Οι γυναίκες δεν γιορτάζουν, αγωνίζονται!

Ημέρα της γυναίκας  στις 8 Μάρτη. Και πάλι καλά που ήμαστε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και υπάρχει ισότητα και μπορούμε να γιορτάσουμε ελεύθερα την μέρα. Οι μεσημεριανές εκπομπές θα δίνουν συμβουλές στους άνδρες τι λουλούδια να πάρουν, στις γυναίκες τι κούρεμα να επιλέξουν γιατί αν μη τι άλλο το δικαιούνται και ένα έξοδο παραπάνω στην γιορτή τους. Και ευτυχώς δεν υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα να ασχοληθούν. Οι μισθοί ανδρών και γυναικών είναι ίδιοι, η ανεργία σωστά μοιρασμένη και πάλι καλά είπαμε που δεν είμαστε σε καμιά ισλαμική χώρα και δεν έχουμε βιασμούς. Ουπς, αυτά τα κακά και αλλά τόσα υπάρχουν στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, τον κόσμο, στον 21^ο αιώνα. Και για αυτά θα μιλήσουμε.

Εστιάζοντας αρχικά στην Ελλάδα, βλέπουμε  σε έρευνες της ΕΛΣΤΑΤ το 2016 την ανεργία των γυναικών φτάνει  το 23,1% σε σχέση με το 19,4% των ανδρών.  Αν κάποιος θεωρεί ότι είναι γενίκευση όμως αυτό ας ρίξει μια ματιά και σε σύγκριση των αντιστοιχών αριθμών ανά κλίμακα εκπαίδευσης. Το 21,6% των γυναικών αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ήταν άνεργες κατά το β’ τρίμηνο του 2016, έναντι 12% των ανδρών συναδέλφων τους, ενώ στην κατηγορία της μέσης εκπαίδευσης οι γυναίκες με απολυτήριο λυκείου ήταν άνεργες σε ποσοστό 32% έναντι 21% των ανδρών κατόχων απολυτηρίου μέσης εκπαίδευσης. Εν τέλει το ίδιο τρίμηνο (Μάιο-Ιούνιο-Ιούλιο 2016)  από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων, το 63,57% ή 569.970 άτομα, ήταν γυναίκες και το 36,43%, δηλαδή 326.592 άτομα, ήταν άνδρες.
Αντίστοιχη αδικία παρατηρείται και στην πληρωμή όμως. Οι γυναίκες  στην Ελλάδα σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία πληρώνονται 85% του μισθού σε σχέση με τους άνδρες για την ίδια δουλειά. Τα ίδιο ακριβώς φαινόμενο έχουμε σε κάθε χώρα, δυτική ή ανατολική, με τις ανάλογες διακυμάνσεις βέβαια. Στις ΗΠΑ πχ το ποσοστό αγγίζει το 78 τοις εκατό! Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι οι γυναίκες τεμπέλες ή λιγότερο έξυπνες; Είναι λιγότερο μορφωμένες ή ευπροσάρμοστες στους χώρους εργασίας; Η απάντηση είναι ένα τεράστιο ΟΧΙ και θα πρέπει να βγαίνει από τα στόματα όλων μας.

Και πληρώσου σαν γυναίκα θα συμπληρώναμε εμείς.

Υπάρχουν χιλιάδες άλλοι λόγοι για αυτά. Όσες και όσοι έχουμε περάσει πάνω από μια μέρα σε χώρο εργασίας έχει δει τους προϊστάμενους, που κατά 90 τοις εκατό είναι άνδρες, και την συμπεριφορά τους προς τις γυναίκες υπαλλήλους. Συγκαταβατικοί από την μια με την αστική ευγένεια που αρμόζει στην θέση τους αλλά αδίστακτοι όταν η ίδια υπάλληλος μένει έγκυος και ζητά  άδεια μητρότητας (βλέπε περίπτωση MIGATO). Έχουμε δει τα αφεντικά να δέρνουν τις γυναίκες υπαλλήλους  και εν τέλει με κάθε τρόπο να ενορχηστρώνεται τεχνηέντως και αυθόρμητα συνάμα μια προσπάθεια να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση. Είναι εν τέλει ο καπιταλισμός και η πατριαρχία που πάνε χέρι χέρι. Που θέλουν την τάξη χωρισμένη στα δυο, στα τέσσερα, στα χίλια για να πιέζουν όλο και περισσότερο για να πέφτουν οι μισθοί και οι διεκδικήσεις.
Εκτός  από το οικονομικό κομμάτι της καταπίεσης που είναι και μετρήσιμο, υπάρχει αυτή η καταπίεση που όλοι έχουμε βιώσει ή δει αλλά συνεχίζει να είναι ταμπού. Είναι το ότι από το «Πάμε στο μαγαζί με την ωραία σερβιτόρα» μέχρι το «Πιάστης τον κώλο» είναι κάποια ποτά δρόμος. Είναι τα αμέτρητα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας αλλά και έξω από αυτόν. Είναι οι απειρες υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας που δεν πάνε ποτέ  στα δικαστήρια αλλά καταλήγουν συχνά στα νοσοκομεία. Γιατί τι θα πει η γειτονιά; Και πώς θα μεγαλώσω άνεργη τρία παιδία χωρίς τον τάδε; Είναι ο βιασμός από τον συγγενή  σε μικρή ηλικία, από τον συνοδό  σου σε ένα ραντεβού που δεν πήγε καλά, από τον σύζυγο ακόμη που διεκδικεί να εκπληρώσεις το συζυγικό σου καθήκον.
Και είναι οι σκοτεινές εποχές που έρχονται. Στις ΗΠΑ προετοιμάζεται νομοσχέδιο για την πλήρη σχεδόν εξάλειψη της έκτρωσης. Παρόμοιο νομοσχέδιο πέρασε πρόσφατα και η Ισπανία ενώ το κίνημα των γυναικών που απέργησαν στην Πολωνία το κατέρριψε.
Υπάρχουν και αυτά τα παραδείγματα. Νίκες μεγάλες και μικρές που δίνουν ελπίδα για πραγματική ισότητα για άνδρες, γυναίκες, λευκούς, μαύρους, ετεροφυλόφιλους και μη. Και πάντα υπήρχαν. Και αυτή η μέρα, αυτή η «γιορτή» έτσι ξεκίνησε. Από γυναίκες απεργούς που στον αγώνα έδωσαν και τις ζωές τους. Γυναίκες που γυρνούσαν από την δουλεία, έπλεναν, μαγείρευαν, σιδέρωναν και εκπλήρωναν και τα συζυγικά τους καθήκοντα ξεθεωμένες. Σαν την δικιά μας Μαίρη Παναγιωταρά.

Για όλες αυτές τις Μαίρες, για όλη την εργατιά αυτή την μέρα εμείς δεν γιορτάζουμε.
Αγωνιζόμαστε!
Για ίση αμοιβή για ίση εργασία, για το δικαίωμα στην μόνιμη και σταθερή εργασία. Για αξιοπρεπείς μισθούς, για την ζωή που αξίζουμε!
Όλες και όλοι στο συλλαλητήριο στις  8/3 Τετάρτη στην πλατεία Κλαυθμώνος στις 19:00!
 ΠΗΓΗ: Attack: Συλλογικότητα ενάντια σε επισφάλεια και ανεργία