Κώστας Μάρκου
Οι βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου θα σηματοδοτήσουν και την
«επίσημη» έναρξη μιας νέας ιστορικής φάσης στην ταξική πάλη της χώρας
μας, η οποία έχει ήδη δείξει τα δόντια της εδώ και έναν περίπου χρόνο:
στασιμοεπενδυτικό πρόβλημα, οικονομική ανάπτυξη με αγκομαχητά, αδυναμία
μείωσης του χρέους παρά τα αιματοβαμμένα πλεονάσματα, εκτεταμένος
δομικός πυρήνας στην ανεργία, τη φτώχεια και εξαθλίωση, μισθοί πείνας εν
μέσω εκτίναξης των κερδών των μεγάλων ομίλων. Όλα αυτά έφεραν μια
μαζική διάψευση ελπίδων που οδήγησε σε εξαέρωση της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ
και σε απαγκίστρωση από αυτόν, που δεν στράφηκε αριστερά,
αναδεικνύοντας μια ηγεμονία του νεοσυντηρητικού εθνικιστικού
προγράμματος της ΝΔ και έναν εξασθενημένο διπολισμό σε κατώτερη βάση.
Η επιδιωκόμενη «επιστροφή στην κανονικότητα» και η προς τα δεξιά
«μεταμνημονιακή σταθεροποίηση» θα δοκιμαστεί πάνω σε ένα εκρηκτικό
εσωτερικό κοινωνικό πεδίο που συνδυάζεται με ένα ακόμη περισσότερο
εκρηκτικό διεθνές περιβάλλον στασιμοεπενδύσεων, βαθιάς κρίσης στην ΕΕ,
εμπορικών πολέμων και στρατιωτικών –πλέον– ανταγωνισμών, όπως μαρτυρά η
ανεπίσημη έναρξη του πολέμου στον Περσικό και οι εκατέρωθεν πολεμικές
απειλές στην Αν. Μεσόγειο και το Αιγαίο, η αναστάτωση στα Βαλκάνια. Η
νέα κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή «με κορμό» τη ΝΔ, καλείται να διαχειριστεί
ταυτόχρονα αυτό το εκρηκτικό κοινωνικό πρόβλημα και διεθνές περιβάλλον.
Το επιτελείο του Μητσοτάκη «του μικρού» έδειξε από νωρίς τις επιθετικές
διαθέσεις του και τώρα τις κρύβει πίσω από ωραία λόγια «εθνικής
συνεννόησης», ενώ το επιτελείο Τσίπρα τρομοκρατεί το λαό με έναν
«Αρμαγεδώνα» για να αποσπάσουν ψήφους πάνω στον ίδιο αυτόματο πιλότο των
μνημονιακών συμφωνιών.
Τίποτε δεν μπορεί να κρύψει τη νέα επίθεση του κεφαλαίου που
προετοιμάζεται από τη ΝΔ με «άρωμα Τραμπ» και τη δομική αδυναμία του
ΣΥΡΙΖΑ να αντιπολιτευθεί ενάντιά της. Ανάμεσά τους, το ΚΙΝΑΛ πασχίζει να
πείσει για τη χρησιμότητά του ως μια «αντιπολιτευόμενη συμπολίτευση».
Στα δεξιά τους, η ανακατάταξη της Ακροδεξιάς σπρώχνει προς «υπεύθυνη»
κοινοβουλευτική συμπολίτευση. Στα αριστερά τους πλασάρεται ο
μικρομεσσίας Βαρουφάκης και η «ρεαλιστική ανυπακοή» του: «ούτε ρήξη –
ούτε υποταγή», ένας πραγματικός «ΣΥΡΙΖΑ νούμερο δύο».
«Ζητείται ελπίς» αντιπολίτευσης. Το περιεχόμενο, ο προσανατολισμός,
οι μορφές και οι δυνάμεις που θα τη συγκροτήσουν, αποτελούν το βασικό
διακύβευμα των εκλογών για τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, για τη
μισθωτή, εκμεταλλευόμενη και διευθυνόμενη εργασία, για τη νεολαία, την
προλεταριοποιούμενη διανόηση, τις δημοκρατικές αντιφασιστικές δυνάμεις,
τις εθνικά και πολιτιστικά καταπιεζόμενες ομάδες, τις γυναίκες και τους
ΛΟΑΤΚΙ.
Απαιτείται μια μαχητική αντιπολίτευση ενάντια στη νέα κυβέρνηση και
τη συμπολίτευσή της, στους δρόμους των εργατικών και λαϊκών αγώνων.
Απαιτείται μια προγραμματική αντιπολίτευση με αντικαπιταλιστικό,
αντιιμπεριαλιστικό και δημοκρατικό, πάνω από όλα με ένα «ζωντανό»
περιεχόμενο ενότητας και πάλης, που θα ξεφύγει από τη δογματική
αναπαραγωγή των ίδιων «μπούλετς» στα χαρτιά. Αντιπολίτευση για μια
νικηφόρα αντίσταση με όρους αντεπίθεσης και ανατροπής. Απαιτείται μια
αριστερή συμμαχία που θα οργανώνει την περίφημη «κοινή δράση» ή το
θρυλικό «ενιαίο εργατικό μέτωπο» στο μαζικό κίνημα, που έμεινε στα ίδια
χαρτιά των «μπούλετς», για να αποσπάσει σταδιακά την ηγεσία των αγώνων
από τη ΓΣΕΕ, αλλά και την ΑΔΕΔΥ και από τα άλλα γραφειοκρατικά
συνδικαλιστικά όργανα.
Νέα Αριστερά
Για αυτό απαιτείται μια «άλλη», μια «νέα Αριστερά», της στρατηγικής
επαναστατικής και κομμουνιστικής αναζήτησης. Μιας αναζήτησης που έλιωσε
στα σκουριασμένα γρανάζια των «πλατφορμών», των φραξιών, του ανελέητου
ανταγωνισμού, της μικρόπνοης και μικρόνοης γραμμής «να τσακιστεί ο
διπλανός αριστερός». Με αποτέλεσμα να χάνουν όλοι οι αριστεροί και να
μην κερδίζει κανείς ή να ανεμίζει τη σημαιούλα του εκείνος ο αριστερός
που με τη γλώσσα έξω πανηγυρίζει γιατί… έχασε καλύτερα.
Το ΚΚΕ, όσο κι αν παραμείνει η βασική αριστερή κοινοβουλευτική
δύναμη, δεν μπορεί να κρύψει την αποτυχία του στρατηγικού και πολιτικού
προγράμματός του, που οδήγησε σε ήττα στις τριπλές εκλογές της 26ης
Μαΐου και σε εσωτερικό αναβρασμό. Αυτή τη στιγμή, πάσχει από έλλειψη
προσανατολισμού. Μπορεί και πρέπει να συμβάλει στη συγκρότηση μιας
ενωτικής αριστερής αντιπολίτευσης, αλλά δεν μπορεί να την οργανώσει, να
ηγηθεί αυτής. Η ΛΑΕ επίσης μπορεί και πρέπει να συμβάλει σε αυτό το
καθήκον αλλά μέσα στη μεγάλη κρίση πολιτικού προσανατολισμού και
δυνάμεων, δεν μπορεί να παίξει ούτε το ρόλο του εμπνευστή, ούτε της
ηγεσίας αυτού του μετώπου πάλης, όπως και οι άλλες μικρότερες δυνάμεις
της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Καλούμε σε ψήφιση και είναι αναγκαία η στήριξη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για να
αντέξει στις μεγάλες πιέσεις. Αυτή τη φορά, για να αντέξει πραγματικά.
Μπορεί, όμως, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παίξει το ρόλο του εμπνευστή, του οργανωτή
και του ηγέτη αυτής της μεγάλης ενωτικής και προγραμματικής προσπάθειας
για τη συγκρότηση του «ενιαίου μετώπου», μιας μετωπικής, μαχητικής και
νικηφόρας αντιπολίτευσης;
Στοιχεία του προεκλογικού προγράμματός της, στο οποίο συνέβαλε και η
ΜΕΤΑΒΑΣΗ μαζί με τις άλλες συνιστώσες, δίνουν ορισμένες υποσχέσεις.
Όμως, αυτό το ερώτημα δεν θα απαντηθεί με ένα απλό χαρτί μέσα στην
κάλπη. Απαιτεί μια μεγάλη προσπάθεια προγραμματικής, πολιτικής,
πολιτιστικής και οργανωτικής υπέρβασης. Αυτή η υπέρβαση, από γενικός
προσανατολισμός μετατρέπεται σε αναγκαίο πρακτικό πολιτικό καθήκον της
«επόμενης ημέρας». Δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια απλή οργανωτική
«αλλαγή πλειοψηφιών» με την ίδια γραμμή, σε μια απλή αναδιάταξη δυνάμεων
«όσων είμαστε» και «όπως είμαστε». Η νέα ποιοτική κατάσταση της
ιστορικής φάσης στην οποία μπαίνουμε και κυρίως, η εποχή στην οποία προ
πολλού έχουμε εισέλθει, απαιτεί βαθύτερες τομές. Και τομή δεν είναι η
επιστροφή σε ένα κομμουνιστικό κόμμα «παλαιού τύπου». Όσο δεν δικαιώθηκε
το αριστερό μέτωπο χωρίς εργατοδημοκρατικές αρχές και σύγχρονο
πρόγραμμα τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή ΛΑΕ, άλλο τόσο δεν δικαιώθηκε και το
κομμουνιστικό κόμμα χωρίς εργατοδημοκρατικές αρχές και σύγχρονο
πρόγραμμα. Μια «κομμουνιστική ΑΝΤΑΡΣΥΑ» επιστροφής σε ένα «νέο ΜΕΡΑ» που
θα ανταγωνίζεται μετεκλογικά μια «νέα ΕΝΑΝΤΙΑ» δεν έχει καμία τύχη.
Εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπάρχουν οι θετικές αρχικές παρακαταθήκες της
επαναστατικής και κομμουνιστικής αναζήτησης, του μεταβατικού
προγράμματος αντικαπιταλιστικής ανατροπής, της μετωπικής λογικής και του
συντροφικού πολιτισμού. Αυτά τα στοιχεία οπισθοχώρησαν μαζικά, αλλά δεν
τελείωσαν και δεν θα τελειώσουν ποτέ. Αποτελούν τη βάση εξόρμησης για
αυτή την αναγκαία υπέρβαση. Κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ανάμεσα στην
ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ, τη ΛΑΕ, στην εργαζόμενη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Και θα
αναγεννηθούν με άλλα ρούχα στο φρέσκο αέρα των αναζητήσεων της
σύγχρονης, συγκεντρωμένης, διεθνοποιημένης και απαιτητικής εργατικής
τάξης, σε όλα τα στρώματα της εκμεταλλευόμενης και διευθυνόμενης
μισθωτής εργασίας, στις μεγάλες αναμετρήσεις που έρχονται.
Για αυτό, στις εκλογές, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με γνώση, κριτική και βαθιά αυτοκριτική. Με το βλέμμα στην αυριανή υπέρβαση.
Κώστας Μάρκου
μέλος Μετάβασης
Δημοσιεύθηκε στην Εργατική Αλληλεγγύη Νο1379
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου