Παλαιστίνη: Δεν είναι ...«συγκρούσεις», είναι κατοχή- Ίσες αποστάσεις δεν υπάρχουν, παρά μόνο υπέρ του ισχυρού

Ελένη Μαυρούλη

Ο ισραηλινός στρατός κατοχής δολοφονεί αδιακρίτως Παλαιστινίους όπως κάποιος μπορεί να σκοτώνει μύγες. Δεν αντιδρά κανείς. Τραυματίζει τα παιδιά τους, αφήνει ανάπηρους τους γονείς τους, τους καταδικάζει σε βασανιστική ζωή. Δεν αντιδρά κανείς. Ο ισραηλινός στρατός κατοχής κατεδαφίζει τα σπίτια τους, προσαρτά τη γη τους, τους αποκλείει στα σπίτια τους ή στις γειτονιές τους, τους καταστρέφει τις σοδιές. Δεν αντιδρά κανείς. Τους χώνει εποικισμούς μέσα στις πόλεις τους, τους παίρνει το νερό και τους αφήνει διψασμένους, αφήνει τις  γυναίκες να κοιλοπονούν στα σημεία ελέγχου, τους γέροντες να ψυχορραγούν μέσα στο δρόμο. Δεν αντιδρά κανείς. Μετατρέπει τη Λωρίδα της Γάζας σε μια τεράστια φυλακή για περισσότερες από 1,5 εκατομμύριο ψυχές και έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου επ’ αυτών, συνήθως επιλέγοντας το θάνατο. Δεν αντιδρά κανείς.

Φυλακίζονται κατά δεκάδες άνδρες, γυναίκες και ανήλικοι, χωρίς καν απαγγελία κατηγορίας επί χρόνια (διοικητική κράτηση). Δεν αντιδρά κανείς. Βασανίζονται, δεν έχουν πρόσβαση σε δικηγόρο (αφού δεν υπάρχει κατηγορία), δεν έχουν επαφή με τις οικογένειές τους επί μήνες, ή χρόνια. Δεν αντιδρά κανείς. Βομβαρδίζονται με λευκό φώσφορο (που είναι απαγορευμένο όπλο). Δεν αντιδρά κανείς.

Όλα αυτά δεν τα έκανε χθες και σήμερα που διαδηλωτές πυροβολούνται στο ψαχνό. Τα κάνει δεκαετίες. Στην αρχή το άλλοθι ήταν ότι οι Παλαιστίνιοι δεν δέχονται το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ. Το δέχτηκαν μετά την πρώτη Ιντιφάντα. Μετά ήταν ότι δεν κάθονται να συζητήσουν. Κάθισαν, συζήτησαν, συμφώνησαν στη συμφωνία του Όσλο και επί χρόνια τους κορόιδευαν με τις απαιτήσεις να γίνονται ολοένα περισσότερες και ζητώντας τους να δεχτούν ένα κράτος Μπαντουστάν όπου δεν θα είχαν κανέναν έλεγχο, ούτε καν το δικαίωμα να ελέγχουν τα σύνορα και την οικονομία τους. Όταν αρνήθηκαν τον απόλυτο εξευτελισμό, τους ξανασκότωσαν. Τους σκότωσαν το 2002 στη Δυτική Όχθη με τις μπουλντόζες να περνούν πάνω από τα σπίτια σε προσφυγικούς καταυλισμούς (αλήθεια θυμάται κανείς την Γκερνίκα του καταυλισμού της Τζενίν), με τους στρατιώτες να μπαίνουν στα δημόσια κτίρια και να εξαφανίζουν καταστρέφοντας κάθε έγγραφο (δημοτολόγια, πιστοποιητικά γεννήσεως, τίτλους ιδιοκτησίας) που αποδείκνυε την παρουσία τους εκεί σχεδόν σε όλες τις πόλεις.  Δεν αντιδρά κανείς.

Τους σκότωσαν το 2014 το καλοκαίρι κατά εκατοντάδες στη Λωρίδα της Γάζας βομβαρδίζοντάς τους επί 40 μερόνυχτα καταστρέφοντας υποδομές (νερό, ηλεκτρικό, κτίρια) και πρακτικώς μην αφήνοντας, μέχρι σήμερα, να έχει επιτευχθεί παρά η ελάχιστη δυνατή ανοικοδόμηση. Δεν αντιδρά κανείς.

Σήμερα, τους σκοτώνουν γιατί με πανηγυρισμούς και ιαχές, η ισραηλινή κυβέρνηση Νετανιάχου με τις πλάτες του Τραμπ ποδοπατά όλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ μέχρι σήμερα, και τη «διεθνή νομιμότητα», με την οποία μας ζαλίζουν τα αυτιά καθημερινά όλοι, και αναγνωρίζει ως πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ που είναι κατεχόμενη και που με βάση απόφαση του ΟΗΕ έχει ειδικό καθεστώς. Δεν αντιδρά κανείς.

Σοβιετική αφίσα της δεκαετίας του ’70

Και σήμερα, όπως και πάντα, ένα πρόσχημα θα υπάρχει. Κανείς δεν κάνει τον κόπο, όμως, να το ξεσκεπάσει.  Κανείς δεν αντιδρά στον ισχυρό. Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου, οι ηγεσίες κάποιων αραβικών χωρών, όπως οι πετρελαιομοναρχίες και η Σ. Αραβία, δεν βγάζουν μια ανακοίνωση. Όπως και παλιότερα, έτσι και τώρα, ο παλαιστινιακός λαός δεν είναι παρά ένα διαπραγματευτικό χαρτί, κάτι που θα «ανεβάσουν» ή θα «πνίξουν» ανάλογα με τους γενικότερους σχεδιασμούς τους και τα συμφέροντά τους, ανάλογα με τα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή.

Για να τελειώνουμε λοιπόν: Στα παλαιστινιακά εδάφη ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ, Η ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΤΟΧΗΣ σκοτώνει τον κατεχόμενο πληθυσμό. Δεν υπάρχει πόλεμος. Ο πόλεμος προϋποθέτει δύο, αν όχι εντελώς ισοδύναμους, αλλά σίγουρα σχετικά στο ίδιο επίπεδο αντιπάλους. Εδώ υπάρχει μία από τις πιο σύγχρονες και ισχυρές στρατιωτικές μηχανές του κόσμου, που από πίσω της έχει ένα οργανωμένο αστικό κράτος, και από την άλλη ένας λαός και κάποιες οργανώσεις (ασχέτως τι γνώμη έχει ο καθείς για τη θέση και τη στάση τους), ορισμένες ένοπλες, των οποίων είναι γελοίο και μόνο να σκεφτεί κανείς ότι η ισχύς τους μπορεί ν’ απειλήσει το πάνοπλο κράτος του Ισραήλ. Αλήθεια, τι κρατική δομή μπορεί να έχει μια οντότητα που δεν ελέγχει ούτε καν το έδαφός της; (για τα υπόλοιπα, οικονομία, σύνορα, παραγωγή κλπ, ας μην το συζητάμε, όλα είναι στο έλεος του κατακτητή).

Εδώ υπάρχει ΕΝΑΣ ΚΑΤΑΚΤΗΤΗΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟΣ. Είναι αδιανόητο, αν όχι βαθιά απάνθρωπο, να ζητούνται διαρκώς ευθύνες από τον κατεχόμενο γιατί δεν φέρεται καλά στον κατακτητή. Είναι αδιανόητο διεθνείς οργανισμοί ή επίσημοι φορείς (όπως το ελληνικό ΥΠΕΞ) να μιλούν για αυτοσυγκράτηση απευθυνόμενοι και στις δύο πλευρές. Δεν έχουμε γενικώς «νεκρούς». Δεν πέθαναν ήρεμα στον ύπνο τους. Έχουμε ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥΣ. Δεν έχουμε συγκρούσεις κατά μήκος του φράκτη. Ποιανού φράκτη; Μέσα στη Δ. Όχθη βρίσκεται ο ισραηλινός κατοχικός στρατός. Μέσα στην ανατολική Ιερουσαλήμ, υπάρχει ισραηλινός κατοχικός στρατός και αστυνομία. Μόνο η Γάζα έχει φράκτη και αυτός είναι τα ιδιόμορφα κάγκελα μιας τεράστιας φυλακής. Και ηλεκτροφόρα στα περισσότερα σημεία. Έχουμε εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν σε προσφυγικούς καταυλισμούς επί δεκαετίες, που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, που δημεύτηκε η περιουσία τους και δεν τους αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα να τα διεκδικούν και να μιλούν γι αυτά. Και εννοείται ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ ΚΑΝΕΙΣ.

Αλήθεια, αυτός ο ΚΑΝΕΙΣ πόσο φταίει για το αίμα που χύνεται;;; Αυτή η ντροπιαστική, εξευτελιστική για το ανθρώπινο είδος ΣΙΩΠΗ, αυτοί με τις ίσες αποστάσεις ανάμεσα στο θύτη και στο θύμα, πόσο φταίνε για το τωρινό λουτρό αίματος; Για τα προηγούμενα; Για τα ορφανά; Για την μάνα που θρηνεί τα παιδιά της; Για τον πατέρα που δεν γυρνά ποτέ στο σπίτι; Για τις γενιές και γενιές Παλαιστινίων που έχουν μάθει μόνο τον τρόμο, τη βία, την καταπίεση, τον εξευτελισμό, ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ.

Αυτός ο …«κανείς» που βλέπει το αίμα να ρέει και συνεχίζει το γεύμα του, την καθημερινότητά του, τη ζωή του χωρίς να τον αγγίζει τίποτε. Αυτός ο ..«κανείς», που δεν είναι καθόλου «κανείς», και στα ρεπορτάζ από την περιοχή δίνει 4 λεπτά μιλώντας για «ένταση» γενικώς, για «συγκρούσεις» γενικώς και μετά αφιερώνει 10 λεπτά σε ρεπορτάζ μόδας και στους γάμους των γαλαζοαίματων; Πόσο αίμα έχουν όλοι αυτοί οι «κανείς» στα χέρια τους; Από την Παλαιστίνη, αλλά και από το Ιράκ, τη Λιβύη, την Υεμένη, το Αφγανιστάν, τη Συρία, τους Ρονχίγια, όλους τους καταφρονεμένους, ταλανισμένους  ανθρώπους τούτης της γης;

Ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει άλλο δρόμο ύπαρξης παρά μόνο τον αγώνα. Αυτόν τον οδυνηρό αγώνα με αυτό το τεράστιο, στα χρόνια, κόστος. Το ο,τιδήποτε άλλο είναι υπαρξιακός θάνατος και εξαφάνιση. Ένας λαός υπό κατοχή δεν μπορεί παρά να αγωνίζεται για τη λευτεριά του. Είναι ο αγώνας του αδύναμου κατά του δυνατού, είναι αγώνας ζωής, αγώνας αξιοπρέπειας. Είναι ο ίδιος αγώνας  με όλων εκείνων των Ισραηλινών που με πολύ βαρύ τίμημα υψώνουν ανάστημα και στέκονται απέναντι στο στρατιωτικοποιημένο κράτος στο οποίο έχει μεταβληθεί η χώρα τους, και έχουν την τόλμη να καταγγείλουν την κατοχή με όση δύναμη τους έχει απομείνει. Είναι ο αγώνας όλων εκείνων των εβραίων σε πολλές χώρες του κόσμου ενάντια στην κατοχή με σθένος και με παρρησία.  Η αξιοπρέπεια και η ελευθερία είναι αυτονόητος αγώνας  ύπαρξης όλων μας!

ΠΗΓΗ: - Το Περιοδικό