Η ζωή του καθενός μας είναι ένα μυθιστόρημα, με πολλά ξεχωριστά κεφάλαια κι έναν ανοιχτό επίλογο. Η Ελένη, οκτώ
ετών το 1974, διαγνώσθηκε με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Κατέληξε στο
νοσοκομείο με διαβητικό κώμα. Ένα από τα ελάχιστα τότε παιδιά με διαβήτη
σε μια εποχή που προσπαθούσε να κατανοήσει τι συμβαίνει με «αυτό το
κακό που μας βρήκε’’». Το μαγικό της Ελένης: ο ακατάπαυστος αγώνας που
κάνει, από παιδάκι και μέχρι σήμερα, να μην καταθέσει τα όπλα. Κάτι που
εύκολα θα μπορούσε να είχε συμβεί μέσα σ’ ένα αντίξοο περιβάλλον με
κυρίαρχο το «δεν». Πάλεψε με την αναλγησία, τα στερεότυπα, την άγνοια,
την οπισθοβουλία. Πάλεψε με όλα τα μικρά που μας μικραίνουν και μας
φτωχαίνουν για να αντιμετωπίσει ως πρόκληση τη νόσο της. Καθώς το
σκοτάδι δεν είναι συμπαγές, φωτισμένα πρόσωπα εμφανίσθηκαν στη ζωή της,
όπως ο ξεχωριστός και αείμνηστος γιατρός Νίκος Βασιλόπουλος. Μέσα απ’ αυτόν η σημασία της θεραπευτικής ομάδας ήλθε στο προσκήνιο.
Αιμοκαθάρσεις, νεφροπάθεια, διπλά by
pass. Να είναι άραγε το πλεόνασμα μιας ορμής μέσα της που την κάνει να
τα παρακάμπτει με ένα ανατρεπτικό χαμόγελο; Να είναι το πάθος της για
τα κοινά, ο τρόπος που την αφορά η οδύνη του διπλανού της; Ίσως. Πάντως
μια φράση από το «Ράγισμα» του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ είναι
σαν να έχει τελικό προορισμό εκείνη: «Τα πράγματα είναι απέλπιδα, αλλά
αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι αποφασισμένος να τα παλέψω μέχρι
τέλους…».
Ιδέα-επιστημονική επιμέλεια: Φωτεινή Τσαλίκογλου.
Διεύθυνση φωτογραφίας: Δημήτρης Κατσαΐτης.
Μοντάζ: Γιώργος Σαβόγλου.
Εκτελεστής παραγωγός: Παναγιώτα Παναγιωτοπούλου – p.p.productions.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου