Το «αυγό του φιδιού»... έσπασε

Οι καταλήψεις σε σχολεία της Βορείου Ελλάδας για τη Μακεδονία, δεν είναι απλά μία πραγματικότητα. Είναι ο απόλυτος εφιάλτης. Είναι το μέλλον που δεν θέλουμε να ξέρουμε πως θα εξελιχθεί. Προλαβαίνουμε να αλλάξουμε μία πραγματικότητα που φαίνεται πως μας ξεπερνάει και βρίσκεται συνεχώς ένα βήμα πιο μπροστά;

Όχι, ο εφιάλτης του φασισμού δεν έχει την ιστορία που θέλει το λαϊκό αφήγημα να δώσει.

Ο φασισμός και η ακροδεξιά στην Ελλάδα τις δεκαετίες του '80 και του '90 δεν εκπροσωπούνταν από το μηδενικό ποσοστό της Χρυσής Αυγής ή της ΕΠΕΝ του Μάκη Βορίδη. Ο φασισμός, σαν εκλογική επιρροή ήταν καλά κρυμμένος στα ποσοστά της δεξιάς, σοσιαλιστικά κρυμμένος στο ΠΑΣΟΚ, με την αριστερά να πιστεύει φαντασιακά πως τον κέρδισε και τον άφησε μία για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Ο φασισμός ήταν παρών σαν αισθητική, σαν κουλτούρα, σε ένα καλούπι καμουφλαρισμένο και ντυμένο επιδέξια για να μην αποκαλυφθεί.

Όσο όμως αυτό το καμουφλάρισμα δεν γινόταν αντιληπτό, τόσο ο φασισμός έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα. Και όταν την δεκαετία του '90 ξέσπασε το Μακεδονικό ζήτημα (και μετά αυτό των ταυτοτήτων) και η τότε δεξιά αποφάσισε να επενδύσει στον λαϊκισμό και στον εθνικισμό, ο φασισμός άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα, δειλά αλλά σταθερά, για μία ανεξαρτησία εντελώς δική του, μακριά από τους γνωστούς κηδεμόνες.

Τα χρόνια πέρασαν, δεν άλλαξαν πολλά και ήρθε η οικονομική κρίση να ρίξει τις μάσκες. Ο φασισμός, πιστό σκυλί του σκληρού καπιταλισμού, μπήκε μπροστά για να να σκορπίσει το φόβο. Με γλώσσα φαινομενικά αντισυστημική. Απέναντι στα μνημόνια αλλά όχι απέναντι στους εφοπλιστές και τα αφεντικά. Απέναντι στους ξένους που μας ζηλεύουν και μας φθονούν, απέναντι στους μετανάστες γιατί μας παίρνουν τις δουλειές, απέναντι στη διαφορετικότητα και την πολυπολιτισμικότητα. Γιατί σκοτώνοντας έναν Αφγανό ανοίγει μία θέση εργασίας (κάπως έτσι δολοφονήθηκε ο Σεχζάτ Λουκμαν).

Τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έκαναν τον φασισμό trend. Οι "Κασιδιάρηδες" ήταν οι νέοι, οι ωραίοι, με δικές τους ανησυχίες και όνειρα (μία σφαίρα στο κεφάλι όποιου διαφωνεί) και η νομιμοποίηση του φασισμού ήταν γεγονός.

Το πράγμα "χάλασε" με την δολοφονία Φύσσα, οι νεοναζί κρύφτηκαν για λίγο, τα Τάγματα Εφόδου περιόρισαν τις εμφανίσεις τους, η δίκη της Χρυσής Αυγής άρχισε και πιστέψαμε πως το αίμα του Παύλου ήταν αυτό -που έστω και δια της τεθλασμένης- θα έβαζε τέρμα στον εφιάλτη.

Στη χώρα όμως που η δικαιοσύνη φυλακίζει καστανάδες, καθαρίστριες, τον Θεοφίλου και την Ηριάννα, η Χρυσή Αυγή δεν καταδικάστηκε ακόμα, 5 χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Σε μία κοινωνία με έδαφος πρόσφορο στον φασισμό και την αισθητική του, χρειαζόταν απλά ένα έναυσμα.

Κατά διαβολική σύμπτωση το Μακεδονικό επανήλθε με διαφορετικό τρόπο στην επικαιρότητα. Μόνες σταθερές Σαμαράς και Μητσοτάκης στη ΝΔ. Η κυβέρνηση έφερε μία συμφωνία, που για μία μερίδα του κόσμου υπήρξε ''προδοτική'' και αυτό ήταν. Συλλαλητήρια με έντονο το εθνικιστικό στοιχείο, δήθεν πατριωτική έξαρση με δόσεις μεγαλοϊδεατισμού, με την δεξιά -ως αξιωματική αντιπολίτευση- να σιγοντάρει και τα ΜΜΕ να ξεσαλώνουν είτε με αφορμή το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ, είτε με αφορμή περιστατικά τύπου Κατσίφα.

Το πράγμα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Κάτι καινούριο, που δεν είχαμε ξαναδει παλαιότερα έκανε την εμφάνιση του.

Καταλήψεις σε σχολεία της Βόρειας Ελλάδας, με πρόσχημα ή αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα αλλά με το ίδιο εθνικιστικό πρόσημο. Με μαθητές να φωνάζουν συνθήματα των ειδικών δυνάμεων, όπως «Η σημαία που αγαπώ, έχει ένα λευκό σταυρό και θα την υπηρετώ μέχρι να με βρουν νεκρό». Με πανό που να ανατριχιάζουν όπως αυτό σε λύκειο της Θεσσαλονίκης που έγραφε: ''Η δημοκρατία πούλησε την Μακεδονία''. Έτσι, γενικά... η δημοκρατία.

Όλα αυτά όπως μαθαίνουμε με υποκινητές τους νεοναζί, νεοδημοκράτες της περιοχής, ακόμα και ακρο-κεντρώους.

Δεν μιλάμε πια για νομιμοποίηση του φασισμού, αλλά για εκφασισμό της κοινωνίας, με θύματα ακόμα και παιδιά, που προχωράει όχι αργά και σταθερά αλλά με πολύ γρηγορότερους ρυθμούς απ΄ όσο φανταζόμασταν.

Όταν μπορείς πια απρόσκοπτα, δίχως να σε περιορίζει κανείς, χωρίς να φοβάσαι τη δικαιοσύνη, τους νόμους, την κοινωνία και την αντίδραση απέναντι σου, να πλησιάζεις τους νέους ανθρώπους και να σιγοντάρεις ή να επηρεάζεις ανοικτά προς μία κατεύθυνση ακραία, ενώ παράλληλα ο θεσμός της οικογένειας καταφανέστατα επικροτεί, τότε το μέλλον φαντάζει ιδιαιτέρως ζοφερό.

Αν δοκιμάσει κανείς να δει βίντεο από τις πορείες μαθητών στην Πτολεμαϊδα, θα ανατριχιάσει μπροστά στο θέαμα που θα αντικρίσει. Όχι επειδή αυτά τα παιδιά φαίνεται πως θα μπορούσαν εύκολα να υιοθετήσουν έναν μη καμουφλαρισμένο εθνικιστικό λόγο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αλλά γιατί είναι ολοφάνερη πια η απουσία προοδευτικών απόψεων σε επίπεδο οικογένειας,εκπαίδευσης,καθηγητών, δασκάλων και κοινωνικού περίγυρου. Αυτά τα παιδιά δεν είναι ακόμη φασίστες αλλά δεν τους εμποδίζει τίποτα να γίνουν τέτοιοι. 

Σε μία χώρα που θυμίζει την κοινωνία της ταινίας του Χάνεκε, με τίτλο ''Λευκή Κορδέλα'', βαδίζουμε σε έναν νέο Μεσοπόλεμο, όπου η ιστορική συγκυρία ευνοεί την επανάληψη της ιστορίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Μόνο που η Ελλάδα φαίνεται τόσο ανοχύρωτη μπροστά σε μία τέτοια συγκυρία που το "αυγό του φιδιού" εκκολάφθηκε και έγινε ήδη ένα φίδι μεγάλο και δυνατό που έχει τυλιχθεί γύρω μας και απλά περιμένουμε πότε θα μας στραγγαλίσει για να πεθάνουμε ως κοινωνία και τυπικά.

Είμαστε τόσο άρρωστοι; Όσο μπορεί να είναι το αύριο.

Η νεολαία. Μόνο αυτή μπορεί να μας διαψεύσει.

 ΠΗΓΗ: Το Κουτί της Πανδώρας