Κόβονται τα επιδόματα των ατόμων με αυτισμό, (της Αφροδίτης Παπαναστασίου)

Τη μαζική κατάργηση των επιδομάτων αναπηρίας των ατόμων με αυτισμό νομοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στις αρχές Ιανουαρίου. Το ευρωμνημονιακό καθεστώς αφού τσάκισε το λαϊκό εισόδημα, εξευτέλισε τη δημόσια υγεία και την κοινωνική πρόνοια, γράφει άλλη μία σελίδα κοινωνικής αναλγησίας. Συγκεκριμένα, με δύο υπουργικές αποφάσεις που επικυρώθηκαν με τη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου στις 15/1, υποβιβάστηκε εντελώς αυθαίρετα το ποσοστό αναπηρίας του αυτισμού στο 50%. Σήμερα, το επίδομα αναπηρίας χορηγείται μόνο για ποσοστά από 67% και άνω. Από το 2012 μέχρι τώρα όλα τα άτομα του αυτιστικού φάσματος οποιασδήποτε βαρύτητας είχαν κατοχυρωμένο σαν ελάχιστο ποσοστό αναπηρίας το 67%, συνεπώς δικαιούνταν όλοι το αντίστοιχο επίδομα. Με την πρόσφατη αυθαίρετη αναθεώρηση του ποσοστού αναπηρίας, ένας μεγάλος όγκος ατόμων με αυτισμό αποκλείεται από τη χορήγηση επιδόματος. 

Όπως καταγγέλλει η Εθνική Ομοσπονδία για τα Δικαιώματα του Αυτιστικού Φάσματος (ΕΟΔΑΦ) η κυβέρνηση δεν τήρησε ούτε τα τυπικά στο πλαίσιο του «κοινωνικού διαλόγου», καθώς η ΕΟΔΑΦ δεν καλέστηκε να συμμετάσχει στην κοινοβουλευτική διαδικασία της ακρόασης των κοινωνικών φορέων. Αγνοήθηκαν η Ομοσπονδία και οι Σύλλογοι της, όπως επίσης και το μεγάλο έντυπο διάβημα των 8.162 υπογραφών που κατατέθηκε το 2012 από γονείς ατόμων με Αυτισμό και ειδικούς.

Αντί αυτών, συνομιλητές της κυβέρνησης αποτέλεσαν η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία και η Παvελλήvια Ομoσπovδία Σωματείων Γovέωv και Κηδεμόνων Ατόμων με Αναπηρίες, οργανώσεις οι οποίες δεν εκπροσωπούν τα άτομα με αυτισμό και στο παρελθόν έχουν ζητήσει κατ’ επανάληψη περικοπές εναντίον του αυτιστικού φάσματος, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να χαρακτηρίσουν την τωρινή αναθεώρηση της κυβέρνησης ως «θετική εξέλιξη».

Το νέο νομοθέτημα ορίζει ως παράγοντες για τον καθορισμό του ποσοστού αναπηρίας τη νοημοσύνη, τη λειτουργικότητα και τον αναπροσδιορισμό με την ενηλικίωση, κριτήρια που δεν έχουν καμία σχέση με το ποσοστό αναπηρίας του αυτισμού. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και η διεθνής αξιολόγηση του DSM ταξινομούν τον αυτισμό ως Νευροαναπτυξιακή διαταραχή, εντελώς διαφορετική από τη νοητική στέρηση, παρ’ ότι μπορεί να συμβαίνει οι δύο διαταραχές να συνυπάρχουν. Εντούτοις, η μέτρηση της νοημοσύνης δεν μπορεί να χαρακτηρίζει το ποσοστό αναπηρίας των ατόμων του Αυτιστικού Φάσματος. Παράλληλα ούτε η λειτουργικότητα, που επί της ουσίας αποτελεί ένα ιδιαίτερα μεταβλητό παράγοντα, δεν μπορεί να μετρήσει την αναπηρία, όπως επίσης ούτε κριτήριο μπορεί να αποτελεί η ηλικία, καθώς η γονιδιακή διαφοροποίηση, που αποτελεί αιτία του Αυτισμού, παραμένει σταθερή κι αμετάβλητη. Τα παραπάνω κριτήρια, συνεπώς, μπορούν μόνο να χαρακτηρίσουν τη εκάστοτε μορφή του αυτισμού, να καθορίσουν τις εξατομικευμένες εκπαιδευτικές και θεραπευτικές παρεμβάσεις, αλλά δε μπορούν να μετρήσουν το ποσοστό αναπηρίας.

Όπως υποστηρίζει η ΕΟΔΑΦ, μετά τις δραματικές περικοπές που έγιναν στις θεραπείες αυτισμού, στις συντάξεις ορφανών παιδιών με αυτισμό, στους μισθούς των γονέων τους, μετά το πετσόκομμα κι άλλων κοινωνικών παροχών, όπως η περικοπή της παράλληλης στήριξης των παιδιών αυτιστικού φάσματος στο σχολείο, το επίδομα αναπηρίας αποτελεί για τα περισσότερα άτομα με αυτισμό τη μοναδική πηγή επιβίωσης, κι όταν αυτό μάλιστα δε φτάνει να καλύψει ούτε το ¼ των αναγκαίων θεραπειών. Η μαζική περικοπή του επιδόματος που νομοθετήθηκε με την αλλοίωση του ποσοστού αναπηρίας θα οδηγήσει στο χείλος του γκρεμού το μεγάλο όγκο των ατόμων με αυτισμό, που αποτελεί έτσι κι αλλιώς μία ευπαθή κοινωνική ομάδα η οποία χρήζει ειδικής πρόνοιας.

Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις η ΕΟΔΑΦ κοινοποιεί κείμενο διαμαρτυρίας και διεκδικεί την επαναφορά του ποσοστού αναπηρίας του αυτισμού στο 67% κατ’ ελάχιστο και εφ’ όρου ζωής ώστε να εξασφαλιστεί σε όλα τα άτομα του αυτιστικού φάσματος το αντίστοιχο επίδομα.

Με το τελευταίο της κατόρθωμα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπογραμμίζει ακόμη μία φορά την «κοινωνική της ευαισθησία», δίνοντας το τελειωτικό χτύπημα στην κρατική κοινωνική πρόνοια, που σαρώνεται από την εφαρμογή των μνημονίων. Οι κοινωνικές δαπάνες, η επιδοματική πολιτική υποτάσσονται ολοκληρωτικά στο καθεστώς επιτροπείας, στην εξυπηρέτηση του χρέους, στα συμφέροντα των τραπεζών. Η κυβέρνηση «δεύτερη φορά αριστερά» αποδεικνύεται ο καλύτερος μαθητής των δανειστών και της ελληνικής άρχουσας τάξης.

ΠΗΓΗ: Kommon