Μια άγνωστη πλευρά της
ιστορίας της αντιναζιστικής αντίστασης μας θύμισε το δελτίο τύπου του
συλλόγου των Απογόνων Θυμάτων του Ολοκαυτώματος. Πρόκειται για την
εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων κρατουμένων στο Άουσβιτς, στις 7 Οκτωβρίου
1944. Μετά την εξέγερση των Εβραίων στο γκέτο της Βαρσοβίας, την άνοιξη
του 1943, είναι μια κορυφαία στιγμή της αντιφασιστικής αντίστασης. Μάλιστα, είναι η μοναδική εξέγερση μέσα σε στρατόπεδο θανάτου.
Το δελτίο τύπου αναφέρει:
« 300 Εβραίοι στο
Άουσβιτς της Πολωνίας, στις 7 Οκτωβρίου 1944, με αυταπάρνηση προτίμησαν
να επαναστατήσουν κατά των Γερμανών και να χάσουν την ζωή τους
νοιώθοντας έστω και για λίγες στιγμές ελεύθεροι .
Έτσι έγραψαν μία ακόμη
χρυσή σελίδα στην Ελληνική ιστορία. Είναι η μοναδική περίπτωση στον
κόσμο όπου κατάδικοι σε θάνατο επαναστατούν και έρχονται στήθος με
στήθος με τους κατακτητές τους με αποτέλεσμα να σκοτωθούν.
Η ιστορία της εξέγερσης
ξεχάστηκε με τον καιρό δεδομένου ότι οι περισσότεροι από αυτούς που
συμμετείχαν δεν επέζησαν. Από τους 300 που μετείχαν στην υπηρεσία των
Ζοντερκομάντο μόνον 11 επέστρεψαν στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση.
Ο Μαρσέλ Νατζαρί ο οποίος
εργαζόταν στα Κρεματόρια I I έγραψε λίγο πριν την εξέγερση, σε ένα
σημείωμα, που βρέθηκε θαμμένο στον περίβολο των κρεματορίων
«αλλά με κρατούσε πάλι το
αίσθημα της εκδίκησης. Ήθελα και θέλω αν επιζήσω να εκδικηθώ τον
θάνατο του πατέρα μου, της μητέρας μου, και της αγαπημένης αδελφής μου
Νέλλα».
Ο Λέων Κοέν μεταξύ των επιζώντων από την εξέγερση, έγραψε.
«Αυτό, λοιπόν, είναι
ο επίλογος της ηρωικής μάχης των Ελλήνων Εβραίων που εργάζονταν στο
Μπιρκενάου Sonderkommando και που έπεσαν μαχόμενοι.
Ήταν τρέλα ή θάρρος;
Τουλάχιστον, πέθαναν αγωνιζόμενοι, και έδειξαν στον ελεύθερο κόσμο ότι
οι Εβραίοι, θα μπορούσαν να επιλέξουν να πεθάνουν σαν ελεύθεροι άνδρες.
Οι λίγοι Έλληνες επιζώντες έγιναν θρυλικά πρόσωπα.
Το προσωπικό των Εγγλέζων ήταν τόσο εντυπωσιασμένοι ώστε μας ονόμαζαν us 'the Greek bandits': «η ελληνική ληστοσυμμορία».
Κάθε φορά που πηγαίναμε στην
κουζίνα οι Ρώσοι οι οποίοι εργάστηκαν εκεί μας εξήραν και μας
εξαγίαζαν, αυτό που έγινε το θεώρησαν σαν εκδίκηση, για τη δολοφονία
των συντρόφων τους που είχε προηγηθεί.
Καιρό μετά την απόδρασή μας
από Μπιρκενάου, στις 17 Ιανουαρίου 1945, όταν συναντηθήκαμε άλλους
κρατούμενους σε διάφορα στρατόπεδα, (όπως Mauthausen, Guzi 1 και 2,
Melk, Ebenze, κλπ), μας ρωτούσαν αν η εξέγερση είχε γίνει πραγματικά.
Σε μικρότερα στρατόπεδα, οι
κρατούμενοι είχαν εμψυχωθεί από αυτήν την θυσία από μία χούφτα των
Ελλήνων Εβραίων, οι οποίοι, όπως ο Δαυίδ, είχαν εναντιωθεί απέναντι σε
έναν σύγχρονο και αιμοσταγή Γολιάθ. Ως Εβραίοι και ως Έλληνες, είχαν
αγωνιστεί για την πατρίδα τους και για τη χώρα τους.
Εν κατακλείδι, εμείς, οι
επιζώντες του Μπιρκενάου, πρέπει να θυμόμαστε πάντα την εξαιρετική
γενναιότητα μιας χούφτας συμπολιτών μας. Στα χρονικά των στρατοπέδων
εξοντώσεως, ο ηρωισμός σε τέτοιο επίπεδο ήταν μοναδικός. Κατά κανόνα,
όλοι οι απελαθέντες αφέθηκαν μόνοι τους να σφάζονται σαν ζώα.
Είθε η μνήμη των φίλων μας, να μείνει μαζί μας, για πάντα.»
Ο Πρίμο Λέβη αναφέρει σχετικά:
«Δεν θα πρέπει να μας κάνει
να ξεχνάμε ότι η αποστροφή τους στην αυθαίρετη θηριωδία, η εκπληκτική
πίστη τους στην ύπαρξη μιας εν δυνάμει ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έκαναν
τους Έλληνες τον πιο συνεπή εθνικό πυρήνα του στρατοπέδου και από αυτήν
την άποψη, τον πιο πολιτισμένο».
Ο γιατρός Αλβέρτος Μενασσέ στο βιβλίο του BIRKENAU, αναμνήσεις ενός αυτόπτη Μάρτυρα, έκδοση 1947, αναφέρει:
«Το προσωπικό του
Κρεματορίου αποπειραθεί μίαν έξοδο, όμως αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει
όταν αντίκρισε το στρατό που κατέφθασε αμέσως. Ψάλλοντας τον Ελληνικό
εθνικό ύμνο, τριακόσιοι Έλληνες Εβραίοι θάφτηκαν μόνοι τους κάτω από τα
ερείπια του Κρεματορίου των.
Η ανταρσία κράτησε όλο το
απόγευμα. Όλοι οι Σόντερ κατεσφάγησαν… Αμέσως την άλλη μέρα τα
εναπομείναντα τρία κρεματόρια ενισχύονται με νέο προσωπικό.
Σαράντα οκτώ ώρες μετά την ανταρσία, οι απαίσιες καμινάδες ξερνούν και πάλι τις αιώνιες και απαίσιες φλόγες των.
Εκαίγοντο τα πτώματα των ηρώων .»
Ο Σύλλογος ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΘΥΜΑΤΩΝ
ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ Β Γενιά αισθάνεται βαθειά την υποχρέωση σήμερα
μετά εξήντα εννέα χρόνια να αποτίσει φόρο τιμής στους ανθρώπους αυτούς
που δεν ήταν άλλοι από τα αδέλφια μας και τους γονείς μας οι οποίοι δεν
χάθηκαν άβουλα και μοιρολατρικά, αλλά χάριν της αγάπης και του σεβασμού
προς την οικογένεια, γι’ αυτό και ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οικογένειες
ομαδικώς, κάτω από την άνανδρη εξαπάτηση των κατά σύστημα ψεμάτων των
Γερμανών. Αλλά, και όπου υπήρχε η δυνατότης, αντέδρασαν. Ακόμη και με
τον πιο βίαιο τρόπο και χάθηκαν, μη υπολογίζοντας ακόμη και την ζωή
τους.
Αποκορύφωμα της αντίδρασης αυτής είναι η Εξέγερση των Ελλήνων Εβραίων στις 7/10/1944.
Ακόμη αισθανόμαστε την
ανάγκη στις σκληρές μέρες που διέρχεται σήμερα η πατρίδα μας όπου ο
ναζισμός βρίσκοντας την οικονομική ανέχεια, αναβιώνει και δείχνει το
αποτρόπαιο πρόσωπό του να υπενθυμίσουμε ότι το παράδειγμα των Ελλήνων
που επαναστάτησαν στο Άουσβιτς θα είναι παράδειγμα για τις επόμενες
γενιές και ότι στην Ελλάδα που γέννησε τον πολιτισμό και την δημοκρατία ο
φασισμός δεν είναι δυνατόν να υπάρξει.»
ΠΗΓΗ:ΕΕΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου