Μια νέα δεξιά έχει γεννηθεί (Μαριάννα Τζιαντζή)

Η νέα δεξιά δεν ταυτίζεται με τα δεξιά και τα ακροδεξιά κόμματα. Το πιο δυνατό της χαρτί δεν είναι ο πατριωτισμός, είναι ο εξευτελισμός που ζούμε τα μνημονιακά χρόνια. Εκεί ριζώνει ο υστερικός και συχνά νεοφασιστικός εθνικισμός.

 Η νέα «αχρωμάτιστη» δεξιά αποκτά ρίζες στη σύγχρονη εργατική τάξη, τη ρευστή και διαλυμένη.

Εν μέρει ορθός ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος «Μια νέα δεξιά γεννιέται» στην Εφημερίδα των Συντακτών την επομένη του συλλαλητηρίου για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη. Μια νέα δεξιά ναι, μόνο που αυτή έχει ήδη γεννηθεί και ας είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε με σχετική ακρίβεια την ημερομηνία γέννησής της. Μια δεξιά με πολλά ονόματα, νονούς και τροφοδότες.

Όλο και σπανιότερα συναντάμε, ιδίως στις νεαρές ηλικίες, τον βαμμένο, τον ιδεολόγο, όπως αυτοχαρακτηριζόταν κάποτε, δεξιό. Τη θέση του έχει πια πάρει ένας πολύχρωμος κυνισμός, μια δεξιά αχρωμάτιστη. Μια δεξιά που δεν ταυτίζεται με το γαλάζιο, που δεν διαθέτει έναν ηγέτη σαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να λατρέψει, που η έδρα της δεν βρίσκεται στην οδό Πειραιώς, όπως βρισκόταν κάποτε στη Ρηγίλλης. Αυτή τη νέα αμοιβαδική δεξιά τη συναντάμε στη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, τους ΑΝΕΛ, το Ποτάμι, την Ένωση Κεντρώων, ενώ ένα άμεσα αναγνωρίσιμο κομμάτι της το βρίσκουμε στη Χρυσή Αυγή και σε άλλους σκοτεινούς ακροδεξιούς σχηματισμούς. Τη συναντάμε ακόμα και σε αυτούς που δηλώνουν αντιδεξιοί. Τη συντηρεί και την ενισχύει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ κι ας έχει αυτός βαφτίσει Κόκκινο τον ραδιοφωνικό σταθμό του, που τελευταία έγινε γνωστός με τις κόκκινες απολύσεις του.

Το πιο δυνατό χαρτί της δεν είναι ο πατριωτισμός, τον οποίο επικαλούνται οι διοργανωτές του σημερινού συλλαλητηρίου. Είναι ο εξευτελισμός που ζούμε τα τελευταία μνημονιακά χρόνια: εξευτελισμός της εργασίας, της καθημερινής μας ζωής, της εθνικής αξιοπρέπειας. Σ᾽ αυτό το έδαφος ακουμπά και ριζώνει ο υστερικός και συχνά νεοφασιστικός εθνικισμός.

Το ανησυχητικό είναι ότι η νέα αυτή δεξιά αποκτά ρίζες στη σύγχρονη εργατική τάξη, τη ρευστή και διαλυμένη, που ζει σε ένα καθεστώς μόνιμης αβεβαιότητας. «Θα υπάρχει δουλειά τον επόμενο μήνα (ή το επόμενο εξάμηνο)»; «Θα πληρωθώ τον επόμενο μήνα (ή το επόμενο τρίμηνο/εξάμηνο)»; Όχι πλέον «πόση σύνταξη θα πάρω», αλλά «θα πάρω ποτέ σύνταξη»; Η κινητικότητα που κυριαρχεί στην αγορά της ευέλικτης εργασίας δεν είναι «ανοδική», αλλά ένα διαρκές ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στη δουλειά –ή τις δουλειές του ποδαριού– και την ανεργία, κάτι που δεν ευνοεί τη συνδικαλιστική δράση και, κυρίως, το χτίσιμο μιας παράδοσης αγώνων, συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Εδώ, στην εξουθενωμένη και ταπεινωμένη εργατική τάξη γεννιέται η νέα δεξιά, που τη θρέφει το δόγμα «ο καθένας για την πάρτη του».

Πλάι στη νέα δεξιά των ημι-εργαζομένων, υπάρχει και η νέα δεξιά του σαλονιού. Που θεωρεί τον εαυτό της γνήσιο τέκνο της Ευρώπης, που ομνύει στην επιχειρηματικότητα, που απεχθάνεται τον λαϊκισμό και ό,τι θυμίζει βαθύ λαό. Είναι υπέρ του λιγότερου κράτους, αλλά όχι της λιγότερης αστυνόμευσης/καταστολής. Δεν την εκφράζει το δόγμα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», τάσσεται υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, της ελευθερίας των καταναλωτικών, θρησκευτικών και ερωτικών επιλογών. Δεν την εκφράζουν τα συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας, όπως δεν την εξέφραζαν οι Αγανακτισμένοι. Και οι δύο αυτές κατηγορίες της νέας δεξιάς μοιράζονται την απέχθεια έως και το μίσος για τους δημόσιους υπαλλήλους, για τους «μόνιμους», η πρώτη από φθόνο, η δεύτερη από θέση υποθετικής υπεροχής.

Εύκολα μαντεύουμε ποιοι αξιοποιούν την ύπαρξη της νέας, της αχρωμάτιστης δεξιάς, όπως εύκολα μαντεύουμε ποιοι δυσκολεύονται να προσεγγίσουν και να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους της νέας, διακεκομμένης βάρδιας.

Πολλοί λένε ότι είναι πια καιρός να γεννηθεί μια νέα αριστερά. Η γέννησή της είναι επιτακτική μπροστά στη βαρβαρότητα που μας περικλείει, αλλά δεν είναι νομοτελειακή. Το σίγουρο είναι, όπως έλεγε κι ο ποιητής, ότι «τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ’ εμάς».

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ