Μάριος Λεονάρδος εναντίον Στέργιου Μποζίνη για τις αιτίες κατολίσθησης του Ορυχείου Αμυνταίου

Η απώλεια του ορυχείου Αμυνταίου και το μέλλον των λιγνιτωρυχείων

του Δρ. Μάριου Λεονάρδου

Σε χθεσινό άρθρο είδα τον εκλεκτό συνάδελφο κ. Μποζίνη να ακολουθεί έναν αδιέξοδο δρόμο με ανακρίβειες σε μια προσπάθεια να εκλειφθεί η απώλεια του ορυχείου Αμυνταίου ως μήνις θεών και όχι έργον ανθρώπων.

Η πρώτη προσπάθεια αφορούσε την ανάμειξη διαφορετικών καταστάσεων  κίνησης ενός πρανούς, της κατάρρευσης και της παλινδρόμησης (μετακίνηση και επιστροφή στην σταθερότητα). Την διάκριση αυτή, με την μεθοδολογία αξιολόγησης και την επιστημονική ερμηνεία δημοσιευμένη από το 2004, την παρουσίασα ξανά σε σεμινάριο προ τριμήνου στην Πτολεμαΐδα, το οποίο παρακολούθησε και ο κ. Μποζίνης. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η παλινδρόμηση δίδει μεγαλύτερες επιταχύνσεις και ταχύτητες. Συνεπώς το αναγραφόμενο «Αν εγκαταλείπαμε τα ορυχεία από τα 20mm μετακίνηση/ημέρα εδώ και δεκαετίες δε θα είχαμε καμία λιγνιτική παραγωγή στη χώρα» είναι απολύτως ανακριβές.

Ο κ. Μποζίνης σημειώνει επίσης ότι το σημείο εκκίνησης της κατάρρευσης, τα 20mm μετακίνηση/ημέρα, έχει προκύψει από στοιχεία της Μεγαλόπολης και δεν ισχύουν για την Πτολεμαΐδα. Η στατιστική επεξεργασία, από την οποία προέκυψαν τα 20mm/ημέρα, είναι δημοσιευμένη και  βασίστηκε σε τρείς κατολισθήσεις από την Μεγαλόπολη και δύο από την Πτολεμαΐδα, η μία μάλιστα το 1998 στο Ορυχείο Αμυνταίου. Η συμπεριφορά των πρανών των λιγνιτωρυχείων στην κατάρρευση είναι πρακτικά η ίδια, γεγονός που επιβεβαιώθηκε και εκτός ΔΕΗ, στο Ορυχείο Λάβας της ΛΑΡΚΟ. Και βέβαια υπάρχει επιστημονική αιτιολογία γι’ αυτό, που είναι ο κοινός μηχανισμός γένεσης των κατολισθήσεων. Θα πρότεινα μάλιστα στον εκλεκτό συνάδελφο να δημοσιεύσει τις μετακινήσεις όχι μόνον της παρούσας κατολίσθησης αλλά και προγενεστέρων, τα στοιχεία των οποίων δεν έχουν ξεφύγει από τον στενό κύκλο των παρακολουθούντων τα φαινόμενα.

Για όσους έχουν δει την κατολίσθηση του 1998 στο Ορυχείο Αμυνταίου, ας ανακαλέσουν στην μνήμη τους το πόσο μακριά έφθασαν τα κατολισθημένα υλικά και ας τα  συγκρίνουν με τα αντίστοιχα της παρούσας περίπτωσης.

Θα συμφωνήσω με τον αγαπητό κ. Μποζίνη ότι η κατολίσθηση ήταν τεράστια. Θα ήθελα όμως να συμπληρώσω ότι είναι και από τις ιστορικά μεγαλύτερες που έγιναν στη Μεταλλευτική Βιομηχανία διεθνώς. Δυστυχώς, η ΔΕΗ είχε και μία ακόμα μεγαλύτερη κατολίσθηση το 2004 στην εξωτερική απόθεση του Ορυχείου Νοτίου Πεδίου της Πτολεμαΐδας. Και βέβαια την τελευταία πενταετία υπήρξαν άλλα δύο συμβάντα μεγάλων κατολισθήσεων.

Θέλω να υπογραμμίσω ότι το άρθρο μού δημιούργησε θλίψη γιατί δεν αναφέρει κανένα μέτρο που να ελήφθη για την ανάσχεση της κατολίσθησης. Και βέβαια είναι γνωστές οι μεθοδολογίες έγκαιρου εντοπισμού και σταθεροποίησης μιας κατολίσθησης. Πιθανολογώ ότι κάποια επιτροπή διερεύνησης θα γράψει ότι η κατολίσθηση ήταν ξαφνική και δεν υπήρχε χρόνος για την λήψη μέτρων σταθεροποίησης…

Τέλος, είμαι ιδιαίτερα προβληματισμένος για το μέλλον των λιγνιτωρυχείων δεδομένου ότι το βάθος των εκσκαφών θα αυξάνεται και μαζί ο κίνδυνος κατολισθήσεων. Το απαραίτητο know-how υπάρχει, ας το χρησιμοποιήσουμε.

* Ο Δρ. Μάριος Λεονάρδος επί μια οκταετία (2007-15) ήταν Διευθυντής Σχεδιασμού και Απόδοσης στη Γενική Διεύθυνση Λιγνιτωρυχείων της ΔΕΗ
ΠΗΓΗ:Energypress 

 ****************************************************************************

Η κατολίσθηση του Αμυνταίου και οι ενέργειες των Λιγνιτωρύχων του Ορυχείου

 του Στέργιου Μποζίνη 

Με αφορμή το κείμενο του ομότιμου καθηγητή ΑΠΘ Σαράντη Δημητριάδη, για την κατολίσθηση του Ορυχείου, όπου απάντησα αλλά λόγω του Σ/Κ λίγοι θα το πρόσεξαν, θα επιθυμούσα να το ξαναφέρω στη σελίδα (με μικρές απαραίτητες διορθώσεις) για να μπορούμε όλοι να αντιληφθούμε τις ενέργειες των εργαζομένων και της ΔΕΗ.

Αγαπητέ κε Σαράντη Δημητριάδη

Κύριε καθηγητά της Γεωλογίας του ΑΠΘ

Με ενδιαφέρον και με έκπληξη για το θαρραλέον του χαρακτήρα σας, διάβασα το άρθρο σας με τα σχόλια για τις ενέργειες που έγιναν στο Ορυχείο Αμυνταίου, όπου λοιδορείτε το προσωπικό, τα στελέχη και τη ΔΕΗ, που δεν μπόρεσαν να διασώσουν τους 3 μικρότερους από τους 6 εκσκαφείς του ορυχείου.

Πιθανόν να μη γνωρίζετε ότι οι 3 μεγάλοι ζυγίζουν πάνω από 4.000 τόνους έκαστος και οι μικροί, 1.200 τόνους. Μου κάνει εντύπωση αλήθεια, ότι ενώ μας κατηγορείτε ότι δεν εγκαταλείφθηκε το ορυχείο στα 20mm μετακίνηση/ημέρα (όπως αναφέρει ο κος Μ. Λεονάρδος στις σημειώσεις του, αλλά δεν γνωρίζετε ότι οι μετρήσεις αυτές -που παρουσιάζετε- αφορούσαν τη Μεγαλόπολη, με εντελώς διαφορετικά εδαφικά χαρακτηριστικά και συνθήκες -παλαιότερης- κατολίσθησης, διότι στο ΛΚΔΜ εξορύξαμε λιγνίτη στα Βόρεια πρανή του Ορυχείου Καρδιάς τα τελευταία 9 χρόνια, χωρίς να μας πέσουν, με μετακινήσεις από 100-400mm και αρκετά παραπάνω την ημέρα, άρα κάθε περίπτωση διαφορετική), δεν απορείτε πως έγιναν όλες αυτές οι ενέργειες μέσα σε περιβάλλον 100 mm/ημέρα (Αν εγκαταλείπαμε τα ορυχεία από τα 20mm μετακίνηση/ημέρα, εδώ και δεκαετίες δε θα είχαμε καμία λιγνιτική παραγωγή στη χώρα).

Αντί λοιπόν να απορείτε πώς τα στελέχη και το προσωπικό, οι λιγνιτωρύχοι, που κατόρθωσαν μέσα σε αυτό το έντονα κινητικά ορυχείο, με ρωγμές και αυξητικά νούμερα, με προσοχή και παρατήρηση και έλεγχο μη γίνει κάτι απότομα και ανεξέλεγκτα, εν ολίγοις με αυταπάρνηση και γνώση ταυτόχρονα, να καταφέρουν τα παρακάτω:

-     Να διασώσουν όλο τον κινητό στόλο του ορυχείου (δεκάδες βαριά χωματουργικά μηχανήματα).

-     Να διακόψουν την ηλεκτροδότηση σε σειρά υποσταθμών, να τους μεταφέρουν σε ασφαλείς θέσεις.

-     Να κάνουν το ίδιο για εκατοντάδες μέτρα ταινιοδρομικού υλικού, ιμάντες, βαριά έδρανα-τελάρα ταινιοδρόμων, κεφαλές μαζί και τις βαριές ταινίες.

(Χωρίς τα παραπάνω, κανένα ορυχείο δεν μπορεί να δουλέψει όσους εκσκαφείς και να έχει).

-       Να μετακινήσουν τα 3 τεράστια μηχανήματα σε ασφαλέστερες θέσεις. Έχετε δει τέτοιο μηχάνημα να κινείται άραγε; Τα υπόλοιπα 3 μικρότερα πάλι σε ασφαλέστερες θέσεις (ασχέτως αν επλήγησαν διότι πολύ απλά αυτές ήταν οι καλύτερες -μεταλλευτικά- επιλογές, δεν μπορείς να τα σηκώσεις με ελικόπτερο, μέσα από στο ορυχείο). Χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Αντί λοιπόν να επαινείτε τις γιγάντιες προσπάθειες του προσωπικού μας από τον τελευταίο εργάτη μέχρι τον Δ/ντή, που κατόρθωσαν και έσωσαν το μεγαλύτερο μέρος του εξοπλισμού, εσείς παριστάνετε το δικαστή ή μάλλον τον ποντικό του τραγουδιού, που έλεγε στους άλλους να κρεμάσουν κουδούνια στην ουρά του γάτου (αφοί Κατσιμίχα), κανείς όμως δεν τόλμαγε.

Ήταν μια τεράστια κατολίσθηση, όπως δεκάδες άλλες παγκοσμίως σε μεγάλα ορυχεία και εμείς καταφέραμε αυτά τα παραπάνω. Αλήθεια, έχετε γνώσεις περί μεγάλων βιομηχανικών και μεταλλευτικών δυστυχημάτων, να μας διδάξετε; Σας περιμένουμε καλοπροαίρετα.

Εμείς τολμάμε και στα δύσκολα κε καθηγητά, τα έχουμε ξαναπεράσει αυτά και ο Ελληνικός λαός δε θα στερηθεί το ρεύμα του. 

*    O κ. Στέργιος Μποζίνης είναι Μεταλλειολόγος Μεταλλουργός ΕΜΠ, Δ/ντής Ανθρώπινου Δυναμικού/Υγεία-Ασφάλεια-Εκπαίδευση/ΔΕΛΚΔΜ-ΔΕΗ και εκλεγμένο μέλος της Κεντρικής Αντιπροσωπείας του ΤΕΕ της Επιστημονικής Επιτροπής Ειδικότητας Μεταλλειολόγων.

Σημ: Οι πιο πάνω απόψεις είναι καθαρά προσωπικές και δεν εκφράζουν την επίσημη θέση της ΔΕΗ.

ΠΗΓΗ:Energypress