Γράφει ο Νίκος
Δινόπουλος
Εθιμικά στις μεγάλες γιορτές -όπως το Πάσχα- η οικονομία της
«φιλανθρωπίας» ανεβάζει στροφές, πολύ περισσότερο τώρα με τη θηριώδη κρίση του Covid-19.
Στην «πρωτοπορία» (sic)
οι «φιλάνθρωποι δωρητές» με ποσά ψίχουλα από τα τεράστια ποσά που εισπράττουν
από τα «λεφτόδεντρα» των θαλασσοδανείων, «των φοροαπαλλαγών», των «φιλικών
διακανονισμών» και γενικά των ανεξάντλητων χαριστικών δωρεών του αστικού
κράτους προς τους κεφαλαιοκράτες. Μια «φιλανθρωπική δωρεά» «ενισχύει το προφίλ του δίκαιου και υγιούς καπιταλιστή» και
παράλληλα ξεπλένει τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλισμού. Αφήνει
άθικτες τις εκμεταλλευτικές δομές του καπιταλιστικού κέρδους
που για να μεγιστοποιηθεί έχει ανάγκη την ανεργία και τη φτώχεια.
«Ζούμε με λανθασμένες εντυπώσεις» γράφει ο νεοφιλελεύθερος Μπερνάρ
Κουσνέρ στο βιβλίο του «Η δικτατορία των
γιατρών».
Κι αυτό γιατί: «Το όριο της ιατρικής είναι η φτώχεια. Με την αναφορά αυτή [ο Μπερνάρ
Κουσνέρ] επαναβεβαιώνει τη θέση ότι «... οι μεγαλύτεροι εχθροί για την υγεία
δεν είναι τα μικρόβια, οι ιοί ή ο καρκίνος, αλλά η φτώχεια, η άγνοια και η
εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο». [Σπ. Δοξιάδης, Ένας γιατρός σκέπτεται
και γράφει, Εκδοτική Ερμής ΕΠΕ, Αθήνα 1997: 15]
[…]
«Η συμβολή της
ιατρικής στην ελάττωση της θνησιμότητας δεν φαίνεται να υπερβαίνει το 10% […]».
«Κατά συνέπεια, «κανένας υγειονομικός οργανισμός δεν μπορεί να απαντήσει στις
ανάγκες της εποχής μας, ούτε να αντιμετωπίσει τα μεγάλα προβλήματα τα οποία
κατακλύζουν την κοινωνική υποδομή [του καπιταλισμού], αν δεν αναγνωριστεί
καθαρά η μεγάλη σημασία την οποία έχουν οι κοινωνικές συνθήκες των φτωχών και
αν δεν τεθεί με έμφαση το χρέος να βελτιωθεί η ζωή τους...» [G. Winslow/E. A., Le coiit de la maladie et leprix de la sante, Ed.
Organisation Mondiale de la Santd, Γενεύη 1952, σ. 84. Η δικτατορία των γιατρών - Μπερνάρ Κουσνέρ:13]
Από κοντά στη πλειοδοσία της «φιλανθρωπίας, λαχανιασμένοι
και οι «ανεξάρτητοι», «ανένταχτοι», «σκεπτόμενοι» «ενεργοί πολίτες», σύσσωμο το
«Αντιλαϊκιστικό Μέτωπο Λογικής» και οι ευρωλιγούρηδες «Μένουμε
ΕΕ». Τι είναι η ΕΕ; «Ο
θάνατος σου - η ζωή μου»… Δεν υπάρχει μάσκα, πια, που να μπορεί να κρύψει την
σαπίλα τους. Ένα παγκόσμιο απάνθρωπο παζάρι, που συνοδεύεται από κλοπές και
υπεξαιρέσεις, στήνεται από μονοπώλια και κράτη που «πατούν επί πτωμάτων» για να
κλείσουν παραγγελίες και «μπίζνες». Μόνο που αυτή τη φορά τα “εμπορεύματα”
είναι τα ‘εργαλεία” ζωής: Αναπνευστήρες και μάσκες», [Καπιταλιστική σαπίλα: Ο “πόλεμος της
μάσκας”…].
Στα ανήσυχα πνεύματα της «κοινωνίας των πολιτών», των
«ενεργών πολιτών» δόθηκαν-δίνονται νέες ευκαιρίες να καταφύγουν «[…] σε
δογματικούς πειραματισμούς, σε τράπεζες
ανταλλαγών και σε εργατικούς συνεταιρισμούς, δηλαδή σ’ ένα κίνημα όπου
παραιτείται από την ιδέα ν’ ανατρέψει τον παλιό κόσμο με το σύνολο των δικών
του μεγάλων μέσων και προσπαθεί να πραγματοποιήσει την απολύτρωσή του πίσω από
την πλάτη της κοινωνίας, με ιδιωτικό τρόπο, μέσα στους περιορισμένους όρους
ύπαρξής του και που γι’ αυτό αναγκαστικά αποτυχαίνει», (Καρλ Μαρξ).
Όχι. Δεν αμφισβητούνται οι αγαθές προθέσεις των μεμονωμένων
εργαζομένων. Πλην όμως, η εθελοντική προσφορά, ή έστω, η αφιλοκερδής δωρεά και
«φιλανθρωπία» χωρίς την οργανωμένη ενεργητική δρώσα αλληλεγγύη, την πάλη, ή
έστω, τη συμμετοχή στα καλέσματα για δράση ενάντια στη ρίζα του κακού -καπιταλισμός,
εφαρμοζόμενες πολιτικές από τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ-
που γεννάνε τη φτώχια και τα προβλήματα, ακόμα και όταν γίνονται με τις πλέον
αγνές και ειλικρινείς προθέσεις, καταλήγει να είναι το βολικό άλλοθι, το
πλυντήριο για τις αιτίες που γεννούν τη φτώχια, την ανεργία, τις ελλείψεις στο
ΕΣΥ, στις υπηρεσίες υγείας του ασφαλιστικού συστήματος, στην παιδεία κλπ.
Γνωστή λαϊκή σοφία: Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες
προθέσεις.
***
Για το «Αντιλαϊκιστικό Μέτωπο Λογικής» και τους ευρωλιγούρηδες
«Μένουμε ΕΕ», στις μέρες του Covid-19 οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα των
δήμων, στα σούπερ μάρκετ, στα φαρμακεία, οι ντελιβεράδες, οι αγρότες, όλοι όσοι
εργάζονται και κρατούν τους βασικούς τομείς πρώτης ανάγκης σε λειτουργία και οι
γιατροί με τους εργαζόμενους στην υγεία είναι οι «ήρωες της πρώτης γραμμής». Αυτοί
«οι «ήρωες» εμφανίζονται μόνο σε βουβά
πλάνα. Εκεί που η ευθύνη του κράτους για την υγεία του λαού είναι ρετσινιά.
Εκεί που πάντα λάθρα βιώσαντες, χτίζουν τις αντιλήψεις του «ό,τι πληρώσεις,
παίρνεις» (και στην υγεία!) αλλά όταν φτάσει η δύσκολη ώρα της δικής τους
αρρώστιας σπεύδουν στους «κρατιστές» για να γίνουν καλά! Είναι οι ίδιοι που και
στη δύσκολη ώρα τους απεχθάνονται αναμονές ωρών στα ΤΕΠ παρέα με το «λαουτζίκο»
και πάντα βρίσκουν κυβερνητική ή «υπηρεσιακή» δίοδο εισαγωγής στις κρατικές ΜΕΘ», [Ηλίας
Σιώρας: «Δεν έχουμε άλλο χρόνο... πρέπει να πάμε σε άλλο θέμα!»]. Μακάρι να το θυμούνται -μάταια, καμιά
αυταπάτη- και όταν περάσει η μπόρα γιατί μέχρι χτες όλοι αυτοί ήταν οι «συντεχνίες» που «κατανάλωναν περισσότερο
απ’ ότι παρήγαγαν», οι «λαϊκιστές» που υπονόμευαν τη μεγάλη πορεία της χώρας
προς την «ανάπτυξη» και τις «αγορές» μέσα στην «μεγάλη οικογένεια» της
ιμπεριαλιστικής ΕΕ των μονοπωλιακών ομίλων και του ευρώ».
Σ’ αυτές της συνθήκες το δουλεμπόριο των «απασχολήσιμων –
ωφελούμενων» επανακάμπτει με νέες «ευκαιρίες». Για όλα τα μέτρα των πράξεων
νομοθετικού περιεχομένου και τις συνέπειες για την εργατική τάξη, για τους
εργαζόμενους διαβάστε εδώ «Δίχτυ προστασίας» για τις επιχειρήσεις –
«Στον πάγο» συντήρησης οι εργαζόμενοι, και εδώ Κυβερνητικά μέτρα: «Τόνωση της οικονομίας»
στην πλάτη των εργαζομένων, και εδώ Η μαύρη βίβλος της εργοδοσίας στην πανδημία
(τόμος Α). Πως και γιατί οι κεφαλαιοκράτες ευημερούν σε βάρος της
κοινωνίας - της χώρας διαβάστε εδώ Τα «κάστρα» των ιδιωτικών δομών υγείας και
οι ακριβές -μόνο για τους «έχοντες»- υπηρεσίες υγείας.
«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της
παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα
των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο
υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία.
[…]
»Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά
υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών
και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και
ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε
φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει
της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα».
[…]
»Η εργατική τάξη, το
πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να
βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε
πολιτική διαίρεση.
»Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν.
[…]
»Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η
στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο
αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός
αγώνας.
»Άς έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να
προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους
θα είναι πολύτιμη. Μια οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το
ζήτημα αμέσως. Μια εντατική δουλειά πρέπει ν’ αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα
φωτίσει θα κινητοποιήσει μάζες και που πριν απ’ όλα θα διοργανώσει έμπρακτη
αλληλεγγύη, θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί», [Δ. Γληνός].
ΥΓ.
[…]
Είναι εκείνοι που ποτέ «δεν βρίσκουν χρόνο» για να
πολεμήσουν τις τραγικές ελλείψεις & την βαθιά εμπορευματοποίηση του ΕΣΥ,
γιατί αφιερώνουν πολύ χρόνο στα …deals με «φιλάνθρωπους δωρητές» που βγάζουν
τρίδιπλα από «διακανονισμούς» και φοροαπαλλαγές ενισχύοντας το προφίλ του …
υγιούς καπιταλιστή.
[…]
Δεν βρέθηκαν ποτέ στο δικό μας «χαράκωμα» κι έτσι, δεν τους
αφορά η αγωνία του γιατρού, της νοσηλεύτριας, της καθαρίστριας, του τεχνικού,
που μπαίνουν στο δωμάτιο του ασθενή με τον κορονοιό και δεν ξέρουν πως θα
γυρίσουν στις οικογένειές τους
[…]
Όμως, καθώς εμείς
οφείλουμε πάντα να γυρνάμε στο κυρίως θέμα – δηλ. στον άρρωστο – δεν έχουμε
χρόνο να ξανασχοληθούμε μαζί τους! Καθείς εφ’ ω ετάχθη.
Σε 205.984 (το 14,6% του συνόλου)
ανέρχονται οι επιχειρήσεις στη χώρα
και οι οποίες απασχολούν τουλάχιστον 1.063.098 εργαζόμενους (το 25,4% του
συνόλου) που βρίσκονται σε αναστολή λειτουργίας με κρατική εντολή, λόγω της
πανδημίας της νόσου COVID-19. Από αυτές οι 596 επιχειρήσεις στη Δυτική
Μακεδονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου