή υπεύθυνη για την άνοδο του Ναζισμού στην Ευρώπη.

Το Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα το οποίο αν και Μαρξιστικό-Λενινιστικό ακολουθούσε τη Σταλινική γραμμή για τη δημιουργία Λαϊκών Μετώπων, και άλλες μικρότερες οργανώσεις. Το ΛΣΚ παρά το γεγονός ότι είχε απορρίψει την πρόταση του Κάστρο για ένοπλο αγώνα το 1955, είχε πρωτοστατήσει στη δημιουργία εργατικών και κοινοτικών επιτροπών σε εργοστάσια και κοινότητες.

Το σημείο τριβής που ανέκυψε στη πορεία για την δημιουργία του Συνασπισμού ήταν η Αγροτική Μεταρρύθμιση η οποία τελικά έγινε αποδεκτή αλλά με όρους. Το ΕΔ το οποίο είχε ήδη διασπαστεί σε ΕΔ και «Δεύτερο Μέτωπο» με επικεφαλής τον Μενούγιο, έβαζε σαν όρο να πωληθούν τα κτήματα στους ακτήμονες ενώ το ΔΜ ήθελε να παραμείνουν οι αγροτικοί φόροι.

Στις 21/8/1958 ο Τσε εξορμά και καταλαμβάνει μαζί με τον Καμίλο την επαρχία Λα Βίγιας της Σιέρα Μαέστρα Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και στην κατάληψη της Σάντα Κλάρα το Δεκέμβρη του ’58. Ο δρόμος προς την Αβάνα είναι ανοιχτός.

Ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης είχε σκιαγραφηθεί απ’ τις αρχές του αγώνα μέσα από τις πρωτοβουλίες του Τσε και του Ραούλ. Η δημοκρατική οργάνωση του αντάρτικου, το χτίσιμο σχολείων και ιατρείων και η μονομερής αναδιανομή της γης πριν ακόμα την επίσημη απόφαση προμήνυαν αυτόν τον χαρακτήρα.
Χαρακτηριστική είναι η επιμονή του Τσε από το βουνό ακόμα στα βασικά μαθήματα μόρφωσης που στην πορεία μετουσιώθηκαν σε «ταξιαρχίες μόρφωσης».

Τα πρώτα μέτρα της επαναστατικής κυβέρνησης ήταν η τιμωρία των πρωταίτιων της δικτατορίας και η δήμευση των περιουσιών τους. Η κατάργηση του εθνικού στρατού και η αντικατάστασή του από τον επαναστατικό, η εκκαθάριση του δημόσιου τομέα από χουντικά στοιχεία, τα χουντικά στοιχεία που υπηρέτησαν τη χούντα απολύθηκαν, οι απολυμένοι εργάτες επέστρεψαν στις δουλειές τους, τα συνδικάτα εκδημοκρατίστηκαν, οι τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις εθνικού συμφέροντος κρατικοποιήθηκαν,τα υψηλά ενοίκια μειώθηκαν ενώ στις 17/5 ψηφίζεται η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση με την οποία 200.000 ακτήμονες αποκτούν γη. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ το ανώτατο όριο ιδιοκτησίας ήταν 4.000 στρέμματα αμερικάνικες εταιρείες κατείχαν μέχρι και 2.000.000 στρέμματα.

Τέλος μέσα απ αυτό το επαναστατικό πείραμα της Κούβας φαίνεται για πρώτη φορά να γίνεται σχεδιασμένα η διάχυση της επανάστασης παγκόσμια μέσα από τον χαρακτήρα του Τσε.

Ανάρτηση βασισμένη στο αφιέρωμα της ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ ΛΕΣΒΟΥ στην ΚΟΥΒΑ και τον CHE

 Από:ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ |