Δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, 3 χρόνια μετά το «σύντομο
καλοκαίρι του Όχι» και οι κυρίαρχοι, στην Ελλάδα και διεθνώς, εκπέμπουν
μηνύματα αυτοπεποίθησης. Θεωρούν ότι ξεμπέρδεψαν με τα κινήματα και τις
αντιστάσεις των προηγούμενων χρόνων παίρνοντας τη ρεβάνς με τον
ακροδεξιό και νεοφασιστικό τρόμο και μπορούν να στραφούν πλέον με άνεση
στα «δικά τους», στην όξυνση των ανταγωνισμών τους, στο εσωτερικό
διχασμό τους, που μόνο περαιτέρω δεινά μπορεί να επιφέρει στους λαούς.
Μετά το σοκ της τέταρτης μεγαλύτερης κρίσης στην ιστορία του
καπιταλισμού μια στρατιά ειδικών, αναλυτών, δημοσιολόγων και αστών
πολιτικών μιλάει ξανά για σταθερότητα και ανάπτυξη. Στην Ελλάδα, η
κυβέρνηση Τσίπρα συμμετέχει στην ίδια φιλολογία, υποσχόμενη σταδιακή
αποκατάσταση του επιπέδου ζωής των εργαζομένων. Οι κοινωνίες όμως της
αγοράς, προσπαθώντας να βγουν από την κρίση, προετοιμάζουν την επόμενη. Η
ανάπτυξη τους είναι σαθρή, αναιμική και, κυρίως, στηρίζεται πάνω στην
ακόμα πιο βάρβαρη εκμετάλλευση των εργαζομένων και της νεολαίας. Η
καθημερινότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας στενάζει στο φόντο του
σφραγίσματος της αντιδραστικής πολιτικής των μνημονίων, της επικύρωσης
και διατήρησης της καταλήστευσης των εργασιακών δικαιωμάτων που επέφερε η
πολιτική των κυβερνήσεων όλου του προηγουμένου διαστήματος.
Σε αυτή την πολιτική στο εσωτερικό στηρίζεται και η πολιτική προς τα
«έξω», η επιχείρηση αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή, στο
όνομα όλης της αστικής τάξης, μέσα από τη βαθύτερη πρόσδεση στο άρμα
του αμερικανικού - ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού. Ενιαίος αμυντικός
(πολεμικός) άξονας, κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, με Ισραήλ, Αίγυπτο
και ΝΑΤΟ, ελληνοτουρκική πολεμική ρητορεία παρέα με τις ΑΟΖ και τα
αμερικάνικα γεωτρύπανα που κόβουν βόλτες στη Μεσόγειο.
Όλα «βαίνουν (δήθεν) καλώς»…
Κι όμως. Η επίδειξη δύναμης του συστήματος είναι η απόδειξη της αδυναμίας του.
Πίσω από το «Πρώτα η Αμερική» του Τραμπ, κρύβονται οι ήττες στους
σχεδιασμούς των ΗΠΑ σε Συρία, Βενεζουέλα και Βόρεια Κορέα και οι τριγμοί
της παγκόσμιας ηγεμονίας τους. Πίσω από τα χαμόγελα των Μέρκελ –
Μακρόν, αναδύεται η πολιτική ρευστότητα μέσα στις χώρες τους, η απαξίωση
των ίδιων και των πολιτικών που εκφράζουν και οι αναμεταξύ τους
λυκοφιλίες και ανταγωνισμοί, η βαθύτερη κρίση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (
στην ουσία η έρπουσα αποσάθρωση της) και της ευρωζώνης, που δεν μπορεί
να ξεπεραστεί. Πίσω από τις φαντεζί δηλώσεις των αστών οικονομολόγων,
διαφαίνονται οι νέες εστίες αστάθειας στην Τουρκία και την Ιταλία, τα
αδιέξοδα ενός συστήματος που, παρά την όποια αναιμική και κυρίως
αντιδραστική ανάκαμψη του -συγκριτικά με την καταστροφή των προηγούμενων
χρόνων - βρίσκεται ακόμα εντός της ιστορικής περιόδου λαχανιάσματος και
αστάθειας που άνοιξε πριν δέκα χρόνια. Πίσω από τη φτώχεια, τον
ανορθολογισμό, τον μυστικισμό, τις παρακολουθήσεις, την επίθεση στα
εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα και αναδύονται ο αμύθητος πλούτος
που παράγεται, η έκρηξη της επιστήμης και της τεχνικής η δυνατότητα να
δουλεύει λίγο και καλά ο άνθρωπος, να αμείβεται ικανοποιητικά, να
χαίρεται τον ελεύθερο χρόνο του. Πίσω από τους πολέμους και τους
βομβαρδισμούς της Παλαιστίνης υπάρχει η Αχέντ Ταμίμι- σύμβολο του
ανυποχώρητου αγώνα του λαού της Παλαιστίνης, υπάρχει ο ανυποχώρητος
αγώνας των λαών για την αποτροπή του Πολέμου.
Με ενωτικό, μαχητικό κίνημα νεολαίας - εργαζομένων κόντρα σε ιμπεριαλισμό, την εκμετάλλευση, τη φτώχεια και το νεοφασισμό
Τίποτα από αυτά δεν είναι «λίγο» αλλά και κανένα από αυτά δε αναιρεί
τις δυσκολίες στην επανεκκίνηση της Αριστεράς, τις αδυναμίες των
κοινωνικών κινημάτων και του ευρύτερου ριζοσπαστισμού. Στη χώρα μας
είναι εμφανής η υποχώρηση των αγώνων την τελευταία τριετία και η
αδυναμία της Αριστεράς και των δυνάμεων που αγωνίζονται ενάντια στην
εκμετάλλευση, τις διακρίσεις και τον πόλεμο να ανασυγκροτηθούν,
στρατηγικά και τακτικά, μετά την επανεκλογή και νεοφιλελεύθερη
μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο ένα νέο μικρό αλλά ορατό και ελπιδοφόρο
κύμα αντιστάσεων βγαίνει στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα. Οι
αντιφασιστικές δράσεις και συγκεντρώσεις, οι μαθητές και οι φοιτητές που
μπουκάρουν στο γραφείο του υπουργού, οι προσπάθειες για -από τα κάτω-
αυτοτελή δράση από σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα είναι
κομμάτια ενός νέου μειοψηφικού ρεύματος που επιδιώκει να αναμετρηθεί
σήμερα νικηφόρα και με προοπτική με την ασκούμενη πολιτική. Το ρεύμα
αυτό του αγώνα και της τολμηρής αναζήτησης έχει πολύ δρόμο μπροστά του.
Αποδεικνύει ότι οι εργαζόμενες -οι και η νεολαία όχι μόνο δεν έχουν
συντριβεί στην καρικατούρα δικομματισμού των ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ αλλά υπό όρους
μπορεί να ξεκινήσουν ξανά το «μεγάλο ταξίδι».
Η πρόκληση είναι ανοιχτή!
Με σχέδιο, «νου» και πρόγραμμα μπορεί να προωθηθεί μια πολιτική
συγκέντρωσης δυνάμεων σε ένα ενωτικό και μαχητικό κίνημα και μια
πολιτική συμμαχία ανατροπής που θα φέρει κοντά όλα τα ανυπότακτα
ρεύματα, θα πετυχαίνει κατακτήσεις, θα ανοίγει ρήγματα στην επίθεση της
άρχουσας τάξης, θα κλονίζει τον καπιταλισμό αλλάζοντας τους
συσχετισμούς υπέρ της εργατικής πολιτικής. Εμφανίζεται η μαγιά ενός νέου
μπλοκ αναμέτρησης με τα μεγάλα ερωτήματα της εποχής μας, με όλα όσα
έμειναν ημιτελή στις συγκρούσεις της προηγούμενης περιόδου, για να
ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής επανάστασης και της κομμουνιστικής
προοπτικής του 21ου αιώνα.
Για ζωή με ειρήνη, ελευθερία, αξιοπρέπεια! Δουλειά για όλους! Δουλειά με δικαιώματα!
Αν το Πολυτεχνείο, 45 χρόνια μετά, κρατάει ζωντανό το μήνυμα του,
είναι για να μας θυμίζει ότι οι λαοί είναι ανεξάρτητοι και πραγματικά
«προστατευμένοι» μόνο όταν σπάνε τα δεσμά με τους «προστάτες» τους και
τους ιμπεριαλιστικούς - πολεμικούς σχεδιασμούς. Όταν καίνε την
αστερόεσσα αντί να την κάνουν δημόσιο σύμβολο στις πόλεις τους, όταν
μπλοκάρουν την πολεμική μηχανή αντί να τη χειροκροτούν, όταν
αντιστέκονται στον εθνικιστικό πυρετό αντί να τον εξάπτουν, όταν
δηλώνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στις λαϊκές αντιστάσεις σε όλο τον
πλανήτη, από την Παλαιστίνη μέχρι τη Συρία και από την Ουκρανία ως τη
Λατινική Αμερική. Για να μας θυμίζει ότι μπορούμε να νιώθουμε ασφαλείς
στις πόλεις και τις γειτονιές μας μόνο όταν τσακίζονται οι ναζιστικές
συμμορίες πάνω στο οργανωμένο μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα. Ότι
μπορούμε να διεκδικούμε ζωή με αξιοπρέπεια όταν συλλογικοποιούνται,
πληθαίνουν και συντονίζονται οι αντιστάσεις στους χώρους δουλειάς
απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και τη λιτότητα. Ότι μπορούμε να
ζήσουμε ελεύθερα, βάζοντας μπροστά την αλληλεγγύη και παλεύοντας για
δημοκρατικά δικαιώματα. Ότι μπορούμε να κατοχυρώσουμε τη δημοκρατία μέσα
στους χώρους δουλειάς και να εξασφαλίσουμε το δικαίωμα της συλλογικής
δράσης για όλους τους εργαζόμενους. Ότι ο λαός μπορεί να κάνει δικό του
τον δημόσιο χώρο, ενάντια στην επιχειρηματικότητα και τις μαφίες.
Για δουλειά για όλους - δουλειά με δικαιώματα και αξιοπρεπείς
μισθούς, για υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, της κοινωνικής
ασφάλισης.
Το Πολυτεχνείο μπορεί να μη νίκησε αλλά έσπειρε ένα ριζοσπαστισμό,
ένα ανήσυχο πνεύμα αμφισβήτησης που εμπνέει μέχρι και σήμερα. Παραμένει
απειλητικό για τους κυρίαρχους που προσπαθούν εις μάτην ή να το
ενσωματώσουν ή να το εξαφανίσουνΑν το Πολυτεχνείο κρατάει ζωντανό το
μήνυμα του, είναι για να μας θυμίζει πάνω απ’ όλα, ότι και στους πιο
δύσκολους συσχετισμούς, όταν όλα φαίνονται μαύρα, τα ρεύματα της
ανατροπής μπορούν να διατηρούνται ζωντανά, να αγωνίζονται, να δείχνουν
το μέλλον! Τώρα που τα πρώτα βήματα γίνονται και οι δυσκολίες
πολλαπλασιάζονται, τώρα η ανάγκη για τη συγκρότηση του εργατικού
κινήματος ώστε όλη η ζωή του να βρίσκεται στα χέρια των ίδιων των
εργαζομένων είναι μπροστά μας! Τώρα φαίνεται όχι μόνο η έλλειψη αλλά η
ανάγκη και η δυνατότητα να γίνουν βήματα συλλογικής δημιουργίας για τη
συγκρότησης του πολιτικού μετώπου αλλά και του κόμματος που έχουμε
ανάγκη σε αυτόν τον αιώνα του διάχυτου φόβου και της αναγεννώμενης
ελπίδας!
ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ (Ομάδα Κομμουνιστών -στριών)
Πολιτική κίνηση για ένα σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο
από: Kommon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου