Τι συμβαίνει και δεν αγωνίζεται ο κόσμος πατέρα; Συμβολή στη συζήτηση και τον προβληματισμό. Ι

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

αναδημοσίευση από: - e-KOZANH

Το πρόβλημα με τα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις που αυτοπροσδιορίζονται και όπως αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά ήταν και είναι κραυγαλέο. Η χειραγώγηση μέσω των ΜΜΕ, ο φόβος, η ανεργία, η καταστολή, η βία και η στρατηγική της έντασης δίνουν ερμηνείες όμως δεν αρκούν. Έντεκα στις δέκα αναλύσεις (μεταξύ αυτών και φίλοι ή «φίλοι της αριστεράς») στα ΜΜΕ ηλεκτρονικά και μη, στα Blogs, σηκώνουν αναχώματα και ρίχνουν ανάθεμα στην «όλη αριστερά», στο συνδικαλιστικό κίνημα και στους εργατικούς αγώνες. Ακόμα και οι "φιλοαριστερές" αναλύσεις και αναφορές στην αριστερά, με μια πιο προσεκτική ανάγνωση σηκώνουν αναχώματα, απαξιώνουν την αριστερά και την όποια πολιτική της. Όλα αυτά δίνουν ερμηνείες, όμως δεν εξηγούν πλήρως γιατί οι κοινωνικές δυνάμεις δεν την εμπιστεύονται.

Ας πάρουμε τα δεδομένα με τη σειρά.

Πολιτική Συμμαχιών

Με τη «νίκη»(;) των αντιμνημονιακών(;) δυνάμεων του Δεκέμβρη του 2011, η μειούμενη ισχνή μονοκομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ, έγινε μια τερατώδης κοινοβουλευτική πλειοψηφία των δυνάμεων του αστικού μπλοκ εξουσίας. Ήταν το αποτέλεσμα της Πολιτικής Συμμαχιών των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας που στήριξαν και συμμετείχαν στην κυβέρνηση του τραπεζίτη της goldman sachs. Ήταν μια απροκάλυπτη ταξική, κυνική επίδειξη δύναμης των δυνάμεων του αστικού μπλοκ εξουσίας απέναντι στη συντριπτική αντιμνημονιακή κοινωνική πλειοψηφία της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και των λαϊκών μικρομεσαίων στρωμάτων.

Η συμμετοχή του ΛΑΟΣ στη συγκυβέρνηση -με υπουργεία- ήταν η συνειδητή νομιμοποίηση - ενσωμάτωση και αποδοχή των ρατσιστικών - φασιστικών θέσεων του ΛΑΟΣ από τις δυνάμεις του αστικού μπλοκ. Ήταν ένα καλά σχεδιασμένο βήμα για να αναδείξουν, να επιβάλουν στην κοινωνία ως αποδεκτή πολιτική παρουσία την παρακρατική εγκληματική οργάνωση -με στρατιωτική δομή- των ναζί της Χρυσής Αυγής. Με μέτρο σύγκρισης τη Χρυσή Αυγή, το ΛΑΟΣ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και οι ξενοφοβικές, ρατσιστικές, φασιστικές πολιτικές των δυνάμεων του αστικού μπλοκ εξουσίας προβάλλονται και επιβάλλονται ως σκληρές μεν, πλην όμως αναγκαίες «αστικοδημοκρατικές» φιλελεύθερες πολιτικές επιλογές για την ασφάλεια και την τάξη.

Το δημοσκοπικό φούσκωμα της Χρυσής Αυγής εκείνη την περίοδο, η προβολή της πιθανότητας να μπει στο (κοινωνικά πλήρως απονομιμοποιημένο - απαξιωμένο) αστικό κοινοβούλιο από τα αθύρματα που παριστάνουν τους δημοσιογράφους στα ΜΜΕ, στόχευαν και στοχεύουν στην πόλωση στο δίπολο φασισμός - αντιφασισμός. Με την τακτική τους οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας άνοιξαν το δρόμο στο αστικό κοινοβούλιο και την κυβέρνησή τους να ασκήσουν την άγρια κατασταλτική πολιτική τους στον εσωτερικό εχθρό και να εφαρμόσουν τις ξενοφοβικές, ρατσιστικές, φασιστικές πολιτικές τους. Αν μετά την κατοχή από τους Γερμανούς ναζί ένα κομμάτι της κοινωνίας στήριξε και στηρίζει την ύβρη των Ελλήνων ναζί της Χρυσής Αυγής γιατί μας ξαφνιάζει; Και τότε οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ φρόντισαν να βρεθούν οι ντόπιοι κουΐσλιγκ και να οργανωθούν οι δωσίλογοι συνεργάτες των ναζί με στόχο τη διάσωση της αστικής τάξης και της εξουσίας του κεφαλαίου…

Το Δεκέμβρη του 2011 το συνασπισμένο μέτωπο των δυνάμεων του αστικού μπλοκ εξουσίας χωρίς περιστροφές ξεκαθάρισε τους στόχους του: την ψήφιση στη βουλή της νέας δανειακής σύμβασης, των εφαρμοστικών νόμων που τη συνοδεύουν και την προκήρυξη εκλογών. Το αποτέλεσμα το είδαμε στην πράξη. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ και συγκυβερνούσαν και ασκούσαν «κριτική αντιπολίτευση» στην συγκυβέρνησή τους, αλλά και ο ένας στον άλλο για τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών και σε ζητήματα που δεν έβαζαν και δεν βάζουν σε κίνδυνο το σκληρό πυρήνα της πολιτικής του αστικού μπλοκ. Καθόλου παράδοξο! Χάρις σ’ αυτό, ο πλουραλισμός των απόψεων και οι διαφωνίες σε ζητήματα τακτικής είναι το γερό χαρτί των δυνάμεων του αστικού μπλοκ εξουσίας.

Την ίδια περίοδο οι κατακερματισμένες -λίγες, πολλές δεν είναι το κύριο- αντιδράσεις ενάντια στην ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης για όλο το προηγούμενο διάστημα όσο χρήσιμες και να ήταν δεν συνιστούσαν «κοινή δράση» και Πολιτική Συμμαχιών για την αριστερά, αλλά μάλλον επιβεβαίωναν την απουσία της. Έχοντας εμπλακεί στο αδιέξοδο της «Ενότητας της Αριστεράς», χωρίς σχέδιο και Πολιτική Συμμαχιών η «όλη αριστερά» στην ουσία και στην πράξη απλά περίμενε το μοιραίο της ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης. Για όλο το προηγούμενο διάστημα, δεν υπήρξε καμιά πρωτοβουλία, δεν έγινε καμιά ουσιαστική, συγκεκριμένη προσπάθεια να οργανωθεί οποιαδήποτε κοινή δραστηριότητα ενάντια στην προοπτική ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης.

Οι «ουσιαστικές»(;) αντιδράσεις στην ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης ξεκίνησαν με την αιφνιδιαστική κήρυξη της 24ωρης απεργίας από τη ΓΣΕΕ τη Δευτέρα 6/2/2012 για την Τρίτη 7/2/2012 και τη 48ωρη απεργία για την Παρασκευή 10/2/2012, το Σάββατο 11/2/2012 και το συλλαλητήριο την Κυριακή 12/2/2012, ημέρα ψήφισης της νέας δανειακής σύμβασης.

Έχοντας την τερατώδη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στη Βουλή το αστικό μπλοκ εξουσίας μπορούσε απερίσπαστο να θέσει σε εφαρμογή το σχεδιασμό του. Με τους κομματικούς μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ να καταρρέουν -όχι όμως και η οργισμένη μικροαστική ραχοκοκαλιά τους μέσα στην κοινωνία και στο συνδικαλιστικό κίνημα-, εξαιτίας της στήριξης και εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, και μπροστά στον κίνδυνο τα κόμματα και οι πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς να εκφράσουν μονοπωλιακά την κοινωνική μικροαστική αταξική αντιμνημονιακή οργή, οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ ήταν επόμενο να οργανώσουν την απάντησή τους.

Η ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης στις 12 του Φλεβάρη 2012, η καταψήφισή της από μεγάλο αριθμό βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, έδωσε την αφορμή για τη μαζική διαγραφή τους χωρίς κανένα κίνδυνο. Οι μνημονιακοί βουλευτές στην περίοδο της ισχνής μονοκομματικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ, έγιναν σε μια νύχτα «αντιμνημονιακοί» και με τη βούλα. Στο πιτς φυτίλι το αστικό μπλοκ εξουσίας εκτός από τη ΔΗΜΑΡ και τη Δημοκρατική  Συμμαχία της Μπακογιάννη απέκτησε δυο ακόμα «αξιόπιστα αντιμνημονιακά»(;) κόμματα, με περγαμηνές «σύγκρουσης» με τα μνημονιακά κόμματα: τους Ανεξάρτητους Έλληνες και την Κοινωνική Συμφωνία…

Από αυτά σήμερα η μεν Δημοκρατική Συμμαχία επιστρατεύτηκε άρον - άρον στις δεύτερες εκλογές στην ΝΔ, η ΔΗΜΑΡ κατέληξε να εφαρμόζει τις μνημονιακές πολιτικές που διαφωνούσε, τη θέση του ΛΑΟΣ πήρε η ναζιστική Χρυσή Αυγή και επιβιώνουν έστω και προβληματικά οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Οι λοιποί αγωνίζονται να επιβιώσουν εκτός κοινοβουλίου…

Η «Ενότητα της Αριστεράς»

Το αίτημα είναι κεντρική τακτική του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και έγινε ποιο επιθετικό όσο πλησίαζε η εκλογική αναμέτρηση του Μάη. Παρά ταύτα στην ουσία του είναι ένα αίτημα και μια συζήτηση που την αξιοποιούν και την επιβάλουν οι κυρίαρχες δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας και συμμετέχουν με «ενθουσιασμό»(;) κόμματα και πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς, η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών της «όλης αριστεράς», αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που είναι μέλη, οπαδοί, φίλοι, ψηφοφόροι των κομμάτων του αστικού μπλοκ.

Με σπόνσορα - χορηγό τα ΜΜΕ και την επίμονη, συστηματική ανάδειξη του υπαρκτού(;) ζητήματος από το υπηρετικό προσωπικό της άρχουσας αστικής τάξης και τα ντόπερμαν της ενημέρωσης, αριστεροί, επαναστάτες και μη, δίνουν(;) λυσσώδη μάχη στα ερείπια του ηττημένου επαναστατικού εργατικού κινήματος για την «Ενότητα της Αριστεράς»(;)…

Η «Ενότητα της Αριστεράς» αναδεικνύεται σε απόλυτη ιδέα, το άπιαστο όνειρο για κάθε πικραμένο μικροαστό, το φάρμακο για κάθε νόσο και η μόνη λύση που μπορεί να λύσει το γόρδιο δεσμό χωρίς να τον κόψει. Έχοντας επιβάλει με επιτυχία το θέμα της συζήτησης οι κυρίαρχες δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας, με υποκριτική θλίψη και επιτηδευμένη απογοήτευση, καταλήγουν πως αυτό είναι κρίμα για την αριστερά, που αν ήταν ενωμένη θα μπορούσε να «προσφέρει» πολλά στη … χώρα μας.

Από κοντά τα μέλη, οι οπαδοί, οι φίλοι, οι ψηφοφόροι -από το εργατικό κομμάτι- των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας (αφού δηλώσουν κατηγορηματικά πως είναι πιο αριστεροί και κομμουνιστές από όσους είναι ή το δηλώνουν), ψηφίζουν με … βαριά καρδιά τα κόμματα του αστικού μπλοκ εξουσίας γιατί η αριστερά είναι διασπασμένη, γιατί τα κόμματα δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους και δεν κάνουν βήμα για την «Ενότητα της Αριστεράς» όπως απαιτούν οι μικροαστικές αυταπάτες.

Έτσι το καίριο και ουσιαστικό ζήτημα της Πολιτικής Συμμαχιών μένει έξω από τη συζήτηση και όχι μόνο. Και ενώ οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας σχεδιάζουν συστηματικά, μεθοδικά τη δική τους Πολιτική Συμμαχιών και την εφαρμόζουν στην πράξη, η αριστερά εξαντλείται στην ατέρμονη και αδιέξοδη συζήτηση για την «Ενότητα της Αριστεράς»... Αρνείται δηλαδή, να σχεδιάσει και να εφαρμόσει τη δική της Πολιτική Συμμαχιών στην πράξη.

Η «Ενότητα της Αριστεράς» ως στόχος, ως ζητούμενο με τον τρόπο που τίθεται από τον ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και γίνεται η συζήτηση είναι κάτι σαν την πρόσθεση. ΚΚΕ + ΣΥΡΙΖΑ + ΑΝΤΑΡΣΥΑ + ΜΑΑ + κάθε οργάνωση, πολιτική συλλογικότητα που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά. Όλοι μαζί «ενωμένοι ή συμπαραταγμένοι» σε μέτωπο να διεκδικήσουν την «αριστερή κοινωνική πλειοψηφία», τους πολλούς ψήφους -κυρίως στις εκλογές- και το μεγάλο ποσοστό που θα αναδείξουν την αριστερά σε … δύναμη εξουσίας. Μέχρις εδώ το σχήμα είναι ελκυστικό και πιασάρικο. Μόνο που εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Με ποιο πρόγραμμα; Με ποιες θέσεις; Με ποιό στρατηγικό στόχο; Με ποια μέσα; Με ποια και τι κυβέρνηση; Συμμετέχουμε σε συμμαχικές κυβερνήσεις με αστικά κόμματα; Και ο κατάλογος μακραίνει όσο πιο συγκεκριμένο γίνεται το περιεχόμενο της «Ενότητας της Αριστεράς».

Στην πρόσθεση όμως ισχύουν και συγκεκριμένοι κανόνες που δεν μπορείς να τους αγνοήσεις! Προσθέτουμε μόνο όμοια πράγματα, δηλ. κατσίκια με κατσίκια ή πρόβατα με πρόβατα για να έχουμε δύο, τρία τέσσερα κοκ κατσίκια ή πρόβατα. Αν αγνοήσεις το βασικό κανόνα και αυθαίρετα προσθέσεις κατσίκια με πρόβατα δεν θα έχεις ποτέ δύο, τρία, τέσσερα κοκ κατσίκια ή πρόβατα. Θα έχεις δύο, τρία, τέσσερα κατσικοπρόβατα… Το ίδιο ισχύει και για την «Ενότητα της Αριστεράς».  

Το αγνοούν αυτό τα κόμματα, οι πολιτικές οργανώσεις, οι οργανωμένες δυνάμεις της αριστεράς και ο κόσμος της; Σίγουρα όχι. Παρά ταύτα στηρίζουν ένα αίτημα, μια συζήτηση που -η ανάδειξή του σε κυρίαρχο ζήτημα- στην πράξη υπονομεύει και τις υπαρκτές δυνατότητες κοινής δράσης της αριστεράς. Κι αυτό γιατί βγάζει έξω από τη συζήτηση το κύριο και ουσιαστικό ζήτημα της Πολιτικής Συμμαχιών και της κοινής δράσης.

Διαβάστε εδώ: Τι συμβαίνει και δεν αγωνίζεται ο κόσμος πατέρα; Συμβολή στη συζήτηση και τον προβληματισμό. ΙΙ

Διαβάστε εδώ: Τι συμβαίνει και δεν αγωνίζεται ο κόσμος πατέρα; Συμβολή στη συζήτηση και τον προβληματισμό. ΙΙΙ