«Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι…» Έξι χρόνια από το θάνατο του Νίκου Παπάζογλου

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ • 17 Απριλιου 2017

Σαν σήμερα, στις 17 Απριλίου 2011, πέθανε ο Νίκος Παπάζογλου, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεότερης γενιάς (μετά τους Θεοδωράκη, Χατζηδάκι, Ξαρχάκο, κ.ά) του ελληνικού τραγουδιού.

Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου 1948. Ξεκίνησε τη μουσική του σταδιοδρομία την περίοδο 1965- 1970, συμετέχοντας σε συγκροτήματα ποπ μουσικής, όπως το συγκρότημα των Olympians. Μετά από μια περιπλάνηση στη Γερμανία και την Ιταλία, επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976 και το 1977 παίρνει μέρος στην παράσταση «Αχαρνής, ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια» του Διονύση Σαββόπουλου.

Την ίδια περίοδο δημιουργεί στη Θεσσαλονίκη, με προσωπική εργασία και μεράκι, το στούντιο «Αγροτικόν», που έγινε κυψέλη δημιουργίας μιας ολόκληρης μουσικής γενιάς και ταυτοχρόνως σημείο αναφοράς ενός μουσικού ρεύματος στην ελληνική μουσική, που καταγράφηκε σαν «Σχολή της Θεσσαλονίκης».

Το 1979 ηχογραφείται στο «Αγροτικόν» η «Εκδίκηση της Γυφτιάς» σε μουσική του Νίκου Ξυδάκη και στίχους του Μανώλη Ρασούλη με βασικό ερμηνευτή τον Παπάζογλου. Ένας δίσκος που έμελλε να αλλάξει το ρου του ελληνικού τραγουδιού και να κάνει γνωστό στο ευρύτερο κοινό τον Παπάζογλου.

Το 1983 κυκλοφορεί ο πρώτος προσωπικός του δίσκος, το «Χαράτσι», με πολύ μεγάλη εμπορική επιτυχία, όπου ο Παπάζογλου συστήνεται και σας συνθέτης. Το «Χαράτσι» ήταν το διαβατήριο του για το μεγάλο ταξίδι που ακολούθησε και τον καθιέρωσε ως έναν από τους πιο αγαπητούς δημιουργούς της νέας γενιάς.

Ακολούθησαν πολλοί ακόμα δίσκοι, ενώ ο Παπάζογλου κέρδιζε την εκτίμηση και την αγάπη του κόσμου μέσα από μια σειρά συναυλιών, ορισμένες εκ των οποίων χαρακτηρίζονται ιστορικές, με κύριο γνώρισμα τους τη μέθεξη κοινού και καλλιτέχνη σε ένα μουσικό πανηγύρι.

Στον Παπάζογλου οφείλουμε εν πολλοίς τον ξεχωριστό ήχο που προέκυψε από το συγκερασμό του ήχου της ροκ μουσικής με το ρεμπέτικο και το λαϊκό μας τραγούδι. Ένας συγκερασμός που στην περίπτωση του Παπάζογλου έχει τα γνωρίσματα της γνώσης αλλά και του σεβασμού των «ετερόκλητων» μουσικών στοιχείων. Ο λυγμός, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της φωνής του, έγινε η γέφυρα για να συναντηθούν αυτά τα δύο είδη σε μια εξόχως ενδιαφέρουσα σύνθεση.

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ

(1987) Η εκδίκηση της γυφτιάς

(1979) Τα δήθεν

(1984) Χαράτσι

(1986) Μέσω Νεφών

(1990) Σύνεργα

(1991) Επιτόπιος ηχογράφησις στο θέατρο του Λυκαβηττού

(1995) Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα

(2005) Μάισσα Σελήνη

(2008) ανθολογία

(2009) Ήμουν κι εγώ εκεί