Στις 27 Οκτωβρίου συνεχίζεται μια δίκη, της Pela Marketaki (*)

 

Πέντε τρόποι για να κατακτήσετε την καρδιά του/της. Οι πιο ρομαντικές αποδράσεις για το τριήμερο της 28ης. Βουτιά στο χρηματιστήριο. Πώς να βγάλεις τις καλύτερες σέλφι. Δέκα βήματα για μια επιτυχημένη καριέρα. Διημερίδα για τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Γίνε ο καλύτερος manager του εαυτού σου. Τι να μαγειρέψετε σήμερα. Βγάλτε το άγχος από τη ζωή σας.

 

Οι απαυτίστας σβήνουν τα γκράφιτι από τις φυλακές. Τρέξε κι εσύ με χορηγό το αφεντικό σου. Τρέξε… Μη σκέφτεσαι… τρέξε… Μη μιλάς… Τρέξε… Φτάνει… τώρα πήδα… η γη γυρίζει… (και χωρίς εσένα)

 

Στις 27 Οκτωβρίου συνεχίζεται μια δίκη.

 

Απλά μια δίκη σαν όλες τις δίκες. Ο Ουαλίντ Ταλεμπ απλά βρέθηκε με μια μεταλλική αλυσίδα στο λαιμό, δίπλα σ’ ένα δέντρο.

 

Απλά απήχθη, βασανίστηκε, τον έδεσαν με αλυσίδα, τον κρέμασαν από ένα δοκάρι, τον χτυπούσαν μέχρι αναισθησίας, έκαιγαν πάνω του τσιγάρα, τον έγδυσαν, προσπάθησαν να τον κακοποιήσουν σεξουαλικά.

 

Απλά γίνανε πολλά. Που δεν τα βάζει ανθρώπου νους, όμως τα κάνει «ανθρώπου ?» χέρι. Τι έκανε? Απλά ζήτησε τα μηνιάτικά του απ’ το «αφεντικό».

 

 Απλά ήτανε ξένος, απλά ήτανε μουσουλμάνος, απλά έτυχε ν’ ανασαίνει κοντά στους δράστες… Όπως τόσοι άλλοι…

 

Απλά… Και η γη γυρίζει…

 

Οι βασανιστές του ήταν απλά «καλά» παιδιά.

 

Απλά ήτανε αφεντικά: ήταν ιδιοκτήτες φούρνου και γιοι του αφεντικού και φίλοι του γιου του αφεντικού. Ήτανε άνθρωποι με δουλειά, με επιχείρηση, με οικογένεια, με «πρόσωπο» στην κοινωνία.

 

Απλά έτρωγαν μεζέδες και έπιναν μπίρες ενόσω τον βασάνιζαν. Απλά φώναξαν κι ένα φίλο να πάρει μέρος στη φιέστα.

 

Απλά κακοποιούσαν έναν άνθρωπο.

 

Απλά έπαιζαν παιχνίδια μίσους κι εξουσίας.

 

Απλά ένιωθαν ότι μπορούσαν να το κάνουν και το έκαναν.

 

Απλά ήξεραν ότι τους παίρνει. Απλά μπορούσαν… όπως τόσοι άλλοι… Απλά…

 

Απλά κόκκος άμμου είναι ο Ουαλίντ… μέσα στο χαμό, στην αδιαφορία, στις ειδήσεις των οκτώ… απλά κόκκος άμμου, μέσα σε τόσους άλλους που καθημερινά βασανίζονται, εξευτελίζονται, κοιμούνται στις λάσπες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τρέχουν να σωθούν από βομβαρδισμούς ή από πείνα, διασχίζουν πέλαγα, προσφεύγουν στην ευρώπη της διαπόμπευσης και του πολιτισμού και της δημοκρατίας και της προόδου και των ίσων ευκαιριών στο μαχαίρι, επικαλούνται χάρτες και συνθήκες των ηνωμένων αφεντικών, χάρτες και συνθήκες των ηνωμένων εμπόρων όπλων, των ηνωμένων σφαγέων, των ηνωμένων παικτών, που αποφασίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει…. Και η γη γυρίζει…

 

Την ίδια στιγμή, άλλοι κόκκοι άμμου πέφτουν από ταράτσες, βογκάνε στα ράντζα των νοσοκομείων, παίρνουν χαρτιά απόλυσης, ξεροσταλιάζουν στον οαεδ, ξεσπιτώνονται από τις τράπεζες, μένουν χωρίς ρεύμα, χωρίς τροφή, χωρίς νερό.

 

Παράλληλα, μικροί κόκκοι άμμου εκπαιδεύονται από τους γονείς τους να θέλουν να μισούν την ίδια ώρα που άλλοι μικροί κόκκοι άμμου εκπαιδεύονται από τους δικούς τους γονείς να αντέχουν να πεινούν… Και ο κατάλογος της τρέλας, της παράνοιας, της ανοησίας και της αήθειας δεν έχει τέλος… Και η γη γυρίζει…

 

Κι εμείς απλά μένουμε παρατηρητές… Απλά δεν ξέρουμε, δεν είδαμε, δεν ακούσαμε… ή απλά κουνάμε το κεφάλι και σηκώνουμε τους ώμους. Απλά δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε γιατί τρέχουμε ή δουλεύουμε σα σκλάβοι ή δεν προλαβαίνουμε να σηκώσουμε κεφάλι, ή έχουμε παιδιά να θρέψουμε ή έχουμε υποχρεώσεις.

 

 Ή απλά έχουμε καριέρες, είμαστε επιστήμονες, είμαστε καλλιτέχνες, είμαστε αφοσιωμένοι στους προσωπικούς μας στόχους, τα όνειρά μας δε χωράνε τον εφιάλτη των άλλων.

 

 Ή απλά η ζωή μας τα έχει φέρει βολικά, είμαστε καλά, έχουμε τη δουλειά μας, το σπίτι μας, το μικρόκοσμό μας, την ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν θα μας κλονίσει και την ασυνειδησία να μη μας νοιάζει που άλλες ζωές γύρω μας κατεδαφίζονται συθέμελα.

 

 Ή απλά είμαστε φύσεις αισιόδοξες, η ζωή είν’ ωραία, είμαστε λαμπεροί, χαμογελάμε και κάνουμε θετικές σκέψεις – αχ Ουαλίντ, εσύ φταις που δε χαμογελούσες όσο έπρεπε… - ο ήλιος βγαίνει πάντα το πρωί κι εμείς που θα πάμε το βράδυ?

 

Ή απλά είμαστε πολύ αδύναμοι, πολύ μικροί, πολύ ανίσχυροι, πολύ γέροι, πολύ νέοι, πολύ κυνικοί… έτσι είναι η ζωή, πάντα έτσι ήταν, και τι μπορώ να κάνω εγώ; Τη βλέπω την αδικία μα δεν περνάει τίποτα απ’ το χέρι μου, το πολύ-πολύ να ζήσω ήσυχα, να μην κάνω κακό σε κανένα, να μην πειράξω κανένα, αυτό είναι όλο κι όλο το μερτικό της ευθύνης που μου αναλογεί.

 

 Κι «αφού δε μπορώ ν’ αλλάξω το σύστημα, αγωνίζομαι να μη μ’ αλλάξει αυτό», άρα είμαστε οκ… και η γη γυρίζει…

 

Και ξεχνάμε πως το «αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος» είναι κάτι παραπάνω απ’ το να πιεις, να φας, να αναπαραχθείς, άντε και να μορφωθείς, να συζητάς για τέχνη, για επιστήμη και για πολιτισμό.

 

Και αγνοούμε πως χωρίς να κρατάς την ψυχή σου διαρκώς επαναστατημένη ενάντια στην αδικία, δε μπορείς «να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα», αλλά γίνεσαι ένα κακέκτυπο γλυκανάλατης ευαισθησίας.

 

Και κωφεύουμε που η Άρεντ μίλησε χρόνια πριν για την κοινοτοπία του κακού… Κι εμείς κουβαλάμε πια εύκολα κι ανέξοδα, κοινότοπες, ήσυχες, αποκοιμισμένες συνειδήσεις.

 

 Και μ’ αυτές ζούμε, μ’ αυτές αγαπάμε, μ’ αυτές μας παίρνει ο ύπνος συντροφιά τη νύχτα… κι εμείς κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε… και η γη γυρίζει…

__________________________

Προς τιμήν της άσχημης αίσθησης για τον εαυτό σας - Wislawa Szymborska, 1976.

«Η γερακίνα δεν κατηγορεί τον εαυτό της για κάτι.
Του μαύρου πάνθηρα του είναι ξένοι οι ενδοιασμοί.
Τα πιράνχας δεν αμφιβάλλουν για την ορθότητα των πράξεών τους.
Ο κροταλίας επικροτεί τον εαυτό του ανεπιφύλακτα.

Το τσακάλι δεν κάνει αυτοκριτική.
Ακρίδες, αλιγάτορες, ψείρες, αλογόμυγες.
Ζουν όπως ζουν κι είναι ικανοποιημένες μ' αυτό.

Κι αν η καρδιά της όρκας ζυγίζει έναν τόνο,
όλα τα κάνει ελαφρά τη καρδία.

Σ' αυτόν τον τρίτο από τον ήλιο πλανήτη
τίποτε περισσότερο κτηνώδες
από μια ήσυχη συνείδηση.»

( μετάφραση του ποιήματος από το blog:

http://skyvala.blogspot.gr/2013/02/blog-post_7844.html )

 
(*)  ΠΗΓΗ

 Από: Kommon